ขอคำชี้แนะ และช่วยวิจารณ์ เรื่องการเข้าสมาธิที่ปฏิบัติอยู่นี้ มาถูกทางแล้วหรือยังค่ะ

ปกตินั่งสมาธิหลังจากตื่นนอนเกือบทุกวัน  เว้นมีภาระกิจจำเป็นจริงๆ ก้อจะไม่ได้นั่ง
การเข้าสมาธิของเรานั่งกำหนด พุทโธ และ จิตเข้าสู่สมาธิได้อย่างรวดเร็วมาก คำบริกรรมหายไป

มีจิตตัวผู้รู้เด่น สว่าง และเรารู้สึก ปลื้มปิติ มากๆ มีความรู้สึกมีแสงเป็น วงกระจายออกรอบ ร่างกาย
เราพยายามใช้สติ รักษาจิต  ดูอาการทุกอย่างที่เกิดขึ้น  มีเวทนาก้อดูเวทนา แต่มีบางทีที่ความคิดเกิดขึ้นม

ว่าเกิดมานี่มันทุกข์  มันลำบากนะ  ชีวิตจะมีอะไรมากมาย  ตื่นนอน  ทำงาน กิน นอน มีสุขมีทุกข์  น่าเบื่อ  แล้วก้อเงียบไป มีแต่ว่างก้อดูจิต
แล้วซักพักมีความรู้สึกว่า มันอิ่มเอมใจ แล้วจิตก้อถอนออกมา เราก้อกำหนดออกจากสมาธิ แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศล

เราสังเกตระยะเวลาที่เรานั่งสมาธิรวมแล้วประมาณ 40 นาที  ซึ่งเรานั่งสมาธิมานานหลายปีแล้ว  จากที่เคยบังคับตัวเองให้ทนนั่งให้ถึงชัวโมงก้อเคย
แต่รู้สึกจิตมันดิ้นมันฝืน  ไม่นิ่ง สงบ

แต่ทุกวันนี้เรานั่งประมาณ 40 นาทีและมันเป็นโดยอัตโนมัติ อย่างที่เล่ามาข้างต้น  

เราเลยสงสัยว่าเรานั่งถูกวิธีไหม  และการนั่งสมาธิของเรานั่งไม่ได้นาน มันเหมือนย้ำอยู่กับที่ไหม

เลยอยากขอคำชี้แนะจากผู้รู้  ว่าเราควรก้าวเดินต่อ อย่างไร  

อีกอย่างเมื่อเราออกจากสมาธิ เราก้อพยายามมี สติ ตามรักษาจิต ของเรา แม้อาจจะเผลอส่งจิตออกนอก แต่เราก้อพยายามดึงกลับเข้ามา

อยากขอคำแนะนำ หรือมาแชร์ประสบการณ์ เพื่อความก้าวหน้าในการปฏิบัติ  ขอบคุณค่ะ