ต้องเข้าใจว่าสติคือสัมมาสติการละลึกชอบเป็นมรรคในองค์แปด
สมาธิคือสัมมาสมาธิคือมรรคในองค์แปดเช่นกัแต่ไม่เหมือนกัน
ทรงแยกสติกับสมาธิไว้ชัดเจนในอริยะมรรคทางสายกลาง
หลายคนทำสมาธิมานานแต่ขาดความเข้าใจในเรื่องของสติ
ว่ามีความสำคัญมากและมากกว่าสมาธิเสียอีก

เพราะว่าสมาธินั้นเขาทำกันมาก่อนพุทธกาล
แต่สติการละลึกชอบนั้นมมาจากปัญญาการตรัสรรู้ของพุทธองค์
สัมมาธินั้นคนก่อนพุทธกาลเขาทำกันมาได้ทั้งรูปฌานและอรูปฌาน
แต่ขาดสัมมาสติจึงหลงยึดเอาอารมย์ฌานเป็นพระนิพพานดั่งเช่น
พระอาจารย์อุทกดาบสและท่านอาราดาบสทั้งสองท่าน
ท่านทั้งสองไม่มีสัมมาสติที่จะพิจารณาอารมย์ฌานว่าไม่เทียง
ไม่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่ายคายกำหนัดวิปัสสนาญาณจึงไม่เกิดขึ้น
อริยบุคคลการสิ้นกิเลสจึงไม่มีเพราะขาดสัมมาสตินั้นเอง

สัมมาสติสำหรับผู้เริ่มตามเจตนาของพุทธองค์นั้นเน้นไปที่
มีความละลึกชอบในพรหมจรรย์คือมีความประพฤติแบบพรหมนั้นเอง
อดข้าวเย็นเพื่อกินปิติเป็นอาหารลดการพึ่งอาหารเย็นเลี้ยงกายมารนี้ลง
งดประดับกายมารงดเพศรสที่เป็นอาหารโปรดของกายมารใจมารลง
ละลึกให้เห็นกายมารนี้ดั่งหัวฝีเป็นสิ่งปฏิกูลไม่พึ่งพอใจยึดมั่นเป็นของเรา
เมื่อว่างจากสมาธิก็เจริญสติเเพื่อความเบื่อหน่ายในนามรูปของมารเสมอ

ผมทำเช่นนี้ตลอดหนึ่งพรรษาได้ทั้งรูปฌานและอรูปฌานฯ
จึงบอกไว้เพื่อเป็นธรรมมานุสรแก่สหธรรมมิกผู้หวังเจริญในธรรมทุกท่าน


เ