POSTHUMOUS (23)

อังคารมาแล้วจ้าาาาาาาา ช่วงนี้เงียบๆนะไม่รู้มีคนเข้ามาอ่านบ้างมั้ยเด็กรุ่นใหม่ก็คงไม่เล่นพันทิพย์กันแล้ว แต่ฉันจะเขียนจ้าาาาา วันนี้ มีเรื่องมาเล่าเหมือนเดิมแต่วันนี้ไม่มีผีมีแต่ฮ่า เรื่องเกิดขึ้นตอนส

ความเดิมตอนที่แล้ว หลังจากหรรษายื่นหน้าไปดมกลิ่นไรอัสแบบประชิดเข้า ดูเหมือนทำให้พลังของไรอัสคุ้มคลั่ง จนเพื่อนๆ มาดึงแยก ทางหรรษาก็อ้างแม่ ว่าการกอดนั่นช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้ (แม้จะอยากบอกว่าการจูบน

ตอนที่ 1: เสียงเปียโนในวันแรกพบ เสียงเปียโนดังกังวานก้องไปทั่วหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย เสียงโน้ตที่ไหลราวกับสายน้ำประกอบกับเสียงร้องหวานใส ทำให้ผู้คนในงานนิ่งเงียบราวกับต้องมนตร์ วิน—นักศึกษา

ได้โปรดจงโทรมาหาถ้าเธอต้องการ ฉันจะไม่ไปไหน ไม่หนีไปไหนเเน่นอน< จำได้ประมาณนี้ครับ

ตอนที่ 1: เสียงจากความมืด เสียงไซเรนรถพยาบาลกรีดฝ่าความเงียบของยามค่ำคืนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง แสงไฟวูบวาบสะท้อนกับผนังหอพักหญิงหลังเก่า ที่ยืนตระหง่านเงียบงันมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ของนักศึกษาในยุ

ตอนที่ 4: เสียงเคาะในเงามืด คืนวันนั้น มืดสนิทเกินกว่าปกติ ท้องฟ้าไร้แสงดาว เมฆหนาทึบปิดบังแม้กระทั่งแสงจันทร์ เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังกราวราวกระซิบ อิงฟ้านั่งนิ่งอยู่บนเตียงในห้องที่เงียบงัน มีเพียงแส

ตอนที่ 5: กลิ่นของความเงียบ เช้าวันถัดมา อิงฟ้าตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ฝันร้ายเมื่อคืนยังฝังอยู่ในหัว เสียงที่พูดด้วยเสียงของเธอเอง… ยังหลอกหลอนเธอแม้ในยามตื่น เธอเดินลงมาชั้