ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ เราเครียดเราเหนื่อย ไม่รู้จะระบายกับใครจริงๆ😢😢
มันเป็นเรื่องติดที่อยู่ในใจเรามาตั้งแต่เล็กจนโต เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่อบอุ่นเลยจริงๆ เราเป็นลูกคนที่ 4 ของแม่ แม่เรามีสามี 8 คน เราเป็นลูกของสามีคนที่3ของแม่ เราไม่เคยเห็นหน้าพ่อเราเลยเพราะพ่อเสียตั้งแต่เรา 2 เดือน พี่สาวเรา2คนก็ไปมีครอบครัวหมดแล้ว (เราห่างกับพี่สาวคนโตแล้วเกือบ 20 ปี พี่เราโตเป็นหนุ่มสาวหมดแล้วตอนที่เราเกิด) ตั้งแต่จำความได้ เราโดนเกลียดมาตั้งแต่เล็กๆ ญาติทางฝ่ายแม่เกลียดเราหมดเลย ทั้งยาย ทั้งน้า เพราะไม่ชอบพ่อเรา(แม่บอก) หรือด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ แม่มักจะพูดกรอกหูเราตั้งแต่เด็กๆหลายครั้งหลายหน ว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิด ตอนที่เราเกิดมา แม่พยายามกินยาแล้ว ยกถุงหนักๆกระแทกท้อง แต่เราไม่ออก
ตั้งแต่จำความได้แม่เราติดเหล้าหนักมากออกไปกินที่วงเหล้า กลับห้าทุ่ม เที่ยงคืน โดยที่เอาเราไปด้วย ตอนนั้นเราอยู่ประมาณป. 1 กลับมา ห้าทุ่มเที่ยงคืนก็ต้องลุกไปเรียนแต่เช้าทุกวัน ถ้าไม่ยอมไปกับแม่ก็จะโดนแม่ตี เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่ บางครั้งแม่กับพ่อเลี้ยง ก็พาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน แล้วเมาหลับ เพื่อนของเขาก็จะขึ้นมาทำมิดีมิร้ายเรา แต่เราเอาตัวรอดมาได้ เป็นแบบนี้บ่อยมาก แม่กับพ่อเลี้ยงเราตีกันบ่อยมาก บางทีก็เลือดตกยางออกเลย เรากลัวได้แต่ร้องไห้
เด็กแถวบ้านก็แกล้งเราบ่อยมาก เพราะตอนนั้น แม่เราไม่ค่อยอยู่บ้าน โดนแกล้งร้องไห้ก็ไม่รู้จะไปฟ้องใคร เราจำได้ครั้งหนึ่ง พี่ชายคนละพ่อ ของเราทำร้ายพยายามจะข่มขืนเรา เราร้องไห้วิ่งไปหายาย ยายเราซึ่งรักพี่ชายเรามากเพราะเป็นหลานชายคนเดียวของเขา ตีเรา หาว่าเราโกหก เราวิ่งหนียายเข้าไปอยู่ในป่าไผ่จนมืด พี่ชายเราเองส่วนมากก็จะไปอยู่บ้านเพื่อน ไม่สนิทกับเราเท่าไหร่ (ยายเคยถึงกับเอาหม้อแกงขว้างใส่เราด้วย แค่หัวโนไม่เป็นไรมาก แต่เรื่องอะไรจำไม่ได้แล้ว)แกรักหลานคือพี่เราทั้งสามคนมากๆเลยนะ จนเราคิดบ่อยมากๆเลยว่าเราทำผิดอะไร
พอโตขึ้นมาถึงป 5 ถึงตอนนั้นต้องอยู่คนเดียวร้อยเปอร์เซ็นต์เลย เพราะพอจะหุงข้าวเองได้ ก่อฟืนเองได้ แม่ก็จะออกไปกินเหล้ากลับเช้า บางทีก็ไม่กลับเลยไปนอนบ้านพ่อเลี้ยง จำได้มีอยู่ครั้งหนึ่ง แม่หายไปเกือบ 2 อาทิตย์ตอนนั้นแม่แทบจะไม่สนใจเราเลย เราไม่มีเงินไปโรงเรียน มีแต่ข้าวสารที่ติดถังไว้ และปลากระป๋อง ที่พี่สาวนานๆจะกลับมาบ้านทีและเอามาตุนไว้ให้ แล้วก็จะมีซอสภูเขาทอง ที่เป็นกับข้าวของเรา ตอนนั้นเราอยู่ได้ ด้วยความที่เป็นเด็ก ไม่ได้คิดว่าทำไมไม่มีใครสนใจ ไม่ได้เสียใจกับเหตุการณ์อะไรเลย กลับมาจากโรงเรียนก็มาเล่น เล่นเสร็จแล้วก็นอน บ้านยายกับน้าอยู่ข้างๆกันนะ แต่ไม่มีใครมาสนใจ เขาเกลียดเราจนถึงขนาด เราเดินไปบ้านเขาแล้วเขาก็จะไล่ตีกลับมา ทั้งๆที่เราเดินไปเล่นเฉยๆ เพราะบ้านเขามีโทรทัศน์ แล้วมีรูเล็กๆตรงหน้าต่างเราก็จะไปแอบดู
เราจำได้ว่ามีอยู่คืนนึง ฝนตกหนักมากแล้วฟ้าร้อง บ้านเราหลังคารั่วทั้งหลังเลย แล้วเรากลัวเสียงฟ้ามาก ด้วยความเป็นเด็ก เพราะฝนตกฟ้าร้องมากๆก็ไม่อยากจะอยู่คนเดียว เราต้องไปนั่งขดอยู่ข้างบ้านน้ากับยาย ตากฝนร้องไห้แทบทั้งคืนเลย เพราะเราอยากมีคนอยู่เป็นเพื่อน ถึงเราจะนั่งอยู่ข้างนอกบ้านก็อุ่นใจว่าไม่ได้อยู่คนเดียว แม่เราถ้าเมากลับมา ก็จะตะโกนด่าดังลั่นไปหมด คืนนั้นทั้งคืนเราไม่ได้นอนเหมือนกัน บ้านเรามีประตูนะแต่กันอะไรไม่ได้เลย เพราะไม่ว่าจะเข้าทางไหนก็ได้หมด เป็นบ้านไม้ที่ผุพังทั้งหลัง เราจำได้ว่ามีอยู่คืนหนึ่ง เรานอนอยู่คนเดียว กลางดึกพี่ชายเราพาน้าที่เป็นญาติแม่มากินเหล้า แล้วพี่ชายเราเองเขาก็ไปไหนไม่รู้ น้าขึ้นมาจะข่มขืนเรา แต่เราบอกว่าเราจะโวยวายนะ ขอร้องว่าอย่าทำเลย เขาเลยกลับบ้านไป พ่อเลี้ยงคนล่าสุด มาอยู่กับแม่ตอนเราขึ้นม. 1 ก็จะข่มขืนเราอีก เราบอกแม่แล้ว แม่เชื่อเรานะแต่ก็ไม่ยอมเลิก
มันอาจฟังดูเหมือนละคร เหมือนนิทาน แต่นี่คือเรื่องจริงในชีวิต ที่มันเกิดขึ้นกับเรามาตลอด พี่เราทั้งสามคน เขาพ่อเดียวกันหมดเลย เราไม่รู้ว่าเขารักเราบ้างหรือเปล่า เวลาเขามาเขาก็จะซื้อขนมมาฝาก แต่เวลาเขาไปเที่ยว เขาจะไปกัน 3 คน ไปกับน้าด้วย เวลาลงอะไรใน facebook เขาก็จะแท็กกันอยู่ 3 คน เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆเลยอ่ะ เรารักพวกเขามากเลยนะทั้งแม่ด้วย ญาติทางฝ่ายพ่อก็ไม่มาสนใจเราเลย เราทนอยู่ทนเรียนมาจนจบปวช. เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่คนเดียว มาทำงาน เพราะเราไม่รู้สึกว่าเราเองเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเลย เราอยากทำงานหาเงินใช้ด้วยตัวเอง
แต่ด้วยความที่เป็นเด็กมีปัญหามาตั้งแต่เด็ก หรือเพราะอะไรไม่รู้ เราเป็นคนเก็บตัวมากเลย เข้าสังคมไม่ได้ เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออก ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง โทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา รู้สึกอยากอยู่คนเดียวทุกครั้ง รู้สึกรำคาญที่ต้องอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ มนุษย์สัมพันธ์ไม่มีเลย เรารู้สึกแย่มากเลยที่เราเป็นแบบนี้ เราอยากทำให้คนที่อยู่กับเรามีความสุข แต่สุดท้ายแล้วพอใครจะเข้ามาสนิทด้วย เราเริ่มรู้สึกว่าความเป็นส่วนตัวเรามันหายไป แล้วเราก็จะตัดทิ้งไปเลย เราเกลียดตัวเองมากเลยที่เป็นแบบนี้ เป็นความสุขให้ใครไม่ได้เลย เวลาอยู่คนเดียวไม่ว่าที่ไหน เรื่องราวที่เราเคยเจอมาจะผุดขึ้นมาในหัว แล้วเราก็ร้องไห้ทุกที เราไม่กล้ามีแฟนเลยเพราะไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหนเลย กลัวว่าเขาจะไม่รักเราจริง คิดอยู่ตลอดว่าวันนึงเขาเบื่อแล้วเขาก็จะต้องทิ้งเราไป เราไม่อยากเสียใจ และเราน้อยใจครอบครัวเรามาก ทุกวันนี้ไม่ว่ามีค่าใช้จ่ายใดๆก็ตาม จะขอเราเสมอ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากช่วยนะ เราอยากส่งเงินให้เรามีอะไรเราก็อยากให้หมด แต่เราคิดเรื่องที่ผ่านมาแล้วเราก็น้อยใจทุกที จริงๆตอนนี้อายุก็22แล้ว ควรจะลืมเรื่องพวกนั้นไปหมดแล้วแท้ๆ ตอนนี้เรามีปัญหาการเข้าสังคมอย่างที่ว่ามามากๆเลย จนเราคิดอยู่เสมอเลยว่าไม่อยากอยู่ ถ้าไม่มีเราอะไรคงจะดีขึ้น แต่เราไม่ได้ถึงกับคิดอยากฆ่าตัวตายนะ
มีอะไรแนะนำเราที่เป็นแบบนี้บ้างไหมคะ😢😢
เครียดเรื่องครอบครัวและจิตตกกับชีวิตตัวเองตอนนี้มากๆ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ 😢
มันเป็นเรื่องติดที่อยู่ในใจเรามาตั้งแต่เล็กจนโต เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่อบอุ่นเลยจริงๆ เราเป็นลูกคนที่ 4 ของแม่ แม่เรามีสามี 8 คน เราเป็นลูกของสามีคนที่3ของแม่ เราไม่เคยเห็นหน้าพ่อเราเลยเพราะพ่อเสียตั้งแต่เรา 2 เดือน พี่สาวเรา2คนก็ไปมีครอบครัวหมดแล้ว (เราห่างกับพี่สาวคนโตแล้วเกือบ 20 ปี พี่เราโตเป็นหนุ่มสาวหมดแล้วตอนที่เราเกิด) ตั้งแต่จำความได้ เราโดนเกลียดมาตั้งแต่เล็กๆ ญาติทางฝ่ายแม่เกลียดเราหมดเลย ทั้งยาย ทั้งน้า เพราะไม่ชอบพ่อเรา(แม่บอก) หรือด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้ แม่มักจะพูดกรอกหูเราตั้งแต่เด็กๆหลายครั้งหลายหน ว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เราเกิด ตอนที่เราเกิดมา แม่พยายามกินยาแล้ว ยกถุงหนักๆกระแทกท้อง แต่เราไม่ออก
ตั้งแต่จำความได้แม่เราติดเหล้าหนักมากออกไปกินที่วงเหล้า กลับห้าทุ่ม เที่ยงคืน โดยที่เอาเราไปด้วย ตอนนั้นเราอยู่ประมาณป. 1 กลับมา ห้าทุ่มเที่ยงคืนก็ต้องลุกไปเรียนแต่เช้าทุกวัน ถ้าไม่ยอมไปกับแม่ก็จะโดนแม่ตี เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่ บางครั้งแม่กับพ่อเลี้ยง ก็พาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน แล้วเมาหลับ เพื่อนของเขาก็จะขึ้นมาทำมิดีมิร้ายเรา แต่เราเอาตัวรอดมาได้ เป็นแบบนี้บ่อยมาก แม่กับพ่อเลี้ยงเราตีกันบ่อยมาก บางทีก็เลือดตกยางออกเลย เรากลัวได้แต่ร้องไห้
เด็กแถวบ้านก็แกล้งเราบ่อยมาก เพราะตอนนั้น แม่เราไม่ค่อยอยู่บ้าน โดนแกล้งร้องไห้ก็ไม่รู้จะไปฟ้องใคร เราจำได้ครั้งหนึ่ง พี่ชายคนละพ่อ ของเราทำร้ายพยายามจะข่มขืนเรา เราร้องไห้วิ่งไปหายาย ยายเราซึ่งรักพี่ชายเรามากเพราะเป็นหลานชายคนเดียวของเขา ตีเรา หาว่าเราโกหก เราวิ่งหนียายเข้าไปอยู่ในป่าไผ่จนมืด พี่ชายเราเองส่วนมากก็จะไปอยู่บ้านเพื่อน ไม่สนิทกับเราเท่าไหร่ (ยายเคยถึงกับเอาหม้อแกงขว้างใส่เราด้วย แค่หัวโนไม่เป็นไรมาก แต่เรื่องอะไรจำไม่ได้แล้ว)แกรักหลานคือพี่เราทั้งสามคนมากๆเลยนะ จนเราคิดบ่อยมากๆเลยว่าเราทำผิดอะไร
พอโตขึ้นมาถึงป 5 ถึงตอนนั้นต้องอยู่คนเดียวร้อยเปอร์เซ็นต์เลย เพราะพอจะหุงข้าวเองได้ ก่อฟืนเองได้ แม่ก็จะออกไปกินเหล้ากลับเช้า บางทีก็ไม่กลับเลยไปนอนบ้านพ่อเลี้ยง จำได้มีอยู่ครั้งหนึ่ง แม่หายไปเกือบ 2 อาทิตย์ตอนนั้นแม่แทบจะไม่สนใจเราเลย เราไม่มีเงินไปโรงเรียน มีแต่ข้าวสารที่ติดถังไว้ และปลากระป๋อง ที่พี่สาวนานๆจะกลับมาบ้านทีและเอามาตุนไว้ให้ แล้วก็จะมีซอสภูเขาทอง ที่เป็นกับข้าวของเรา ตอนนั้นเราอยู่ได้ ด้วยความที่เป็นเด็ก ไม่ได้คิดว่าทำไมไม่มีใครสนใจ ไม่ได้เสียใจกับเหตุการณ์อะไรเลย กลับมาจากโรงเรียนก็มาเล่น เล่นเสร็จแล้วก็นอน บ้านยายกับน้าอยู่ข้างๆกันนะ แต่ไม่มีใครมาสนใจ เขาเกลียดเราจนถึงขนาด เราเดินไปบ้านเขาแล้วเขาก็จะไล่ตีกลับมา ทั้งๆที่เราเดินไปเล่นเฉยๆ เพราะบ้านเขามีโทรทัศน์ แล้วมีรูเล็กๆตรงหน้าต่างเราก็จะไปแอบดู
เราจำได้ว่ามีอยู่คืนนึง ฝนตกหนักมากแล้วฟ้าร้อง บ้านเราหลังคารั่วทั้งหลังเลย แล้วเรากลัวเสียงฟ้ามาก ด้วยความเป็นเด็ก เพราะฝนตกฟ้าร้องมากๆก็ไม่อยากจะอยู่คนเดียว เราต้องไปนั่งขดอยู่ข้างบ้านน้ากับยาย ตากฝนร้องไห้แทบทั้งคืนเลย เพราะเราอยากมีคนอยู่เป็นเพื่อน ถึงเราจะนั่งอยู่ข้างนอกบ้านก็อุ่นใจว่าไม่ได้อยู่คนเดียว แม่เราถ้าเมากลับมา ก็จะตะโกนด่าดังลั่นไปหมด คืนนั้นทั้งคืนเราไม่ได้นอนเหมือนกัน บ้านเรามีประตูนะแต่กันอะไรไม่ได้เลย เพราะไม่ว่าจะเข้าทางไหนก็ได้หมด เป็นบ้านไม้ที่ผุพังทั้งหลัง เราจำได้ว่ามีอยู่คืนหนึ่ง เรานอนอยู่คนเดียว กลางดึกพี่ชายเราพาน้าที่เป็นญาติแม่มากินเหล้า แล้วพี่ชายเราเองเขาก็ไปไหนไม่รู้ น้าขึ้นมาจะข่มขืนเรา แต่เราบอกว่าเราจะโวยวายนะ ขอร้องว่าอย่าทำเลย เขาเลยกลับบ้านไป พ่อเลี้ยงคนล่าสุด มาอยู่กับแม่ตอนเราขึ้นม. 1 ก็จะข่มขืนเราอีก เราบอกแม่แล้ว แม่เชื่อเรานะแต่ก็ไม่ยอมเลิก
มันอาจฟังดูเหมือนละคร เหมือนนิทาน แต่นี่คือเรื่องจริงในชีวิต ที่มันเกิดขึ้นกับเรามาตลอด พี่เราทั้งสามคน เขาพ่อเดียวกันหมดเลย เราไม่รู้ว่าเขารักเราบ้างหรือเปล่า เวลาเขามาเขาก็จะซื้อขนมมาฝาก แต่เวลาเขาไปเที่ยว เขาจะไปกัน 3 คน ไปกับน้าด้วย เวลาลงอะไรใน facebook เขาก็จะแท็กกันอยู่ 3 คน เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆเลยอ่ะ เรารักพวกเขามากเลยนะทั้งแม่ด้วย ญาติทางฝ่ายพ่อก็ไม่มาสนใจเราเลย เราทนอยู่ทนเรียนมาจนจบปวช. เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่คนเดียว มาทำงาน เพราะเราไม่รู้สึกว่าเราเองเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเลย เราอยากทำงานหาเงินใช้ด้วยตัวเอง
แต่ด้วยความที่เป็นเด็กมีปัญหามาตั้งแต่เด็ก หรือเพราะอะไรไม่รู้ เราเป็นคนเก็บตัวมากเลย เข้าสังคมไม่ได้ เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออก ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง โทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา รู้สึกอยากอยู่คนเดียวทุกครั้ง รู้สึกรำคาญที่ต้องอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ มนุษย์สัมพันธ์ไม่มีเลย เรารู้สึกแย่มากเลยที่เราเป็นแบบนี้ เราอยากทำให้คนที่อยู่กับเรามีความสุข แต่สุดท้ายแล้วพอใครจะเข้ามาสนิทด้วย เราเริ่มรู้สึกว่าความเป็นส่วนตัวเรามันหายไป แล้วเราก็จะตัดทิ้งไปเลย เราเกลียดตัวเองมากเลยที่เป็นแบบนี้ เป็นความสุขให้ใครไม่ได้เลย เวลาอยู่คนเดียวไม่ว่าที่ไหน เรื่องราวที่เราเคยเจอมาจะผุดขึ้นมาในหัว แล้วเราก็ร้องไห้ทุกที เราไม่กล้ามีแฟนเลยเพราะไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหนเลย กลัวว่าเขาจะไม่รักเราจริง คิดอยู่ตลอดว่าวันนึงเขาเบื่อแล้วเขาก็จะต้องทิ้งเราไป เราไม่อยากเสียใจ และเราน้อยใจครอบครัวเรามาก ทุกวันนี้ไม่ว่ามีค่าใช้จ่ายใดๆก็ตาม จะขอเราเสมอ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากช่วยนะ เราอยากส่งเงินให้เรามีอะไรเราก็อยากให้หมด แต่เราคิดเรื่องที่ผ่านมาแล้วเราก็น้อยใจทุกที จริงๆตอนนี้อายุก็22แล้ว ควรจะลืมเรื่องพวกนั้นไปหมดแล้วแท้ๆ ตอนนี้เรามีปัญหาการเข้าสังคมอย่างที่ว่ามามากๆเลย จนเราคิดอยู่เสมอเลยว่าไม่อยากอยู่ ถ้าไม่มีเราอะไรคงจะดีขึ้น แต่เราไม่ได้ถึงกับคิดอยากฆ่าตัวตายนะ
มีอะไรแนะนำเราที่เป็นแบบนี้บ้างไหมคะ😢😢