บทที่ 2
ในวันนี้ผมมีเรียนภาคบ่าย ผมจึงไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าสักเท่าไหร่ ผมจึงกะว่าจะนอนเล่น ๆ ในห้อง สักสองสามชั่วโมงก่อน แล้วสัก ใกล้ ๆ เที่ยงจึงจะแต่งตัวออกจากห้อง เพื่อจะเดินทางไปเรียน
“ก๊อก ๆ ๆ ขอโทษค่ะ“ จู่ ๆ เสียงใครบ้างคนมาเคาะประตูห้องผม ทำให้ผมต้องรีบลุกออกจากเตียง ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“เอ่อ สวัสครับ มีธุระอะไรเหรอครับ” ผมรีบระงับอารมณ์หงุดหงิดพร้อมกับพูดทักทายตอบไปทันที ที่ผมเปิดประตูออกไป แล้วพบกับหญิงสาวนักศึกษาคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่หน้าตาธรรมดา ๆ (ในสายตาของผมนะ) ผิวขาว เตี้ยกว่าผมนิดหน่อย อีกทั้งชุดนักศึกษาที่เธอใส่นั้นก็เป็นของมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผม
“นี่ของพี่ใช่ไหม” หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินใบเล็ก ๆ คืนให้ผม
“เอ่อ ผมติดนิสัยชอบพกกระเป๋าเงินเวลานอนด้วย มันคงจะหล่นเมื่อตอนที่ผมเดินออกมานอกห้อง เมื่อคืน แต่ก็...เอ่อ ขอบคุณครับ” ถ้าเป็นคุณจะรู้สึกยังไง ผมคิดว่าในตอนนั้นมันน่าขายหน้าที่สุด หลังจากที่ผมกล่าวขอบคุณหญิงสาวแล้วผมก็กำลังจะปิดประตูห้องเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในห้อง เพื่อที่จะเตรียมอาบน้ำอาบท่า
“เดียวก่อนนะ....เมื่อคืน ที่พี่ตะโกนใส่ที่ห้อง 4/4 หน่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองที่ประตูห้อง 4/4 ด้วยอาการตัวสั่น
“ห้องนั้น ไม่มีคนเช่าพักนะ” จากคำพูดนี้ทำให้ผมถึงกับต้องยืนสะดุดกึ๊ก
“เฮ้ย น้องอย่ามาอำน่า ก็พี่ได้ยินเสียงคนร้องไห้ชัด ๆ เต็มสองหูเลย “ ผมคิดว่าน้องสาวคนนี้จะต้องพูดล้อเล่นแน่ ๆ แต่ท่าทางของเธอกลับดูสั่น ๆ และกลัว ๆ มันจึงทำให้ใจผมรู้สึกหวั่น ๆ ขึ้นมาแล้ว
“ไม่มีคนอยู่จริง ๆ พี่ เดี๋ยว...หนูไปก่อนนะ หนูสายแล้ว....อ้อ คราวหน้าอย่าทำหล่นอีกหล่ะพี่ ถ้าเป็นคนอื่นเก็บได้ คงจะหายไปแล้ว” ทันทีที่หญิงสาวพูดจบเธอก็รีบวิ่งลงบันใดไปเลย โดยที่ผมนั้นไม่ทันได้ถามชื่อนามสกุลของหญิงสาวคนนี้เลย ผมรีบเดินกลับเข้าห้องพัก แล้วก็อาบน้ำแต่งตัว หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็มองดูนาฬิกาแล้วก็พบว่าเพิ่งจะเป็นเวลาสามโมงครึ่ง ผมจึงคิดว่าจะไปเล่นเกมส์ที่ร้านเกมส์ในห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ ให้สนุกจนหนำใจเสียก่อน ค่อยไปทานข้าวเที่ยงแล้วค่อยเข้าเรียนในช่วงบ่าย
ผมเข้าไปเล่นเกมส์ในห้างสักพัก ผมก็คิดว่าการเล่นเกมส์คนเดียวนั้นมันไม่สนุกเอาเสียเลย ครั้งจะโทรศัพท์ชวนเพื่อนชายคนอื่นมาเล่นด้วย ทุกคนก็พากันเดินควงแฟนสาวไปทำกิจกรรมที่อื่นกันหมด (เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันกับผมเกือบทั้งหมดเป็นผู้หญิง มีผู้ชายแท้ ๆ แค่ห้าคน) ผมจึงเริ่มรู้สึกเซ็ง ก็เลยเดินออกจากโซนเกมส์ของห้างสรรพสินค้า เพื่อจะไปที่โซนอาหารหาซื้ออะไรกิน แล้วจึงเดินไปที่มหาวิทยาลัยดีกว่า แต่ในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่โซนอาหาร ผมก็ต้องเดินผ่านโซนร้านหนังสือ สายตาของผมก็เหลือไปมองเห็นหญิงสาวคนเดียวกันกับที่ผมเจอเมื่อตอนเช้า ผมจึงกะว่าจะแวะเข้าไปทำความรู้จักสักหน่อย แต่แล้วผมก็ต้องเบรกกะทันหัน และแอบไปยืนหลบที่เสา เมื่อจู่ ๆ ผมก็พบแม็ค แฟนหน่มของแอน เดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น ผมมองดูทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก ในใจของผมจึงคิดว่า “งานเข้าแอน แล้วหล่ะมั้ง” ผมยืนมองดูคนทั้งคู่ ๆ ค่อย ๆ พากันเลือกดูหนังสือ สักพักผมจึงแอบหลบออกมา
ผมเดินมาที่โซนอาการ ไปซื้อคูปอง แล้วหลังจากนั้น ผมก็เดินไปสั่งผัดไทยอาหารโปรดมาจานหนึ่ง แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะอาหารตัวโปรดที่ผมชอบมานั่งประจำ เพราะว่ามันอยู่ตรงหน้าทีวี
“กินอะไรคนเดียว !” เส้นผัดไทเกือบจะติดคอผม ผมรีบกระดกแก้วน้ำโค๊กขึ้นดื่มทันที พร้อมกับหันไปมองตามเสียงที่มาข้างหลังทันที
“เฮ้ย นายเล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้ นี่กลางห้างนะเว้ย” ผมรู้สึกโมโหทันทีที่เห็นหน้าพี เพื่อนผมยืนยิ้ม ๆ ให้อยู่ พร้อมมือข้างหนึ่งของเขาถือจานข้าวมันไก่ ส่วนอีกข้างถือแก้วน้ำโค๊ก
“เฮ้ย หยอกเล่น ๆ น่า ขอนั่งด้วยคนนะ” พีเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ผม ส่วนผมก็กลับมานั่งกินผัดไทต่อ
“นี่ มีเรื่องอะไรว่ะ กินโดยไม่มองใครอีกแล้วนะนาย” พีเริ่มถามผมพร้อมกับมองหน้าผม ในท่าหยิบช้อนและซ่อม เตรียมทานอาหารของเขาเช่นกัน
“เปล่า...” ผมตอบปัด ๆ ไปเราะเริ่มจะรู้สึกรำคาญ
“ว่าแต่ น้องใบตองแฟนนายไปไหนนี่” ผมหาเรื่องถามไปทางอื่น เพราะกลัวว่า ไอ้พีเพื่อนผมมันจะหาว่าผมประสาทหลอนอีก
“อ๋อ โน่นไง” พีพูดพร้อมกับ ชี้นิ้วไปที่ใบตอง ที่กำลังเดินถือกับข้าวมาจานหนึ่ง เธอเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ พี่พร้อมกับทักทายผม หลังจากนั้น พวกเราสามคนก็ทานอาหารด้วยกันพร้อมกับคุยกันเรื่องสัพเหระ หลังจากทานอาหารกันเสร็จ เราสามคนก็เดินทางเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยกัน
ในวันนี้ ค่อนข้างจะเรียนหนัก เพราะเป็นวิชาที่ต้องใช้ความคิดสูง ดังนั้นกว่าจะเลิกเรียกก็เป็นเวลามืดค่ำ แถมเพื่อนชายสองคน ยังชวนไปดื่มต่ออีก จึงเป็นเวลาดึกเข้าไปใหญ่
ผมเดินทางกลับมาที่หอพักตามลำพังทามกลางความมืด เมื่อเดินทางมาถึงห้องพัก ในขณะที่ผมกำลังจะไขประตูห้องพักของตนเอง คือ ห้อง 4/5 ผมก็มองไปเห็นห้อง 4/4 มีคน เปิดประตูห้องและเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ แต่ด้วยความมืด ผมจึงรู้แค่ว่าเป็นผู้หญิงในชุดนักศึกษา แต่ไม่รู้ว่าจากสถาบันไหน ผมจึงคิดว่าน้องคนนั้นคงจะอำผมแล้วหล่ะ ผมรีบเดินเข้าห้องแล้วก็ทำภารกิจส่วนตัว และนอนพักผ่อน นอนไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงร้องไห้อีกแล้ว คราวนี้ดังกว่าเดิมอีก ผมรู้สึกโมโหมาก จึงเอาหมอนปิดหู พร้อมกับคิดว่า พรุ่งนี้จะต้องไปบอกเจ้าของหอพักให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
เช้าวันต่อมา ผมจึงตัดสินใจ เดินไปถามป้า เจ้าของหอ ซึ่งป้าเจ้าของหอก็ยืนยันว่าห้องนี้ไม่มีคนเช่าพัก แถมแกยังมาเปิดห้องให้ดูอีก เมื่อผมดูภายในห้อง 4/4 ก็ถึงก็ขาสั่นเลย เพราะมันเป็นห้องโล่ง ๆ แล้วเสียงที่ผมได้ยินหล่ะ เงาของคนที่ผมเจอเมื่อคืนหล่ะ คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นในหัวของผมทันที ผมกะจะถามป้าเจ้าของหอ แต่แกก็รีบปิดห้อง พร้อมกับพูดว่า ผมนั้นหลอนไปเอง แล้วแกก็เดินลงบันไดไป ทิ้งให้ผมเหลือคำถามในหัวเช่นเดิม แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ผมก็พักอยู่ที่ห้อง 4/5 เหมือนเดิม
ห้องข้าง ๆ 2
ในวันนี้ผมมีเรียนภาคบ่าย ผมจึงไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าสักเท่าไหร่ ผมจึงกะว่าจะนอนเล่น ๆ ในห้อง สักสองสามชั่วโมงก่อน แล้วสัก ใกล้ ๆ เที่ยงจึงจะแต่งตัวออกจากห้อง เพื่อจะเดินทางไปเรียน
“ก๊อก ๆ ๆ ขอโทษค่ะ“ จู่ ๆ เสียงใครบ้างคนมาเคาะประตูห้องผม ทำให้ผมต้องรีบลุกออกจากเตียง ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“เอ่อ สวัสครับ มีธุระอะไรเหรอครับ” ผมรีบระงับอารมณ์หงุดหงิดพร้อมกับพูดทักทายตอบไปทันที ที่ผมเปิดประตูออกไป แล้วพบกับหญิงสาวนักศึกษาคนหนึ่ง เธอเป็นคนที่หน้าตาธรรมดา ๆ (ในสายตาของผมนะ) ผิวขาว เตี้ยกว่าผมนิดหน่อย อีกทั้งชุดนักศึกษาที่เธอใส่นั้นก็เป็นของมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผม
“นี่ของพี่ใช่ไหม” หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินใบเล็ก ๆ คืนให้ผม
“เอ่อ ผมติดนิสัยชอบพกกระเป๋าเงินเวลานอนด้วย มันคงจะหล่นเมื่อตอนที่ผมเดินออกมานอกห้อง เมื่อคืน แต่ก็...เอ่อ ขอบคุณครับ” ถ้าเป็นคุณจะรู้สึกยังไง ผมคิดว่าในตอนนั้นมันน่าขายหน้าที่สุด หลังจากที่ผมกล่าวขอบคุณหญิงสาวแล้วผมก็กำลังจะปิดประตูห้องเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในห้อง เพื่อที่จะเตรียมอาบน้ำอาบท่า
“เดียวก่อนนะ....เมื่อคืน ที่พี่ตะโกนใส่ที่ห้อง 4/4 หน่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองที่ประตูห้อง 4/4 ด้วยอาการตัวสั่น
“ห้องนั้น ไม่มีคนเช่าพักนะ” จากคำพูดนี้ทำให้ผมถึงกับต้องยืนสะดุดกึ๊ก
“เฮ้ย น้องอย่ามาอำน่า ก็พี่ได้ยินเสียงคนร้องไห้ชัด ๆ เต็มสองหูเลย “ ผมคิดว่าน้องสาวคนนี้จะต้องพูดล้อเล่นแน่ ๆ แต่ท่าทางของเธอกลับดูสั่น ๆ และกลัว ๆ มันจึงทำให้ใจผมรู้สึกหวั่น ๆ ขึ้นมาแล้ว
“ไม่มีคนอยู่จริง ๆ พี่ เดี๋ยว...หนูไปก่อนนะ หนูสายแล้ว....อ้อ คราวหน้าอย่าทำหล่นอีกหล่ะพี่ ถ้าเป็นคนอื่นเก็บได้ คงจะหายไปแล้ว” ทันทีที่หญิงสาวพูดจบเธอก็รีบวิ่งลงบันใดไปเลย โดยที่ผมนั้นไม่ทันได้ถามชื่อนามสกุลของหญิงสาวคนนี้เลย ผมรีบเดินกลับเข้าห้องพัก แล้วก็อาบน้ำแต่งตัว หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็มองดูนาฬิกาแล้วก็พบว่าเพิ่งจะเป็นเวลาสามโมงครึ่ง ผมจึงคิดว่าจะไปเล่นเกมส์ที่ร้านเกมส์ในห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ ให้สนุกจนหนำใจเสียก่อน ค่อยไปทานข้าวเที่ยงแล้วค่อยเข้าเรียนในช่วงบ่าย
ผมเข้าไปเล่นเกมส์ในห้างสักพัก ผมก็คิดว่าการเล่นเกมส์คนเดียวนั้นมันไม่สนุกเอาเสียเลย ครั้งจะโทรศัพท์ชวนเพื่อนชายคนอื่นมาเล่นด้วย ทุกคนก็พากันเดินควงแฟนสาวไปทำกิจกรรมที่อื่นกันหมด (เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันกับผมเกือบทั้งหมดเป็นผู้หญิง มีผู้ชายแท้ ๆ แค่ห้าคน) ผมจึงเริ่มรู้สึกเซ็ง ก็เลยเดินออกจากโซนเกมส์ของห้างสรรพสินค้า เพื่อจะไปที่โซนอาหารหาซื้ออะไรกิน แล้วจึงเดินไปที่มหาวิทยาลัยดีกว่า แต่ในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่โซนอาหาร ผมก็ต้องเดินผ่านโซนร้านหนังสือ สายตาของผมก็เหลือไปมองเห็นหญิงสาวคนเดียวกันกับที่ผมเจอเมื่อตอนเช้า ผมจึงกะว่าจะแวะเข้าไปทำความรู้จักสักหน่อย แต่แล้วผมก็ต้องเบรกกะทันหัน และแอบไปยืนหลบที่เสา เมื่อจู่ ๆ ผมก็พบแม็ค แฟนหน่มของแอน เดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น ผมมองดูทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก ในใจของผมจึงคิดว่า “งานเข้าแอน แล้วหล่ะมั้ง” ผมยืนมองดูคนทั้งคู่ ๆ ค่อย ๆ พากันเลือกดูหนังสือ สักพักผมจึงแอบหลบออกมา
ผมเดินมาที่โซนอาการ ไปซื้อคูปอง แล้วหลังจากนั้น ผมก็เดินไปสั่งผัดไทยอาหารโปรดมาจานหนึ่ง แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะอาหารตัวโปรดที่ผมชอบมานั่งประจำ เพราะว่ามันอยู่ตรงหน้าทีวี
“กินอะไรคนเดียว !” เส้นผัดไทเกือบจะติดคอผม ผมรีบกระดกแก้วน้ำโค๊กขึ้นดื่มทันที พร้อมกับหันไปมองตามเสียงที่มาข้างหลังทันที
“เฮ้ย นายเล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้ นี่กลางห้างนะเว้ย” ผมรู้สึกโมโหทันทีที่เห็นหน้าพี เพื่อนผมยืนยิ้ม ๆ ให้อยู่ พร้อมมือข้างหนึ่งของเขาถือจานข้าวมันไก่ ส่วนอีกข้างถือแก้วน้ำโค๊ก
“เฮ้ย หยอกเล่น ๆ น่า ขอนั่งด้วยคนนะ” พีเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ผม ส่วนผมก็กลับมานั่งกินผัดไทต่อ
“นี่ มีเรื่องอะไรว่ะ กินโดยไม่มองใครอีกแล้วนะนาย” พีเริ่มถามผมพร้อมกับมองหน้าผม ในท่าหยิบช้อนและซ่อม เตรียมทานอาหารของเขาเช่นกัน
“เปล่า...” ผมตอบปัด ๆ ไปเราะเริ่มจะรู้สึกรำคาญ
“ว่าแต่ น้องใบตองแฟนนายไปไหนนี่” ผมหาเรื่องถามไปทางอื่น เพราะกลัวว่า ไอ้พีเพื่อนผมมันจะหาว่าผมประสาทหลอนอีก
“อ๋อ โน่นไง” พีพูดพร้อมกับ ชี้นิ้วไปที่ใบตอง ที่กำลังเดินถือกับข้าวมาจานหนึ่ง เธอเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ พี่พร้อมกับทักทายผม หลังจากนั้น พวกเราสามคนก็ทานอาหารด้วยกันพร้อมกับคุยกันเรื่องสัพเหระ หลังจากทานอาหารกันเสร็จ เราสามคนก็เดินทางเข้าไปเรียนที่มหาวิทยาลัยกัน
ในวันนี้ ค่อนข้างจะเรียนหนัก เพราะเป็นวิชาที่ต้องใช้ความคิดสูง ดังนั้นกว่าจะเลิกเรียกก็เป็นเวลามืดค่ำ แถมเพื่อนชายสองคน ยังชวนไปดื่มต่ออีก จึงเป็นเวลาดึกเข้าไปใหญ่
ผมเดินทางกลับมาที่หอพักตามลำพังทามกลางความมืด เมื่อเดินทางมาถึงห้องพัก ในขณะที่ผมกำลังจะไขประตูห้องพักของตนเอง คือ ห้อง 4/5 ผมก็มองไปเห็นห้อง 4/4 มีคน เปิดประตูห้องและเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ แต่ด้วยความมืด ผมจึงรู้แค่ว่าเป็นผู้หญิงในชุดนักศึกษา แต่ไม่รู้ว่าจากสถาบันไหน ผมจึงคิดว่าน้องคนนั้นคงจะอำผมแล้วหล่ะ ผมรีบเดินเข้าห้องแล้วก็ทำภารกิจส่วนตัว และนอนพักผ่อน นอนไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงร้องไห้อีกแล้ว คราวนี้ดังกว่าเดิมอีก ผมรู้สึกโมโหมาก จึงเอาหมอนปิดหู พร้อมกับคิดว่า พรุ่งนี้จะต้องไปบอกเจ้าของหอพักให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
เช้าวันต่อมา ผมจึงตัดสินใจ เดินไปถามป้า เจ้าของหอ ซึ่งป้าเจ้าของหอก็ยืนยันว่าห้องนี้ไม่มีคนเช่าพัก แถมแกยังมาเปิดห้องให้ดูอีก เมื่อผมดูภายในห้อง 4/4 ก็ถึงก็ขาสั่นเลย เพราะมันเป็นห้องโล่ง ๆ แล้วเสียงที่ผมได้ยินหล่ะ เงาของคนที่ผมเจอเมื่อคืนหล่ะ คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นในหัวของผมทันที ผมกะจะถามป้าเจ้าของหอ แต่แกก็รีบปิดห้อง พร้อมกับพูดว่า ผมนั้นหลอนไปเอง แล้วแกก็เดินลงบันไดไป ทิ้งให้ผมเหลือคำถามในหัวเช่นเดิม แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น ผมก็พักอยู่ที่ห้อง 4/5 เหมือนเดิม