ผมโคตรเหนื่อยกับชีวิตนี้เลย ผมว่าจะจบชีวิตตัวเองวันที่ 5สิงหาเดือนที่จะถึงนี้ตรงกับวันเกิดพอดี ผมลูกคนโต มีน้อง1 คน อายุ20 ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เอาน้องไปอยู่ด้วย แต่ทิ้งผมไว้อยู่กับยาย ผมคิดเสมอว่าเขารักผมเหมือนกับน้อง เวลาทะเลาะกันพ่อแม่จะด่าผมว่าเกิดมาทำไม หรือเวลาป่วยตอนเด็กไม่ได้ไปโรงเรียนแกจะบอกผมว่าถ้าป่วยก็แปลว่ากินข้าวไม่ได้เขาก็จะไม่ให้ผมกินแล้วไม่เหลืออะไรไว้ให้ ตั้งแต่จำความได้ ผมไม่เคยได้อะไรเลย พ่อแม่ซื้อให้น้องตลอดเวลาไปซื้อขนมเขาจะแอบเวลาผมหลับเขาจะเรียกน้องไปกิน ผมแกล้งหลับเลยรู้ ผมจบม.6เรียนรรวัดเพราะเขาจะไม่ให้ผมเรียน ผมเลยไปขออยู่วัด ตั้งแต่เด็กป.6 ป.1.ถึงป.6 ญาติผมเข้าส่งผมเรียนจนจะจบ ป.6 เขาเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตก่อน ทุกอย่างในความทรงจำผม ผมจำได้หมดเลย ครั้งหนึ่งพ่อแม่และน้องผมกลับมาเที่ยวหายาย เขาซื้อของกินแล้วเรียกทุกคนไปกินยายผมไม่กินเลยให้ผมไปนั่งกินกับเขา ยายผมให่แคปหมูมานึงถุง พอผมไปนั่งร่วมวงกินข้าวกับเขา กำลังจะตักกินไข่พะโล้ เขาตบผมแล้วก็พลักผมออกจากวง เขาบอกไม่ต้องมากินของบ้านกู ตอนนั้นผมยังเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร ผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิม ผมเลยขอไปเรียนรรวัด เขาไม่ให้ผมไป บอกจะเอาไว้ช่วยงานในบ้าน แต่น้องผมก็เรียนปกติ ผมน้อยใจนะแต่ก็คิดอยากเรียนเลยบอกยายแล้วพ่อแม่ผมก็ไปอยู่บ้านต่างจังหวัด ผมอยู่กับยายอยู่แล้งเลยขอไป ยายก็ห่วงนะแต่ก็ให้ไปเลย ผมออกจากบ้านตั้งแต่12 ขอติดรถไปไม่มีจุดหมายปลายทาง แค่มีวัดเจอวัดผมก็แวะกราบหลวงพ่อ แกก็ให้ผมอยู่แล้วส่งเรียน พอจบ ผมก็กลับมาอยู่บ้านมีพ่อมีแม่กับน้องอยู่ด้วย ตอนกลับมาอยู่ ผมก็คิดแล้วว่าจะทำให้ดีที่สุดช่วยแกไม่อยากให้แกเหนื่อย
ตอนผมกลับมา คิดเองด้วยแหละว่าจะมาเซอร์ไพรส์ ( ช่วงเวลาอยู่วัดระยะใหญ่พอมีโทรสัพใช้ ก็ขอเบอร์ทางบ้านแต่โทรไปไม่เคยมีใครรับทั้งพ่อแม่ แล้วเขาก็ไม่เคยโทรกลับมา ) 2ปีแรกผมก็กลับไปเยียมบ้านปกติ เขาก็ไม่สนใจเมิน เหมือนเราไม่มีตัวตน )
ผมไปช่วงปิดเทอมตลอดผมเรียนจบผมกลับบ้าน พอเปิดเข้าประตูบ้านมาผมไหว้แก ไม่มีใครรับไหว้ผมเลย ไม่มีใครถามผมสักคำว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็ไม่คิดอะไร อยู่กับพ่อแม่ได้พักใหญ่ประมาณเกือบ2ปี ผมทำงานcp เข้าตี5 เลิก8โมงเช้า+ ทำโอที( กะดึก ) ผมทำให้เขาทุกอย่าง เลิกงานมา ล้างจานซักผ้าถูบ้านกวาดบ้านกดน้ำ ให้อาหารไก่ ต้อนไก่เข้าเล้า เกือบเที่ยงผมถึงจะได้นอน (กะเช้า) เข้า ตี5 เลิก 3ทุ่ม ทุกวัน ผมอยู่กับเขาได้ปีกว่า ระยะเวลาที่อยู่ ผมทำทุกอย่างในบ้าน น้องผมเขาไม่ให้ทำอะไรเลย แต่ผมคนเดียวที่โดนด่า โดนว่า จนวันหนึ่งผมทนไม่ไหว
ผมร้องไห้ต่อหน้าทุกคนในบ้าน ผมบอกว่าทำไมผมทำขนาดนี้ ผมไม่ใช่ลูกหรือ พ่อแม่ไม่พูดอะไรแต่น้องชายเอาผ้ามาให้เช็ดน้ำตา
พ่อแม่ว่าผมกลับมาว่า ถ้าคิดว่าไม่ใช้ลูกกูก็ออกจากบ้านกูไป ผมก็เลยเดินเข้าห้อง ช่วงที่ผมเข้าห้อง เขาโทรหาญาติเกือบทุกคนว่าถ่าผมออกจากบ้านไป ให้ไล่ผมออก (อย่าไปให้มันอยู่ ) วันต่อมาผมเลยออกจากบ้านไปหางานต่างจังหวัด 3วันแรกก็นอนในปั่มน้ำมัน เจอป้าที่กวาดพื้นถนนแนะนำงานให้ (ขอบคุณป้าบีมอยู่นิคมชลบุรีคนนั้นมากครับ ขอบคุณครับ) ผมก็เลยได้งานทำ แต่อยู่ได้สักพักโควิดระบาดผมตกงาน + ณ ตอนนั้นผมมีเงินเก็บ พอดีไปเจอคนรู้จักพ่อแม่ผม เลยได้ติดต่อ ผมได้คุยในโทรสัพกับพ่อแม่ครั้งแรกเขาก็บอกกลับมาได้ ตอนนั่นผมรู่สึกดีมาก แบบไม่เคยมีความรู่สึกดีอย่างงี้มาก่อน
ผมทนทำงานประมาณ3ปีในนิคมแหลมฉบังแล้วก็ออกมา หาพ่อแม่อีกครั้งผมยกเงินทั้งหมดให้พ่อกับแม่ผม ครั้งนั้นเขาพูดดีกับผมมาก ถามไถ่ว่าเป็นไงบ้างไม่เป็นไรนะ เริ่มใหม่ ผมดีใจมาก แต่พออยู่ได้สักพัก 3เดือน ผมไม่มีเงินให่แก แกทำกลับผมเหมือนเดิม ยิ่งเวลาแกอารมเสียจากเรื่องอะไรมาก็ช่าง แกก็จะด่าผมว่าเกิดมาทำไม จนมาล่าสุดแกบอกว่าผม ครอบครัวกูมีความสูขดีอยู่แล้ว จะกลับมาทำไม จะไปตายห่าไหนก็ไป
แกบอกผมแบบนี้ ถึงตอนนี้ผมทำอะไรก็ผิดไปหมด ทั้งๆที่ค่าน้ำค่าไฟผมจ่ายให้ ผมมีรถต้องส่ง ค่าเน็ตบ้านค่า ทุกอย่างผมจ่ายคนเดียว (จ่ายคนเดียว ไม่มีใครหาร) อีกหลายเรื่องที่เขาทำกับผม เอาขวดเอ็มร้อยปาให้หัวผมแตก คุยกับน้องผมดีแบบลูกรักไม่เคยมีด่าแต่ผมเรียกกู อีกหลายอย่างที่ทำกับผมแต่ผมเอาคราวๆเท่านี้ ผมไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี พิมไปน้ำตาไหลไป ผมคิดว่าผมจะพอแล้วครับ ผมไม่ไหวแล้ว ผมโคตรเหนื่อยเลย ผม
ไม่อยากมีชีวิตต่อไปอีกแล้วครับ
ตอนผมกลับมา คิดเองด้วยแหละว่าจะมาเซอร์ไพรส์ ( ช่วงเวลาอยู่วัดระยะใหญ่พอมีโทรสัพใช้ ก็ขอเบอร์ทางบ้านแต่โทรไปไม่เคยมีใครรับทั้งพ่อแม่ แล้วเขาก็ไม่เคยโทรกลับมา ) 2ปีแรกผมก็กลับไปเยียมบ้านปกติ เขาก็ไม่สนใจเมิน เหมือนเราไม่มีตัวตน )
ผมไปช่วงปิดเทอมตลอดผมเรียนจบผมกลับบ้าน พอเปิดเข้าประตูบ้านมาผมไหว้แก ไม่มีใครรับไหว้ผมเลย ไม่มีใครถามผมสักคำว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็ไม่คิดอะไร อยู่กับพ่อแม่ได้พักใหญ่ประมาณเกือบ2ปี ผมทำงานcp เข้าตี5 เลิก8โมงเช้า+ ทำโอที( กะดึก ) ผมทำให้เขาทุกอย่าง เลิกงานมา ล้างจานซักผ้าถูบ้านกวาดบ้านกดน้ำ ให้อาหารไก่ ต้อนไก่เข้าเล้า เกือบเที่ยงผมถึงจะได้นอน (กะเช้า) เข้า ตี5 เลิก 3ทุ่ม ทุกวัน ผมอยู่กับเขาได้ปีกว่า ระยะเวลาที่อยู่ ผมทำทุกอย่างในบ้าน น้องผมเขาไม่ให้ทำอะไรเลย แต่ผมคนเดียวที่โดนด่า โดนว่า จนวันหนึ่งผมทนไม่ไหว
ผมร้องไห้ต่อหน้าทุกคนในบ้าน ผมบอกว่าทำไมผมทำขนาดนี้ ผมไม่ใช่ลูกหรือ พ่อแม่ไม่พูดอะไรแต่น้องชายเอาผ้ามาให้เช็ดน้ำตา
พ่อแม่ว่าผมกลับมาว่า ถ้าคิดว่าไม่ใช้ลูกกูก็ออกจากบ้านกูไป ผมก็เลยเดินเข้าห้อง ช่วงที่ผมเข้าห้อง เขาโทรหาญาติเกือบทุกคนว่าถ่าผมออกจากบ้านไป ให้ไล่ผมออก (อย่าไปให้มันอยู่ ) วันต่อมาผมเลยออกจากบ้านไปหางานต่างจังหวัด 3วันแรกก็นอนในปั่มน้ำมัน เจอป้าที่กวาดพื้นถนนแนะนำงานให้ (ขอบคุณป้าบีมอยู่นิคมชลบุรีคนนั้นมากครับ ขอบคุณครับ) ผมก็เลยได้งานทำ แต่อยู่ได้สักพักโควิดระบาดผมตกงาน + ณ ตอนนั้นผมมีเงินเก็บ พอดีไปเจอคนรู้จักพ่อแม่ผม เลยได้ติดต่อ ผมได้คุยในโทรสัพกับพ่อแม่ครั้งแรกเขาก็บอกกลับมาได้ ตอนนั่นผมรู่สึกดีมาก แบบไม่เคยมีความรู่สึกดีอย่างงี้มาก่อน
ผมทนทำงานประมาณ3ปีในนิคมแหลมฉบังแล้วก็ออกมา หาพ่อแม่อีกครั้งผมยกเงินทั้งหมดให้พ่อกับแม่ผม ครั้งนั้นเขาพูดดีกับผมมาก ถามไถ่ว่าเป็นไงบ้างไม่เป็นไรนะ เริ่มใหม่ ผมดีใจมาก แต่พออยู่ได้สักพัก 3เดือน ผมไม่มีเงินให่แก แกทำกลับผมเหมือนเดิม ยิ่งเวลาแกอารมเสียจากเรื่องอะไรมาก็ช่าง แกก็จะด่าผมว่าเกิดมาทำไม จนมาล่าสุดแกบอกว่าผม ครอบครัวกูมีความสูขดีอยู่แล้ว จะกลับมาทำไม จะไปตายห่าไหนก็ไป
แกบอกผมแบบนี้ ถึงตอนนี้ผมทำอะไรก็ผิดไปหมด ทั้งๆที่ค่าน้ำค่าไฟผมจ่ายให้ ผมมีรถต้องส่ง ค่าเน็ตบ้านค่า ทุกอย่างผมจ่ายคนเดียว (จ่ายคนเดียว ไม่มีใครหาร) อีกหลายเรื่องที่เขาทำกับผม เอาขวดเอ็มร้อยปาให้หัวผมแตก คุยกับน้องผมดีแบบลูกรักไม่เคยมีด่าแต่ผมเรียกกู อีกหลายอย่างที่ทำกับผมแต่ผมเอาคราวๆเท่านี้ ผมไม่กินเหล้าไม่สูบบุหรี พิมไปน้ำตาไหลไป ผมคิดว่าผมจะพอแล้วครับ ผมไม่ไหวแล้ว ผมโคตรเหนื่อยเลย ผม