http://pantip.com/topic/34404231
เรื่องไม่เกี่ยวกับกระทู้ก่อน แต่มีเรื่องอ้างอึงกันอยู่ค่ะ เรื่องโรคซึมเศร้าของเรา
เริ่มเรื่องเลยนะคะ เราเป็นความดันกับเบาหวานค่ะ คงสืบเนื่องมาจากความเครียดของเรา ที่เราคิดเยอะคิดมากก็รักษามาได้ 2 ปีแล้วค่ะ เมื่อสงกรานต์ปีที่แล้วเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัด เราก็เอายาไปกินด้วย แม่เราเห็นก็ตวาดเลยค่ะ มืองกินยาอะไร เราก็ตอบว่ากินยาความดัน กับเบาหวาน พ่อเราก็สวนขึ้นมาเลยค่ะ อี
ซื้อยากินเองเดี๋ยวก็ตายฮ่าหรอก
เราแบบเฮิร์ทมาก แทนที่จะถามเราด้วยความเป็นห่วง ถามดีๆ ว่า รู้ได้ไงว่าเป็น ไปหาหมอมาเหรอ คือพ่อกับแม่พูดแบบนั้นกับเรา เค้าไม่มีความรู้เหรอว่า โรคนี้ไม่ใช่ไข้หวัดปวดหัวตัวร้อน จะได้ซื้อยากินเองได้ แล้วถ้าไม่ไปหาหมอตรวจ ก็ไม่มีทางรู้ว่าเป็น
ที่เรารู้ว่าเราเป็นเพราะเราต้องไปเอายาแก้โรคซึมเศร้าประจำ ก็ต้องวัดความดันทุกครั้ง เราความดันสูง นางพยาบาลแนะนำให้ไปรักษา เราก็ไปหาหมอความดัน หมอจับเจาะเลือด ตรวจหมด น้ำตาล ความดัน ไขมัน ก็ปรากฏว่าน้ำตาลกับไขมันสูง ต้องกินยาความดันกับเบาหวานเพิ่ม
เราเครียดมาก พ่อแม่เราเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ ที่ต่างจังหวัด เค้าไม่เคยแสดงออกว่ารักเราเลย พูดจาก็หยาบคาย ความคิดก็แบบชาวบ้านตาสีตาสาสุดๆ ข้อดีที่เค้ามีคือ เค้าส่งเราเรียนสูงๆ เรามาเรียนที่ กทม. ตั้งแต่ ม.1 เรียนโรงเรียนรัฐบาลเกรดเอ สอบติดมหาลัยปิด เรามีสังคมอีกแบบที่ไม่ใช่ชาวบ้านแบบพ่อแม่
เรื่องพ่อแม่นี่ก็เป็นเรื่องที่เราเครียดอยากจะคุยกับหมอ แต่หมอก็บอกว่าคุยไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าอยากได้ผลจริงๆ ต้องเอาพ่อกับแม่มาคุยด้วย
เราเคยเล่าเรื่องที่เราเป็นโรคซึมเศร้าให้เค้าฟัง เค้าก็ไม่เชื่อบอกว่าเราคิดไปเอง เค้าไม่เคยแสดงออกว่ารักเรา ห่วงเราเลย ขนาดเราสอบติดคณะและมหาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศเค้าก็ยังด่าเรา เค้าอยากให้เราเป็นหมอค่ะ ตามความคิดแบบโบราณๆ ของเค้า อยากเอาลูกไปอวดชาวบ้าน ตอนที่เราเอ็นทรานซ์ เค้าก็เที่ยวไปพูดกับใครต่อใครว่าเนี่ยลูกเค้าจะเข้าหมอนะ พอเค้ารู้ว่าเราเลือกสอบคณะบัญชี เค้าก็ด่าใหญ่เลยค่ะ เค้าบอกถ้าอยากเรียนบัญชีเค้าส่งเรียนพาณิชย์ไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ส่งเรียน ม.6 หรอก คือเค้าไม่รู้ว่า ปวส. กับ มหาลัยมันต่างกันนะ แล้วเค้าก็แค่อยากอวดชาวบ้าน ทุกวันนี้เค้าก็ยังด่าเราเรื่องไม่เรียนหมอ ไม่มีอะไร แค่ไม่มีเรื่องอวดชาวบ้าน
เราเป็นโรคซึมเศร้าทำงานเข้าๆ ออกๆ แต่ทุกวันนี้เราก็กลับมาทำงานตามปกติได้แล้ว แค่อาจไม่ได้ทำงานบริษัทใหญ่ๆ ตำแหน่งโตๆ เหมือนเพื่อนๆ
สมัยที่เราเป็นร่วม 10 ปี เราเข้าๆ ออกๆ งานบ่อยมาก โชคดีที่เราอยู่หอพักหญิงค่าห้อง 1500 บาท พื้นฐานเราเป็นคนประหยัดอยู่แล้ว นอกจากค่ากินกับค่าห้อง เราก็ไม่ได้ใช้เงินเลย เราเก็บเงินไว้เผื่อตอนตกงานเพราะรู้ว่าอาการเราไม่ดี เดี๋ยวก็ต้องออกงานหางานใหม่อีก การรักษาก็กระท่อนกระแท่น รักษาไม่ต่อเนื่อง เนื่องจากปัญหาการเงิน เพิ่งมารักษาจริงจังต่อเนื่องตอนที่ทำงาน parttime ที่เราเล่าไว้ในกระทุ้ก่อนแหละค่ะ
ทุกวันนี้เรื่องงานก็ดีแล้ว เรากลับมาทำงานประจำได้ 4-5 ปีแล้ว แต่บางทีก็มีเรื่องให้คิดน้อยใจ เรื่องงานที่ไม่เหมือนเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกัน เรื่องเพื่อนที่คบหาอยู่ปัจจุบันที่เหมือนจะพื้นฐานการศึกษา สังคม ที่ไม่เหมือนเรา เรื่องพ่อแม่ไม่รักอีก
จบเรื่องแค่นี้แหละค่ะ แค่ได้ระบายก็สบายใจมากแล้ว
พ่อแม่ไม่ห่วงเราเลย
เรื่องไม่เกี่ยวกับกระทู้ก่อน แต่มีเรื่องอ้างอึงกันอยู่ค่ะ เรื่องโรคซึมเศร้าของเรา
เริ่มเรื่องเลยนะคะ เราเป็นความดันกับเบาหวานค่ะ คงสืบเนื่องมาจากความเครียดของเรา ที่เราคิดเยอะคิดมากก็รักษามาได้ 2 ปีแล้วค่ะ เมื่อสงกรานต์ปีที่แล้วเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัด เราก็เอายาไปกินด้วย แม่เราเห็นก็ตวาดเลยค่ะ มืองกินยาอะไร เราก็ตอบว่ากินยาความดัน กับเบาหวาน พ่อเราก็สวนขึ้นมาเลยค่ะ อี
เราแบบเฮิร์ทมาก แทนที่จะถามเราด้วยความเป็นห่วง ถามดีๆ ว่า รู้ได้ไงว่าเป็น ไปหาหมอมาเหรอ คือพ่อกับแม่พูดแบบนั้นกับเรา เค้าไม่มีความรู้เหรอว่า โรคนี้ไม่ใช่ไข้หวัดปวดหัวตัวร้อน จะได้ซื้อยากินเองได้ แล้วถ้าไม่ไปหาหมอตรวจ ก็ไม่มีทางรู้ว่าเป็น
ที่เรารู้ว่าเราเป็นเพราะเราต้องไปเอายาแก้โรคซึมเศร้าประจำ ก็ต้องวัดความดันทุกครั้ง เราความดันสูง นางพยาบาลแนะนำให้ไปรักษา เราก็ไปหาหมอความดัน หมอจับเจาะเลือด ตรวจหมด น้ำตาล ความดัน ไขมัน ก็ปรากฏว่าน้ำตาลกับไขมันสูง ต้องกินยาความดันกับเบาหวานเพิ่ม
เราเครียดมาก พ่อแม่เราเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ ที่ต่างจังหวัด เค้าไม่เคยแสดงออกว่ารักเราเลย พูดจาก็หยาบคาย ความคิดก็แบบชาวบ้านตาสีตาสาสุดๆ ข้อดีที่เค้ามีคือ เค้าส่งเราเรียนสูงๆ เรามาเรียนที่ กทม. ตั้งแต่ ม.1 เรียนโรงเรียนรัฐบาลเกรดเอ สอบติดมหาลัยปิด เรามีสังคมอีกแบบที่ไม่ใช่ชาวบ้านแบบพ่อแม่
เรื่องพ่อแม่นี่ก็เป็นเรื่องที่เราเครียดอยากจะคุยกับหมอ แต่หมอก็บอกว่าคุยไปก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าอยากได้ผลจริงๆ ต้องเอาพ่อกับแม่มาคุยด้วย
เราเคยเล่าเรื่องที่เราเป็นโรคซึมเศร้าให้เค้าฟัง เค้าก็ไม่เชื่อบอกว่าเราคิดไปเอง เค้าไม่เคยแสดงออกว่ารักเรา ห่วงเราเลย ขนาดเราสอบติดคณะและมหาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศเค้าก็ยังด่าเรา เค้าอยากให้เราเป็นหมอค่ะ ตามความคิดแบบโบราณๆ ของเค้า อยากเอาลูกไปอวดชาวบ้าน ตอนที่เราเอ็นทรานซ์ เค้าก็เที่ยวไปพูดกับใครต่อใครว่าเนี่ยลูกเค้าจะเข้าหมอนะ พอเค้ารู้ว่าเราเลือกสอบคณะบัญชี เค้าก็ด่าใหญ่เลยค่ะ เค้าบอกถ้าอยากเรียนบัญชีเค้าส่งเรียนพาณิชย์ไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ส่งเรียน ม.6 หรอก คือเค้าไม่รู้ว่า ปวส. กับ มหาลัยมันต่างกันนะ แล้วเค้าก็แค่อยากอวดชาวบ้าน ทุกวันนี้เค้าก็ยังด่าเราเรื่องไม่เรียนหมอ ไม่มีอะไร แค่ไม่มีเรื่องอวดชาวบ้าน
เราเป็นโรคซึมเศร้าทำงานเข้าๆ ออกๆ แต่ทุกวันนี้เราก็กลับมาทำงานตามปกติได้แล้ว แค่อาจไม่ได้ทำงานบริษัทใหญ่ๆ ตำแหน่งโตๆ เหมือนเพื่อนๆ
สมัยที่เราเป็นร่วม 10 ปี เราเข้าๆ ออกๆ งานบ่อยมาก โชคดีที่เราอยู่หอพักหญิงค่าห้อง 1500 บาท พื้นฐานเราเป็นคนประหยัดอยู่แล้ว นอกจากค่ากินกับค่าห้อง เราก็ไม่ได้ใช้เงินเลย เราเก็บเงินไว้เผื่อตอนตกงานเพราะรู้ว่าอาการเราไม่ดี เดี๋ยวก็ต้องออกงานหางานใหม่อีก การรักษาก็กระท่อนกระแท่น รักษาไม่ต่อเนื่อง เนื่องจากปัญหาการเงิน เพิ่งมารักษาจริงจังต่อเนื่องตอนที่ทำงาน parttime ที่เราเล่าไว้ในกระทุ้ก่อนแหละค่ะ
ทุกวันนี้เรื่องงานก็ดีแล้ว เรากลับมาทำงานประจำได้ 4-5 ปีแล้ว แต่บางทีก็มีเรื่องให้คิดน้อยใจ เรื่องงานที่ไม่เหมือนเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกัน เรื่องเพื่อนที่คบหาอยู่ปัจจุบันที่เหมือนจะพื้นฐานการศึกษา สังคม ที่ไม่เหมือนเรา เรื่องพ่อแม่ไม่รักอีก
จบเรื่องแค่นี้แหละค่ะ แค่ได้ระบายก็สบายใจมากแล้ว