สวัสดีครับ เป็นครั้งแรกที่ลองโพสท์ดู ตามอ่านเรื่องแนว ๆ นี้มาพักใหญ่ ๆ แล้วครับ เลยรู้สึกว่าอยากจะลองมาแชร์ประสบการณ์ แนว ๆ นี้บ้างครับ ก็ถ้าผิดพลาดประการใด อ่านแล้วติดขัด แนะนำได้นะครับ ^ ^ งั้นมาเริ่มกันเลยนะ จะพยามรวบรัดให้ได้ใจความนะครับ 555
------------------------------------
เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงของผมเองครับ เหตุเกิดค่อนข้างจะนานพอสมควรเลยทีเดียว จำได้ว่าตอนนั้นยังไม่มีสมาร์ทโฟนทัชสกรีนใช้ เต็มที่ก็จอสี ถ่ายรูปได้ อะไรทำนองนั้นครับ
เหตุการณ์มันมีอยู่ว่า วันหนึ่งซึ่งผมคิดว่ามันคงเหมือนวันปกติทั่ว ๆ ไป เพราะหลังจากเลิกเรียนกลับบ้านและตรงกับวันศุกร์ ผมมักจะออกมามีตติ้งกับเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านตรงหน้าปากซอยเป็นประจำ บางครั้งก็พาแฟนมานั่งด้วย (เป็นแฟนสมัยเด็ก ๆ ครับ ปัจจุบันโสด 555 ขายของนิสนึง ^ ^ )...ซึ่งบางวันแฟนจะมานอนด้วยที่บ้าน ละก็เป็นวันนี้พอดี หลังจากที่เข้าบ้านเตรียมตัวกำลังจะออกมามีตติ้งนั้น ผมถามแฟนว่าจะออกมาด้วยกันมั้ย ? แฟนตอบว่าไม่อ่ะขี้เกียจเค้าอยากดูหนัง ทำไมเธอไม่ดูหนังกะเค้าล่ะปกติเห็นชอบดูนี่ ? วันนั้นผมไม่รู้เป็นอะไรเพราะปกติจะชอบดูหนังมาก แต่ก็เลือกที่จะตอบไปว่า "ไม่เอาอ่ะเธอดูไปเถอะงั้นเค้าไปปากซอยแปปนึงนะเดี๋ยวกลับมาไม่ดึก สัญญา" "ไปดื่มอีกละดิ...ตลอดเลยนะงั้นขากลับฝากซื้อมาม่าคัพมาด้วยนะ" ผมก็ตอบกลับไปตามบทสนทนาปกติว่าโอเคๆ แล้วก็ขับรถออกไปปากซอย (ขับมอไซค์ครับ) ก็นั่งคุยเล่นกับเพื่อนดื่มไปด้วยนิดหน่อย จำได้ว่านั่งได้ซัก 2 - 3 ชม. เห็นจะได้มั้ง เพราะออกจากบ้านมาประมาณทุ่มนิด ๆ ในขณะที่กำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เห็นนาฬิกาประมาณ เกือบ ๆ สี่ทุ่ม ก็มีสายเข้าจากแฟนเข้ามาพอดี ผมก็รับสาย "เธอ...เข้ามาบ้านหน่อยสิ เค้ากลัว"
คือเสียงแฟนแบบแปลก ๆ พูดเสียงต่ำ ๆ เบา ๆ ช้า ๆ (ปกติแฟนพูดไวมากกก =_=")...มีไรป่าว เนี่ยอีกแปปจะเข้าละ "ไม่แปปได้มั้ย เข้าเลย ขอร้องนะเค้ากลัว"...ผมก็คิดในใจแบบว่า เห้ย! เป็นไรป่าววะ แปลก ๆ เพราะทุกทีแฟนตามใจตลอด ไม่ค่อยขออะไร แต่มาคิดดี ๆ ผมก็ไม่ดีด้วยล่ะปล่อยเค้าอยู่คนเดียวด้วย ก็เลยบิดรถกลับบ้านแบบไม่ฟังเสียงเพื่อนเรียกเลยครับ...พอมาถึงบ้าน ไฟนี่เปิดทั้งบ้านเลย เราก็ใจคอไม่ดีละ พอเปิดประตูเข้าไปเห็นแฟนนั่งอยู่กลางบ้านข้างล่าง หน้าแบบตื่น ๆ หน่อย ผมก็ถามว่า "เป็นไรอะทำไมทำหน้าแบบนั้น มีไรป่าวเธอ" แฟนตอบมาว่า "อะไรอยู่ข้าง ๆ หน้าต่างในห้องไม่รู้อะเธอ เค้ากลัว" ผมก็ยิ่ง งง เข้าไปใหญ่ว่าอะไรที่ว่าน่ะ มันคืออะไร ก็เลยบอกไปว่า งั้นพาไปดูหน่อยว่าอะไร คือ อารมณ์ประมาณแบบว่าบ้านเราเอง ห้องเราเอง จะไปกลัวอะไรทำไมอ่ะครับ ก็เลยเดินขึ้นไปกับแฟนแต่แฟนนี่บีบแขนผมแน่นมาก เหงื่อเพียบ ตัวเย็นด้วย พอเข้าไปในห้อง ไฟก็เปิดสว่างโล่ ทีวีก็เปิดอยู่ พัดลมก็เปิด คือรู้เลยว่าคงเห็นอะไรแล้ววิ่งพรวดลงมาแน่ ๆ เลยถามไปว่าตรงไหนที่ว่าเห็นอะไรน่ะ...เค้าก็ชี้ไปตรงมุมบนหน้าต่าง คือ อธิบายสภาพห้องผมคร่าว ๆ เตียงนอนจะเกือบ ๆ เสมอกับขอบหน้าต่างและมีผ้าม่านใหญ่ติดด้วยครับ ถ้าเปิดผ้าม่านออกจะสามารถมองออกไปเห็นวิวหลังคาชาวบ้านได้...พอหลังจากที่แฟนผมชี้ไปตรงนั้น ผมก็ชะโงกหน้าไปดู คือบอกเลยว่าตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเรื่อง ผี ๆ สาง ๆ เลย เราแค่ห่วงแฟนเฉย ๆ "ไหน ไม่เห็นมีไรเลย มั่วละเธอ" (ขอใช้คำว่าเค้าและเธอละกันนะ เพราะจริง ๆ เรียกว่าเค้า เตง แต่เดี๋ยวกลัวโดนผู้อ่านหมั่นภาษา 555 )...."ไหน ไม่เห็นมีไรเลย มั่วละเธอ"..."ก็ตรงนั้นไงมุม ๆ อะ เธอดูดี ๆ ดิ"...ผมก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม ไปจ้องตรงมุมนั้น...
"ไม่มีอะ เธอหลอนอะไรป่าวเนี่ย หิวหรอ ?"
"ก็เมื่อกี้เค้านอนปิดไฟดูหนังและเปิดม่านอ่ะ มันมีเสียงดัง กุ่กๆๆ ตรงมุมหน้าต่างเลยลุกไปดูก็เลยเห็น" "ถ้างั้นลองปิดไฟละกัน" พูดจบผมก็เดินไปปิดไฟห้อง แฟนงี้เกาะติดแน่นมาก คราวนี้เหลือแต่แสงจากทีวี กับ แสงจันทร์กลางคืนที่ส่องเค้ามา...ผมรวมสติเดินไปดูอีกครั้งตรงมุมนั้น...พอมองออกไปดี ๆ ด้านนอกจะเป็นรางน้ำฝน ปรากฏว่ามีจริง ๆ ครับ มันคล้าย ๆ กิ่งไม้แห้ง ๆ ห้อยลงมาจากรางน้ำ ท่อนประมาณเท่าแขนเด็ก ๆ เห็นจะได้ ส่วนไอที่มันทำให้ผมเริ่มหลอนตามแฟนขึ้นมาจริง ๆ คือ ไอสิ่งที่คล้าย ๆ ท่อนไม้นั้นพอไปมองใกล้ ๆ มันเหมือนขาคนมากกว่า ประมาณขาเด็กประถม...ผมถอยออกมายืนขยี้ตาแปปนึง แล้วชะโงกไปใหม่ ก็ยังอยู่จุดเดิม...ผมเย็นหลังวาบ เดินไปเปิดไฟ แล้วเดินมาจ้องใหม่ ปรากฏว่าไม่มีครับ ผมคิดได้อย่างเดียวว่าอาจจะเป็นเพราะแสงไฟจากห้องหรือแสงจากข้างนอกรึเปล่าเวลาปิดเปิดไฟ คือพยามตั้งสติให้ได้มากที่สุด (จะบอกว่าพิมพ์ไปขนลุกไปขนาดพิมพ์กลางวันนะเนี่ย) เลยบอกกับแฟนว่า...
"ไม่เห็นมีไรเลยเธออ่ะคิดมาก มันเป็นเพราะเปิดปิดไฟรึเปล่า งั้นเดี๋ยวปิดไฟแล้วมาดูพร้อมเค้าเลยนะ เธอจะได้รู้ว่ามันแค่ท่อนไม้" พูดจบผมจับมือแฟนเดินไปปิดไฟแล้วดึงมาดูตรงจุดนั้นด้วยกัน แฟนผมมือเย็นมาก แถมบ่นไม่ดู ๆ กว่าจะลากมาได้ พอมาถึงตรงนั้น ผมและแฟนชะโงกยื่นหน้าค่อย ๆ เข้าไปใกล้ ๆ หน้าต่าง อารมณ์คล้าย ๆ ซูมเลนส์กล้องช้า ๆ อ่ะครับ
"เห็นป่ะ แค่ท่อนไม้"...ผมกล่าว ในขณะที่ผมและแฟนกำลังจ้องพินิจกันอยู่ว่ามันคือท่อนไม้ใช่มั้ย ในใจผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า...
"ดูยังไงมันก็ขาเด็กแห้ง ๆ นะ"...สิ้นเสียงความคิดในใจผมไม่ถึงเสี้ยววินาที ไอสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นขาเด็กนั้น...คือมันห้อยลงมาอีกข้างทันทีเลยครับ...ถ้านึกภาพตามจะได้ภาพประมาณว่า "เด็กตัวแห้ง ๆ นั่งเล่นห้อยขาอยู่บนรางน้ำตอนดึก ๆ "...
ในตอนนั้น หัวผมวิ๊งงงงง นึกไรไม่ออกคิดได้อย่างเดียวว่า ถ้าผมจ้องต่อไป แล้วมีหัวหรือหน้าแห้ง ๆ ค่อย ๆ ชะโงกลงมาตามขอบรางน้ำผมคาดว่าคงมีสองศพช๊อคตายวันนั้นแน่นอน...แต่ ณ ตอนนี้แฟนผมกรี๊ดลั่นบ้านวิ่งกระเจิงลงมาข้างล่างกันแทบไม่ทันประดุจจะโบยบินกันเลยทีเดียว...คืนนั้นเราทั้งคู่นั่งโต้รุ่งตากยุงหน้าบ้านกันครับ...ไม่กล้าเข้าบ้าน
------------------------------------
เรื่องราวก็มีเท่านี้ครับ คราวหน้าจะมาลงให้ใหม่ครับ...ผมเจอบ่อย 55555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ ^ ^
ผมคิดว่าใช่แน่นอน
------------------------------------
เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงของผมเองครับ เหตุเกิดค่อนข้างจะนานพอสมควรเลยทีเดียว จำได้ว่าตอนนั้นยังไม่มีสมาร์ทโฟนทัชสกรีนใช้ เต็มที่ก็จอสี ถ่ายรูปได้ อะไรทำนองนั้นครับ
เหตุการณ์มันมีอยู่ว่า วันหนึ่งซึ่งผมคิดว่ามันคงเหมือนวันปกติทั่ว ๆ ไป เพราะหลังจากเลิกเรียนกลับบ้านและตรงกับวันศุกร์ ผมมักจะออกมามีตติ้งกับเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านตรงหน้าปากซอยเป็นประจำ บางครั้งก็พาแฟนมานั่งด้วย (เป็นแฟนสมัยเด็ก ๆ ครับ ปัจจุบันโสด 555 ขายของนิสนึง ^ ^ )...ซึ่งบางวันแฟนจะมานอนด้วยที่บ้าน ละก็เป็นวันนี้พอดี หลังจากที่เข้าบ้านเตรียมตัวกำลังจะออกมามีตติ้งนั้น ผมถามแฟนว่าจะออกมาด้วยกันมั้ย ? แฟนตอบว่าไม่อ่ะขี้เกียจเค้าอยากดูหนัง ทำไมเธอไม่ดูหนังกะเค้าล่ะปกติเห็นชอบดูนี่ ? วันนั้นผมไม่รู้เป็นอะไรเพราะปกติจะชอบดูหนังมาก แต่ก็เลือกที่จะตอบไปว่า "ไม่เอาอ่ะเธอดูไปเถอะงั้นเค้าไปปากซอยแปปนึงนะเดี๋ยวกลับมาไม่ดึก สัญญา" "ไปดื่มอีกละดิ...ตลอดเลยนะงั้นขากลับฝากซื้อมาม่าคัพมาด้วยนะ" ผมก็ตอบกลับไปตามบทสนทนาปกติว่าโอเคๆ แล้วก็ขับรถออกไปปากซอย (ขับมอไซค์ครับ) ก็นั่งคุยเล่นกับเพื่อนดื่มไปด้วยนิดหน่อย จำได้ว่านั่งได้ซัก 2 - 3 ชม. เห็นจะได้มั้ง เพราะออกจากบ้านมาประมาณทุ่มนิด ๆ ในขณะที่กำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เห็นนาฬิกาประมาณ เกือบ ๆ สี่ทุ่ม ก็มีสายเข้าจากแฟนเข้ามาพอดี ผมก็รับสาย "เธอ...เข้ามาบ้านหน่อยสิ เค้ากลัว"
คือเสียงแฟนแบบแปลก ๆ พูดเสียงต่ำ ๆ เบา ๆ ช้า ๆ (ปกติแฟนพูดไวมากกก =_=")...มีไรป่าว เนี่ยอีกแปปจะเข้าละ "ไม่แปปได้มั้ย เข้าเลย ขอร้องนะเค้ากลัว"...ผมก็คิดในใจแบบว่า เห้ย! เป็นไรป่าววะ แปลก ๆ เพราะทุกทีแฟนตามใจตลอด ไม่ค่อยขออะไร แต่มาคิดดี ๆ ผมก็ไม่ดีด้วยล่ะปล่อยเค้าอยู่คนเดียวด้วย ก็เลยบิดรถกลับบ้านแบบไม่ฟังเสียงเพื่อนเรียกเลยครับ...พอมาถึงบ้าน ไฟนี่เปิดทั้งบ้านเลย เราก็ใจคอไม่ดีละ พอเปิดประตูเข้าไปเห็นแฟนนั่งอยู่กลางบ้านข้างล่าง หน้าแบบตื่น ๆ หน่อย ผมก็ถามว่า "เป็นไรอะทำไมทำหน้าแบบนั้น มีไรป่าวเธอ" แฟนตอบมาว่า "อะไรอยู่ข้าง ๆ หน้าต่างในห้องไม่รู้อะเธอ เค้ากลัว" ผมก็ยิ่ง งง เข้าไปใหญ่ว่าอะไรที่ว่าน่ะ มันคืออะไร ก็เลยบอกไปว่า งั้นพาไปดูหน่อยว่าอะไร คือ อารมณ์ประมาณแบบว่าบ้านเราเอง ห้องเราเอง จะไปกลัวอะไรทำไมอ่ะครับ ก็เลยเดินขึ้นไปกับแฟนแต่แฟนนี่บีบแขนผมแน่นมาก เหงื่อเพียบ ตัวเย็นด้วย พอเข้าไปในห้อง ไฟก็เปิดสว่างโล่ ทีวีก็เปิดอยู่ พัดลมก็เปิด คือรู้เลยว่าคงเห็นอะไรแล้ววิ่งพรวดลงมาแน่ ๆ เลยถามไปว่าตรงไหนที่ว่าเห็นอะไรน่ะ...เค้าก็ชี้ไปตรงมุมบนหน้าต่าง คือ อธิบายสภาพห้องผมคร่าว ๆ เตียงนอนจะเกือบ ๆ เสมอกับขอบหน้าต่างและมีผ้าม่านใหญ่ติดด้วยครับ ถ้าเปิดผ้าม่านออกจะสามารถมองออกไปเห็นวิวหลังคาชาวบ้านได้...พอหลังจากที่แฟนผมชี้ไปตรงนั้น ผมก็ชะโงกหน้าไปดู คือบอกเลยว่าตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเรื่อง ผี ๆ สาง ๆ เลย เราแค่ห่วงแฟนเฉย ๆ "ไหน ไม่เห็นมีไรเลย มั่วละเธอ" (ขอใช้คำว่าเค้าและเธอละกันนะ เพราะจริง ๆ เรียกว่าเค้า เตง แต่เดี๋ยวกลัวโดนผู้อ่านหมั่นภาษา 555 )...."ไหน ไม่เห็นมีไรเลย มั่วละเธอ"..."ก็ตรงนั้นไงมุม ๆ อะ เธอดูดี ๆ ดิ"...ผมก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม ไปจ้องตรงมุมนั้น...
"ไม่มีอะ เธอหลอนอะไรป่าวเนี่ย หิวหรอ ?"
"ก็เมื่อกี้เค้านอนปิดไฟดูหนังและเปิดม่านอ่ะ มันมีเสียงดัง กุ่กๆๆ ตรงมุมหน้าต่างเลยลุกไปดูก็เลยเห็น" "ถ้างั้นลองปิดไฟละกัน" พูดจบผมก็เดินไปปิดไฟห้อง แฟนงี้เกาะติดแน่นมาก คราวนี้เหลือแต่แสงจากทีวี กับ แสงจันทร์กลางคืนที่ส่องเค้ามา...ผมรวมสติเดินไปดูอีกครั้งตรงมุมนั้น...พอมองออกไปดี ๆ ด้านนอกจะเป็นรางน้ำฝน ปรากฏว่ามีจริง ๆ ครับ มันคล้าย ๆ กิ่งไม้แห้ง ๆ ห้อยลงมาจากรางน้ำ ท่อนประมาณเท่าแขนเด็ก ๆ เห็นจะได้ ส่วนไอที่มันทำให้ผมเริ่มหลอนตามแฟนขึ้นมาจริง ๆ คือ ไอสิ่งที่คล้าย ๆ ท่อนไม้นั้นพอไปมองใกล้ ๆ มันเหมือนขาคนมากกว่า ประมาณขาเด็กประถม...ผมถอยออกมายืนขยี้ตาแปปนึง แล้วชะโงกไปใหม่ ก็ยังอยู่จุดเดิม...ผมเย็นหลังวาบ เดินไปเปิดไฟ แล้วเดินมาจ้องใหม่ ปรากฏว่าไม่มีครับ ผมคิดได้อย่างเดียวว่าอาจจะเป็นเพราะแสงไฟจากห้องหรือแสงจากข้างนอกรึเปล่าเวลาปิดเปิดไฟ คือพยามตั้งสติให้ได้มากที่สุด (จะบอกว่าพิมพ์ไปขนลุกไปขนาดพิมพ์กลางวันนะเนี่ย) เลยบอกกับแฟนว่า...
"ไม่เห็นมีไรเลยเธออ่ะคิดมาก มันเป็นเพราะเปิดปิดไฟรึเปล่า งั้นเดี๋ยวปิดไฟแล้วมาดูพร้อมเค้าเลยนะ เธอจะได้รู้ว่ามันแค่ท่อนไม้" พูดจบผมจับมือแฟนเดินไปปิดไฟแล้วดึงมาดูตรงจุดนั้นด้วยกัน แฟนผมมือเย็นมาก แถมบ่นไม่ดู ๆ กว่าจะลากมาได้ พอมาถึงตรงนั้น ผมและแฟนชะโงกยื่นหน้าค่อย ๆ เข้าไปใกล้ ๆ หน้าต่าง อารมณ์คล้าย ๆ ซูมเลนส์กล้องช้า ๆ อ่ะครับ
"เห็นป่ะ แค่ท่อนไม้"...ผมกล่าว ในขณะที่ผมและแฟนกำลังจ้องพินิจกันอยู่ว่ามันคือท่อนไม้ใช่มั้ย ในใจผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า...
"ดูยังไงมันก็ขาเด็กแห้ง ๆ นะ"...สิ้นเสียงความคิดในใจผมไม่ถึงเสี้ยววินาที ไอสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นขาเด็กนั้น...คือมันห้อยลงมาอีกข้างทันทีเลยครับ...ถ้านึกภาพตามจะได้ภาพประมาณว่า "เด็กตัวแห้ง ๆ นั่งเล่นห้อยขาอยู่บนรางน้ำตอนดึก ๆ "...
ในตอนนั้น หัวผมวิ๊งงงงง นึกไรไม่ออกคิดได้อย่างเดียวว่า ถ้าผมจ้องต่อไป แล้วมีหัวหรือหน้าแห้ง ๆ ค่อย ๆ ชะโงกลงมาตามขอบรางน้ำผมคาดว่าคงมีสองศพช๊อคตายวันนั้นแน่นอน...แต่ ณ ตอนนี้แฟนผมกรี๊ดลั่นบ้านวิ่งกระเจิงลงมาข้างล่างกันแทบไม่ทันประดุจจะโบยบินกันเลยทีเดียว...คืนนั้นเราทั้งคู่นั่งโต้รุ่งตากยุงหน้าบ้านกันครับ...ไม่กล้าเข้าบ้าน
------------------------------------
เรื่องราวก็มีเท่านี้ครับ คราวหน้าจะมาลงให้ใหม่ครับ...ผมเจอบ่อย 55555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ ^ ^