ต้องท้าวความก่อนว่า  คุณพ่อผมท่านเป็นอัมพฤกษ์มา 4 - 5 ปีแล้ว (สมองซีกขวาท่านมีปัญหา)  แต่เป็นในแบบที่ยังคงเดินได้คล่องแคล่วแข็งแรง  พูดเก่งคุยเก่ง ขี้เล่น  อารมณ์ดี  ยิ้มง่ายหัวเราะง่าย  (แค่ท่านต้องเลิกเหล้าและบุหรี่เท่านั้น  ตอนที่รู้ตัวว่าเป็นอัมพฤกษ์) และที่บ้านผมอยู่กันเป็นครอบครัวเล็กๆในบ้านเดียวกัน  ผมเป็นลูกคนเดียว  ผมอายุ 36 คุณพ่ออายุ 63 ครับ  เราสนิทกันมากๆทั้งสามคน  ผมมีแฟนแต่ยังไม่ได้แต่งงาน  พ่อผมนอกจากอัมพฤกษ์แล้ว  ท่านไม่เคยต้องนอนโรงพยาบาลเลยซักครั้งครับ

ทีนี้เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา  คุณพ่อผมไป "ล้ม" นอกบ้าน  โชคยังดีที่ท่านล้มไปด้านหน้า (หัวไม่ฟาดพื้น) และมีพลเมืองดีเรียกรถพยาบาลให้  ตอนท่านล้มท่านยังมีสติดี  แต่ตอนนั้นแขนขาข้างซ้ายท่านขยับไม่ได้แล้ว  และพูดไม่ได้ด้วย  แต่แขนขาด้านขวายังคงขยับได้  ท่านเลยชี้ที่โทรศัทพ์ให้พลเมืองดีกด  และท่านก็ให้พลเมืองดีเลื่อนรายชื่อจนเจอชื่อแม่ผม  จนติดต่อให้แม่และผมทราบข่าว
สาเหตุหลักๆที่ทำให้ท่านล้ม  คือ  ลิ่มเลือดมันไปอุดตันเส้นเลือดสมอง  จนทำให้เกิดการวูบและกล้ามเนื้ออ่อนแรงฉับพลัน สิ่งที่หมอทำในขั้นแรกคือ  X-Ray สมองและฉีดยาละลายลิ่มเลือด  รอดูอาการอีกราวๆ 1 สัปดาห์

ตอนนี้ท่านนอนอยู่ในห้อง icu มา 2 คืน (คืนนี้กำลังจะเข้าคืนที่ 3)
ท่านสะลึมสะลืออยู่ตลอดเวลา (ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาหรือยังไง) และมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ทั้งน้ำเกลือ  เครื่องช่วยหายใจ เครื่องวัดชีพจร  และอีกจิปาถะ  เวลาจะคุยกับท่านทีก็ต้องสะกิดเรียกท่าน  ท่านพูดได้เป็นคำๆ สั้นๆ (ปากไม่เบี้ยวนะครับแต่เวลาพูดปากจะเบี้ยว) ขยับแขนขาข้างขวาได้ค่อนข้างแข็งแรง สามารถเขียนตัวหนังสือ (ลายมือท่านสวย) ได้ปกติ  สติท่านรับรู้ได้ดี ไม่หลงไม่ลืม ไม่งง  แต่หลับตาคุยอยู่ตลอด  จะมีลืมตามาคุยบ้างแต่ไม่บ่อย  อารมณ์ขันยังมี (ท่านบุ้ยปากพูดแบบคนลิ้นไก่สั้น ถามหากระเป๋าตังค์ครับ แกไม่ห่วงเงินหรอกครับ แต่แกอยากแหย่แม่กับผม)

ปัญหาตอนนี้ที่มีอยู่คือ  ท่านมีเลือดออกในสมองซึ่งหมอยังรอดูอยู่ว่าเลือดจะหยุดไหลเองมั้ย  และหัวใจเต้นผิดจังหวะไปมาก (จ่ายยาให้แล้ว)
สิ่งที่มันทำให้ผมใจสลาย  น้ำตารื้นอยู่ตลอดก็คือ  ผมไม่เคยเห็นพ่อต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้มาก่อนเลยครับ  อยู่ด้วยกันมาจะ 40 ปี   พ่อเดินเหินคล่องแคล่ว  พูดจาฉะฉานคุยเก่งคุยสนุก  
ภาพที่ท่านต้องมานอนแหมะ  พูดไม่ได้ ขยับแขนขาไม่ได้  และท่านก็พยายามจะฝืนตัวเองไปลุกเข้าห้องน้ำ (เหมือนเด็กดื้อ) พยายามเอาเครื่องช่วยหายใจออกจากจมูก  และถามผมว่าหมอว่ายังไงบ้าง อยากกลับบ้าน แกหิว  และภาพที่แม่ต้องแอบออกไปร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นสภาพพ่อ  
มันทำให้ตอนผมทำงาน  ยืน เดิน นั่ง กิน นอน  เป็นต้องรู้สึกว่าในขณะที่เราร่างกายแข็งแรงแบบนี้  ตอนนี้พ่อนอนทรมานอยู่บนเตียงพยาบาล  หายใจไม่สะดวก  พูดไม่ได้ ขยับแขนขาไม่ได้   ผมเป็นห่วงความรู้สึกท่านมากเลยครับ
กลัวว่าท่านจะรับไม่ได้กับสภาพของตัวเอง  กลัวท่านจะคิดมาก  

ผมพยายามนึกถึงภาพตอนที่ท่านแข็งแรง เดินเหินคล่องแคล่วว่องไว  แต่มันก็มักจะถูกกลบลงด้วยภาพที่ท่านนอนเจ็บมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด  ผมสงสารพ่ออ้ะครับ  ผมจะทำใจหรือเลิกคิดเรื่องว่าพ่อเจ็บปวดทรมานได้อย่างไรครับ  นี่ยังไม่นับความวิตกกังวลว่าท่านอาจจะจากไปอีกนะครับ (มันจะมีทุเลาเบาบางลงบ้างตอนคุยโทรศัพท์กับแฟน  หรือตอนที่ทำงานหนักมาก) ตอนนี้ผมเครียดมาก กินไม่ได้นอนก็ไม่หลับ  รู้เลยว่าร่างกายโทรมลง  และผมก็เริ่มกลัวว่าถ้าผมหรือแม่เป็นอะไรไปอีกคน (จากการเครียดเรื่องพ่อ)  ใครคนใดคนหนึ่งคงจะเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบเป็นแน่  (ถ้าแม่ล้มหมอนนอนเสื่อไปด้วย   ผมคงรับมือและทำใจไม่ไหวแล้ว  และถ้าผมล้มเจ็บไปเสียเอง  ใครจะดูแลแม่กับพ่อ)  ความคิดแบบนี้มันวนเวียนในหัวผมอยู่ตลอด  จนบางทีทำงานทำการไม่รู้เรื่องแล้วครับ (ไม่อยากทำงานเลยก็มีครับบางที) ยิ่งอยู่คนเดียวมีน้ำตาไหลเลยครับ
ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้  หรือร้ายแรงกว่านี้  รบกวนแชร์หรือขอกำลังใจวิธีทำใจให้กับผมด้วยนะครับ (ผมพยามใช้ธรรมะเข้าช่วย ลุกไปใส่บาตรทำบุญ สวดมนต์ทั้งเช้าเย็น  แต่ใจมันก็ยังฟุ้งซ่านอยู่ดีครับ)  ตอนนี้สงสารทั้งพ่อและแม่เลยครับ
ขอบคุณครับ


อัพเดต: 9/3/59 หลังจากได้อ่านทุกความคิดเห็นจากทุกท่านแล้ว  ผมรู้สึกตื้นตันซาบซึ้งและขอขอบคุณทุกท่านมากๆ  ที่ได้ช่วยกันให้กำลังใจ ให้คำแนะนำที่มีประโยชน์มากๆ  รวมถึงหลักธรรมคำสอนวิธีปฏิบัติตัวต่างๆ  ตอนนี้สภาพจิตใจผมดีขึ้นมากแล้วครับและสามารถปลอบประโลมใจให่คุณแม่คิดบวกตามผมได้  ลดอาการเครียดของคุณแม่ไปได้เยอะเลยครับ   ตอนนี้ล่าสุดอาการคุณพ่อในส่วนของหัวใจหลังจากให้ยาคอนโทรลการเต้นของหัวใจไป  ก็ดีขึ้นครับ  ส่วนสมองยังต้องรอดูอาการต่อไปอีกหน่อย  แต่ในเบื้องต้นยังไม่มีอันตรายฉุกเฉินใดๆครับ
ขอบพระคุณทุกท่านอีกครั้งมา ณ ที่นี้ครับ