เราพิมพ์ในมือถือ พิมพ์สดตามความรู้สึก อ่านเข้าใจยากหน่อย ขอโทษด้วยค่ะ
---------------------------------------
เดี๋ยวนี้หาเรื่องที่นึกแล้วมีความสุขยาก อะไรที่เคยชอบทำก็ไม่อยากทำ ดีใจกับอะไรยาก เราเพิ่งเรียนจบ ได้เกียรตินิยมอันดับ1ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ที่จบเกียรตินิยมมาแต่ทำอะไรไม่เป็นเลย มีคนเข้ามาแสดงความยินดีที่เราเรียนจบ เรากลับประหลาดใจ นึกในใจ ใครๆก็เรียนจบกันปะ ไม่อยากถ่ายรูป ไม่อยากไปรับ แต่จะไปเพราะพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่อยากให้ไป
เข้าเฟซยิ่งรู้สึกแย่ที่ทุกคนมีความสุข แฮปปี้ แต่เราทำไม่ได้ ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง รู้สึกเป็นภาระ กลัวโดนเกลียด หลังๆนี่ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่ตอบไลน์ไม่รับโทรศัพท์ ทุกคนชีวิตดีกว่าเราทั้งนั้น อดอิจฉาที่ทุกคนมีความสุขกว่าเราไม่ได้
ทั้งชีวิตทำอะไรด้วยความกลัวเป็นแรงผลักดัน ทำตัวดีเพราะกลัวไม่มีคนคบ เก็บตังค์เพราะกลัวไม่มีเงิน กลัวทุกอย่าง เบื่อมาก ในหัวคิดเป็นแต่เรื่องลบๆ คิดบวกไม่เป็น มองอะไรในแง่ลบตลอด เป็นคนขี้กลัวสุดๆไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัว ไม่กล้ารับงานล่ามเพราะกลัวทำไม่ได้ กลัวไม่เก่งพอ เค้าเลิกจ้าง รู้สึกตัวเองไม่ดีพอ ไม่กล้าทำอะไรหลายๆอย่าง
ตกใจ กลัว เครียด ประหม่าง่าย ไม่กล้าออกความเห็น รู้สึกว่าตัวเองโง่ ไร้ค่า หัวช้า ไม่เคยมีไอเดียดีๆอะไรเลย เวลาเครียดหรือลนจะคิดอะไรไม่ออก มีงานเข้าก็ไม่รู้จะทำอะไรก่อน ความคิดมันวนลูปอยู่ในหัว ไม่ไปข้างหน้า สมาธิไม่มี สุดท้ายก็ทำอย่างละนิดไม่เสร็จสักอย่าง เครียดง่ายมากๆ ประหม่ามือเหงื่อออก ขี้ลืมด้วย ต้องจดไว้ทุกอย่าง เรียบเรียงคำพูดไม่ได้
หลับยาก ได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยก็ตื่น เสียงแอร์ เสียงนก ข้างบ้านน้ำหยดใส่สังกะสีก็ตื่น ต้องใส่ที่อุดหูนอน นอนหกเจ็ดชั่วโมงต่อวันแต่ยังตื่นมายังรู้สึกเหนื่อย ไม่สดชื่น ปวดหัว
ร้องไห้ง่าย บางทีอยู่ดีๆก็น้ำตาไหลเอง
เข้าใจว่าทุกคนน่าจะเคยคิดหรือพยายามฆ่าตัวตาย เคยนั่งคิดว่าจะฆ่าตัวตายยังไงอย่างจริงจังหลายรอบมาก ตั้งแต่เด็กก็เคยทำร้ายตัวเอง เอาคัตเตอร์กรีดมือตอนประถม กินพาราทั้งกระปุกตอนมัธยม บางทีขับรถอยากจะเหยียบคันเร่งให้ตกสะพานไปเลย เกลียดตัวเองมากๆที่เป็นแบบนี้ อ่อนแอ คิดไม่เป็น คิดไม่ได้ คืออยากมองลองในแง่บวกนะ แต่มันทำไม่เป็น ความเศร้าเป็นcomfort zoneของเรา เราไม่มีความรู้สึกอื่นในหัวนอกจากความรู้สึกด้านลบ ทั้งเศร้า เครียด โกรธ เวียนกันอยู่อย่างนี้ ที่แย่ที่สุดคือ
บางทีก็รู้สึก เฮ้ย เราก็ไม่เปนไรนี่นา โอเคออก แต่จริงๆแล้วคือเราทำเป็นลืม ถ้ามีอะไรมากระตุ้นนิดนึงเราพร้อมจะตกเหวทันที พร้อมจะกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวที่มีแค่ตัวเองความเศร้า
ไม่รู้ว่าเราจิตใจอ่อนแอ ใจไม่สู้หรืออะไร
ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ อยากมีความสุขเหมือนคนอื่น
สงสัยว่าอาจจะเป็นซึมเศร้า เราควรไปพบจิตแพทย์มั้ย?
---------------------------------------
เดี๋ยวนี้หาเรื่องที่นึกแล้วมีความสุขยาก อะไรที่เคยชอบทำก็ไม่อยากทำ ดีใจกับอะไรยาก เราเพิ่งเรียนจบ ได้เกียรตินิยมอันดับ1ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ที่จบเกียรตินิยมมาแต่ทำอะไรไม่เป็นเลย มีคนเข้ามาแสดงความยินดีที่เราเรียนจบ เรากลับประหลาดใจ นึกในใจ ใครๆก็เรียนจบกันปะ ไม่อยากถ่ายรูป ไม่อยากไปรับ แต่จะไปเพราะพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่อยากให้ไป
เข้าเฟซยิ่งรู้สึกแย่ที่ทุกคนมีความสุข แฮปปี้ แต่เราทำไม่ได้ ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง รู้สึกเป็นภาระ กลัวโดนเกลียด หลังๆนี่ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่ตอบไลน์ไม่รับโทรศัพท์ ทุกคนชีวิตดีกว่าเราทั้งนั้น อดอิจฉาที่ทุกคนมีความสุขกว่าเราไม่ได้
ทั้งชีวิตทำอะไรด้วยความกลัวเป็นแรงผลักดัน ทำตัวดีเพราะกลัวไม่มีคนคบ เก็บตังค์เพราะกลัวไม่มีเงิน กลัวทุกอย่าง เบื่อมาก ในหัวคิดเป็นแต่เรื่องลบๆ คิดบวกไม่เป็น มองอะไรในแง่ลบตลอด เป็นคนขี้กลัวสุดๆไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัว ไม่กล้ารับงานล่ามเพราะกลัวทำไม่ได้ กลัวไม่เก่งพอ เค้าเลิกจ้าง รู้สึกตัวเองไม่ดีพอ ไม่กล้าทำอะไรหลายๆอย่าง
ตกใจ กลัว เครียด ประหม่าง่าย ไม่กล้าออกความเห็น รู้สึกว่าตัวเองโง่ ไร้ค่า หัวช้า ไม่เคยมีไอเดียดีๆอะไรเลย เวลาเครียดหรือลนจะคิดอะไรไม่ออก มีงานเข้าก็ไม่รู้จะทำอะไรก่อน ความคิดมันวนลูปอยู่ในหัว ไม่ไปข้างหน้า สมาธิไม่มี สุดท้ายก็ทำอย่างละนิดไม่เสร็จสักอย่าง เครียดง่ายมากๆ ประหม่ามือเหงื่อออก ขี้ลืมด้วย ต้องจดไว้ทุกอย่าง เรียบเรียงคำพูดไม่ได้
หลับยาก ได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยก็ตื่น เสียงแอร์ เสียงนก ข้างบ้านน้ำหยดใส่สังกะสีก็ตื่น ต้องใส่ที่อุดหูนอน นอนหกเจ็ดชั่วโมงต่อวันแต่ยังตื่นมายังรู้สึกเหนื่อย ไม่สดชื่น ปวดหัว
ร้องไห้ง่าย บางทีอยู่ดีๆก็น้ำตาไหลเอง
เข้าใจว่าทุกคนน่าจะเคยคิดหรือพยายามฆ่าตัวตาย เคยนั่งคิดว่าจะฆ่าตัวตายยังไงอย่างจริงจังหลายรอบมาก ตั้งแต่เด็กก็เคยทำร้ายตัวเอง เอาคัตเตอร์กรีดมือตอนประถม กินพาราทั้งกระปุกตอนมัธยม บางทีขับรถอยากจะเหยียบคันเร่งให้ตกสะพานไปเลย เกลียดตัวเองมากๆที่เป็นแบบนี้ อ่อนแอ คิดไม่เป็น คิดไม่ได้ คืออยากมองลองในแง่บวกนะ แต่มันทำไม่เป็น ความเศร้าเป็นcomfort zoneของเรา เราไม่มีความรู้สึกอื่นในหัวนอกจากความรู้สึกด้านลบ ทั้งเศร้า เครียด โกรธ เวียนกันอยู่อย่างนี้ ที่แย่ที่สุดคือ
บางทีก็รู้สึก เฮ้ย เราก็ไม่เปนไรนี่นา โอเคออก แต่จริงๆแล้วคือเราทำเป็นลืม ถ้ามีอะไรมากระตุ้นนิดนึงเราพร้อมจะตกเหวทันที พร้อมจะกลับไปอยู่ในโลกส่วนตัวที่มีแค่ตัวเองความเศร้า
ไม่รู้ว่าเราจิตใจอ่อนแอ ใจไม่สู้หรืออะไร
ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ อยากมีความสุขเหมือนคนอื่น