ยังจำ "รักครั้งแรก" ของตัวเองได้ไหม

สวัสดีพี่ ๆ ชาว pantip.com ทุกคน  อันนี้เป็นกระทู้แรกที่ผมตั้งขึ้น อยากรู้ว่าทุกคนยังจำ "รักครั้งแรก" ของตัวเองได้ไหม

รักครั้งแรกสำหรับบางคน  อาจจะสมหวัง หรือ ไม่สมหวัง  บางคนรักครั้งแรกก็อาจได้เป็นแฟนคนแรกของบางคน

นิยามรักครั้งแรกของผมนะ รักครั้งแรกเป็นรักที่บริสุทธิ์  ไม่ได้หวังให้มารักตอบ  ไม่ได้ต้องการครอบครอง  เพียงแค่เห็น เขา/เธอ มีความสุขก็พอแล้ว

วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์รักครั้งแรกของผมให้ทุกคนได้อ่านกันนะครับ
*ขอบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไม่ได้แต่งขึ้นเพื่อให้ผู้อ่านฟินๆๆเหมือนอ่านนิยายนะครับ
*ผมขอไม่เอ่ยนามเลยนะครับ ไม่ว่าจะชื่อเล่นหรืออะไรผมจะไม่เอ่ยนาม  มีเพียง ผม เธอ และเขา เท่านั้น

มาเรามาเริ่มกันเลย

รักครั้งแรกของผมเกิดขึ้นเมื่อตอนผมเรียน ม.ต้น เธอคนนั้นเป็นรุ่นน้องผมปีนึง เธออยู่ ป.6 เท่ากับว่าตอนนั้นผมอยู่ ม.1  555+

ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมชอบมองเธอ แต่ไม่กล้าแม้จะเข้าไปทัก หรือถามชื่อของเธอ  ผมเดินสวนกับเธอบ่อย ๆ ทุกครั้งจะแอบยิ้มข้างหลังเธอเสมอ

จนกระทั่ง วันนึงผมได้รู้ว่าเธอได้เข้าร่วม วงดุริยางค์โรงเรียน หรือวงโยของโรงเรียนที่เรียก ๆ กันนั่นละ

ผมได้ไปหาเพื่อนร่วมห้องผม เขาได้เป็นกลอง 1 ของวง ผมถามแค่ว่า ในวงอ่ะยังมีตำแหน่งว่างป่าววะ  เพื่อนผมตอบก็คิดว่านะ เพราะเหมือนจะได้ยินว่ารับสมัครตัวสำรองกลอง 2 ผมไม่รอช้าไปหาครูควบคุมวงเพื่อขอสมัครเข้าร่วมวง  ตอนแรกผมก็เป็นมือกลอง 2 เลย แต่รู้สึกว่ามันหนักมาก คิดว่าจะเดินต่อไปไม่ไหวตอนน้ัน คุณครูใจดีมากเปลี่ยนให้ผมเป็นมือแฉ (ยังโชคดีละวะที่ไม่ได้ออกจากวง 555+) เมื่อผมได้เข้ามาร่วมวงแล้ว  ผมได้พบหน้าเธอทุกวัน  ได้พบเกือบทั้งวัน  ผมก็อาศัยว่าเป็นพี่น้องร่วมวงเข้าไปทำความรู้จัก เข้าไปชวนคุย  แต่ก็ไม่กล้าถามชื่อเขาอยู่ดี  จนผมอยากรู้ชื่อของเธอ ผมได้ถามเพื่อนผมที่ผมถามว่ามีตำแหน่งว่างในวงไหม  เพื่อนก็บอกชื่อของเธอให้ผมได้รู้  นั่นละครับ ความประทับใจจึงบังเกิดขึ้น ผมได้มีโอกาสคุยกับเธอมากขึ้น ความใกล้ชิดของวงทำให้เราเข้าหากันได้ง่ายขึ้น  ผมอยากจะบอกว่า  ผมชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นเธอแล้ว แต่ไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะเสียมิตรภาพ กลัวเราเองทำพัง  เพราะตอนนั้นผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน เธอคือคนที่ผมรู้สึกประทับใจคนแรก  จนมารู้อีกทีผมกลับเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น  เธออยู่กับเพื่อน แต่มีผมเป็นผู้ชายโดดๆในนั้น  จนเพื่อนร่วมวง  เพื่อนร่วมห้อง  และเพื่อนในห้องของเธอ คิดว่าผมเนี่ยเข้าไปจีบเธอ  ผมก็พูดในใจนะว่า  
กูอยากจีบโว้ย แต่ไม่กล้า  เราสนิทกันได้ระดับนึงผมเห็นว่าเธอไม่อยากใช้เมโลเดียนของโรงเรียน เธอพูดกับผมว่ามันไม่ดียังไง ทั้งเก่า ปุ่มบางที่ก็กดแล้วเสียงไม่ออก  รู้สึกว่าสายเมโลเดี่ยนมีน้ำลายใครบ้างไม่รู้  ผมเลยบอกเธอว่าผมมีเมโลเดียนส่วนตัวนะ  จะเอาไปใช้ไหม เธอตอบตกลงทันทีผมเลยรับปากเธอว่าเดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมเอามาให้  วันต่อมาผมก็นำมาให้เธอ  (ขอบอกว่าเมโลเดียนส่วนตัวผมไม่เคยมีใครใช้เลยนอกจากผมคนเดียวแล้วเธอคนที่สองที่ได้ใช้)  ยังดีกว่าเก็บไว้ที่บ้านเฉยๆ นานๆผมจะเอาออกมาเล่นสักที  ผมเริ่มสนิทกับเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งทำให้ผมอยากบอกเธอ แต่เวลาที่จะบอกมันเขินจนพูดไม่ออก 555 เขินมาก  แล้ววันมาวันนึง ผมได้เจอเธออยู่คนเดียว  ผมเลยไปถามว่าทำไมยังไม่กลับบ้านละ  เธอบอกว่ากระเป๋าเรียนเธอหาย  แล้วผมก็ถามว่า  ครั้งสุดท้ายที่อยู่วางไว้ไหน  เธอบอกว่าตรงโต๊ะที่เธอเรียน  เก้าอี้ที่เธอนั่ง  ผมช่วยเธอหาจนกระทั่งเธอต้องกลับบ้าน  ผมได้รับปากเธอว่าผมจะช่วยหาต่อให้เอง  ถ้าเจอเด๋วผมเอาไปคืนให้นะ  เธอยิ้มรับและพยักหน้าเธอวิ่งขึ้นรถรับ-ส่งไป  ตอนนั้นผมได้สัญญากับตัวเองว่ายังไงก็ต้องหาให้เจอ ต้องหาให้เจอให้ได้ผมหาทุกซอกทุกมุมหายังไงก็หาไม่เจอ พอเวลาเริ่มล่วงลงมาถึง 6 โมงเย็นฟ้าเริ่มมึดแต่ผมก็ยังไม่ท้อ ยังหาต่อไป ผมรู้สึกว่าสายตาตอนไม่มีแสงอาทิตย์ส่องผมเห็นอะไรชัดขึ้นนะ  ทีนี้ผมก็หาต่อ  จนเจอห้องที่ไม่มีใครใช้  เป็นห้องที่โต๊ะ เก้าอี้กองกันไม่เป็นระเบียบผมส่องเข้าไปผมรู้สึกเหมือนเห็นอะไรบางอย่างอยู่ใต้โต๊ะครู  (คือที่เรียกว่าโต๊ะครูเพราะว่าห้องอื่น ๆ รวมทั้งห้องที่ผมเรียน โต๊ะเป็นโต๊ะแบบเดียวกันกับตอนที่ครูเข้าสอนในห้อง)  ผมไม่รอช้าเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเป็นกระเป๋าของเธอ  ผมเลยรู้ว่ามีคนแกล้งเธอ  จะเรียกว่าเป็นความโชคดีของผม หรือเป็นความโชคร้ายของเธอดี  เพราะวันนั้นถ้าไม่มีใครแกล้งเอากระเป๋าเธอไปซ่อน วันนั้นคงเป็นวันที่ผมไม่ได้อยู่กับเธอ 2 คนแบบไม่มีเพื่อนเธออยู่ด้วยเป็นเวลานานที่สุด เมื่อผมพบกระเป๋าเธอผมไม่รอช้ารีบนำกระเป๋าเธอขึ้นมาสพายแล้วรีบหารถกลับในทันที  เมื่อผมมาถึงหน้าร้านเธอที่เคยบอกผม ผมได้นำกระเป๋าไปให้ที่นั้น  แต่ผมไม่เจอเธอนะ  ผมได้นำมาคืนแล้วผมดีใจมากที่ผมหาเจอและรักษาคำพูดได้  ตอนนั้นผมคิดว่าเธอจะประทับใจผมขึ้นบ้างไหม  ตอนผมอยู่กับเธอผมรู้สึกผมเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ ผมเป็นคนที่ร่าเริงและน่ารักของเธอ ผมพร้อมจะปกป้องพร้อมช่วยเหลือเธอ  แต่บางทีผมก็รู้สึกนะ  การไม่บอกอะไรเธอเลย เขาจะรับรู้และสัมผัสถึงหัวใจผมได้บ้างไหม  ผมคิดมาตลอดว่า ผมเองอาจจะแอบรักเธอฝ่ายเดียวรึป่าว  แต่ก็บอกกลับตัวเองว่า  ไม่เป็นไรเราทำเพื่อเธอเราเองมีความสุขที่ได้เห็นเธอมีความสุขไม่ใช่หรอ ทำให้ผมมีกำลังใจและพร้อมเคียงข้างเธอเสมอ เวลาผ่านไปจนถึงช่วงสอบปลายภาค และ ป.6 ต้องเตรียมหาที่เรียนใหม่เตรียมสอบเข้า ม.1  ช่วงนั้นผมเห็นเธอวุ่นมากจนไม่อยากรบกวนเธอ  หลังจากการสอบปลายภาคเสร็จผมก็ต้องย้ายไปเรียนที่ นนทบุรี  และไม่มีโอกาสได้ลาเธอเลย  ผมเสียใจมากที่คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พบเธออีกแล้ว  ผมคิดในใจว่าเธอจะคิดถึงผมบ้างไหม  แต่ตอนนั้นผมก็คิดว่าเธอคงไม่ได้คิดอะไรกับผมหรอก  แต่มันก็คุ้มนะที่เราได้ทำให้เขามีความสุขก่อนหน้านี้  หลังจากที่ผมขึ้น ม.2 และย้ายมา นนทบุรี  ตอนนั้นผมทำใจชอบคนอื่นไม่ได้เลย  ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา มีคนเข้ามาจีบผมก็ไม่สนใจ  เพราะระยะเวลาที่ผ่านมาที่ผมอยู่กับเธอมีความหมายสำหรับผมมาก  ผมมีตัวตนเมื่ออยู่กับเธอ  เพราะผมมักถูกคนมองข้ามไร้ตัวตน  แต่เมื่อผมอยู่กับเธอผมรู้สึกว่าผมมีตัวตน  จนกระทั่งผมได้ย้ายกลับมาเรียนที่ฉะเชิงเทราอีกครั้ง ตอนม.3 เทอม 2 ผมคิดเสมอว่าเธอจะยังอยู่ที่เดิมไหม  เธอจะจำผมได้รึป่าว  เธอจะโกรธผมไหมที่ผมไปโดยไม่ได้ลาเธอ  ผมอยู่ที่นั่นได้ประมาณ 2-3 วัน  ผมได้ไปซื้อน้ำมากินผมก้มลงดื่มน้ำและเงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมเหมือนปาฏิหาริย์หรือพรหมลิขิต  ผมได้เจอเธออีกครั้ง ผมดีใจมากผมยิ้มให้เธอทันที เธอเจอผมแล้วยืนนิ่ง (ถ้าเธอได้เข้ามาอ่านเธอจะยังจำได้ไหม) ในขณะที่เธอเองก็เดินกับเพื่อน  ผมพูดในใจและอยากบอกเธอดัง ๆ ว่า ผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน  การที่ได้มีโอกาสกลับมาพบกันอีก ผมดีใจจริง ๆ ดีใจมาก ๆ  ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอตอนพักกลางวัน ของวันต่อ ๆ มา จนกระทั่งและแล้วชะตาก็เล่นตลกกับผมอีกครั้งผมเรียนที่ฉะเชิงเทราได้เพียงเดือนดียวผมต้องย้ายไปเรียนไกลถึงขอนแก่น  และผมก็ไม่ได้ลาเธออีกแล้ว TT^TT  ผมก็คิดแน่ๆ แล้วว่าผมคงไม่ได้เจอเธออีก ผมร้องไห้ ผมเสียใจที่มีโอกาสได้พบแต่กลับไม่บอกความในใจอะไรเลย  ผมไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน ผมอยู่ที่ขอนแก่นผมพยายามที่จะเรียนและกลับมาสอบเข้าที่ฉะเชิงเทราให้ได้  คนที่บ้านก็ไม่ยอมจนผมขอร้อง ขอโอกาสผมบ้าง จนคนที่บ้านยอม (ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความสำเร็จอยู่ที่นั่น) 555  ผมได้กลับมาสอบเข้า ม.4 ที่ฉะเชิงเทราและหวังอย่างยิ่งว่าเธอคงไม่ไปไหนคงได้เจอกัน  และเมื่อเวลาผ่านไปผมได้ไปเดินเล่นสวนสาธารณะหรือคนแปดริ้วเรียกกันว่า สวนสมเด็จ ครั้งนี้เหมือนเป็นความบังเอิญหรือชะตาขีดเส้นไว้  ผมได้เจอเธออีกครั้งที่นั่น  ผมดีใจและอยากบอก  แต่ปากที่พูดออกมากลับเป็นคำทักทาย  ครั้งนั้นผมรู้สึกว่าการพบกันครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบเธอ  เธอบอกกับผมว่าเธอต้องไปเรียนต่อกรุงเทพผมรู้สึกว่าผมควรทำอะไรสักอย่างสิ สุดท้ายผมก็ไม่ได้บอกอะไรเธอจนเธอได้จากผมไปอีกครั้งผมไม่ได้พบเธออีกเลยตั้งแต่วันนั้น  ผมทำใจอยู่นานมาก  กว่าที่จะทำใจให้ชอบคนอื่นได้  แต่ผมเลือกจะเก็บเรื่องราวระหว่างผมและเธอไว้ในใจผมตลอดไป
-------> ยังมีต่อน๊าาาาา