ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยว่านี่คือกระทู้แรกที่เราตั้งเลย ผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะ
.
.
.
เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์ชีวิตรัก7ปีที่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่หลายคนคิด
.
.
.
.
.
เรื่องมาอยู่ว่าเรากับแฟนเราคบกันมา7ปีกว่า ตอนนี้เราอายุ20ปี แฟนเรา21ปี เรียกได้ว่าไม่ต่างกันมาก เราคบกันตั้งแต่สมัยมอต้น แรกๆเราก็คิดว่าความรักแบบเด็กๆคงไม่นานหรอกแต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่รักนะคือเราก็รักแต่เหมือนเราก็ทำใจไว้บ้างว่าวันนึงคงต้องเลิกกันอยู่แล้ว ตอนที่คบกันช่วงแรกๆก็นะตามประสาคู่รักทั่วไปไม่มีปัญหาอะไรไม่ทะเลาะกันเลยงอนกันสักครั้งก็ไม่เคยมีเป็นแบบนั้นได้1ปี เขาโทรหาเราทุกวันส่งเราที่รถตู้กลับบ้านทุกวัน (เรานั่งรถตู้โรงเรียนกลับบ้านนะ) เขาไม่เคยทำอะไรให้เราโกรธหรืองอนเขาเลย พอคบกันได้ปีกว่าเขาก็เริ่มแปลกไป เขามีบางอย่างที่ไม่บอกเราคือเราดูออกแต่ว่าเราก็ไม่อยากถามเพราะคิดว่าเราคงคิดมากไป แต่แล้วก็ไม่ใช่เราเจอเขาซื้อขนมให้ผู้หญิงคนนึงที่เป็นรุ่นน้อง (เขาอยู่หอโรงเรียนแล้วผู้หญิงคนนั้นก็อยู่หอเหมือนกัน น้องคนนั้นเราก็รู้จัก) เราถามเขาก็บอกว่าน้องเขาฝากซื้อเราก็คิดบวกไง อ่อโอเคไม่ได้ว่าอะไรจนหลังๆเขาเริ่มโทรหาเราน้อยลง คุยกันแปปเดียวเขาก็บอกว่าไปนอน เราก็โอเคนะคือเราแสนดีไงเขาคงเหนื่อยอยากให้พักผ่อน เป็บแบบนั้นจนเราคบกัน2ปีกว่า เรามารู้ว่าเขาชอบน้องคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้น คุยกันตั้งแต่ตอนนั้น (รวมๆคือเป็นปีได้) เรารู้นี่คือเราหน้าชามากทำอะไรไม่ถูกร้องไห้ก็ร้องไม่ออกเลย เรารู้เพราะเขาพลาดไม่ได้ลบข้อความน้องเขาในโทรศัพท์ (เราไม่เคยตรวจโทรศัพท์เขาเลยนะ คือเราคิดว่ามันเป็นของส่วนตัวเราก็ไม่อยากยุ่งแต่เขาตรวจของเรานะเราก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้วเราบริสุทธิ์ใจ) เราเห็นเรายังเฉยนะ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเรากลับบ้านตอนกลางคืนเขาก็โทรหาเราปกติก็คุยได้สักพักเราถามว่ามีอะไรจะบอกเราไหมเขาก็บอกว่าไม่มีเราก็บอกว่าแน่ใจนะ เขาก็เริ่มขึ้นเสียงถามแบบนี้หมายความว่าไง เราก็บอกว่าเรารู้นะเรื่องเขากับน้องคนนั้น เขาก็บอกว่าเขาชอบแต่เค้าไม่ได้รักแบบที่เขารักเรา เขารักเราคนเดียวกับน้องคนนั้นเขาเห็นว่าน่ารักดีเลยแกล้งๆแซวๆเฉยๆ ตอนนั้นเราก็ร้องไห้หนักมาก จนเช้าอีกวันเขารีบมาหาเรามาขอโทษเราบอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วเขารักเราจริงๆนะ เขาขอโทษอยู่แบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนเราก็ใจอ่อนผิดครั้งแรกโอเคเราให้อภัยได้ แล้วเขาก็ไม่มีท่าทีแปลกไปทำดีทุกอย่างทำทุกอย่างให้เราไว้ใจ พอคบกันได้3ปีกว่าตอนนั้นขึ้นมอปลายเรากับเขาได้อยู่ห้องเดียวกัน บอกตรงๆเราไม่ชอบนะอยู่ห้องเดียวกันมันทำให้อะไรหลายอย่างไม่สะดวกกับเราเราจะอาบเวลาทำอะไรแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้อะไรเขาก็เป็นแบบนั้นอีก มาแบบเดิมเลยที่หนักกว่านั้นคือเขาชอบน้องคนนั้นเพราะน้องคนนั้นนิสัยเหมือนเราหน้าตาคล้ายเรา เขาซื้อขนมที่เราชอบให้น้องเขาตอนแรกเพื่อนมาบอกเราเราไม่เชื่อนะจนเราเห็นกับตาตัวเอง แล้วรู้ไหมว่าเราถามเขาเขาตอบว่า น้องเขาเหมือนเรามาก เราก็บอกเหมือนแต่ไม่ใช่เรานี่ ก็เริ่มเถียงกันจนเขาพูดว่าเราเลิกกันเถอะ เรานี่เหมือนโดนไม่ฟาดหน้าอ่ะ แต่เชาบอกเลิกของเขาคือทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ไม่ใช่แฟนกันแค่นั้น เราก็ถามว่าทำไมต้องทำแบบนี้เขาบอกว่าเขาชอบคนอื่นอยู่เขาไม่อยากให้เราเจ็บแต่ก็ยังคุยกันเหมือนเดิมคืออะไรเราก็ไม่เข้าใจ ตอนนั้นเราคิดว่ามันคงจบแล้วเขาให้เราอยู่ในสถานะอะไรก็ไม่รู้ เขาบอกให้เรารอเขาหน่อยเขาบอกเขาจะปรับตัว ทำตัวดีขึ้นเขาก็ขอให้เรารอเขา คือเราด้วยความที่รักไงเราเลยรอทั้งที่เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จนผ่านไป6เดือนมันตรงกับวันเกิดของเราพอดี เขาก็บอกว่าของขวัญเขาไม่มีสิ่งของจะให้นะ เขามีแต่คำนี้ "เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" สมัยนั้นบีบีกำลังมาแรงไง เขาพิมมาแบบนี้ เราดีใจมากเป็นของขวัญที่ดีมากสำหรับเราในวันนั้นแล้วก็ถามว่ามั่นใจแล้วหรอเขาตอบว่ามั่นใจแล้วเขาจะไม่ทำให้เราผิดหวังอีกเขาขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมาเขาสาบานว่าจะไม่มีใครอีก เราก็โอเคขอให้ทำได้อย่างที่พูด มันคือความผิดครั้งที่2ของเขา แล้วเขาก็ไม่มีใครเลยจริงๆ ทำดีกับเรามากๆบางทีเรายังระแวงว่าทำดีประจบเราหรือเปล่า (คนมันเคยเจอมาแล้วมัยก็ระแวงเป็นธรรมดา) แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆเป็นช่วงเวลาที่ดีนะ แต่เขามีนิสัยที่ขี้หึงมาก ขี้งอนมาก นิดหน่อยก็งอนนิดหน่อยก็โกรธ เราเป็นฝ่ายง้อเขาตลอด (งอนแบบไร้สาระมากๆแค่เราคุยกับเพื่อนผู้ชายในห้องก็งอน ทำงานกลุ่มในกลุ่มมีผู้ชายก็งอน คือง่ายๆเราคุยกับผู้ชายคนไหนงอนเราหมด ไม่เว้นแม่แต่เพื่อนเขาเองด้วยนะ) เราง้อเขามากเลยนะจนเพื่อนเรายังบอกเลยว่าจะไปง้อทำไมเราไม่ผิดสักหน่อย เราคุยเพราะจำเป็นและเราก็ไม่ได้นอกใจ เวลาเขาโกรธเราเขาจะชอบเหวี่ยงใส่เราคือตวาดขึ้นเสียงบ้าง เราจับแขนก็สะบัดออกแรงๆ ไปจับตัวก็ผลักออกคือจากเรื่องเล็กๆเขาทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ มันแรงถึงขั้นที่เราจะมีรอยช้ำจากการที่เขาทำแบบนั้น แต่เราก็ยังรักไงเราเลยไม่อะไรเขาเป็นคนที่เวลาดีก็ดีแสนดีดีมากจริงๆ โกรธทีนี่เหมือนคนละคนเลย เพื่อนหลายครบอกเลิกเถอะแต่เราก็ไม่เลิกไง จนเราคบได้4ปี5เดือน แม่เราจับได้ว่าเรามีแฟน(อ่านถึงตรงนี้คงแปลกใจใช่ไหม ที่คบกันนานขนาดนี้แต่แม่เราไม่รู้เลย แม่เราไม่อยากให้เรามีแฟนตอนนี้คือออกแนวห้ามเด็ดขาดไม่ว่าจะดีแค่ไหน เรารู้แบบนั้นเราเลยปิดมาตลอด ถ้าถามว่าปิดได้ยังไงตั้ง4ปีกว่า เราทำทุกวิถีทางทั้งนอนเช้าบ้าง ไม่ได้นอนบ้างเพราะคุยกับเขา เขาก็เข้าใจเรานะเขาไม่ว่าอะไร) แม่เราสั่งขาดเลยไม่เลิกคือตัดแม่ลูกกันไปเลย เราก็แบบเอาแล้วไงวันนี่ก็มาถึงจะทำยังไงละทีนี้ แม่เราก็รักแฟนก็รัก เราตัดสินใจพูดกับเขาเรื่องนี้เขาร้องไห้ออกมาเลยนะ เขาบอกว่าเขารักเรานะ ต่อให้จบแบบไหนเขาก็รักเรา ตอนนั้นเราตัดสินใจบอกแม่ว่าเลิกแต่จริงๆคือไม่ได้เลิก ยอมรับว่าเราเสียใจที่โกหกแม่นะ แต่เราก็รักเขานะ หลังจากนั้นแม่เราก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าเลิกแล้ว และเราก็ยังปิดบังแม่เราต่อไป........
จนเริ่มเข้ามหาลัย ก็คบได้5ปี เราเข้าเอกชนเพราะไม่อยากวุ่นวายกับการยื่นเยอะแยอะ เขาก็เข้าที่เดียวกับเรา เราเรียนคนละคณะกัน เราอยู่หอคนเดียวส่วนเขาก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน แต่เขาชอบมาอยู่หอเรามากกว่า คือเรียกได้ว่าอยู่ด้วยกันเหมือนแฟนทั่วไป แรกๆทะเลาะกันบ่อยมากเขาหาว่าเรานอกใจอย่างนั้นอย่างนี้ คือเรามีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันในคณะเพื่อนคนนั้นก็รู้นะว่าเรามีแฟนแล้วเคยเจอแฟนเราด้วยแต่แฟนเราก็ไม่เชื่อหาว่าเรานอกใจ เราก็เลยบอกว่าแล้วให้ทำยังไงถึงจะเชื่อ เขาบอกว่าเอาโทรศัพท์ให้เขาไว้ เราก็โอเคถ้ามันทำให้เขาเชื่อเราก็ยินดีทำ ตอนนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรก็เชื่อเรา พอมาหลังๆ ก็เริ่มไม่เชื่ออีกหาว่าเราได้ใจเห็นเขาเชื่อก็คุยกันปกติ (เราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เป็นแค่เพื่อนจริงๆ คุยกันไม่บ่อยนะ แค่ทำงานก็คุยหรือบางทีมีเรื่องเล่าก็เล่าเหมือนเพื่อนทั่วไป) เขาก็โกรธเรามากเลยนะมากกว่าครั้งแรกอีก เราก็เริ่มไม่พอใจว่าทำไมไม่เชื่อเราเราไม่เคยนอกใจเขาเลยตั้งแต่คบก้นมาเราไม่เคยมีใครเหมือนที่เขามีเลย แล้วเขาก็พูดว่า"งั้นเราเลิกกันเถอะ" เราก็อ่าวคือเรื่องแค่นี้ถึงกับเลิกเลยหรอ มันไม่มีอะไรจริงๆ แล้วเขาก็เก็บของๆเขาออกจากห้องเราไปตอนนั้นเราช๊อคอยู่ไม่ได้ห้ามอะไรนั่งนิ่งมากทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั้นเขาไม่โทรมาเลย2อาทิตย์ เราคิดว่าอ่อคงจบแล้วสินะครั้งนี้คงจบจริงๆสินะ โอเคเรารับได้เรายอมรับว่าเราเจ็บมากแล้วคิดว่ารักใครไม่ได้อีกแล้ว ไม่อยากรักใครอีกแล้วเรากลัวที่ะเจ็บ หลังจากนั้นมัคนเข้ามาคุยกับเรา เขาคือคนที่เรียนโรงเรียนเดียวกันตอนมอปลาย เขาทักเรามา(สมัยอยู่โรงเรียนเรารู้จักเขาแค่ชื่อนะ แต่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่ครั้งเดียวคือรู้ว่าคนนี่ชื้อนี้ เขาก็รู้จักเราเพราะเราตอนนั้นแฟนเรากับเราค่อนข้างเป็นที่รู้จักในหอพักชาย-หญิง ในโรงเรียนและพูดต่อๆกัน) เขาทักเรามาเราก็คุยปกติเฉยๆนะ เขาก็บอกเราว่าไม่คุยกับแฟนหรอเราก็บอกเขาว่าเลิกกันแล้ว เขาก็ถามสาเหตุนี่นั้นเราคุยกับเขาได้4เดือน เขาเป็นคนที่ดีมากนะ (ดีกว่าแฟนเราอีก) เข้าใจเรามากแบบไม่งี่เง่า เป็นคนมีเหตุผลไม่ไร้สาระ เช่นเราคุยกับผู้ชายเขาเข้าใจว่าคืองาน เราตอบช้าหรือไปไหนแล้วไม่ได้บอกเขาก็ไม่ว่า(ถ้าเป็นแฟนเราห้ามตอบช้าทักมาต้องตอบไปไหนก็ต้องบอก ไปเข้าห้องน้ำก็ต้องบอกอ่ะ) เขาเป็นคนดีและเราก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้นสุดท้ายเขาขอเราเป็นแฟน เราก็บอกเขานะว่าเรายังลืมแฟนเราไม่ได้หมดนะ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรเขาเองเขาก็ยังลืมไม่ได้เหมือนกัน (เหมือนกับคนที่เจ็บเหมือนๆกันจะเข้าใจกัน) เราก็คบกันปกติ.......แต่แฟนเก่าของเขาก็โทรมาหาเขาทักไลน์เขามาบ้างเขาก็บอกเรานะแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรเราเข้าใจ (ส่วนแฟนเราตอนนั้นหายไปเลยไม่ติดต่อมาเลย) หลังๆเขาดูเหมือนหนักใจคือเราดูออกนะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนเขาต้องไปสัมนากับที่มอเขา2อาทิตย์ ซึ่งเขาไม่ให้เอาโทรศัพท์ไปคือเอาไปก็ไม่มีสัญญาณอยู่ดี เท่ากับว่าไม่ได้คุยกัน2อาทิตย์ เราก็โอเคไม่เป็นไรมันเป็นงานก็ช่วยไม่ได้
..........และแล้วแฟนเรามันก็โผล่มาอยู่ๆก็โทรมาบอกว่าลืมหนังสือเร่ยนไว้ที่ห้องเราเดี่ยวมาเอาเราก็โอเคๆ พอเอาหนังสือมาให้เขาก็เข้ามากอดเราและบอกว่าเขาขอโทษที่พูดไปแบบนั้นเขาบอกว่าเขากลับไปทบทวนตัวเองมาแล้ว เขาคิดมาดีทุกอย่างแล้ว เขาขอโทษเขากอดเราอยู่อย่างนั้น (และคือหน้าหอพักไง) เราก็บอกเขาว่าให้มานั่งคุยกันดีกว่าไหมก็นั่งคุยกันไปมา เขารู้ว่าเรามีคนใหม่แล้ว เขาก็บอกว่าเขาจะรอจนกว่าเราจะกลับมา แล้วด้วยความที่ว่าเราก็ยังรักเขาอยู่และมันก็มากด้วย เราเลยต้ดสินใจที่จะกลับไปคบกับเขา และแล้ว2อาทิตย์ ที่แฟนใหม่เราเขาไปสัมนาเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง พอเขาโทรมาเราก็บอกเขานะว่าแฟนเราเขาโทรมาหาเขามาหานะอะไรแบบนี้ เขาก็ไม่ว่าอะไร เขาก็บอกว่ากลับไปคบกันแล้วใช่ไหมละ (คือเราแบบเจ็บชาเลยอ่ะ เขาเป็นคนที่ดีมากๆอ่ะเราไม่อยากให้เขาต้องเจ็บแต่สุดท้ายเราก็ทำให้เขาเจ็บและเป็นเจ็บที่หนักเลยด้วย) เขาบอกว่าเขาเข้าใจนะแล้วเขาก็ร้องไห้ (เรารู้ตัวว่าเราเป็นคนที่นิสัยไม่ดีมากๆ เลวมากๆ คิดว่าโดนเกลียดแน่ๆ) เขาบอกว่าไม่เป็นไรเขาก็ผิดที่ยังคุยกับแฟนเก่าของเขาและเขาก็บอกว่าบางครั้งเขาก็ไม่ได้บอกเราก็มี แต่คือมันเทียบกับเราไม่ได้ไงเราทำเขาเจ็บหนักกว่า ที่เขาทำกับเราอีก เขาก็วางสายไป 3วันหลังจากนั้นเขาบอกว่ามาเจอกันหน่อยได้ไหม จะเอาของมาคืน (เขายืมไปก่อนจะไปสัมนา) เราก็ถามแฟนเราว่าได้ไหมแฟนเราก็บอกว่าได้ไม่เป็นไรหรอก เราก็เลยโอเคมาเจอกันได้ นัดมาเจอที่ใต้หอเรา (แฟนเราไม่อยู่ไปเรียน) เขามากับเพื่อนของเขาเพื่อนเขาดูโกรธเรามาก(ชนิดที่ว่าผู้หญิงก็ไม่สน) เขาเดินมาหาเราแล้วก็ยื่นของมาคืนเราก็รับมา แล้วเขาก็บอกว่าขอกอดหน่อย เราคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกอยู่ใต้หอด้วยแค่กอดคงไม่เป็นไร เขากอดเราเขาร้องไห้ด้วยนะ ตัวเขาสั่น เขาพูดว่า"อย่าโทษตัวเองว่าผิดนะ เราไม่ผิดหรอก อย่าฟังคนอื่น เขาไม่โกรธและไม่เคยโกรธเราเลย ขอให้เรามีความสุข มีอะไรก็อย่าลืมว่ามีเขาอยู่ตรงนี้เสมอ เขาบอกว่ารักเรานะ นี่คงเป็นกอดลาสินะ ลาก่อนนะ" แล้วเขาก็ถอยออกเพื่อนเห็นเขาร้องไห้ก็ทำเหมือนจะมาด่าเรา แต่เขาก็ปกป้องเราแล้วพูดว่า"อย่า คนนี้กูขออย่าทำร้ายเขา" คือเราแบบกลั้นน้ำตาอยู่ไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น แล้วเขาก็กลับไป เรานี่ทรุดตัวลงกับพื้นเลย ร้องไห้อยู่เป็นชั่วโมงได้ (แฟนเราไม่อยู่เขาไปเรียน) เรารู้สึกผิดมากที่ทำร้ายคนที่ดีแบบนี้ได้ยังไงแล้วทำไมเราถึงไม่เลือกเขาแทนแฟนของเราทั้งที่เขาดีขนาดนี้แท้ๆ (เราคบกับเขาได้แค่1เดือน แต่คุยกัน3เดือน) จนแฟนเรากลับมาเราไม่ได้บอกว่าคนนั้นกอดเราด้วยนะ เราบอกแค่ว่าเขาเอาของมาคืนแล้วก็จับมือแค่นั้น (บอกกว่ากอดมีหวัง ทะเลาะอีก เราไม่อยากทะเลาะแล้วเราเหนื่อยไง) เขาก็โอเคไม่ถามเราเยอะแยะมากมายเขารู้ว่าเรารู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นเจ็บ เขาก็เลยไม่พูดอะไร.........
........หลังจากที่กลับมาคบกันแล้ว แรกๆก็อีกแหละไม่มีปัญหาอะไร แต่แล้วบางทีอะไรที่เป็นตัวตนของคนเรามันก็ยากที่จะเปลี่ยนใช่ไหมละ เขาก็เป็นแบบเดิมทีละน้อย ทั้งงี่เง่า ไร้สาระ ไม่มีเหตุผล และมันก็เริ่มมากขึ้นจนเรารำคาญเขา แรกๆเราอดทนเราเข้าใจว่าต้องมีบ้าง แต่บางทีมันก็มากเกินไปไหม
รักกัน 7 ปี สุดท้ายเป็นแบบนี้.......
.
.
.
เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์ชีวิตรัก7ปีที่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่หลายคนคิด
.
.
.
.
.
เรื่องมาอยู่ว่าเรากับแฟนเราคบกันมา7ปีกว่า ตอนนี้เราอายุ20ปี แฟนเรา21ปี เรียกได้ว่าไม่ต่างกันมาก เราคบกันตั้งแต่สมัยมอต้น แรกๆเราก็คิดว่าความรักแบบเด็กๆคงไม่นานหรอกแต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่รักนะคือเราก็รักแต่เหมือนเราก็ทำใจไว้บ้างว่าวันนึงคงต้องเลิกกันอยู่แล้ว ตอนที่คบกันช่วงแรกๆก็นะตามประสาคู่รักทั่วไปไม่มีปัญหาอะไรไม่ทะเลาะกันเลยงอนกันสักครั้งก็ไม่เคยมีเป็นแบบนั้นได้1ปี เขาโทรหาเราทุกวันส่งเราที่รถตู้กลับบ้านทุกวัน (เรานั่งรถตู้โรงเรียนกลับบ้านนะ) เขาไม่เคยทำอะไรให้เราโกรธหรืองอนเขาเลย พอคบกันได้ปีกว่าเขาก็เริ่มแปลกไป เขามีบางอย่างที่ไม่บอกเราคือเราดูออกแต่ว่าเราก็ไม่อยากถามเพราะคิดว่าเราคงคิดมากไป แต่แล้วก็ไม่ใช่เราเจอเขาซื้อขนมให้ผู้หญิงคนนึงที่เป็นรุ่นน้อง (เขาอยู่หอโรงเรียนแล้วผู้หญิงคนนั้นก็อยู่หอเหมือนกัน น้องคนนั้นเราก็รู้จัก) เราถามเขาก็บอกว่าน้องเขาฝากซื้อเราก็คิดบวกไง อ่อโอเคไม่ได้ว่าอะไรจนหลังๆเขาเริ่มโทรหาเราน้อยลง คุยกันแปปเดียวเขาก็บอกว่าไปนอน เราก็โอเคนะคือเราแสนดีไงเขาคงเหนื่อยอยากให้พักผ่อน เป็บแบบนั้นจนเราคบกัน2ปีกว่า เรามารู้ว่าเขาชอบน้องคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้น คุยกันตั้งแต่ตอนนั้น (รวมๆคือเป็นปีได้) เรารู้นี่คือเราหน้าชามากทำอะไรไม่ถูกร้องไห้ก็ร้องไม่ออกเลย เรารู้เพราะเขาพลาดไม่ได้ลบข้อความน้องเขาในโทรศัพท์ (เราไม่เคยตรวจโทรศัพท์เขาเลยนะ คือเราคิดว่ามันเป็นของส่วนตัวเราก็ไม่อยากยุ่งแต่เขาตรวจของเรานะเราก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้วเราบริสุทธิ์ใจ) เราเห็นเรายังเฉยนะ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเรากลับบ้านตอนกลางคืนเขาก็โทรหาเราปกติก็คุยได้สักพักเราถามว่ามีอะไรจะบอกเราไหมเขาก็บอกว่าไม่มีเราก็บอกว่าแน่ใจนะ เขาก็เริ่มขึ้นเสียงถามแบบนี้หมายความว่าไง เราก็บอกว่าเรารู้นะเรื่องเขากับน้องคนนั้น เขาก็บอกว่าเขาชอบแต่เค้าไม่ได้รักแบบที่เขารักเรา เขารักเราคนเดียวกับน้องคนนั้นเขาเห็นว่าน่ารักดีเลยแกล้งๆแซวๆเฉยๆ ตอนนั้นเราก็ร้องไห้หนักมาก จนเช้าอีกวันเขารีบมาหาเรามาขอโทษเราบอกว่าจะไม่ทำอีกแล้วเขารักเราจริงๆนะ เขาขอโทษอยู่แบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนเราก็ใจอ่อนผิดครั้งแรกโอเคเราให้อภัยได้ แล้วเขาก็ไม่มีท่าทีแปลกไปทำดีทุกอย่างทำทุกอย่างให้เราไว้ใจ พอคบกันได้3ปีกว่าตอนนั้นขึ้นมอปลายเรากับเขาได้อยู่ห้องเดียวกัน บอกตรงๆเราไม่ชอบนะอยู่ห้องเดียวกันมันทำให้อะไรหลายอย่างไม่สะดวกกับเราเราจะอาบเวลาทำอะไรแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้อะไรเขาก็เป็นแบบนั้นอีก มาแบบเดิมเลยที่หนักกว่านั้นคือเขาชอบน้องคนนั้นเพราะน้องคนนั้นนิสัยเหมือนเราหน้าตาคล้ายเรา เขาซื้อขนมที่เราชอบให้น้องเขาตอนแรกเพื่อนมาบอกเราเราไม่เชื่อนะจนเราเห็นกับตาตัวเอง แล้วรู้ไหมว่าเราถามเขาเขาตอบว่า น้องเขาเหมือนเรามาก เราก็บอกเหมือนแต่ไม่ใช่เรานี่ ก็เริ่มเถียงกันจนเขาพูดว่าเราเลิกกันเถอะ เรานี่เหมือนโดนไม่ฟาดหน้าอ่ะ แต่เชาบอกเลิกของเขาคือทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ไม่ใช่แฟนกันแค่นั้น เราก็ถามว่าทำไมต้องทำแบบนี้เขาบอกว่าเขาชอบคนอื่นอยู่เขาไม่อยากให้เราเจ็บแต่ก็ยังคุยกันเหมือนเดิมคืออะไรเราก็ไม่เข้าใจ ตอนนั้นเราคิดว่ามันคงจบแล้วเขาให้เราอยู่ในสถานะอะไรก็ไม่รู้ เขาบอกให้เรารอเขาหน่อยเขาบอกเขาจะปรับตัว ทำตัวดีขึ้นเขาก็ขอให้เรารอเขา คือเราด้วยความที่รักไงเราเลยรอทั้งที่เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จนผ่านไป6เดือนมันตรงกับวันเกิดของเราพอดี เขาก็บอกว่าของขวัญเขาไม่มีสิ่งของจะให้นะ เขามีแต่คำนี้ "เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" สมัยนั้นบีบีกำลังมาแรงไง เขาพิมมาแบบนี้ เราดีใจมากเป็นของขวัญที่ดีมากสำหรับเราในวันนั้นแล้วก็ถามว่ามั่นใจแล้วหรอเขาตอบว่ามั่นใจแล้วเขาจะไม่ทำให้เราผิดหวังอีกเขาขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมาเขาสาบานว่าจะไม่มีใครอีก เราก็โอเคขอให้ทำได้อย่างที่พูด มันคือความผิดครั้งที่2ของเขา แล้วเขาก็ไม่มีใครเลยจริงๆ ทำดีกับเรามากๆบางทีเรายังระแวงว่าทำดีประจบเราหรือเปล่า (คนมันเคยเจอมาแล้วมัยก็ระแวงเป็นธรรมดา) แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆเป็นช่วงเวลาที่ดีนะ แต่เขามีนิสัยที่ขี้หึงมาก ขี้งอนมาก นิดหน่อยก็งอนนิดหน่อยก็โกรธ เราเป็นฝ่ายง้อเขาตลอด (งอนแบบไร้สาระมากๆแค่เราคุยกับเพื่อนผู้ชายในห้องก็งอน ทำงานกลุ่มในกลุ่มมีผู้ชายก็งอน คือง่ายๆเราคุยกับผู้ชายคนไหนงอนเราหมด ไม่เว้นแม่แต่เพื่อนเขาเองด้วยนะ) เราง้อเขามากเลยนะจนเพื่อนเรายังบอกเลยว่าจะไปง้อทำไมเราไม่ผิดสักหน่อย เราคุยเพราะจำเป็นและเราก็ไม่ได้นอกใจ เวลาเขาโกรธเราเขาจะชอบเหวี่ยงใส่เราคือตวาดขึ้นเสียงบ้าง เราจับแขนก็สะบัดออกแรงๆ ไปจับตัวก็ผลักออกคือจากเรื่องเล็กๆเขาทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ มันแรงถึงขั้นที่เราจะมีรอยช้ำจากการที่เขาทำแบบนั้น แต่เราก็ยังรักไงเราเลยไม่อะไรเขาเป็นคนที่เวลาดีก็ดีแสนดีดีมากจริงๆ โกรธทีนี่เหมือนคนละคนเลย เพื่อนหลายครบอกเลิกเถอะแต่เราก็ไม่เลิกไง จนเราคบได้4ปี5เดือน แม่เราจับได้ว่าเรามีแฟน(อ่านถึงตรงนี้คงแปลกใจใช่ไหม ที่คบกันนานขนาดนี้แต่แม่เราไม่รู้เลย แม่เราไม่อยากให้เรามีแฟนตอนนี้คือออกแนวห้ามเด็ดขาดไม่ว่าจะดีแค่ไหน เรารู้แบบนั้นเราเลยปิดมาตลอด ถ้าถามว่าปิดได้ยังไงตั้ง4ปีกว่า เราทำทุกวิถีทางทั้งนอนเช้าบ้าง ไม่ได้นอนบ้างเพราะคุยกับเขา เขาก็เข้าใจเรานะเขาไม่ว่าอะไร) แม่เราสั่งขาดเลยไม่เลิกคือตัดแม่ลูกกันไปเลย เราก็แบบเอาแล้วไงวันนี่ก็มาถึงจะทำยังไงละทีนี้ แม่เราก็รักแฟนก็รัก เราตัดสินใจพูดกับเขาเรื่องนี้เขาร้องไห้ออกมาเลยนะ เขาบอกว่าเขารักเรานะ ต่อให้จบแบบไหนเขาก็รักเรา ตอนนั้นเราตัดสินใจบอกแม่ว่าเลิกแต่จริงๆคือไม่ได้เลิก ยอมรับว่าเราเสียใจที่โกหกแม่นะ แต่เราก็รักเขานะ หลังจากนั้นแม่เราก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าเลิกแล้ว และเราก็ยังปิดบังแม่เราต่อไป........
จนเริ่มเข้ามหาลัย ก็คบได้5ปี เราเข้าเอกชนเพราะไม่อยากวุ่นวายกับการยื่นเยอะแยอะ เขาก็เข้าที่เดียวกับเรา เราเรียนคนละคณะกัน เราอยู่หอคนเดียวส่วนเขาก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน แต่เขาชอบมาอยู่หอเรามากกว่า คือเรียกได้ว่าอยู่ด้วยกันเหมือนแฟนทั่วไป แรกๆทะเลาะกันบ่อยมากเขาหาว่าเรานอกใจอย่างนั้นอย่างนี้ คือเรามีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันในคณะเพื่อนคนนั้นก็รู้นะว่าเรามีแฟนแล้วเคยเจอแฟนเราด้วยแต่แฟนเราก็ไม่เชื่อหาว่าเรานอกใจ เราก็เลยบอกว่าแล้วให้ทำยังไงถึงจะเชื่อ เขาบอกว่าเอาโทรศัพท์ให้เขาไว้ เราก็โอเคถ้ามันทำให้เขาเชื่อเราก็ยินดีทำ ตอนนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรก็เชื่อเรา พอมาหลังๆ ก็เริ่มไม่เชื่ออีกหาว่าเราได้ใจเห็นเขาเชื่อก็คุยกันปกติ (เราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เป็นแค่เพื่อนจริงๆ คุยกันไม่บ่อยนะ แค่ทำงานก็คุยหรือบางทีมีเรื่องเล่าก็เล่าเหมือนเพื่อนทั่วไป) เขาก็โกรธเรามากเลยนะมากกว่าครั้งแรกอีก เราก็เริ่มไม่พอใจว่าทำไมไม่เชื่อเราเราไม่เคยนอกใจเขาเลยตั้งแต่คบก้นมาเราไม่เคยมีใครเหมือนที่เขามีเลย แล้วเขาก็พูดว่า"งั้นเราเลิกกันเถอะ" เราก็อ่าวคือเรื่องแค่นี้ถึงกับเลิกเลยหรอ มันไม่มีอะไรจริงๆ แล้วเขาก็เก็บของๆเขาออกจากห้องเราไปตอนนั้นเราช๊อคอยู่ไม่ได้ห้ามอะไรนั่งนิ่งมากทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั้นเขาไม่โทรมาเลย2อาทิตย์ เราคิดว่าอ่อคงจบแล้วสินะครั้งนี้คงจบจริงๆสินะ โอเคเรารับได้เรายอมรับว่าเราเจ็บมากแล้วคิดว่ารักใครไม่ได้อีกแล้ว ไม่อยากรักใครอีกแล้วเรากลัวที่ะเจ็บ หลังจากนั้นมัคนเข้ามาคุยกับเรา เขาคือคนที่เรียนโรงเรียนเดียวกันตอนมอปลาย เขาทักเรามา(สมัยอยู่โรงเรียนเรารู้จักเขาแค่ชื่อนะ แต่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่ครั้งเดียวคือรู้ว่าคนนี่ชื้อนี้ เขาก็รู้จักเราเพราะเราตอนนั้นแฟนเรากับเราค่อนข้างเป็นที่รู้จักในหอพักชาย-หญิง ในโรงเรียนและพูดต่อๆกัน) เขาทักเรามาเราก็คุยปกติเฉยๆนะ เขาก็บอกเราว่าไม่คุยกับแฟนหรอเราก็บอกเขาว่าเลิกกันแล้ว เขาก็ถามสาเหตุนี่นั้นเราคุยกับเขาได้4เดือน เขาเป็นคนที่ดีมากนะ (ดีกว่าแฟนเราอีก) เข้าใจเรามากแบบไม่งี่เง่า เป็นคนมีเหตุผลไม่ไร้สาระ เช่นเราคุยกับผู้ชายเขาเข้าใจว่าคืองาน เราตอบช้าหรือไปไหนแล้วไม่ได้บอกเขาก็ไม่ว่า(ถ้าเป็นแฟนเราห้ามตอบช้าทักมาต้องตอบไปไหนก็ต้องบอก ไปเข้าห้องน้ำก็ต้องบอกอ่ะ) เขาเป็นคนดีและเราก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้นสุดท้ายเขาขอเราเป็นแฟน เราก็บอกเขานะว่าเรายังลืมแฟนเราไม่ได้หมดนะ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรเขาเองเขาก็ยังลืมไม่ได้เหมือนกัน (เหมือนกับคนที่เจ็บเหมือนๆกันจะเข้าใจกัน) เราก็คบกันปกติ.......แต่แฟนเก่าของเขาก็โทรมาหาเขาทักไลน์เขามาบ้างเขาก็บอกเรานะแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรเราเข้าใจ (ส่วนแฟนเราตอนนั้นหายไปเลยไม่ติดต่อมาเลย) หลังๆเขาดูเหมือนหนักใจคือเราดูออกนะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนเขาต้องไปสัมนากับที่มอเขา2อาทิตย์ ซึ่งเขาไม่ให้เอาโทรศัพท์ไปคือเอาไปก็ไม่มีสัญญาณอยู่ดี เท่ากับว่าไม่ได้คุยกัน2อาทิตย์ เราก็โอเคไม่เป็นไรมันเป็นงานก็ช่วยไม่ได้
..........และแล้วแฟนเรามันก็โผล่มาอยู่ๆก็โทรมาบอกว่าลืมหนังสือเร่ยนไว้ที่ห้องเราเดี่ยวมาเอาเราก็โอเคๆ พอเอาหนังสือมาให้เขาก็เข้ามากอดเราและบอกว่าเขาขอโทษที่พูดไปแบบนั้นเขาบอกว่าเขากลับไปทบทวนตัวเองมาแล้ว เขาคิดมาดีทุกอย่างแล้ว เขาขอโทษเขากอดเราอยู่อย่างนั้น (และคือหน้าหอพักไง) เราก็บอกเขาว่าให้มานั่งคุยกันดีกว่าไหมก็นั่งคุยกันไปมา เขารู้ว่าเรามีคนใหม่แล้ว เขาก็บอกว่าเขาจะรอจนกว่าเราจะกลับมา แล้วด้วยความที่ว่าเราก็ยังรักเขาอยู่และมันก็มากด้วย เราเลยต้ดสินใจที่จะกลับไปคบกับเขา และแล้ว2อาทิตย์ ที่แฟนใหม่เราเขาไปสัมนาเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง พอเขาโทรมาเราก็บอกเขานะว่าแฟนเราเขาโทรมาหาเขามาหานะอะไรแบบนี้ เขาก็ไม่ว่าอะไร เขาก็บอกว่ากลับไปคบกันแล้วใช่ไหมละ (คือเราแบบเจ็บชาเลยอ่ะ เขาเป็นคนที่ดีมากๆอ่ะเราไม่อยากให้เขาต้องเจ็บแต่สุดท้ายเราก็ทำให้เขาเจ็บและเป็นเจ็บที่หนักเลยด้วย) เขาบอกว่าเขาเข้าใจนะแล้วเขาก็ร้องไห้ (เรารู้ตัวว่าเราเป็นคนที่นิสัยไม่ดีมากๆ เลวมากๆ คิดว่าโดนเกลียดแน่ๆ) เขาบอกว่าไม่เป็นไรเขาก็ผิดที่ยังคุยกับแฟนเก่าของเขาและเขาก็บอกว่าบางครั้งเขาก็ไม่ได้บอกเราก็มี แต่คือมันเทียบกับเราไม่ได้ไงเราทำเขาเจ็บหนักกว่า ที่เขาทำกับเราอีก เขาก็วางสายไป 3วันหลังจากนั้นเขาบอกว่ามาเจอกันหน่อยได้ไหม จะเอาของมาคืน (เขายืมไปก่อนจะไปสัมนา) เราก็ถามแฟนเราว่าได้ไหมแฟนเราก็บอกว่าได้ไม่เป็นไรหรอก เราก็เลยโอเคมาเจอกันได้ นัดมาเจอที่ใต้หอเรา (แฟนเราไม่อยู่ไปเรียน) เขามากับเพื่อนของเขาเพื่อนเขาดูโกรธเรามาก(ชนิดที่ว่าผู้หญิงก็ไม่สน) เขาเดินมาหาเราแล้วก็ยื่นของมาคืนเราก็รับมา แล้วเขาก็บอกว่าขอกอดหน่อย เราคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกอยู่ใต้หอด้วยแค่กอดคงไม่เป็นไร เขากอดเราเขาร้องไห้ด้วยนะ ตัวเขาสั่น เขาพูดว่า"อย่าโทษตัวเองว่าผิดนะ เราไม่ผิดหรอก อย่าฟังคนอื่น เขาไม่โกรธและไม่เคยโกรธเราเลย ขอให้เรามีความสุข มีอะไรก็อย่าลืมว่ามีเขาอยู่ตรงนี้เสมอ เขาบอกว่ารักเรานะ นี่คงเป็นกอดลาสินะ ลาก่อนนะ" แล้วเขาก็ถอยออกเพื่อนเห็นเขาร้องไห้ก็ทำเหมือนจะมาด่าเรา แต่เขาก็ปกป้องเราแล้วพูดว่า"อย่า คนนี้กูขออย่าทำร้ายเขา" คือเราแบบกลั้นน้ำตาอยู่ไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น แล้วเขาก็กลับไป เรานี่ทรุดตัวลงกับพื้นเลย ร้องไห้อยู่เป็นชั่วโมงได้ (แฟนเราไม่อยู่เขาไปเรียน) เรารู้สึกผิดมากที่ทำร้ายคนที่ดีแบบนี้ได้ยังไงแล้วทำไมเราถึงไม่เลือกเขาแทนแฟนของเราทั้งที่เขาดีขนาดนี้แท้ๆ (เราคบกับเขาได้แค่1เดือน แต่คุยกัน3เดือน) จนแฟนเรากลับมาเราไม่ได้บอกว่าคนนั้นกอดเราด้วยนะ เราบอกแค่ว่าเขาเอาของมาคืนแล้วก็จับมือแค่นั้น (บอกกว่ากอดมีหวัง ทะเลาะอีก เราไม่อยากทะเลาะแล้วเราเหนื่อยไง) เขาก็โอเคไม่ถามเราเยอะแยะมากมายเขารู้ว่าเรารู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นเจ็บ เขาก็เลยไม่พูดอะไร.........
........หลังจากที่กลับมาคบกันแล้ว แรกๆก็อีกแหละไม่มีปัญหาอะไร แต่แล้วบางทีอะไรที่เป็นตัวตนของคนเรามันก็ยากที่จะเปลี่ยนใช่ไหมละ เขาก็เป็นแบบเดิมทีละน้อย ทั้งงี่เง่า ไร้สาระ ไม่มีเหตุผล และมันก็เริ่มมากขึ้นจนเรารำคาญเขา แรกๆเราอดทนเราเข้าใจว่าต้องมีบ้าง แต่บางทีมันก็มากเกินไปไหม