สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กใหม่เพิ่งตั้งกระทู้แรก
อยากรู้ว่าเวลาทะเลาะกับแม่ต้องทำยังไงให้แม่หายโกรธ ช่วงหลังมานี่ทะเลาะกันบ่อยมาก คือเราเป็นคนไม่ค่อยพูด แล้วชอบทำหน้านิ่งๆเบื่อๆ เวลาไปโรงเรียน แม่ของน้องข้างบ้านจะพาไปส่งพร้อมน้องเลย เวลาเราเจอเราก็สวัสดีแม่กับยายน้องเค้านะคะแค่เราไม่รู้หรอกว่าเราทำหน้ายังไง ตอนเช้ามันค่อนข้างง่วง มีวันนึงแม่บอกว่ายาย บอกว่าเราไม่อยากไหว้ยายเจอกันก็ไม่ยิ้ม แม่ก็เตือนเราไปหลายดอกเลยค่ะ เราก็พยายามไม่ทำหน้านิ่ง แล้วก็เวลาเราตื่นสายยายก็จะมาตามแม่บอกว่าอย่าให้ยายมาตามมันไม่ดี เราก็เลยตื่นเช้ากว่าปกติ1ชั่วโมง แต่มีวันนึงนาฬิกาเรามันเป็นอะไรก็ไม่รู้พอปลุกเราเราก็รู้สึกว่าทำไมมันเช้าแปลกๆ
พอแต่งตัวเสร็จเราก็นั่งดูแชตกลุ่ม แล้วกำลังจะไปรอแม่น้องเราดันลืมกระเป๋าเงิน กลับมาหาใบบ้านก็หาไม่เจอแล้วยายก็มาตาม สรุปวันนั้นไม่ได้กินข้าวเลยค่ะเดินกลับบ้านด้วย พอกลับมาบ้านแม่ก็บ่นใส่เลยว่าทำไมให้ยายมาตามแม่บอกกี่ครั้งแล้ว เราก็นั่งฟังจนแม่บ่นจบเราก็เข้ามาหากระเป๋าเงิน แม่เดินเข้าแล้วบอกว่าแม่ยังคาใจอยู่เลยนะทำไมเป็นเด็กแบบนี้ ไม่มีมารยาทเลย!!!ทำไมให้เค้ามาตาม เราก็อยาดบอกว่าเวลาเราไปส่งน้องน้องยังออกมาช้าเลยช้ากว่าเราอีก โรงเรียนปิดประตูตอน7:30แต่น้องมาหา7โมง แล้วโรงเรียนอยู่ใกล้ที่ไหน ช่วนนั้นนะโดนทำโทษแทบทุกวัน ออกก็ช้าแถมลืมไอโฟนอีกต้องวนรถกลับไปเอาเลยถึงโรงเรียนตอน8โมงเช้า พอเราบอกแม่แม่ก็บอกว่า"ไม่เห็นจะเป็นไรแค่วันเดียวเอง" ตอนนั้นนะเราเดือดสุดๆแต่พูดอะไรแม่ก็เข้าข้างแต่น้องเค้า จนเราเก็บกดแล้วกลายเป็นเด็กที่อัธยาศัยแย่สุดๆ วันเสาร์-อาทิตย์ เราก็มีการบ้านดองมากมาย แม่ก็บอกค่อยทำวันอาทิตย์ก็ได้ เพราะวันเสาร์เราต้องล้างจาน ตากผ้าล้างห้องน้ำล้างพัดลม กวาดบ้าน-เช็ดบ้านเราก็ทำได้นะไม่ได้บ่นอะไร
พอวันอาทิตย์ถึงเวลาทำการบ้าน เราก็ทำไปเรื่อยๆ ตบเย็นแม่ก็ให้รีดผ้า เราบอกว่าการบ้านยังไม่เสร็จ แม่ก็บอกว่าทำทั้งวันทำไมไม่เสร็จ!!!!มัวแต่เล่นมือถือล่ะสิ
เราก็เลยรีดผ้ายัน3ทุ่ม แม่ก็บอกให้อาบน้ำนอน วันจันทร์เราเลยโดนตีไปตามระเบียบ เราก็เลยพยายามทำงานที่แม่สั่งแบบไม่บ่น แม่ก็บอกว่า"ทำงานทำหน้าให้มันดีๆหน่อย!!ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำไปนอนเล่นโทรศัพท์ในห้องเลยไป!!!" เราก็แอบหงุดหงิดคือแม่จะเอาอะไร เป็นวัยทองเหรอ??? คือพ่อเรายังไท่ขนาดนี้แก่กว่าแม่ตั้ง10กว่าปี แต่เราดีใจนะมีความสุขมากด้วยที่พ่อเข้าข้างเรา ปลอบเราตลอดเวลาเราร้องไห้ แต่แม่ก็เอาแต่งอนเรา อย่าว่าอย่างโน้นอย่งนี้เลยเราคิดว่า เรารักพ่อมากกว่าอีก
พอแม่มาด่าเรารอบที่2จบก็เข้ามาในห้องเราอีก แล้วก็ด่าเราอีก????เราอยากจะวิ่งออกไปจากห้องจริงๆทั้งที่เป็นห้องเราแท้ๆเราเลยเลือกที่จะหันหลังนั่งฟัง แล้วแม่ก็เดินกระแทกเท้าออกไปแล้วปิดประตูดังปัง!!! เป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว เราอยากรู้ว่าเราไปกระตุ้นต่อมอารมณ์แม่ตอนไหน ยังไม่ทันได้เถียงด้วยซ้ำ
เราแทบจะทนไม่ไหวแล้วเราอยากจะออกจากบ้านจริงๆ
เราอยากรู้ว่าที่แม่ทำนี่เพราะแม่รักเราใช่มั้ย
เราทนเงียบเพื่อไม่เถึยงกับแม่มาเกือบเดือนจนเราพูดคำแทบนับได้ แต่แปลกนะเวลาเราอยู่กับเพิ่อนที่โรงเรียนเราพูดแทบทั้งวัน บอกตามตรงเรามีความสุขมากเลย แต่เวลาอยู่บ้านเราเงียบ เงียบโดยที่เราไม่ได้ฝืนตัวเอง เราเงียบเพราะเราไม่มีอะไรหรือใครพูดด้วย
เวลาเราอยู่บ้าน เรารู้สึกอยากตาย แต่พอเรานึกถึงเพื่อนที่โีรงเรียนเราก็ยิ้มมาอย่างหุบไม่ได้ มันแปลว่าเราไม่รักแม่ใช่มั้ย เราเป็นเด็กอกตัญญูใช่มั้ย
แต่เราก็ยังไม่รู้ ว่าตอนนี้แม่กำลังรักเราอยู่รีเปล่า
ใช่ที่ช่วยได้ก็บอกวิธีเราหน่อนนะคะ เราพยายามทำทุกอย่างที่แม่ขอ แต่เรื่องที่จะทำให้เรากลับไปยิ้มได้บ่อยมันคงจะยาก อยู่บ้านเราก็ได้แต่นั่งนิ่งรอแม่ใช้อย่างเดียว เราแทบจะไม่หิวเลยข้างเช้าข้าวเย็นเราไม่หิวเลย
เราชอบทานอาหารกับเพื่อนๆคุยกันสนุกสนาน
เรา เราอยากรู้สึกแบบนั้นกับครอบครัวบ้าง แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว เราอยากรู้ว่าเราสามารถทำอะไรที่แก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้บ้าง เรารู้สึกเหมือนเรามีแค่พ่อและเพื่อนฝูงเท่านั้นที่เข้าใจเรา แล้วแม่เราล่ะอยู่ไหน
เราอยากได้แม่ที่ใจดี อบอุ่น และเข้าใจเราเหมือนเดิม
เรารู้ว่าแม่รักเราแต่จะทำยังไงแม่ถึงจะแสดงออกมา เราจะทนไม่ไหวแล้ว ใครที่พอมีประสบการณ์เรื่องนี้ช่วยแนะนำทีนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
การขอคืนดีกับแม่ทำอย่างไรคะ
อยากรู้ว่าเวลาทะเลาะกับแม่ต้องทำยังไงให้แม่หายโกรธ ช่วงหลังมานี่ทะเลาะกันบ่อยมาก คือเราเป็นคนไม่ค่อยพูด แล้วชอบทำหน้านิ่งๆเบื่อๆ เวลาไปโรงเรียน แม่ของน้องข้างบ้านจะพาไปส่งพร้อมน้องเลย เวลาเราเจอเราก็สวัสดีแม่กับยายน้องเค้านะคะแค่เราไม่รู้หรอกว่าเราทำหน้ายังไง ตอนเช้ามันค่อนข้างง่วง มีวันนึงแม่บอกว่ายาย บอกว่าเราไม่อยากไหว้ยายเจอกันก็ไม่ยิ้ม แม่ก็เตือนเราไปหลายดอกเลยค่ะ เราก็พยายามไม่ทำหน้านิ่ง แล้วก็เวลาเราตื่นสายยายก็จะมาตามแม่บอกว่าอย่าให้ยายมาตามมันไม่ดี เราก็เลยตื่นเช้ากว่าปกติ1ชั่วโมง แต่มีวันนึงนาฬิกาเรามันเป็นอะไรก็ไม่รู้พอปลุกเราเราก็รู้สึกว่าทำไมมันเช้าแปลกๆ
พอแต่งตัวเสร็จเราก็นั่งดูแชตกลุ่ม แล้วกำลังจะไปรอแม่น้องเราดันลืมกระเป๋าเงิน กลับมาหาใบบ้านก็หาไม่เจอแล้วยายก็มาตาม สรุปวันนั้นไม่ได้กินข้าวเลยค่ะเดินกลับบ้านด้วย พอกลับมาบ้านแม่ก็บ่นใส่เลยว่าทำไมให้ยายมาตามแม่บอกกี่ครั้งแล้ว เราก็นั่งฟังจนแม่บ่นจบเราก็เข้ามาหากระเป๋าเงิน แม่เดินเข้าแล้วบอกว่าแม่ยังคาใจอยู่เลยนะทำไมเป็นเด็กแบบนี้ ไม่มีมารยาทเลย!!!ทำไมให้เค้ามาตาม เราก็อยาดบอกว่าเวลาเราไปส่งน้องน้องยังออกมาช้าเลยช้ากว่าเราอีก โรงเรียนปิดประตูตอน7:30แต่น้องมาหา7โมง แล้วโรงเรียนอยู่ใกล้ที่ไหน ช่วนนั้นนะโดนทำโทษแทบทุกวัน ออกก็ช้าแถมลืมไอโฟนอีกต้องวนรถกลับไปเอาเลยถึงโรงเรียนตอน8โมงเช้า พอเราบอกแม่แม่ก็บอกว่า"ไม่เห็นจะเป็นไรแค่วันเดียวเอง" ตอนนั้นนะเราเดือดสุดๆแต่พูดอะไรแม่ก็เข้าข้างแต่น้องเค้า จนเราเก็บกดแล้วกลายเป็นเด็กที่อัธยาศัยแย่สุดๆ วันเสาร์-อาทิตย์ เราก็มีการบ้านดองมากมาย แม่ก็บอกค่อยทำวันอาทิตย์ก็ได้ เพราะวันเสาร์เราต้องล้างจาน ตากผ้าล้างห้องน้ำล้างพัดลม กวาดบ้าน-เช็ดบ้านเราก็ทำได้นะไม่ได้บ่นอะไร
พอวันอาทิตย์ถึงเวลาทำการบ้าน เราก็ทำไปเรื่อยๆ ตบเย็นแม่ก็ให้รีดผ้า เราบอกว่าการบ้านยังไม่เสร็จ แม่ก็บอกว่าทำทั้งวันทำไมไม่เสร็จ!!!!มัวแต่เล่นมือถือล่ะสิ
เราก็เลยรีดผ้ายัน3ทุ่ม แม่ก็บอกให้อาบน้ำนอน วันจันทร์เราเลยโดนตีไปตามระเบียบ เราก็เลยพยายามทำงานที่แม่สั่งแบบไม่บ่น แม่ก็บอกว่า"ทำงานทำหน้าให้มันดีๆหน่อย!!ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำไปนอนเล่นโทรศัพท์ในห้องเลยไป!!!" เราก็แอบหงุดหงิดคือแม่จะเอาอะไร เป็นวัยทองเหรอ??? คือพ่อเรายังไท่ขนาดนี้แก่กว่าแม่ตั้ง10กว่าปี แต่เราดีใจนะมีความสุขมากด้วยที่พ่อเข้าข้างเรา ปลอบเราตลอดเวลาเราร้องไห้ แต่แม่ก็เอาแต่งอนเรา อย่าว่าอย่างโน้นอย่งนี้เลยเราคิดว่า เรารักพ่อมากกว่าอีก
พอแม่มาด่าเรารอบที่2จบก็เข้ามาในห้องเราอีก แล้วก็ด่าเราอีก????เราอยากจะวิ่งออกไปจากห้องจริงๆทั้งที่เป็นห้องเราแท้ๆเราเลยเลือกที่จะหันหลังนั่งฟัง แล้วแม่ก็เดินกระแทกเท้าออกไปแล้วปิดประตูดังปัง!!! เป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว เราอยากรู้ว่าเราไปกระตุ้นต่อมอารมณ์แม่ตอนไหน ยังไม่ทันได้เถียงด้วยซ้ำ
เราแทบจะทนไม่ไหวแล้วเราอยากจะออกจากบ้านจริงๆ
เราอยากรู้ว่าที่แม่ทำนี่เพราะแม่รักเราใช่มั้ย
เราทนเงียบเพื่อไม่เถึยงกับแม่มาเกือบเดือนจนเราพูดคำแทบนับได้ แต่แปลกนะเวลาเราอยู่กับเพิ่อนที่โรงเรียนเราพูดแทบทั้งวัน บอกตามตรงเรามีความสุขมากเลย แต่เวลาอยู่บ้านเราเงียบ เงียบโดยที่เราไม่ได้ฝืนตัวเอง เราเงียบเพราะเราไม่มีอะไรหรือใครพูดด้วย
เวลาเราอยู่บ้าน เรารู้สึกอยากตาย แต่พอเรานึกถึงเพื่อนที่โีรงเรียนเราก็ยิ้มมาอย่างหุบไม่ได้ มันแปลว่าเราไม่รักแม่ใช่มั้ย เราเป็นเด็กอกตัญญูใช่มั้ย
แต่เราก็ยังไม่รู้ ว่าตอนนี้แม่กำลังรักเราอยู่รีเปล่า
ใช่ที่ช่วยได้ก็บอกวิธีเราหน่อนนะคะ เราพยายามทำทุกอย่างที่แม่ขอ แต่เรื่องที่จะทำให้เรากลับไปยิ้มได้บ่อยมันคงจะยาก อยู่บ้านเราก็ได้แต่นั่งนิ่งรอแม่ใช้อย่างเดียว เราแทบจะไม่หิวเลยข้างเช้าข้าวเย็นเราไม่หิวเลย
เราชอบทานอาหารกับเพื่อนๆคุยกันสนุกสนาน
เรา เราอยากรู้สึกแบบนั้นกับครอบครัวบ้าง แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว เราอยากรู้ว่าเราสามารถทำอะไรที่แก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้บ้าง เรารู้สึกเหมือนเรามีแค่พ่อและเพื่อนฝูงเท่านั้นที่เข้าใจเรา แล้วแม่เราล่ะอยู่ไหน
เราอยากได้แม่ที่ใจดี อบอุ่น และเข้าใจเราเหมือนเดิม
เรารู้ว่าแม่รักเราแต่จะทำยังไงแม่ถึงจะแสดงออกมา เราจะทนไม่ไหวแล้ว ใครที่พอมีประสบการณ์เรื่องนี้ช่วยแนะนำทีนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ