สวัสดีคุณแม่ทุกๆคนนะคะ ดิฉันมีศักดิ์เป็นน้าของเด็ก5ขวบ ชื่อน้องใบบัวค่ะ ขออนุญาตแทนตัวเองว่าน้าเลยนะคะ
น้ากับแม่ของน้า (หรือคุณยายของน้องใบบัว) เป็นคนเลี้ยงน้องใบบัวมา เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่ของน้องทำงานอยู่ไกลมากๆ น้องใบบัวก็เลยติดยายกับน้ามาก ถามว่ารักใครมากที่สุด เค้าก็บอกว่ารักน้ากับยาย ^^ ตอนน้องสามขวบน้าก็ย้ายมาอยู่หอ เพราะว่ามาเรียนต่อ แต่ก็กลับบ้านค่อนข้างจะบ่อย ช่วงอยู่หอเค้าจะโทมาหาบอกคิดถึงอ้อนให้กลับบ้านทุกวัน จนน้าแทบไม่เป็นอันเรียนเลย คิดถึงเค้ามาก เวลาอยู่บ้านก่อนนอน เค้าก็จะมากอด หอมแก้มบอกฝันดีทุกคนในบ้าน บอกฝันดีน้องหมาที่เลี้ยงด้วย น่ารักจริงๆ
น้องใบบัวเค้าเป็นเด็กน่ารัก ขยัน ชอบช่วยทำงานบ้านทั้งที่ตัวกะเปี๊ยกเดียว กวาดบ้านถูบ้านล้างจาน เค้าช่วยหมด (ช่วยตามประสาเด็กนะคะ) หัวไว ความจำดีมาก เค้าค่อนฉลาดเลยทีเดียว เค้าเพิ่งเข้าอนุบาล 1 ปีที่แล้ว เค้าก็เริ่มมีปัญหา "เรื่องการติดเพื่อน" ช่วงแรกก็ไม่เท่าไหร่ น้าก็คิดว่าเค้าเป็นเด็กก็ต้องมีสังคม ให้เขาฝึกเข้ากับคนอื่น เค้าจะได้รู้วิธีอยู่ร่วมกับคนอื่น
หลังๆมาคุณแม่ของน้าโทรมาบ่นบ่อยมาก ว่าน้องเค้าไม่ยอมอยู่บ้านเลย เพื่อนที่เค้าติดเรียนอยู่ห้องเดียวกัน อยู่หมู่บ้านเดียวกัน ชื่อน้ำ หลังเลิกเรียนเค้าก็จะไปเล่นอยู่บ้านเพื่อน เสาร์-อาทิตย์ก็ไปเล่นบ้านเพื่อน บางที่เจ็ดโมงเช้า เค้าเพิ่งตื่นยังไม่ได้กินข้าว แต่เพื่อนเค้าก็มาตามไปให้เล่นด้วย เค้าก็แอบวิ่งตามเพื่อนไปทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าว จนน้าต้องไปตามมากินข้าว บ่อยมากกกกกก ตามมาเค้าก็บอกไม่หิวๆ วันนึงน้าอยู่บ้านแกวิ่งเล่นกับเพื่อนทั้งวันข้าวเช้าเค้ากินคำเดียวเพราะเพื่อนมาหาแถมยังเร่งให้รีบตามไปถ้าไม่ทำตามจะไม่เล่นด้วย น้าก็โมโหเลยค่ะ เพราะมันบ่อยจริงๆ ไล่เพื่อนเค้าไปเลยแล้วบอกเค้ากินข้าวเลยค่อยตามไป นั่งเฝ้าเค้ากินเลย บอกกินเสร็จค่อยไปเล่น น้องเค้าบอกไม่หิวๆ แต่ซดแกงซัดข้าวไปหมดเลย ก็เลยรู้ว่าแกหิวมากแต่ไม่ยอมกินเพราะห่วงเพื่อน
จนน้ากับยายห้ามไม่ให้เขาไปบ้านเพื่อน ให้ไปเป็นเวลา เวลาไปให้บอก ห้ามแอบหนีไป ถ้าแอบไปจะไม่ให้ไปอีกเลย วันนึงห้าโมงเย็นกว่าๆเพื่อนมาตามย้องไปเล่นด้วย มันค่ำมากเลย น้าเลยบอกว่าไม่ต้องไปหรอกค่ำแล้ว เด็กๆเค้าก็กระซิบกัน แล้วมาโกหกว่าจะไปหายาย (ยายไปซื้อของที่ร้านใกล้) แต่แอบหนีไป เราจับได้ ไม่คิดว่าเขาจะโกหกเลย
จริงๆน้องเคยมีมีปัญหาเรื่องเพื่อนคนอื่นๆหลายอย่างมาก เพื่อนขโมยของเล่น เพื่อนหลอกให้ซื้อขนมให้ เพื่อนแกล้งสารพัด ด้วยความที่เขาซื่อจริงๆ ตามประสาเด็กละนะ น้าก็ไม่อยากให้เค้ามีประสบการณ์แย่ๆฝังใจ พยายามบอกพยามเตือนเขา ด้วยเหตุผล ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง บางครั้งคุณแม่ก็ตี (ตีแล้วก็มาร้องให้ตามหลาน หลานเจ็บยายก็เจ็บ เข้าใจความรู้สึกคนเป็นแม่เลย)
ช่วงนี้น้องเริ่มเป็นหนัก วิ่งหายไปกับเพื่อนบ่อยๆ ยายแกก็ไม่แข็งแรงเดินไกลๆไม่ได้ ให้ตามตลอดก็ไม่ไหว จนบางทีแกโมโหด่าหลานไปว่า "ถ้าบอกไม่ฟังจะส่งไปอยู่กับย่าเลยนะ"
มีวันนึงเค้าร้องไห้กลับมาบ้าน น้าก็ถามว่าเป็นอะไร เค้าโดนเพื่อนแกล้งมา เพราะมีเพื่อนอีกคนหนึ่ง (ซึ่งนิสัยไม่ค่อยดีเลย ไม่ใช่ว่าน้าปรักปรำนะ น้ากล้าพูดจริงๆ เพราะเป็นคนที่หลอกใบบัว แกล้งเค้า ขโมยของเค้าสารพัด จะว่าก็ไม่ได้นะ เป็นหลานเพื่อนแม่ของน้า บ้านก็อยู่ไม่ห่างกัน) เพื่อนคนนี้เขาบอกน้ำไม่ให้เล่นกับใบบัว เค้าร้องไห้เสียใจมาก เพราะใบบัวรักเพื่อนคนนี้มาก ร้องไห้ไม่ยอมไปเรียน อยากไปหาน้ำ เค้าเลยมีความคิดว่าที่เพื่อนไม่ยอมเล่นด้วยเพราะเราไปห้ามไม่ให้เค้าไปบ้านเพื่อน น้าพยายามพูดกับน้องด้วยเหตุผล สงสารเค้า ห่วงเค้า จนร้องไห้ตาม เค้าก็พูดคำเดิมๆ ทำไมไม่ให้ไปบ้านน้ำ น้าก็บอก ให้ไปสิแต่หนูต้องไปเป็นเวลา เวลาหนูแอบหนีไป น้าก็ต้องลงโทษ น้าก็พยายามอธิบายให้เค้าเข้าใจ น้องยังถามคำเดิมว่าทำไมไม่ให้ไปบ้านเพื่อน เปิดอกคุยกับตัวเล็กเป็นชั่วโมงถึงเข้าใจกัน ผ่านไปสองสามวันเค้าก็แอบหนีไปบ้านเพื่อนเหมือนเดิม ทำแบบเดิมๆ
จนเค้าเริ่มเกลียดยายเกลียดน้า ไม่ยอมพูดด้วย ความรู้สึกเหมือนเกลียดฝังใจจนเราสัมผัสได้ จากที่เคยโทหาคุยด้วย ก็ไม่ยอมคุยด้วยมาเป็นเดือนๆละ ไม่เหมือนเดิมเลย ไม่น่ารักเหมือนเดิม เค้าบอกยายทุกวันว่า "เมื่อไหร่จะไปส่งบ้านย่า ไม่อยากอยู่นี้แล้ว" สะเทื่อนใจจริงๆ รู้สึกแย่มาก
ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ดูมีปัญหาอะไรมากมายสำหรับคนอื่น แต่ที่เป็นปัญหาก็คือ
1. บ้านเพื่อนน้องใบบัว เค้าอยู่ติดแม่น้ำ (ลูกชายของข้างบ้านน้าซึ่งสนิทกันมากแกเคยจมน้ำก็เลยฝังใจเรื่องนี้มาก) มีครั้งหนึ่งแกหายไปกับเพื่อนคุณแม่ตามหาไปเจอแกเอาไม้ตีน้ำเล่นอยู่กับเพื่อนซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่น้ำมันล้นตลิ่งเลย พอน้ารู้เรื่องตกใจมากจริงๆ
2. เนื่องจากน้องใบบัวอยู่กับยาย (คุณแม่ของน้านิละค่ะ) แกไม่ค่อยแข็งแรง เดินไกลๆไม่ค่อยได้ จะตามเดินหลานตลอด แกก็เหนื่อย เผลอหน่อยหลานก็หาย ซนจริงๆ ตองตามหาตลอด สุขภาพยายก็พลอยจะแย่ไปด้วย และเพื่อนของน้องใบบัวเค้าก็อยู่กับยายเหมือนกัน แกก็แก่เนอะ บางทีเด็กได้กินข้าวไหมแกยังไม่รู้เลย
3. น้องเค้าชอบแอบวิ่งหนีไปบ้านเพื่อน อันตรายเรื่องรถวิ่งไปวิ่งมา เค้าแอบไป บางทียายก็คิดว่าเล่นอยู่ในบ้าน กว่าจะรู้อีกทีหลานก็หายไปแล้ว เกิดมีคนมาจับไป เด็กผู้หญิงสองคนเดินไปตามถนน อันตรายจริงๆสมัยนี้
4. สุขภาพของเด็กๆทั้งสองคนเลย ไม่ยอมกินข้าว กินคำสองคำ แล้ววิ่งเล่นทั้งวัน เฮ้อออออออออออ
ขอคำปรึกษาด้วยนะคะ จะมีวิธีปรับความเข้าใจกับน้องยังไงดียังไง จะเลี้ยงน้องยังไง อยากให้เค้าเป็นเด็กดี กลุ้มใจ สงสารยายด้วย ต้องเหนื่อยเพราะหลานตลอด
ปล.1 เล่ายาวมาก .จหนึ่งก็อยากระบายด้วย คิดถึงความน่ารักของเค้า
ปล. 2 เล่ายาวเพราะอยากให้รู้ถึงสาเหตุ เพราะอยากได้คำปรึกษาที่สามารถนำไปใช้ได้จริงๆ
ปล. 3 ขอบพระคุณทุกท่านที่กรุณาอ่านและให้คำปรึกษาด้วยนะคะ
(แท็กห้องผิดอย่าว่ากันนะคะ)
เมื่อเด็ก5ขวบ เกลียดครอบครัว ไม่อยากอยู่บ้าน (ขอคำปรึกษา)
น้ากับแม่ของน้า (หรือคุณยายของน้องใบบัว) เป็นคนเลี้ยงน้องใบบัวมา เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่ของน้องทำงานอยู่ไกลมากๆ น้องใบบัวก็เลยติดยายกับน้ามาก ถามว่ารักใครมากที่สุด เค้าก็บอกว่ารักน้ากับยาย ^^ ตอนน้องสามขวบน้าก็ย้ายมาอยู่หอ เพราะว่ามาเรียนต่อ แต่ก็กลับบ้านค่อนข้างจะบ่อย ช่วงอยู่หอเค้าจะโทมาหาบอกคิดถึงอ้อนให้กลับบ้านทุกวัน จนน้าแทบไม่เป็นอันเรียนเลย คิดถึงเค้ามาก เวลาอยู่บ้านก่อนนอน เค้าก็จะมากอด หอมแก้มบอกฝันดีทุกคนในบ้าน บอกฝันดีน้องหมาที่เลี้ยงด้วย น่ารักจริงๆ
น้องใบบัวเค้าเป็นเด็กน่ารัก ขยัน ชอบช่วยทำงานบ้านทั้งที่ตัวกะเปี๊ยกเดียว กวาดบ้านถูบ้านล้างจาน เค้าช่วยหมด (ช่วยตามประสาเด็กนะคะ) หัวไว ความจำดีมาก เค้าค่อนฉลาดเลยทีเดียว เค้าเพิ่งเข้าอนุบาล 1 ปีที่แล้ว เค้าก็เริ่มมีปัญหา "เรื่องการติดเพื่อน" ช่วงแรกก็ไม่เท่าไหร่ น้าก็คิดว่าเค้าเป็นเด็กก็ต้องมีสังคม ให้เขาฝึกเข้ากับคนอื่น เค้าจะได้รู้วิธีอยู่ร่วมกับคนอื่น
หลังๆมาคุณแม่ของน้าโทรมาบ่นบ่อยมาก ว่าน้องเค้าไม่ยอมอยู่บ้านเลย เพื่อนที่เค้าติดเรียนอยู่ห้องเดียวกัน อยู่หมู่บ้านเดียวกัน ชื่อน้ำ หลังเลิกเรียนเค้าก็จะไปเล่นอยู่บ้านเพื่อน เสาร์-อาทิตย์ก็ไปเล่นบ้านเพื่อน บางที่เจ็ดโมงเช้า เค้าเพิ่งตื่นยังไม่ได้กินข้าว แต่เพื่อนเค้าก็มาตามไปให้เล่นด้วย เค้าก็แอบวิ่งตามเพื่อนไปทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าว จนน้าต้องไปตามมากินข้าว บ่อยมากกกกกก ตามมาเค้าก็บอกไม่หิวๆ วันนึงน้าอยู่บ้านแกวิ่งเล่นกับเพื่อนทั้งวันข้าวเช้าเค้ากินคำเดียวเพราะเพื่อนมาหาแถมยังเร่งให้รีบตามไปถ้าไม่ทำตามจะไม่เล่นด้วย น้าก็โมโหเลยค่ะ เพราะมันบ่อยจริงๆ ไล่เพื่อนเค้าไปเลยแล้วบอกเค้ากินข้าวเลยค่อยตามไป นั่งเฝ้าเค้ากินเลย บอกกินเสร็จค่อยไปเล่น น้องเค้าบอกไม่หิวๆ แต่ซดแกงซัดข้าวไปหมดเลย ก็เลยรู้ว่าแกหิวมากแต่ไม่ยอมกินเพราะห่วงเพื่อน
จนน้ากับยายห้ามไม่ให้เขาไปบ้านเพื่อน ให้ไปเป็นเวลา เวลาไปให้บอก ห้ามแอบหนีไป ถ้าแอบไปจะไม่ให้ไปอีกเลย วันนึงห้าโมงเย็นกว่าๆเพื่อนมาตามย้องไปเล่นด้วย มันค่ำมากเลย น้าเลยบอกว่าไม่ต้องไปหรอกค่ำแล้ว เด็กๆเค้าก็กระซิบกัน แล้วมาโกหกว่าจะไปหายาย (ยายไปซื้อของที่ร้านใกล้) แต่แอบหนีไป เราจับได้ ไม่คิดว่าเขาจะโกหกเลย
จริงๆน้องเคยมีมีปัญหาเรื่องเพื่อนคนอื่นๆหลายอย่างมาก เพื่อนขโมยของเล่น เพื่อนหลอกให้ซื้อขนมให้ เพื่อนแกล้งสารพัด ด้วยความที่เขาซื่อจริงๆ ตามประสาเด็กละนะ น้าก็ไม่อยากให้เค้ามีประสบการณ์แย่ๆฝังใจ พยายามบอกพยามเตือนเขา ด้วยเหตุผล ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง บางครั้งคุณแม่ก็ตี (ตีแล้วก็มาร้องให้ตามหลาน หลานเจ็บยายก็เจ็บ เข้าใจความรู้สึกคนเป็นแม่เลย)
ช่วงนี้น้องเริ่มเป็นหนัก วิ่งหายไปกับเพื่อนบ่อยๆ ยายแกก็ไม่แข็งแรงเดินไกลๆไม่ได้ ให้ตามตลอดก็ไม่ไหว จนบางทีแกโมโหด่าหลานไปว่า "ถ้าบอกไม่ฟังจะส่งไปอยู่กับย่าเลยนะ"
มีวันนึงเค้าร้องไห้กลับมาบ้าน น้าก็ถามว่าเป็นอะไร เค้าโดนเพื่อนแกล้งมา เพราะมีเพื่อนอีกคนหนึ่ง (ซึ่งนิสัยไม่ค่อยดีเลย ไม่ใช่ว่าน้าปรักปรำนะ น้ากล้าพูดจริงๆ เพราะเป็นคนที่หลอกใบบัว แกล้งเค้า ขโมยของเค้าสารพัด จะว่าก็ไม่ได้นะ เป็นหลานเพื่อนแม่ของน้า บ้านก็อยู่ไม่ห่างกัน) เพื่อนคนนี้เขาบอกน้ำไม่ให้เล่นกับใบบัว เค้าร้องไห้เสียใจมาก เพราะใบบัวรักเพื่อนคนนี้มาก ร้องไห้ไม่ยอมไปเรียน อยากไปหาน้ำ เค้าเลยมีความคิดว่าที่เพื่อนไม่ยอมเล่นด้วยเพราะเราไปห้ามไม่ให้เค้าไปบ้านเพื่อน น้าพยายามพูดกับน้องด้วยเหตุผล สงสารเค้า ห่วงเค้า จนร้องไห้ตาม เค้าก็พูดคำเดิมๆ ทำไมไม่ให้ไปบ้านน้ำ น้าก็บอก ให้ไปสิแต่หนูต้องไปเป็นเวลา เวลาหนูแอบหนีไป น้าก็ต้องลงโทษ น้าก็พยายามอธิบายให้เค้าเข้าใจ น้องยังถามคำเดิมว่าทำไมไม่ให้ไปบ้านเพื่อน เปิดอกคุยกับตัวเล็กเป็นชั่วโมงถึงเข้าใจกัน ผ่านไปสองสามวันเค้าก็แอบหนีไปบ้านเพื่อนเหมือนเดิม ทำแบบเดิมๆ
จนเค้าเริ่มเกลียดยายเกลียดน้า ไม่ยอมพูดด้วย ความรู้สึกเหมือนเกลียดฝังใจจนเราสัมผัสได้ จากที่เคยโทหาคุยด้วย ก็ไม่ยอมคุยด้วยมาเป็นเดือนๆละ ไม่เหมือนเดิมเลย ไม่น่ารักเหมือนเดิม เค้าบอกยายทุกวันว่า "เมื่อไหร่จะไปส่งบ้านย่า ไม่อยากอยู่นี้แล้ว" สะเทื่อนใจจริงๆ รู้สึกแย่มาก
ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ดูมีปัญหาอะไรมากมายสำหรับคนอื่น แต่ที่เป็นปัญหาก็คือ
1. บ้านเพื่อนน้องใบบัว เค้าอยู่ติดแม่น้ำ (ลูกชายของข้างบ้านน้าซึ่งสนิทกันมากแกเคยจมน้ำก็เลยฝังใจเรื่องนี้มาก) มีครั้งหนึ่งแกหายไปกับเพื่อนคุณแม่ตามหาไปเจอแกเอาไม้ตีน้ำเล่นอยู่กับเพื่อนซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่น้ำมันล้นตลิ่งเลย พอน้ารู้เรื่องตกใจมากจริงๆ
2. เนื่องจากน้องใบบัวอยู่กับยาย (คุณแม่ของน้านิละค่ะ) แกไม่ค่อยแข็งแรง เดินไกลๆไม่ค่อยได้ จะตามเดินหลานตลอด แกก็เหนื่อย เผลอหน่อยหลานก็หาย ซนจริงๆ ตองตามหาตลอด สุขภาพยายก็พลอยจะแย่ไปด้วย และเพื่อนของน้องใบบัวเค้าก็อยู่กับยายเหมือนกัน แกก็แก่เนอะ บางทีเด็กได้กินข้าวไหมแกยังไม่รู้เลย
3. น้องเค้าชอบแอบวิ่งหนีไปบ้านเพื่อน อันตรายเรื่องรถวิ่งไปวิ่งมา เค้าแอบไป บางทียายก็คิดว่าเล่นอยู่ในบ้าน กว่าจะรู้อีกทีหลานก็หายไปแล้ว เกิดมีคนมาจับไป เด็กผู้หญิงสองคนเดินไปตามถนน อันตรายจริงๆสมัยนี้
4. สุขภาพของเด็กๆทั้งสองคนเลย ไม่ยอมกินข้าว กินคำสองคำ แล้ววิ่งเล่นทั้งวัน เฮ้อออออออออออ
ขอคำปรึกษาด้วยนะคะ จะมีวิธีปรับความเข้าใจกับน้องยังไงดียังไง จะเลี้ยงน้องยังไง อยากให้เค้าเป็นเด็กดี กลุ้มใจ สงสารยายด้วย ต้องเหนื่อยเพราะหลานตลอด
ปล.1 เล่ายาวมาก .จหนึ่งก็อยากระบายด้วย คิดถึงความน่ารักของเค้า
ปล. 2 เล่ายาวเพราะอยากให้รู้ถึงสาเหตุ เพราะอยากได้คำปรึกษาที่สามารถนำไปใช้ได้จริงๆ
ปล. 3 ขอบพระคุณทุกท่านที่กรุณาอ่านและให้คำปรึกษาด้วยนะคะ
(แท็กห้องผิดอย่าว่ากันนะคะ)