สวัสดีค่ะ เราสมัครสมาชิกมาใหม่เพื่อตั้งกระทู้โดยเฉพาะ
เพราะไม่อยากให้คนรู้จักมาบังเอิญอ่านเจอ
เริ่มเลยนะคะ
ที่บ้านเรามีกันอยู่ 3คนค่ะ มีพ่อ แม่ และเรา
พ่อกับแม่เราหย่าขาด แยกกันอยู่กันมาหลายปีแล้วค่ะ เหตุผลคือ พ่อคิดว่าแม่เราไปเป็นชู้กับคนงานที่บ้าน(พ่อเราคิดไปเอง) ประจวบกับพี่เราเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ พ่อเราเลยโทษแม่เรา และไล่แม่ออกจากบ้านค่ะ
หลังจากวันที่แม่ออกจากบ้านไป เราต้องอาศัยอยู่กับพ่อค่ะ พ่อเราบังคับไม่ให้เรียนหนังสือต่อ ให้มาช่วยงานที่บ้าน เราใช้ชีวิตอยู่ในบ้านแบบไม่มีอิสระค่ะ ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวที่ไหน ด่าว่าเราสารพัด ด่าเราทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดเราเลยสักนิด บางทีก็ด่าว่าเราขโมยเงินไปเป็นล้าน ขู่จะแจ้งความจับ (ตอนนั้นเราอายุไม่ถึง18ด้วยซ้ำค่ะ) เอาเรื่องของเราไปพูด เอาไปด่าให้คนอื่นฟัง เราทั้งอาย ทั้งกดดันมาก ชีวิตไม่มีความสุขเลย เรากลายเป็นคนเก็บกด อารมณ์รุนแรง เบื่อ อยากจะหนี แต่ก็หนีไม่ได้ เพราะไม่รู้จะไปอยู่ไหน ไม่รู้จะทำงานอะไร เพราะเรียนไม่จบ อยากจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง
จนวันนึงธุรกิจบ้านเราพัง เจ๊งแบบไม่เหลืออะไรเลย มีแต่หนี้ ธนาคารจะมายึดบ้าน พ่อก็โทษเราเหมือนเดิม ว่าเราเป็นคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ แต่เราก็ต้องทนอยู่ เพราะป้าขอให้เราอยู่เป็นเพื่อนพ่อ เนื่องจากแกมีโรคประจำตัว คือ หัวใจ เบาหวาน ความดัน คอลเลสเตอรอล แต่มาวันนึงที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายของเรา คือ วันที่แกโทษว่าเราวางแผนกับป้ามาขโมยพระเครื่อง และสลับยาที่แกต้องกินประจำ อยากจะให้แกตายเพื่อหวังจะฮุบสมบัติ จะแจ้งความจับเรา วันนั้นเรารู้สึกว่ามันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เราด่าพ่อแรงมาก ด่าแบบหยาบคาย สารพัดสัตว์ออกมาจากปากเรา ด่าจนป้าร้องไห้ พยายามบอกให้เราหยุด แต่เราสติแตกไปแล้ว หลังจากนั้นเราก็เก็บข้าวของออกจากบ้าน ไปอยู่ที่บ้านแม่
เรามาอยู่บ้านแม่ได้ประมาณปีกว่าๆ เกือบ2ปี ไม่เคยติดต่อพ่อเลย จนพ่ออาการทรุดค่ะ หมอวินิจฉัยว่ากล้ามเนื้อหัวใจตาย ใช้งานได้ไม่กี่%
เราเลยต้องมาเจอพ่อเพื่อพาแกไปหาหมอ เพราะหมอไม่อนุญาตให้แกขับรถแล้ว แต่ก็แค่เดือนละ1ครั้ง หรือ สองเดือนละ1ครั้ง พอมาเจอพ่ออีก อาการเดิมๆเราก็กลับมาค่ะ เราเครียดง่าย หงุดหงิด เจอกันครั้งนึงสภาพจิตจะแย่ไปเลยเป็นอาทิตย์
1ปีถัดมา สภาพร่างกายพ่อแย่ลงเยอะมาก จนแม่สงสาร และให้แกมาอยู่ที่บ้านอีกหลังนึงของแม่ ซึ่งอยู่ติดๆกัน (อยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน แต่คนละหลัง) เผื่อเวลาเกิดอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยเหลือได้ทัน เราขอแม่ไว้ว่าอย่าให้พ่อเข้าบ้านเลย เราทนเห็นหน้าพ่อไม่ไหว ไม่อยากมาเจอกัน เห็นหน้ากันทุกวัน สภาพจิตใจเราจะแย่ แม่ก็ได้แต่พูดว่า เอาเถอะ ยังไงเค้าก็พ่อ เราเลยหนีมาตจว. มาทำงานขายของค่ะ นานๆจะกลับบ้านสักที
พ่อเราอยู่กับแม่ได้ 2ปี แกก็เป็นเหมือนเดิมอีกค่ะ หาว่าแม่เราวางแผนฆ่าแกเพื่อหวังสมบัติ แม่เราก็เครียด อยากให้เรากลับบ้านมาดูแลพ่อ
แต่เราไม่อยากกลับเลย เพราะกลับไปก็เจอเหมือนเดิม ฟังดูอาจจะมองว่าเราเป็นลูกอกตัญญูนะคะ แต่เรารังเกียจพ่อจริงๆ
ที่ตั้งกระทู้ เหตุผลแรกเลยคือ เราอยากระบายค่ะ เราเหนื่อยใจ เบื่อมากกับปัญหาครอบครัว เราเครียดเรื่องงานแล้ว ต้องมาเจอกับปัญหาพ่ออีก
เหตุผลที่2 คือ เราสงสัยว่าแกเป็นจิตเภทรึเปล่า เคยอ่านบทความเจอว่าอาการแบบนี้เป็นโรคหวาดระแวง ต้องเข้ารับการรักษา แต่ปัญหาคือ พ่อไม่ยอมไปหาหมอแน่ๆค่ะ เลยอยากถามคนในพันทิป ว่าควรทำยังไงดี เล่าอาการให้หมอฟังแล้วให้หมอจ่ายยาแทนได้มั้ย พอมีทางรักษาอื่นรึเปล่าที่ไม่ต้องพาคนไข้ไปเอง
คนที่บ้านเหมือนจะเป็นจิตเภท??
เพราะไม่อยากให้คนรู้จักมาบังเอิญอ่านเจอ
เริ่มเลยนะคะ
ที่บ้านเรามีกันอยู่ 3คนค่ะ มีพ่อ แม่ และเรา
พ่อกับแม่เราหย่าขาด แยกกันอยู่กันมาหลายปีแล้วค่ะ เหตุผลคือ พ่อคิดว่าแม่เราไปเป็นชู้กับคนงานที่บ้าน(พ่อเราคิดไปเอง) ประจวบกับพี่เราเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ พ่อเราเลยโทษแม่เรา และไล่แม่ออกจากบ้านค่ะ
หลังจากวันที่แม่ออกจากบ้านไป เราต้องอาศัยอยู่กับพ่อค่ะ พ่อเราบังคับไม่ให้เรียนหนังสือต่อ ให้มาช่วยงานที่บ้าน เราใช้ชีวิตอยู่ในบ้านแบบไม่มีอิสระค่ะ ไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่น ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวที่ไหน ด่าว่าเราสารพัด ด่าเราทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดเราเลยสักนิด บางทีก็ด่าว่าเราขโมยเงินไปเป็นล้าน ขู่จะแจ้งความจับ (ตอนนั้นเราอายุไม่ถึง18ด้วยซ้ำค่ะ) เอาเรื่องของเราไปพูด เอาไปด่าให้คนอื่นฟัง เราทั้งอาย ทั้งกดดันมาก ชีวิตไม่มีความสุขเลย เรากลายเป็นคนเก็บกด อารมณ์รุนแรง เบื่อ อยากจะหนี แต่ก็หนีไม่ได้ เพราะไม่รู้จะไปอยู่ไหน ไม่รู้จะทำงานอะไร เพราะเรียนไม่จบ อยากจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง
จนวันนึงธุรกิจบ้านเราพัง เจ๊งแบบไม่เหลืออะไรเลย มีแต่หนี้ ธนาคารจะมายึดบ้าน พ่อก็โทษเราเหมือนเดิม ว่าเราเป็นคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ แต่เราก็ต้องทนอยู่ เพราะป้าขอให้เราอยู่เป็นเพื่อนพ่อ เนื่องจากแกมีโรคประจำตัว คือ หัวใจ เบาหวาน ความดัน คอลเลสเตอรอล แต่มาวันนึงที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายของเรา คือ วันที่แกโทษว่าเราวางแผนกับป้ามาขโมยพระเครื่อง และสลับยาที่แกต้องกินประจำ อยากจะให้แกตายเพื่อหวังจะฮุบสมบัติ จะแจ้งความจับเรา วันนั้นเรารู้สึกว่ามันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เราด่าพ่อแรงมาก ด่าแบบหยาบคาย สารพัดสัตว์ออกมาจากปากเรา ด่าจนป้าร้องไห้ พยายามบอกให้เราหยุด แต่เราสติแตกไปแล้ว หลังจากนั้นเราก็เก็บข้าวของออกจากบ้าน ไปอยู่ที่บ้านแม่
เรามาอยู่บ้านแม่ได้ประมาณปีกว่าๆ เกือบ2ปี ไม่เคยติดต่อพ่อเลย จนพ่ออาการทรุดค่ะ หมอวินิจฉัยว่ากล้ามเนื้อหัวใจตาย ใช้งานได้ไม่กี่%
เราเลยต้องมาเจอพ่อเพื่อพาแกไปหาหมอ เพราะหมอไม่อนุญาตให้แกขับรถแล้ว แต่ก็แค่เดือนละ1ครั้ง หรือ สองเดือนละ1ครั้ง พอมาเจอพ่ออีก อาการเดิมๆเราก็กลับมาค่ะ เราเครียดง่าย หงุดหงิด เจอกันครั้งนึงสภาพจิตจะแย่ไปเลยเป็นอาทิตย์
1ปีถัดมา สภาพร่างกายพ่อแย่ลงเยอะมาก จนแม่สงสาร และให้แกมาอยู่ที่บ้านอีกหลังนึงของแม่ ซึ่งอยู่ติดๆกัน (อยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน แต่คนละหลัง) เผื่อเวลาเกิดอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยเหลือได้ทัน เราขอแม่ไว้ว่าอย่าให้พ่อเข้าบ้านเลย เราทนเห็นหน้าพ่อไม่ไหว ไม่อยากมาเจอกัน เห็นหน้ากันทุกวัน สภาพจิตใจเราจะแย่ แม่ก็ได้แต่พูดว่า เอาเถอะ ยังไงเค้าก็พ่อ เราเลยหนีมาตจว. มาทำงานขายของค่ะ นานๆจะกลับบ้านสักที
พ่อเราอยู่กับแม่ได้ 2ปี แกก็เป็นเหมือนเดิมอีกค่ะ หาว่าแม่เราวางแผนฆ่าแกเพื่อหวังสมบัติ แม่เราก็เครียด อยากให้เรากลับบ้านมาดูแลพ่อ
แต่เราไม่อยากกลับเลย เพราะกลับไปก็เจอเหมือนเดิม ฟังดูอาจจะมองว่าเราเป็นลูกอกตัญญูนะคะ แต่เรารังเกียจพ่อจริงๆ
ที่ตั้งกระทู้ เหตุผลแรกเลยคือ เราอยากระบายค่ะ เราเหนื่อยใจ เบื่อมากกับปัญหาครอบครัว เราเครียดเรื่องงานแล้ว ต้องมาเจอกับปัญหาพ่ออีก
เหตุผลที่2 คือ เราสงสัยว่าแกเป็นจิตเภทรึเปล่า เคยอ่านบทความเจอว่าอาการแบบนี้เป็นโรคหวาดระแวง ต้องเข้ารับการรักษา แต่ปัญหาคือ พ่อไม่ยอมไปหาหมอแน่ๆค่ะ เลยอยากถามคนในพันทิป ว่าควรทำยังไงดี เล่าอาการให้หมอฟังแล้วให้หมอจ่ายยาแทนได้มั้ย พอมีทางรักษาอื่นรึเปล่าที่ไม่ต้องพาคนไข้ไปเอง