คำแนะนำ : กระทู้นี้ จัดทำขึ้นเพื่อความสนุก ความบันเทิง ในโลกหลังความตาย "ไม่เชื่อ .... อย่าลบลู่"
สร้างสรรค์ความหลอนโดย : ม. มัดตราสังข์
เรื่อง .... "ตัวแทน / หอพัก"
สวัสดีครับผมชื่อ เก่ง ถ้าให้พูดถึงเรื่องโดนผีหลอกซึ่งๆ หน้า เล่าให้ใครฟังส่วนมากมักไม่เชื่อ แม้แต่จะเชื่อก็ไม่ค่อยเห็นภาพ หรือนึกรู้ถึงความรู้สึกตอนนั้นได้หรอกครับ ยกเว้นแต่จะคุยกันคนที่เคยโดนผีหลอกมาแล้วถึงจะเข้าใจ นั่นคือ มีทั้งอาการตกตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดหายวับจากใบหน้าที่รู้สึกคล้ายๆ กับจะชาเห่อ เย็นซ่าจากต้นคอลงไปถึงกลางหลัง เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวคล้ายจะเป็นไข้ ขากรรไกรแข็งทื่อจนร้องไม่ออก...ในที่สุดก็อยากหายตัววับไป หรือไม่ก็ร้องไห้โฮให้หายอัดอั้นตันใจ
ผมกลัวผีมาตั้งแต่ยังเด็กๆ อยู่ที่บางบัวทอง ก่อนจะมาเป็น รปภ.อยู่ที่หอพักสตรีในย่านดินแดง ที่นั่นเอง ผมเจอะเจอภูตผีดุร้ายสุดขีดแทบจะขาดใจตาย แต่เมื่อเหตุการณ์ขนหัวลุกผ่านไป ผมกลับไม่ได้โกรธเคืองภูตผีตนนั้นหรอกครับ กลับรู้สึกเวทนาด้วยซ้ำไป
เรื่องเป็นยังงี้ครับ...
ผมมีญาติชื่อน้าแดงแกเป็นยามเก่าแก่ของหอพักแห่งนั้น พอดีมีคนเก่าลาออก น้าแดงก็เลยใช้เส้นฝากฝังผมเข้าไปทำงานแทน...ส่วนมากมักจะได้ กะดึกคือสี่ทุ่มไปจนถึงหกโมงเช้า บ้านช่องห้องหอหายห่วงได้เลย เพราะอาศัยซุกหัวนอนกับน้าแดงที่อยู่ละแวกนั้นเอง
คืนนั้นฝนพรำมาแต่หัวค่ำ ผมรับเวรต่อจากน้าแดงพอดี มีห้องพักยามอยู่ข้างประตูหอพัก...แต่น่าสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงเปิด 24 ชั่วโมงก็ไม่ทราบ อาจจะเป็นอพาร์เมนต์ก็ได้ มีอยู่ 5 ชั้น มีลิฟต์อำนวยความสะดวกพร้อม เมื่อขึ้นไปก็เป็นทางเดินตรงกลางระหว่างห้องพักซ้ายขวาที่เรียงรายกันเป็นตับ ทำให้ระเบียงด้านหลังหันมาทางประตูรั้ว ดูแปลกตาผิดจากหออื่น ๆ ทั่วไป
น้าแดงเล่าว่าก่อนนั้น มีเรื่องฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนมากเกิดจากการหึงหวง ฆ่าชิงทรัพย์ ฆ่าข่มขืน แม้แต่การฆ่าตัวตายก็มี คือกระโดดมาจากระเบียงชั้นบนบ้าน กินยาตายบ้าง ที่น่าสยองก็คือเชือดเส้นเลือดที่ข้อมือ นอนแช่น้ำตายในอ่าง กว่าจะพบศพก็วันรุ่งขึ้น...ว่ากันว่า ผีดุ และเฮี้ยนที่สุด
บางครั้งวิญญาณเหล่านั้น ก็จะมีทั้งเข้าไปเคาะห้องข้างๆ กับส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน จนคนอาศัยต้องย้ายหนีกระเจิดกระเจิงไปหลายรายแล้ว...คนเช่าส่วนมากเป็นผู้หญิงทำงานบริษัท นักศึกษา คนทำงานกลางคืนก็มี แต่ส่วนใหญ่หลัง 3 ทุ่มก็จะเข้านอนกันหมดแล้ว
ขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ กับสิ่งที่น้าแดงเคยเล่าถึงประวัติและสิ่งที่เกิดขึ้นกับหอพักนี้ ก็มีเสียงของผู้หญิงกรีดร้องแว่วฝ่าสายฝนลงมาจากชั้นบน ผมเงยหน้ามองฝ่าละอองฝนบาง ๆ ขึ้นไปก็เห็นสาวหนึ่งในชุดสีดำบนระเบียงชั้นสี่ กำลังโบกไม้โบกมือ ส่งเสียงลงมาได้ยินชัดเจน "ช่วยด้วย! ช่วยด้วย..."
ผมละล้าละลัง เพราะตัวเองไม่มีหน้าที่ขึ้นไปจุ้นจ้านบนนั้น แต่มีพนักงานประจำเคาน์เตอร์กับ รปภ.คอยดูแลอยู่... คิดอีกที เธอกำลังขอความช่วยเหลือจากผม มองยังไม่ทันพริบตา สาวชุดดำก็วิ่งหายเข้าไปในห้อง ไม่ถึงอึดใจเธอก็วิ่งแน่วออกจากอาคารชั้น 4 มาถึงป้อมยามฝ่าสายฝนลงมาไม่ถึง 2 นาที เมื่อเธอเข้ามาใกล้ถึงได้เห็นชัดว่าเธออยู่ในชุดนอนสีดำ ผมยาว ผิวขาว หน้าตาสะสวยที่ดูเหมือนจะคุ้นหน้า เธอปราดเข้ามาหาผมที่ถอยหลังเข้ามาในตู้ยาม กระหืดกระหอบแทบฟังไม่รู้เรื่อง "ช่วยด้วย! ผีค่ะ...มันจะฆ่าฉัน! โอย..."
เธอโพล่งเข้ามาหาผมด้วยความตื่นกลัว หน้าซีด ตกใจอะไรบางอย่าง ตัวสั่นก่อนจะเล่าว่า ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็มีเงาดำ ๆ เลือนรางคล้ายผู้หญิงวัยเดียวกันกลุ่มหนึ่งประมาณ 3-4 คน เข้ามาห้อมล้อมหัวเราะใส่เธอ บ้างก็กระซิบกระซาบยั่วเย้า ร้องไห้โวยวาย กรี๊ดร้องใส่เธอ บอกว่าพวกเธอกินยาตาย โดดตึกตาย ถูกแทงตาย มาอยู่ด้วยกันเถอะ แล้วจะพบแต่ความสุข...
ในฝันของฉัน ได้เพียงแต่พร่ำพูดว่า "ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย พวกเธออย่าทำอะไรฉันนะ" สาวชุดดำกระหืดกระหอบ หันไปมองที่ระเบียงชั้นสี่ไม่หยุดหย่อน "ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยฉันด้วย...คุณต้องช่วยฉันนะค่ะ ฉันกลัว"
ด้วยความช่างใจ บางทีก็เชื่อ บางทีก็ไม่เชื่อ ผมพูดเป็นเชิงปลอบใจ "อะไรกันครับ ไม่เห็นมีอะไรเลย" แต่เธอส่ายหน้า และชี้ขึ้นไปที่ชั้นสี่ ที่เธอวิ่งลงมา "นั่นไง!" สาวชุดดำหันขวับไปชี้มือสั่นระริก "พวกมันยืนเกาะระเบียงเต็มไปหมด กำลังมองดูเราด้วย...ดูสิ มันจ้องตาโกรธเชียว"
เสียงยืนยันสั่นเครือทำให้ผมเย็นวูบที่ต้นคอ แข็งใจปลอบโยนพลางหันมอง ผมหันหลังกลับไปหยิบร่มเพื่อจะพาเธอไปส่งที่ตึก พร้อมพูดขึ้นว่า "ทำใจให้สบายเถอะครับ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ผมคิดว่า..." เสียงผมขาดหายไป เมื่อหันมาแล้วพบว่ากำลังพูดอยู่กับความว่างเปล่า ผู้หญิงชุดดำคนนั้นหายไปแล้ว มันช่างแสนน่าหวาดกลัว ขนลุกและแปลกใจไปพร้อมกัน ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังจุดเดิม...ร่างของหญิงหนึ่งกำลังยืนเกาะลูกกรงระเบียง ก้มหน้าลงมามองเศร้า ๆ เพียงเดียวดาย...ผู้หญิงในชุดนอนสีดำคนนั้นเอง !!!
ผมยังไม่ทันได้เอ่ยปากเรื่องเธอ ทันใดนั้นร่างของผู้หญิงชุดนอนสีดำ ก็ล่วงลงมาจากชั้น 4 ปะทะลงกับพื้นพื้นซีเมนต์ และขอบฟุตบาท ก่อนที่กลุ่มเงาสีดำที่ชั้นสี่ ในจุดที่เธอตกลงมาจะจางหายไป.... ผมทำได้เพียงแต่ยืนนิ่งเงียบ สติหายไป ทำอะไรไม่ถูก ขนลุกไปทั่วร่างกาย จำได้อีกทีก็รุ่งเช้าที่น้าแดง เข้ามาปลุกผม ที่นอนนิ่งอยู่หน้าป้อมยาม พร้อมบอกผมสั้น ๆ กับเหตุการณ์เมื่อคืนว่า “ตัวตายตัวแทน”
"ตัวแทน / หอพัก"
สร้างสรรค์ความหลอนโดย : ม. มัดตราสังข์
เรื่อง .... "ตัวแทน / หอพัก"
สวัสดีครับผมชื่อ เก่ง ถ้าให้พูดถึงเรื่องโดนผีหลอกซึ่งๆ หน้า เล่าให้ใครฟังส่วนมากมักไม่เชื่อ แม้แต่จะเชื่อก็ไม่ค่อยเห็นภาพ หรือนึกรู้ถึงความรู้สึกตอนนั้นได้หรอกครับ ยกเว้นแต่จะคุยกันคนที่เคยโดนผีหลอกมาแล้วถึงจะเข้าใจ นั่นคือ มีทั้งอาการตกตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดหายวับจากใบหน้าที่รู้สึกคล้ายๆ กับจะชาเห่อ เย็นซ่าจากต้นคอลงไปถึงกลางหลัง เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวคล้ายจะเป็นไข้ ขากรรไกรแข็งทื่อจนร้องไม่ออก...ในที่สุดก็อยากหายตัววับไป หรือไม่ก็ร้องไห้โฮให้หายอัดอั้นตันใจ
ผมกลัวผีมาตั้งแต่ยังเด็กๆ อยู่ที่บางบัวทอง ก่อนจะมาเป็น รปภ.อยู่ที่หอพักสตรีในย่านดินแดง ที่นั่นเอง ผมเจอะเจอภูตผีดุร้ายสุดขีดแทบจะขาดใจตาย แต่เมื่อเหตุการณ์ขนหัวลุกผ่านไป ผมกลับไม่ได้โกรธเคืองภูตผีตนนั้นหรอกครับ กลับรู้สึกเวทนาด้วยซ้ำไป
เรื่องเป็นยังงี้ครับ...
ผมมีญาติชื่อน้าแดงแกเป็นยามเก่าแก่ของหอพักแห่งนั้น พอดีมีคนเก่าลาออก น้าแดงก็เลยใช้เส้นฝากฝังผมเข้าไปทำงานแทน...ส่วนมากมักจะได้ กะดึกคือสี่ทุ่มไปจนถึงหกโมงเช้า บ้านช่องห้องหอหายห่วงได้เลย เพราะอาศัยซุกหัวนอนกับน้าแดงที่อยู่ละแวกนั้นเอง
คืนนั้นฝนพรำมาแต่หัวค่ำ ผมรับเวรต่อจากน้าแดงพอดี มีห้องพักยามอยู่ข้างประตูหอพัก...แต่น่าสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงเปิด 24 ชั่วโมงก็ไม่ทราบ อาจจะเป็นอพาร์เมนต์ก็ได้ มีอยู่ 5 ชั้น มีลิฟต์อำนวยความสะดวกพร้อม เมื่อขึ้นไปก็เป็นทางเดินตรงกลางระหว่างห้องพักซ้ายขวาที่เรียงรายกันเป็นตับ ทำให้ระเบียงด้านหลังหันมาทางประตูรั้ว ดูแปลกตาผิดจากหออื่น ๆ ทั่วไป
น้าแดงเล่าว่าก่อนนั้น มีเรื่องฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนมากเกิดจากการหึงหวง ฆ่าชิงทรัพย์ ฆ่าข่มขืน แม้แต่การฆ่าตัวตายก็มี คือกระโดดมาจากระเบียงชั้นบนบ้าน กินยาตายบ้าง ที่น่าสยองก็คือเชือดเส้นเลือดที่ข้อมือ นอนแช่น้ำตายในอ่าง กว่าจะพบศพก็วันรุ่งขึ้น...ว่ากันว่า ผีดุ และเฮี้ยนที่สุด
บางครั้งวิญญาณเหล่านั้น ก็จะมีทั้งเข้าไปเคาะห้องข้างๆ กับส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน จนคนอาศัยต้องย้ายหนีกระเจิดกระเจิงไปหลายรายแล้ว...คนเช่าส่วนมากเป็นผู้หญิงทำงานบริษัท นักศึกษา คนทำงานกลางคืนก็มี แต่ส่วนใหญ่หลัง 3 ทุ่มก็จะเข้านอนกันหมดแล้ว
ขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ กับสิ่งที่น้าแดงเคยเล่าถึงประวัติและสิ่งที่เกิดขึ้นกับหอพักนี้ ก็มีเสียงของผู้หญิงกรีดร้องแว่วฝ่าสายฝนลงมาจากชั้นบน ผมเงยหน้ามองฝ่าละอองฝนบาง ๆ ขึ้นไปก็เห็นสาวหนึ่งในชุดสีดำบนระเบียงชั้นสี่ กำลังโบกไม้โบกมือ ส่งเสียงลงมาได้ยินชัดเจน "ช่วยด้วย! ช่วยด้วย..."
ผมละล้าละลัง เพราะตัวเองไม่มีหน้าที่ขึ้นไปจุ้นจ้านบนนั้น แต่มีพนักงานประจำเคาน์เตอร์กับ รปภ.คอยดูแลอยู่... คิดอีกที เธอกำลังขอความช่วยเหลือจากผม มองยังไม่ทันพริบตา สาวชุดดำก็วิ่งหายเข้าไปในห้อง ไม่ถึงอึดใจเธอก็วิ่งแน่วออกจากอาคารชั้น 4 มาถึงป้อมยามฝ่าสายฝนลงมาไม่ถึง 2 นาที เมื่อเธอเข้ามาใกล้ถึงได้เห็นชัดว่าเธออยู่ในชุดนอนสีดำ ผมยาว ผิวขาว หน้าตาสะสวยที่ดูเหมือนจะคุ้นหน้า เธอปราดเข้ามาหาผมที่ถอยหลังเข้ามาในตู้ยาม กระหืดกระหอบแทบฟังไม่รู้เรื่อง "ช่วยด้วย! ผีค่ะ...มันจะฆ่าฉัน! โอย..."
เธอโพล่งเข้ามาหาผมด้วยความตื่นกลัว หน้าซีด ตกใจอะไรบางอย่าง ตัวสั่นก่อนจะเล่าว่า ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็มีเงาดำ ๆ เลือนรางคล้ายผู้หญิงวัยเดียวกันกลุ่มหนึ่งประมาณ 3-4 คน เข้ามาห้อมล้อมหัวเราะใส่เธอ บ้างก็กระซิบกระซาบยั่วเย้า ร้องไห้โวยวาย กรี๊ดร้องใส่เธอ บอกว่าพวกเธอกินยาตาย โดดตึกตาย ถูกแทงตาย มาอยู่ด้วยกันเถอะ แล้วจะพบแต่ความสุข...
ในฝันของฉัน ได้เพียงแต่พร่ำพูดว่า "ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย พวกเธออย่าทำอะไรฉันนะ" สาวชุดดำกระหืดกระหอบ หันไปมองที่ระเบียงชั้นสี่ไม่หยุดหย่อน "ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยฉันด้วย...คุณต้องช่วยฉันนะค่ะ ฉันกลัว"
ด้วยความช่างใจ บางทีก็เชื่อ บางทีก็ไม่เชื่อ ผมพูดเป็นเชิงปลอบใจ "อะไรกันครับ ไม่เห็นมีอะไรเลย" แต่เธอส่ายหน้า และชี้ขึ้นไปที่ชั้นสี่ ที่เธอวิ่งลงมา "นั่นไง!" สาวชุดดำหันขวับไปชี้มือสั่นระริก "พวกมันยืนเกาะระเบียงเต็มไปหมด กำลังมองดูเราด้วย...ดูสิ มันจ้องตาโกรธเชียว"
เสียงยืนยันสั่นเครือทำให้ผมเย็นวูบที่ต้นคอ แข็งใจปลอบโยนพลางหันมอง ผมหันหลังกลับไปหยิบร่มเพื่อจะพาเธอไปส่งที่ตึก พร้อมพูดขึ้นว่า "ทำใจให้สบายเถอะครับ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ผมคิดว่า..." เสียงผมขาดหายไป เมื่อหันมาแล้วพบว่ากำลังพูดอยู่กับความว่างเปล่า ผู้หญิงชุดดำคนนั้นหายไปแล้ว มันช่างแสนน่าหวาดกลัว ขนลุกและแปลกใจไปพร้อมกัน ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังจุดเดิม...ร่างของหญิงหนึ่งกำลังยืนเกาะลูกกรงระเบียง ก้มหน้าลงมามองเศร้า ๆ เพียงเดียวดาย...ผู้หญิงในชุดนอนสีดำคนนั้นเอง !!!
ผมยังไม่ทันได้เอ่ยปากเรื่องเธอ ทันใดนั้นร่างของผู้หญิงชุดนอนสีดำ ก็ล่วงลงมาจากชั้น 4 ปะทะลงกับพื้นพื้นซีเมนต์ และขอบฟุตบาท ก่อนที่กลุ่มเงาสีดำที่ชั้นสี่ ในจุดที่เธอตกลงมาจะจางหายไป.... ผมทำได้เพียงแต่ยืนนิ่งเงียบ สติหายไป ทำอะไรไม่ถูก ขนลุกไปทั่วร่างกาย จำได้อีกทีก็รุ่งเช้าที่น้าแดง เข้ามาปลุกผม ที่นอนนิ่งอยู่หน้าป้อมยาม พร้อมบอกผมสั้น ๆ กับเหตุการณ์เมื่อคืนว่า “ตัวตายตัวแทน”