แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้า
ฉันมองเห็นเสียงกระซิบของฟ้า
แสงสีทองที่แทรกซึมรอยหม่นของเมฆ
ราวกับมืออ่อนโยนของวันใหม่
ลูบไล้ผืนดินให้ตื่นจากความเงียบงัน
ทุ่งหญ้าอันแห้งผาก
ยืนเฝ้ามองขอบฟ้าเหมือนผู้รอคอย
ไม่ว่าคืนจะยาวเพียงใด
ความหวังก็ยังกลับมาในรูปของแสง
ไม่เคยพลาดแม้สักครั้งเดียว
ต้นไม้เงียบสงัดเหมือนคำสาบาน
ซึ่งสัญญากับลมว่า
จะยืนหยัดอยู่ในขอบแดนแห่งนี้
ตราบรุ่งอรุณยังเดินทางมาถึง
ด้วยรองเท้าแห่งแสงอันเรืองรอง
ฉันยืนอยู่ริมรั้วไม้เก่า
ที่ทอดตัวยาวราวเส้นเวลาที่ไม่รู้จักปลายทาง
ฟังเสียงความว่างเปล่าผ่านซี่รั้ว
มันบอกฉันว่า
ความโดดเดี่ยวก็เป็นเพียงเงาของความงดงาม
ที่ยังซ่อนอยู่ในมวลแสงอุ่นตรงนั้น
ยามที่ดวงอาทิตย์ผลิบานกลางท้องฟ้า
ฉันเหมือนถูกปลุกให้กลับมามีลมหายใจ
โลกทั้งใบสว่างขึ้นในดวงตา
และหัวใจฉันก็รู้ว่า
ทุกเช้า—ไม่ว่าเหน็บหนาวเพียงใด—
ย่อมมีแสงหนึ่งดวง
ที่ยืนรอฉันอยู่เสมอ
บนปลายฟ้าที่เปียกชื้นด้วยความหวัง
นี่คือดินแดนของการเริ่มต้น
แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้า
ที่ไม่เคยทรยศต่อชีวิตใดบนผืนดินนี้...
แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้า