【 ไม่เดินไป~ กินไป~ 】 歩きながら食べない。
คติ “ไม่เดินไป กินไป” นี้
ผมได้มาจากเมื่อครั้งไปเยือนญี่ปุ่นเป็นครั้งแรก
ณ ร้านซอฟครีมแห่งหนึ่งบริเวณทางเดินยาว
ภายในวัด Asakusa อันเลื่องชื่อ
โอบะซังคุณป้าเจ้าของร้านตะโกนดังลั่นมาที่ผม
ที่พึ่งจ่ายตังค์ซื้อซอฟครีมรสนมเสร็จ
และ...กำลัง “เดินไป กินไป” ออกจากร้าน
หลังจากที่คุยไปคุยมา
ด้วยภาษามือและอังกฤษแบบคำๆ
จึงได้ความจากคุณป้าว่า
“ให้ยืนกินเฉพาะบริเวณหน้าร้าน
และขอความกรุณาอย่า ‘เดินไป กินไป’ เลยยยย
เพราะไอติมอาจหยดลงพื้น หรือ ไปโดนคนอื่นเข้า
สร้างความสกปรกและความเดือดร้อนได้”
ซึ่งพอผมลองสังเกตไปรอบๆดู
ก็พบว่าไม่มีคนญี่ปุ่นที่เดินไป กินไปเลย
ใครมาเป็นคู่ ก็ยืนกินเป็นคู่
ใครมาเป็นกลุ่ม ก็ยืนกินเป็นกลุ่ม
...มันเป็นบทเรียนแรกที่แสนประทับใจ
ที่ผมยังจำได้แม่นจนถึงทุกวันนี้เลย
บทเรียนนั้นเรียกว่า
“จิตสาธารณะ”
บทเรียนที่ดูซื่อๆและแสนเรียบง่าย แต่ผลลัพธ์ของมันคือ
พื้นฟุตบาทที่สะอาดดดดดดเหลือเกิน!!
แม้ผู้คนจะพลุกพล่านก็ตาม
และดูเหมือนจะไม่ได้จำกัดเฉพาะแค่ภายในวัด
แต่ที่อื่นๆก็เป็นเหมือนกัน
ไม่ใช่ว่า...ห้ามของกินทุกชนิดถือเดินไป กินไปขนาดนั้น
ถ้าเป็นขวดน้ำหรืออะไรมีภาชนะรองรับก็โอเค เดินกินได้
แต่ถ้าเป็นของกินประเภทที่มีโอกาสหกเลอะเทอะง่าย
อย่างเช่น ซอฟครีม หรือ ลูกชิ้นไม้
คนญี่ปุ่นมักจะหาที่กินเป็นกิจลักษณะ
เมื่อกินเสร็จ จึงค่อยไปต่อ...
เพราะทุกคนช่วยกันคนละไม้ คนละมือ
ต่างคนต่างคิดคำนึงถึงผู้อื่นหรือผลกระทบที่ตามมา
ความสะอาดของพื้นฟุตบาท ชนิดที่กล้าลงไปนอนเล่นได้
จึงเป็นผลลัพธ์ที่คู่ควร
.
.
เรามาพัฒนา “จิตสาธารณะ” ไปพร้อมๆกันนะครับ
JapanPerspective
ติดตามสาระและแง่คิดดีๆจากญี่ปุ่น เพิ่มเติมต่อได้ที่
http://www.facebook.com/JapanPerspectives
ผมมารอรับคุณ @ 7 โมงเช้า ทุกวันครับ
***ภาพประกอบเป็นพื้นฟุตบาท “ข้างถนน”…(แต่ดูสะอาดกว่าบ้านผมอีกแฮะ)
"จิตสาธารณะ" ในการ 【 ไม่เดินไป~ กินไป~ 】 ของคนญี่ปุ่น!!
คติ “ไม่เดินไป กินไป” นี้
ผมได้มาจากเมื่อครั้งไปเยือนญี่ปุ่นเป็นครั้งแรก
ณ ร้านซอฟครีมแห่งหนึ่งบริเวณทางเดินยาว
ภายในวัด Asakusa อันเลื่องชื่อ
โอบะซังคุณป้าเจ้าของร้านตะโกนดังลั่นมาที่ผม
ที่พึ่งจ่ายตังค์ซื้อซอฟครีมรสนมเสร็จ
และ...กำลัง “เดินไป กินไป” ออกจากร้าน
หลังจากที่คุยไปคุยมา
ด้วยภาษามือและอังกฤษแบบคำๆ
จึงได้ความจากคุณป้าว่า
“ให้ยืนกินเฉพาะบริเวณหน้าร้าน
และขอความกรุณาอย่า ‘เดินไป กินไป’ เลยยยย
เพราะไอติมอาจหยดลงพื้น หรือ ไปโดนคนอื่นเข้า
สร้างความสกปรกและความเดือดร้อนได้”
ซึ่งพอผมลองสังเกตไปรอบๆดู
ก็พบว่าไม่มีคนญี่ปุ่นที่เดินไป กินไปเลย
ใครมาเป็นคู่ ก็ยืนกินเป็นคู่
ใครมาเป็นกลุ่ม ก็ยืนกินเป็นกลุ่ม
...มันเป็นบทเรียนแรกที่แสนประทับใจ
ที่ผมยังจำได้แม่นจนถึงทุกวันนี้เลย
บทเรียนนั้นเรียกว่า “จิตสาธารณะ”
บทเรียนที่ดูซื่อๆและแสนเรียบง่าย แต่ผลลัพธ์ของมันคือ
พื้นฟุตบาทที่สะอาดดดดดดเหลือเกิน!!
แม้ผู้คนจะพลุกพล่านก็ตาม
และดูเหมือนจะไม่ได้จำกัดเฉพาะแค่ภายในวัด
แต่ที่อื่นๆก็เป็นเหมือนกัน
ไม่ใช่ว่า...ห้ามของกินทุกชนิดถือเดินไป กินไปขนาดนั้น
ถ้าเป็นขวดน้ำหรืออะไรมีภาชนะรองรับก็โอเค เดินกินได้
แต่ถ้าเป็นของกินประเภทที่มีโอกาสหกเลอะเทอะง่าย
อย่างเช่น ซอฟครีม หรือ ลูกชิ้นไม้
คนญี่ปุ่นมักจะหาที่กินเป็นกิจลักษณะ
เมื่อกินเสร็จ จึงค่อยไปต่อ...
เพราะทุกคนช่วยกันคนละไม้ คนละมือ
ต่างคนต่างคิดคำนึงถึงผู้อื่นหรือผลกระทบที่ตามมา
ความสะอาดของพื้นฟุตบาท ชนิดที่กล้าลงไปนอนเล่นได้
จึงเป็นผลลัพธ์ที่คู่ควร
.
.
เรามาพัฒนา “จิตสาธารณะ” ไปพร้อมๆกันนะครับ
JapanPerspective
ติดตามสาระและแง่คิดดีๆจากญี่ปุ่น เพิ่มเติมต่อได้ที่
http://www.facebook.com/JapanPerspectives
ผมมารอรับคุณ @ 7 โมงเช้า ทุกวันครับ
***ภาพประกอบเป็นพื้นฟุตบาท “ข้างถนน”…(แต่ดูสะอาดกว่าบ้านผมอีกแฮะ)