ฉันจะคุยกับใครฟะเนี่ย ?
ดมๆดูแล้ว มะเห็นหรือได้กลิ่นใครอยู่แถวนี้เลย หรือ จมูกฉันมีปัญหา
ฉันไม่ได้กลับมาบ้านนานๆมากๆๆๆๆๆ เพราะฉันไปเรียนต่อเมืองนอก
วิชาที่ฉันเรียนมันยากมาก จึงใช้เวลานานมากๆๆๆๆ
ยัง.. ฉันยังเรียนไม่จบ ก็ดันกลับมาซะก่อน เพราะทุนหมด
กลับมาทำงานหาทุนก่อน และจะกลับไปเรียนอีก
อย่าถามฉันว่า เรียนวิชาอะไร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
วันๆก็เรียนหลายวิชาอยู่นะ ส่วนใหญ่เป็นวิชาที่ต้องเรียนกลางแจ้ง
อย่างวิชา งมโข่ง...และวิชา หงายกะลาให้กบ ออกมาดูโลก
โหหหหห ไอ้ 2 วิชานี้ โคตรยากเลยอ่ะ ส่วนใหญ่คนที่เรียนจะสอบกันไม่ผ่าน
ที่สอบผ่านก็จะน้อยมาก ฉันเองก็สอบมาหลายครั้ง...ก็ยังไม่ผ่าน
คนสอนก็บอกว่า วิชาพวกนี้ เป็นวิชามาร เอ๊ย วิชาปราบเซียน
แต่ฉันว่าไม่ใช่ทั้ง 2 อย่าง
ไอ้ 2 วิชานี้ มันยากตั้งกะชื่อวิชาแล้ว ฉันว่า...นะ
ชื่อวิชาก็แปลก หลักสูตร ก็เข้าใจยากมากๆๆๆๆ
แต่ฉันยังไม่สามารถตัดสินใจว่า วิชาใดยากกว่ากันอ่ะ
คนสอนบอกว่า คนที่จะประสบความสำเร็จใน 2 วิชานี้
ต้องมีคุณสมบัติพิเศษมาก คือ ต้องเข้าใจพื้นฐานของการงมโข่ง
ซึ่งคนทั่วไปไม่ค่อยหรือไม่เข้าใจเอาเลย ว่าการงมโข่งมันคือการทำอะไรอ่ะ
ส่วนใหญ่จะพุ่งลงคลองที่คิดว่ามีหอยโข่ง ซึ่งส่วนใหญ่จะเหลว เพราะหอยโข่ง
ก็เลือกอยู่เลือกกินเหมือนกันนะยะไม่ใช่สักแต่จะจมอยู่ในคลองอะไรก็ได้
ส่วนพวกที่ฟลุ๊คเจอหอยโข่งก็จะทำการงมหอยโข่งกันจนคลองเป็นฟองฟ่อด
ต้องระดมคนเรียน จ้างบริษัทรับบำบัดน้ำเสียเข้าพื้นที่ด่วน
คนสอนบอกว่าคนเรียนมาผิดทางและให้ตก !!!!!!
ส่วนอีกวิชานึง
เริ่มต้นก็ต้องเข้าใจเรื่องการเลือกกะลาให้ถูกสุขลักษณะ 20 กว่าประการที่คนสอนกำหนด
จากนั้นจึงจะทำการหงายกะลา ซึ่งเป็นศาสตร์และศิลป์ชั้นสูง
เพราะถ้าเลือกกะลาผิดตั้งแต่แรก และดันบรรจงหงายตามหลักการศาสตร์และศิลป์ที่ว่า
กลับพบว่าใต้กะลานั้นว่างเปล่า และนั่นคือ การสอบตก !!!!!! อีกแย๊ว
คิดดูฉันใช้เวลาเรียนตั้งนานหลายปี เสียเงินไปโขอยู่
ก็ยัง........ไม่เข้าใจ ต้องกลับไปเรียนใหม่อีก ไม่รู้กี่ครั้ง 555
ฉันเขียนจดหมายฝากไว้ที่บ้านนี้แล้ว เผื่อมีใครกลับมาก่อน ก็ช่วยอ่านหน่อยละกัน
จะได้รู้ว่ามีคนมาเยี่ยม ฉันจะพยายาม ไปตามหาใครๆ สักหลายๆคน ให้กลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง
แต่ไม่รู้จะได้เจอใครไหม และพวกเขาจะมาหรือเปล่า ขนาดฉันยังมะค่อยได้มา
กว่าจะแหวกดงหญ้าคา ตัดต้นไม้ให้พ้นทาง ต้องปีนรั้วเข้ามา เพราะประตูสนิมกินกอดกันกลม มะกล้าจับอ่ะ
ปีนรั้วเข้ามาได้แล้ว ยังมะพอ ทางเดินมะมีเลย รกไปหมด ต้องตัดสินใจโหนเถาวัลย์มาเรื่อย เข้าทางหน้าต่างจร้า
เพราะประตูบ้านล๊อค ใครมะรู้เปลี่ยนกุญแจ เข้ามาได้ค่อยยังชั่วหน่อย มานั่งยองๆเขียนจดหมายอยู่บนโซฟา
ทำไมต้องนั่งยองๆ 555 ขืนนั่งลงไปแบบปกติชน มีคันคะเยอ ต้องพบแพทย์ บ้านมะได้กวาดถูเป็นปีแล้วมั้ง
เอาน่า ..... อย่างน้อย ก็ บ้านเราเน้าะ ได้กลับมาทีไร ก็ดีใจและเป็นสุข
จบแบบหน้าด้านๆ เอ๊ย แบบดื้อๆ นะ ขี้เกียจพิมพ์แล้ว ( แต่ประโยคข้างบนอ่ะ พูดจริงนะ )
ฉันมาเยี่ยม แต่ไม่พบใคร (ฉันควรไม่มาอีก หรือ ควรไปตามใครๆให้กลับบ้านดี ? ) ฉันเดาได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน 555
ดมๆดูแล้ว มะเห็นหรือได้กลิ่นใครอยู่แถวนี้เลย หรือ จมูกฉันมีปัญหา
ฉันไม่ได้กลับมาบ้านนานๆมากๆๆๆๆๆ เพราะฉันไปเรียนต่อเมืองนอก
วิชาที่ฉันเรียนมันยากมาก จึงใช้เวลานานมากๆๆๆๆ
ยัง.. ฉันยังเรียนไม่จบ ก็ดันกลับมาซะก่อน เพราะทุนหมด
กลับมาทำงานหาทุนก่อน และจะกลับไปเรียนอีก
อย่าถามฉันว่า เรียนวิชาอะไร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
วันๆก็เรียนหลายวิชาอยู่นะ ส่วนใหญ่เป็นวิชาที่ต้องเรียนกลางแจ้ง
อย่างวิชา งมโข่ง...และวิชา หงายกะลาให้กบ ออกมาดูโลก
โหหหหห ไอ้ 2 วิชานี้ โคตรยากเลยอ่ะ ส่วนใหญ่คนที่เรียนจะสอบกันไม่ผ่าน
ที่สอบผ่านก็จะน้อยมาก ฉันเองก็สอบมาหลายครั้ง...ก็ยังไม่ผ่าน
คนสอนก็บอกว่า วิชาพวกนี้ เป็นวิชามาร เอ๊ย วิชาปราบเซียน
แต่ฉันว่าไม่ใช่ทั้ง 2 อย่าง
ไอ้ 2 วิชานี้ มันยากตั้งกะชื่อวิชาแล้ว ฉันว่า...นะ
ชื่อวิชาก็แปลก หลักสูตร ก็เข้าใจยากมากๆๆๆๆ
แต่ฉันยังไม่สามารถตัดสินใจว่า วิชาใดยากกว่ากันอ่ะ
คนสอนบอกว่า คนที่จะประสบความสำเร็จใน 2 วิชานี้
ต้องมีคุณสมบัติพิเศษมาก คือ ต้องเข้าใจพื้นฐานของการงมโข่ง
ซึ่งคนทั่วไปไม่ค่อยหรือไม่เข้าใจเอาเลย ว่าการงมโข่งมันคือการทำอะไรอ่ะ
ส่วนใหญ่จะพุ่งลงคลองที่คิดว่ามีหอยโข่ง ซึ่งส่วนใหญ่จะเหลว เพราะหอยโข่ง
ก็เลือกอยู่เลือกกินเหมือนกันนะยะไม่ใช่สักแต่จะจมอยู่ในคลองอะไรก็ได้
ส่วนพวกที่ฟลุ๊คเจอหอยโข่งก็จะทำการงมหอยโข่งกันจนคลองเป็นฟองฟ่อด
ต้องระดมคนเรียน จ้างบริษัทรับบำบัดน้ำเสียเข้าพื้นที่ด่วน
คนสอนบอกว่าคนเรียนมาผิดทางและให้ตก !!!!!!
ส่วนอีกวิชานึง
เริ่มต้นก็ต้องเข้าใจเรื่องการเลือกกะลาให้ถูกสุขลักษณะ 20 กว่าประการที่คนสอนกำหนด
จากนั้นจึงจะทำการหงายกะลา ซึ่งเป็นศาสตร์และศิลป์ชั้นสูง
เพราะถ้าเลือกกะลาผิดตั้งแต่แรก และดันบรรจงหงายตามหลักการศาสตร์และศิลป์ที่ว่า
กลับพบว่าใต้กะลานั้นว่างเปล่า และนั่นคือ การสอบตก !!!!!! อีกแย๊ว
คิดดูฉันใช้เวลาเรียนตั้งนานหลายปี เสียเงินไปโขอยู่
ก็ยัง........ไม่เข้าใจ ต้องกลับไปเรียนใหม่อีก ไม่รู้กี่ครั้ง 555
ฉันเขียนจดหมายฝากไว้ที่บ้านนี้แล้ว เผื่อมีใครกลับมาก่อน ก็ช่วยอ่านหน่อยละกัน
จะได้รู้ว่ามีคนมาเยี่ยม ฉันจะพยายาม ไปตามหาใครๆ สักหลายๆคน ให้กลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง
แต่ไม่รู้จะได้เจอใครไหม และพวกเขาจะมาหรือเปล่า ขนาดฉันยังมะค่อยได้มา
กว่าจะแหวกดงหญ้าคา ตัดต้นไม้ให้พ้นทาง ต้องปีนรั้วเข้ามา เพราะประตูสนิมกินกอดกันกลม มะกล้าจับอ่ะ
ปีนรั้วเข้ามาได้แล้ว ยังมะพอ ทางเดินมะมีเลย รกไปหมด ต้องตัดสินใจโหนเถาวัลย์มาเรื่อย เข้าทางหน้าต่างจร้า
เพราะประตูบ้านล๊อค ใครมะรู้เปลี่ยนกุญแจ เข้ามาได้ค่อยยังชั่วหน่อย มานั่งยองๆเขียนจดหมายอยู่บนโซฟา
ทำไมต้องนั่งยองๆ 555 ขืนนั่งลงไปแบบปกติชน มีคันคะเยอ ต้องพบแพทย์ บ้านมะได้กวาดถูเป็นปีแล้วมั้ง
เอาน่า ..... อย่างน้อย ก็ บ้านเราเน้าะ ได้กลับมาทีไร ก็ดีใจและเป็นสุข
จบแบบหน้าด้านๆ เอ๊ย แบบดื้อๆ นะ ขี้เกียจพิมพ์แล้ว ( แต่ประโยคข้างบนอ่ะ พูดจริงนะ )