...* * ปั้นจินตนาการ * * ...

วาดหัวใจใส่ฝันแบ่งสรรสี                    เขียนกวีเป็นเพลงบรรเลงหวาน
วางบาทบทไม่สิ้นจินตนาการ               แหวกรุ้งม่านหมอกเมฆมาเสกคำ

เก็บพระจันทร์ปั้นดาวมากล่าวถ้อย          หยาดฝนปรอยเขียนเล่นให้เย็นฉ่ำ
เรียงคำรักถักสร้อยร้อยลำนำ                เขียนคืนค่ำพร่ำเพ้อละเมอครวญ

สูดกลิ่นหอมหลอมเคล้าให้เร้าฉม           ชื่นภิรมย์ลมพัดระบัดหวน
เขียนเศร้าสุขเหน็บหนาวร้าวรัญจวน        เพ็ญส่องนวลชวนรักมาทักทาย

คนเขียนกลอนวอนว่าอย่าเห็นขำ           เฝ้าวางคำฉ่ำฤดีมีความหมาย
ชั่วชีวิตชิดเสมือนเป็นเพื่อนตาย           ไม่คลาดคลายกานท์กวีมีเรื่องราว

หยิบกระดาษวาดเวียนเพียรเอ่ยอ้าง          ยกน้ำค้างวางหมอกมาบอกกล่าว
เก็บตะวันปั้นฤดูเรียงหมู่ดาว                    กอบเมฆขาวคว้าไขว่มาใส่มือ

ร้อยมาลีมาลาผกาพรรณ                     เติมแสงจันทร์ส่องใจให้ใครหรือ
ฟังคลื่นเห่กล่อมลมพรมกระพือ                เฝ้ายึดยื้อเขียนร่างอยู่อย่างนั้น

สารพันสรรหาคำมาอ้าง                     อ่อนใจวางคำรักชักไหวหวั่น
มันแสนหนักแสนหน่วงดวงใจครัน           เนิ่นนานวันหมดเรื่องเปลืองเวลา

คำว่ารักหนักแท้แม้แลเห็น                     แต่เหมือนเป็นซ่อนกลยากค้นหา
เฝ้าวนเวียนเพียรผ่านม่านบังตา                กลับไม่กล้าเปิดเผยเฉลยนัย

ยังคงเรียงคำหามาสวยหรู                     แค่รักอยู่ติดปากแสนยากไข
มันอึดอัดคับข้องหมองกระไร                    จะหวังใครเขารู้..ดูยากเกิน