สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 5
นู๋นิดเก่งมากๆ วิ่งตั้ง 16 กม. ใจสู้จริงๆ พี่วิ่งแค่ 6 กิโลก็สงสัยคงหมอบแล้ว 
ดีใจด้วยนะที่ได้ลงแข่งวิ่งมาราธอนงานใหญ่ขนาดนี้แล้วก็ใจสู้จนทำได้สำเร็จ
ผลการแข่งขันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญมากกว่าผลคือความตั้งใจทำสิ่งดีๆ คิดเรื่องดีๆ แถมได้สุขภาพอีก
ชอบใจที่นู๋นิดเปรียบการวิ่งมาราธอนนี้ว่าเหมือนเส้นทางสู่ประชาธิปไตย
ใช่จริงๆ นะ หากเรารู้กติกา รู้สภาพร่างกาย สิ่งที่ควรทำคือฟิตซ้อมร่างกายให้พร้อมกับการแข่งตามกติกานั้น
และมุ่งมั่นไปตามกำลังของตน หากเหนื่อยก็ผ่อนแรงแต่อย่าล้มเลิก ค่อยๆ ไปอย่างอดทน ก็ถึงปลายทางจนได้
หากคิดว่าเราทำไม่ได้หรอกแล้วเมื่อไรจะได้เริ่ม เมื่อไรจะไปถึงจุดหมาย
หรือหากคิดว่ากติกาแบบนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ก็ล้มกติกาอยู่ร่ำไป บอกว่าเราต้องเป็นกรณีพิเศษ ก็ไม่ถึงเส้นชัยแน่นอน
สิ่งสำคัญอีกอย่างคือกำลังใจ คนเดียวบางครั้งก็ท้อใจ แต่หากมีกำลังใจดีๆ ให้กันและกัน ก็จะไปถึงจุดหมายได้
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณกำลังใจจากนู๋นิดและเพื่อนๆ ทุกคนเช่นกันค่ะ
โคลงวันก่อนก็ไพเราะมากๆ แล้วยังของวันนี้อีก
ดีใจด้วยนะที่ได้ลงแข่งวิ่งมาราธอนงานใหญ่ขนาดนี้แล้วก็ใจสู้จนทำได้สำเร็จ
ผลการแข่งขันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญมากกว่าผลคือความตั้งใจทำสิ่งดีๆ คิดเรื่องดีๆ แถมได้สุขภาพอีก
ชอบใจที่นู๋นิดเปรียบการวิ่งมาราธอนนี้ว่าเหมือนเส้นทางสู่ประชาธิปไตย
ใช่จริงๆ นะ หากเรารู้กติกา รู้สภาพร่างกาย สิ่งที่ควรทำคือฟิตซ้อมร่างกายให้พร้อมกับการแข่งตามกติกานั้น
และมุ่งมั่นไปตามกำลังของตน หากเหนื่อยก็ผ่อนแรงแต่อย่าล้มเลิก ค่อยๆ ไปอย่างอดทน ก็ถึงปลายทางจนได้
หากคิดว่าเราทำไม่ได้หรอกแล้วเมื่อไรจะได้เริ่ม เมื่อไรจะไปถึงจุดหมาย
หรือหากคิดว่ากติกาแบบนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ก็ล้มกติกาอยู่ร่ำไป บอกว่าเราต้องเป็นกรณีพิเศษ ก็ไม่ถึงเส้นชัยแน่นอน
สิ่งสำคัญอีกอย่างคือกำลังใจ คนเดียวบางครั้งก็ท้อใจ แต่หากมีกำลังใจดีๆ ให้กันและกัน ก็จะไปถึงจุดหมายได้
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณกำลังใจจากนู๋นิดและเพื่อนๆ ทุกคนเช่นกันค่ะ
โคลงวันก่อนก็ไพเราะมากๆ แล้วยังของวันนี้อีก
สมาชิกหมายเลข 3048612 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1171324 ถูกใจ, hootho ถูกใจ, samran6 ถูกใจ, นายหมวดโท ถูกใจ, ขยะแห้งReturn ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1631156 ถูกใจ, ธีร์ Civic ถูกใจ, กุลมิตรา หลงรัก, a curious kitty หลงรักรวมถึงอีก 14 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 4
คนที่สู้ซะอย่างแม้จะไม่เข้าป้ายในสถานะผู้ชนะ ยังไงก็น่าชื่นชม และเชื่อว่าทุกสายตาที่ยืนดูการแข่งขันก็ชื่นชมนิดเช่นกันนะ โดยเฉพาะการไม่เอารัดเอาเปรียบผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆโดยการวิ่งไปทางลัด เราวิ่งไปตามทางปกติตามกติกาที่เขากำหนดให้ แม้จะเข้าป้ายเป็นอันดับเท่าไหร่ก็ตาม อย่างน้อยๆเราก็ชนะใจคนดูและชนะใจตนเองได้
ยังไงก็แสดงความยินดีกับชุนเทียนด้วยที่อาการดีขึ้นเป็นลำดับนะ ต่อไปต้องดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ อย่าฝืนตัวเองจนเป็นหนักแล้วค่อยไปโรงพยาบาล มันเสี่ยง แต่ก็ขอชื่นชมเลือดนักสู้ของทั้งสองสาวนะ ใจทั้งคู่
รอยยิ้มนักสู้
ยังไงก็แสดงความยินดีกับชุนเทียนด้วยที่อาการดีขึ้นเป็นลำดับนะ ต่อไปต้องดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ อย่าฝืนตัวเองจนเป็นหนักแล้วค่อยไปโรงพยาบาล มันเสี่ยง แต่ก็ขอชื่นชมเลือดนักสู้ของทั้งสองสาวนะ ใจทั้งคู่
รอยยิ้มนักสู้
สมาชิกหมายเลข 3048612 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1171324 ถูกใจ, hootho ถูกใจ, นายหมวดโท ถูกใจ, ขยะแห้งReturn ถูกใจ, ธีร์ Civic ถูกใจ, กุลมิตรา ถูกใจ, a curious kitty หลงรัก, BabieLVClaire ถูกใจ, ผู้เฒ่า2492 ถูกใจรวมถึงอีก 11 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 12
ชื่นชม คุณนิด
ยกย่อง ผู้รักประชาธิปไตยทุกท่านค่ะ
ยกย่อง ผู้รักประชาธิปไตยทุกท่านค่ะ
นายหมวดโท ถูกใจ, ขยะแห้งReturn ถูกใจ, กุลมิตรา หลงรัก, a curious kitty หลงรัก, BabieLVClaire หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 2951582 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2269667 หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, ชยารมภ์ ถูกใจ, The Mario หลงรักรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
+ + + กระทู้อัพเดทเรื่องวิ่งมาราธอนของ เพชรน้ำนิล สำหรับเพื่อนที่รอฟังข่าวค่ะ + + +
ถ้า”ไม่สู้” เราก็จะไม่รู้จักคำว่า “ชนะ”
คิดว่าเพื่อนสมาชิกในห้องราชดำเนินคงจำกระทู้ที่นู๋นิดบอกว่าจะลาบอร์ดไปซักพักเพื่อตั้งใจฝึกซ้อมเตรียมตัวลงแข่ง
วิ่งมินิมาราธอนได้นะคะ และคิดว่าหลายคนก็คงจะไม่เชื่อว่านู๋นิดจะเข้าร่วมแข่งจริง อาจจะพูดไปเรื่อยเปื่อยเรียกร้อง
ความสนใจอะไรซักอย่าง แต่ความจริงคือนู๋นิดได้เข้าร่วมแข่งขันจริงค่ะและก็วิ่งเข้าเส้นชัยด้วย เพียงแต่ว่า .....
...... นู๋นิดวิ่งเข้าเส้นชัยเกือบจะเป็นคนสุดท้าย ง่ายๆคือ ได้ที่ 3 รองจากที่โหล่นะเอง .....
รายการวิ่งซูเปอร์สปอร์ต 10 ไมล์นานาชาติ ภูเก็ต ในวันที่ 13 มีนาคมที่ผ่านมา มีรายการวิ่งแข่งทั้งหมด 4 ประเภท คือ
วิ่ง 500 เมตร 2 ไมล์ 5 ไมล์ และ 10ไมล์ มีผู้เข้าร่วมวิ่งแข่งขันทั้งหมดประมาณ 1,700 คน ซึ่งนู๋นิดได้เข้าร่วมวิ่งในกลุ่ม
10 ไมล์ (16 กิโลเมตร) มีผู้เข้าร่วมวิ่งในกลุ่มนี้ 488 คน ผู้วิ่งเข้าเส้นชัยที่ 1 เป็นนักวิ่งแข่งจากประเทศเคนย่า ทำเวลาได้
50 นาทีกว่าๆ ส่วนนู๋นิดได้ที่ 486 ทำเวลาได้ 2 ชั่วโมงกับ 16 นาที
จริงๆแล้วนู๋นิดได้ที่โหล่อะแหละ เพียงแต่มาแซงคนที่กำลังเดินเข้าเส้นชัยก่อนหน้าไป 2 คนแค่ไม่กี่เมตร ก็เลยหวุดหวิด
ได้ที่โหล่อย่างเฉียดฉิวเส้นยาแดงผ่าแปด 555 ++
ถึงจะได้ที่โหล่ แม้จะอับอายขายหน้าคนทั้งสนามอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เสียใจหรอก เพราะยังไงก็ดีกว่าไม่ได้ทำในสิ่งที่
เราอยากทำ มันคือการท้าทายความสามารถ มันคือการวัดความอดทนของร่างกายและจิตใจ การรู้จักเอาชนะใจตัวเอง
ที่จะไม่ยอมแพ้กับปัญหาอุปสรรคอะไรง่ายๆ
การฝึกซ้อมของนู๋นิดนั้น ช่างเป็นอะไรที่จิ๊บจ๊อยมาก เมื่อเทียบกับการลงแข่งขันในสนามจริง แค่การวิ่งวนรอบๆลานจอดรถ
ของอพาร์ทเม้นท์ไม่กี่รอบ วันเว้นห้าวันของนู๋นิด มันแทบจะไม่เรียกว่าเป็นการฝึกซ้อมเลยด้วยซ้ำ .... แต่ก็คิดทำการใหญ่
นู๋นิดได้ยินคนกำกับเส้นทาง ว. แจ้งศูนย์บัญชาการว่า นักกีฬากลุ่มสุดท้ายกำลังผ่านจุดตั้งแต่หลักไมล์ที่ 4
พระเจ้า! เหนื่อยมั่กๆมองดูทางข้างหน้าเห็นเป็นหุบเป็นเนินสูงมากทีเดียว ใจก็คิดว่าเราวิ่งมาตั้งไกลยังไม่ได้ครึ่ง
ของจุดหมายเลยหรา กลุ่มคน เจ็ด แปด คนท้ายๆที่วิ่งในประเภทเดียวกัน เริ่มจะวิ่งห่างออกไปทุกที ... ทุกที
นักกีฬาคนสุดท้ายกำลังวิ่งผ่านจุดหลักไมล์ที่ 6 เจ้าหน้าที่ประจำจุด ว. แจ้งศูนย์บัญชาการ นู๋นิดมองไปข้างหน้าเห็นคน
วิ่งระยะห่างๆกัน 3 คน หันไปมองข้างหลัง...ไม่มีใครเลย
นักกีฬาคนสุดท้ายกำลังวิ่งผ่านจุดหลักไมล์ที่ 8 ถึงตรงนี้แล้วไม่ต้องหันไปมองข้างหลังค่ะ เพราะไม่มีใครอีกแล้วนอกจาก
ตัวนิดเอง
เริ่มปวดขา เริ่มเจ็บเท้า เริ่มท้อ เริ่มหิว เริ่มอยากร้องไห้ เริ่มคิดจะล้มเลิกการวิ่ง เริ่มคิดโกรธตัวเองว่าทำไมต้องหาเรื่องให้
ตัวเองต้อง “ลำบาก” เริ่มโทษคนที่สนับสนุนหาว่าเค้าอยากกลั่นแกล้ง เริ่มโทษนั่นโทษนี่ เพราะมันทั้งเหนื่อย ทั้งล้า ทั้งท้อ
จากประสบการณ์ที่เพิ่งวิ่งผ่านมาหยกๆ บอกให้รู้ว่าอีก 2 ไมล์ที่เหลือข้างหน้านั้นช่างเป็นหนทางที่แสนไกลเหลือเกิน
ชาวบ้านที่ออกมาดูและคอยให้กำลังใจนักกีฬาอยู่หน้าบ้านเริ่มทะยอยกันกลับเข้าบ้าน มีคุณป้าคนหนึ่งแกคงสงสาร
ก็เลยร้องบอกว่า วิ่งไปอีกนิดพอเจอทางแยกให้เลี้ยวซ้าย มันเป็น “ทางลัด” เข้าสู่สนาม แต่นู๋นิดก็ไม่ได้ทำตามที่คุณป้า
แนะนำ และยังคงวิ่งไปตามทางที่ลูกศรของป้ายจัดงานชี้บอก
พอถึงหลักไมล์ที่ 9 ไม่มีใคร ว.บอกนักกีฬาคนสุดท้ายได้วิ่งผ่านจุดอะไรต่างๆนานาอีกแล้ว มีแต่รถตำรวจที่คอยวิ่ง
ช้าๆตามหลังมา เหมือนจะรอว่านู๋นิดจะโบกมือขอยกเลิกการวิ่ง และให้พาไปส่งยังที่ใดที่หนึ่งเมื่อไหร่
อาการปวดขาและเท้าที่เจ็บและหนัก เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่นู๋นิดก็ยังคงก้มหน้าก้มตาวิ่ง วิ่ง และวิ่ง ...
แม้แต่ละก้าวที่วางเท้าลงบนพื้นจะเจ็บปวดสักแค่ไหน แต่ใจของนู๋นิดก็ได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่า
“อย่ายอมแพ้ จงก้าวต่อไป ก้าวต่อไป ก้าวต่อไปให้ถึงเส้นชัย”
จากนู๋นิดถึงนักล่าฝันผู้ศรัทธาประชาธิปไตยทุกท่าน
ถึงแม้ทุกวันนี้การปกครองระบอบประชาธิปไตยที่เราใฝ่ฝันอยากได้มาแบบเต็มรูปแบบนั้น จะยังห่างไกลจากจุดมุ่งหมาย
ซักแค่ไหน อาจจะช้าบ้างเสียเวลาบ้าง มีปัญหาหรืออุปสรรคมากมาย แต่หากใจเราไม่ท้อไม่สิ้นหวัง และเริ่มต้นที่จะทำตาม
อุดมการณ์ที่ตั้งไว้อย่างแน่วแน่ พยายาม อดทน เมื่อมีโอกาส ซักวันหนึ่งเราก็จะถึง .... เส้นชัย
ขอขอบคุณเพื่อนสมาชิกที่คอยให้กำลังใจและเป็นผู้สนับสนุนนู๋นิดตลอดมามากๆนะคะ
ขอขอบคุณ คุณ myna คุณบางระจันวันเพ็ญ คุณsao..เหลือ ..noi คุณมาริโอ้ คุณชุนเทียน คุณนพนครพิงค์ คุณป้ารักแมว
คุณทองรำไร คุณเพรียว คุณนู๋สร้างชาติ และเพื่อนๆห้องเพลงทุกท่านค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
และสุดท้าย .... ขอต้อนรับการกลับมาสู่บอร์ดราชดำเนินของคุณชุนเทียนค่ะ
วันนี้ ... แสนสดใส สบายใจ ให้สุขี
ปลื้มปริ่ม ... ยิ้มยินดี เพราะว่ามี พี่บัวมา
ก่อนนั้น ... พี่หายไป เพื่อนใครใคร ใคร่ถามหา
แสนหวง ... ห่วงพี่ยา ได้ข่าวว่า ไม่สบาย
ตอนนี้ ... หายดีแล้ว โอ้พี่แก้ว แจ้วเสียงใส
ขอจง ... รักษาใจ รักษากาย ให้แข็งแรง เอย