ถ้าความสำเร็จ เปรียบดั่ง การปีนเขา ความสูงคงเป็นเรื่องเฉพาะตัวแล้วแต่ท่านจะกำหนด
ผมใช้ทั้งแรงกายและใจ เพื่อต่อสู้กับตัวเอง ในการขึ้นสู่ยอดเขาอันสูงส่ง เขาลูกนี้เรียกว่า "เขาแห่งความสำเร็จ"
Yes....ผมปีนถึงล่ะ ในระดับที่ผมพอใจ ได้สนุกกับการยืนบนยอดเขา ลมเย็นดี แต่ไม่นาน ก็มีเสียงจากท่านผู้หนึ่งบอกกับเราว่า
"ลงเห่อะ..ได้เวลาล่ะ"
.
.
.
ผมเกิดอาการ เกรงอย่างรุนแรงที่หลัง 30 ปี อยู่บนโลกนี้มา ไม่เคยเจ็บอย่างงี้มาก่อน และที่สำคัญที่สุดคือ "ผมเดินไม่ได้"
เหตุเกิดที่ มิวนิค ประเทศ เยอรมัน
เมื่อวันที่ 7 ตุลาคม 2558
.
.
.
ผมจำเป็นต้องทิ้งงานทั้งหมดที่ผมรับผิดชอบ แล้วมุ่งเป้าไปที่ จนท.สนามบิน ให้เรียกรถพยาบาลมาเร็วที่สุด
จนท.พยาบาล แพทย์ พร้อมทั้งนักดับเพลิง แห่มายังกับหนังที่เราดูเลยครับ พอมาถึงก็รีบนำตัวผมไปโรงพยาบาลเร่งด่วน
ระหว่างทาง ผมร้องไม่หยุด แต่ก็กังวลกับงานไปด้วยว่าใครจะทำแทน ชีวิตตอนนั้นสับสนมาก แพทย์ตัดสินใจ ให้มอฟีนผม เพื่อระงับการเจ็บปวด
.
.
.
ถึงล่ะ จนท. เคลื่อนย้ายผมไปที่ห้องฉุกเฉินครับ สอบถามอาการ แพทย์สงสัยว่า หมอนรองกระดูกเคลื่อนหรือ กล้ามเนื้อหดเกร็งเฉียบพลัน
หลังจากวินิจฉัย หมอสรุปว่า น่าจะเป็น กล้ามเนื้อหดเกร็งเฉีบยพลัน เพราะผมยกกระเป๋าที่สายพานสนามบินแล้วผิดจังหวะ
ผมต้องนอนรับการรักษา ที่โรงพยาบาลมิวนิค 2 วันครับ แล้วทำเรื่องมาพักรักษาต่อที่ไทย
.
.
.
รูมเมทที่เป็นคนไข้ห้องเดียวกับผม ชื่อ ฟรีด อายุ 86 ปีล่ะ เขาพูดอังกฤษไม่ได้ แต่เท่าที่สื่อสาร เขาเกิดทันในช่วงสงครามโลก 2 ด้วย
ในชีวิตไม่เคยคิดจะเจ็บปวดขนาดนี้ และที่สำคัญ เกิดขึ้นที่ ตปท มันอธิบายยากมากๆๆ เพราะวัฒณธรรม ลักษณะนิสัย แตกต่างจากคนไทย
สิ่งที่ผมได้ก็คือ วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดของผม ทำให้เราตระหนักว่า ร่างกายของเรามีขีดความสามารถแค่ไหน
ชีวิตผม มีเงินและงานเป็นตัวตั้ง ทำงาน ไม่มีวันหยุด ไม่เคยปฏิเสธเรื่องการรับงานเลย
ผมอยากจะแชร์เรื่องราวนี้ เพื่อให้เป็นตัวอย่างว่า ความสำเร็จนั้น เป็นเรื่องดี แต่สำคัญที่สุดคือ ร่างกายและสุขภาพ
ผมควรจะตระหนักเรื่องนี้ได้มั้งตอนอายุ60 ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับผม
อยากให้ทุกคน มีความสุขในการเดินทางหาความสำเร็จด้วย พื้นที่ระหว่างทางที่ขึ้นเขา บางทีก็สวยงามมากกว่ายืนตรงยอดเสียอีก
.
.
วันนี้ ผมต้องพักงานเป็นเดือน แต่โลกพยายามพาผมไปจุดที่ดีที่สุดเสมอ ผมได้แต่ผลัดวันประกันพรุ่ง หาเงื่อนไขการพบความสุขให้กับตัวเอง
เช่น รอมีเงินก่อน แล้วค่อยเที่ยว รอเลื่อนตำแหน่งก่อน รอว่างก่อน แล้วจะพาครอบครัวไปเที่ยว
วันนี้โลกได้ชี้ ให้ผมตื่นรู้แล้ว
ขอขอบคุณ โลกนี้ที่สวยงามเสมอ และพาผมไปในจุดที่สวยงามที่สุด
รางวัล..ผู้เสพติดความสำเร็จ
ผมใช้ทั้งแรงกายและใจ เพื่อต่อสู้กับตัวเอง ในการขึ้นสู่ยอดเขาอันสูงส่ง เขาลูกนี้เรียกว่า "เขาแห่งความสำเร็จ"
Yes....ผมปีนถึงล่ะ ในระดับที่ผมพอใจ ได้สนุกกับการยืนบนยอดเขา ลมเย็นดี แต่ไม่นาน ก็มีเสียงจากท่านผู้หนึ่งบอกกับเราว่า
"ลงเห่อะ..ได้เวลาล่ะ"
.
.
.
ผมเกิดอาการ เกรงอย่างรุนแรงที่หลัง 30 ปี อยู่บนโลกนี้มา ไม่เคยเจ็บอย่างงี้มาก่อน และที่สำคัญที่สุดคือ "ผมเดินไม่ได้"
เหตุเกิดที่ มิวนิค ประเทศ เยอรมัน
เมื่อวันที่ 7 ตุลาคม 2558
.
.
.
ผมจำเป็นต้องทิ้งงานทั้งหมดที่ผมรับผิดชอบ แล้วมุ่งเป้าไปที่ จนท.สนามบิน ให้เรียกรถพยาบาลมาเร็วที่สุด
จนท.พยาบาล แพทย์ พร้อมทั้งนักดับเพลิง แห่มายังกับหนังที่เราดูเลยครับ พอมาถึงก็รีบนำตัวผมไปโรงพยาบาลเร่งด่วน
ระหว่างทาง ผมร้องไม่หยุด แต่ก็กังวลกับงานไปด้วยว่าใครจะทำแทน ชีวิตตอนนั้นสับสนมาก แพทย์ตัดสินใจ ให้มอฟีนผม เพื่อระงับการเจ็บปวด
.
.
.
ถึงล่ะ จนท. เคลื่อนย้ายผมไปที่ห้องฉุกเฉินครับ สอบถามอาการ แพทย์สงสัยว่า หมอนรองกระดูกเคลื่อนหรือ กล้ามเนื้อหดเกร็งเฉียบพลัน
หลังจากวินิจฉัย หมอสรุปว่า น่าจะเป็น กล้ามเนื้อหดเกร็งเฉีบยพลัน เพราะผมยกกระเป๋าที่สายพานสนามบินแล้วผิดจังหวะ
ผมต้องนอนรับการรักษา ที่โรงพยาบาลมิวนิค 2 วันครับ แล้วทำเรื่องมาพักรักษาต่อที่ไทย
.
.
.
รูมเมทที่เป็นคนไข้ห้องเดียวกับผม ชื่อ ฟรีด อายุ 86 ปีล่ะ เขาพูดอังกฤษไม่ได้ แต่เท่าที่สื่อสาร เขาเกิดทันในช่วงสงครามโลก 2 ด้วย
ในชีวิตไม่เคยคิดจะเจ็บปวดขนาดนี้ และที่สำคัญ เกิดขึ้นที่ ตปท มันอธิบายยากมากๆๆ เพราะวัฒณธรรม ลักษณะนิสัย แตกต่างจากคนไทย
สิ่งที่ผมได้ก็คือ วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดของผม ทำให้เราตระหนักว่า ร่างกายของเรามีขีดความสามารถแค่ไหน
ชีวิตผม มีเงินและงานเป็นตัวตั้ง ทำงาน ไม่มีวันหยุด ไม่เคยปฏิเสธเรื่องการรับงานเลย
ผมอยากจะแชร์เรื่องราวนี้ เพื่อให้เป็นตัวอย่างว่า ความสำเร็จนั้น เป็นเรื่องดี แต่สำคัญที่สุดคือ ร่างกายและสุขภาพ
ผมควรจะตระหนักเรื่องนี้ได้มั้งตอนอายุ60 ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับผม
อยากให้ทุกคน มีความสุขในการเดินทางหาความสำเร็จด้วย พื้นที่ระหว่างทางที่ขึ้นเขา บางทีก็สวยงามมากกว่ายืนตรงยอดเสียอีก
.
.
วันนี้ ผมต้องพักงานเป็นเดือน แต่โลกพยายามพาผมไปจุดที่ดีที่สุดเสมอ ผมได้แต่ผลัดวันประกันพรุ่ง หาเงื่อนไขการพบความสุขให้กับตัวเอง
เช่น รอมีเงินก่อน แล้วค่อยเที่ยว รอเลื่อนตำแหน่งก่อน รอว่างก่อน แล้วจะพาครอบครัวไปเที่ยว
วันนี้โลกได้ชี้ ให้ผมตื่นรู้แล้ว
ขอขอบคุณ โลกนี้ที่สวยงามเสมอ และพาผมไปในจุดที่สวยงามที่สุด