สวัสดีค่ะ ไม่รู้แท็กผิดห้องไหม แต่วันนี้ขอมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับรักสมัยเด็กๆที่ใสๆไร้เดียงสาของเรานะคะ ผ่านมาประมาณ9-10ปีมาแล้วเห็นจะได้นะคะ
คือย้อนไปสมัยเรียนม.ต้นนะคะ ตอนนั้นเราเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งย่านปทุมธานี อยู่แถวๆคลอง2คลอง3อ่ะค่ะ (แอบกลัวมีเพื่อนสมัยเรียนมาอ่านจัง 55) คือตอนนั้นเราย้ายมาเรียนที่นี่ตอนม.1เทอม2นะคะ เพื่อนๆเราดีมากๆน่ารักทุกคน(เกี่ยวไร?) เราเข้าไปเรียนได้ไม่ถึงวันหรือ2วัน เราถูกเรียกไปประกวดร้องเพลงไทยสากลหรือเพลงที่วัยรุ่นชอบฟังแหละค่ะ 555
เราไปเจอเพื่อนต่างห้องคนนึงน่ารักมากๆ หน้ารูปไข่ คิ้วเข้มๆ ตาสวย คือตอนนั้นบอกเลยว่าชอบแบบกรี๊ดๆๆๆอยู่ในใจเลยค่ะ >////<. พอดีเรากลับรถนักเรียนเลยให้เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับผช.คนนั้นไปขอเบอให้ เขียนจดหมายบอกว่าชอบแต่แรกๆไม่บอกว่าใคร 5555 (เล่าไปก็เขินไป^__^)
คือเข้าใจฟิวเด็กๆไหมคะ เราชอบเขาจนมีช่วงตกลงเป็นแฟนกัน (ตกลงยังไงเราส่งจดหมายไปถามหรือป่าวไม่แน่ใจนะคะ นานละอ่า) แต่เราไม่เคยจับมือถือแขนกันนะคะ มีเจอกันคุยกัน2-3คำ คุยโทสับกันก็ไม่นานวางสายค่ะ เพราะเขาเป็นเด็กผช.มักติดเล่นกับเพื่อนเป็นธรรมดา เรียนคนละห้อง เจอหน้ากันอมยิ้มให้กัน เขาเวลาเตะบอลนะ จะเหงื่อออกหน้าแดงคือน่ารักมากๆ เราไม่เคยบอกรักไม่เคยบอกไรกันเลยนะคะก็เหมือนเพื่อนคนนึงแหละค่ะแค่มีความพิเศษให้เขาในความรู้สึกมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่เรียนด้วยกัน
เรื่องราวก็ดำเนินมาเรื่อยๆจนวันหนึ่งเราย้ายห้องเพราะมีปัญหาบางอย่างซึ่งได้ย้ายมาห้องเดียวกับเขา ตอนนั้นเราเลิกกลับรถนักเรียน เราก็กลับบ้านกับเพื่อนเขาและเขา (แค่ได้กลับแล้วเดินกลับด้วยกันนี่เราก็ดีใจมากแล้ว) ซึ่งก็มีคุยกันนิดๆหน่อยๆให้หัวใจพองโต และพอเราจบม.3เทิมแรกเราเลยได้ย้ายโรงเรียนมาแถวดอนเมืองแทนจากนั้นก็ขาดการติดต่อกันไป ต่างคนต่างเรียนกันไปเหมือนเด็กๆทั่วไปแหละค่ะ
แล้วเราได้มีโอกาสได้ติดต่อกันอีกทีผ่านFBที่เราขอมาจากเพื่อนๆที่เป็นเพื่อนสาวตั้งแต่สมัยเรียนแหละค่ะ เราเลยได้ติดต่อเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้เจอกันจนตอนนั้นเราคบรุ่นพี่มหาลัยอยู่ตอนนั้นเราเรียนปวช.ก็เดินเล่นในห้างสรรพสินค้าเราไม่เห็นเขาแต่กลับมาเขาทักเฟสเรามาว่าวันนี้เจอเราที่....ตรง....ด้วยแหละ เรานี่ช็อค!!! คือมองไม่เห็นเขาเลย T^T แต่ก็คุยแค่เป็นเพื่อนกันอยู่ดี 555
พอมาถึงช่วงมหาลัย เรากลับมีโอกาสได้คุยกับเขาอีกครั้ง คราวนี้จะว่าเราแ-ร-ด แรง อะไรก็ได้นะคะ เราคุยกับเขา โทรคุยกันแล้วชวนเขามาคุยที่บ้านคือทั้งบ้านอยู่กันแค่2คนนะคะ เขาโสดแต่เราไม่โสด (จังหวะไม่ตรงอีกละ) ก็ได้มารำลึกอดีตกัน เราคิดอะไรไม่รู้แต่กลับบอกเขาหมดเลยว่า "แต่ก่อนสมัยเรียนเทอรู้ใช่ไหมว่าเราชอบเทอนะ ชอบมาตลอด ทุกวันนี้ก็ชอบแต่ไม่ได้ต้องการจะเอามาเป็นแฟนนะ ไม่ต้องคิดมาก เราแค่อยากจะบอกเฉยๆ แต่เราว่าเทออ่ะกลังเราแน่ๆ ไหนจะส่งจดหมายจีบ นั่นโน่นนี่ ไม่เคยเข้าใกล้ และยังแทบไม่ค่อยคุยกันอีก 555" ตอนนั้นคือก็เขินนะคะ แต่ก็บอกไปละ อย่างน้อยก็สบายใจว่าเขารับรู้แล้ว
แต่ที่เขาตอบกลับมาเรานี่กรี๊ดดดดอยู่ในอกเลยค่ะ. คุนป๊อบปี้เลิฟตอบว่า : จริงๆตอนนั้น เราก็ชอบเธอนะ แต่ตอนนั้นเราเด็กมั้งเราเลยไม่รู้ว่ามีแฟนต้องทำตัวยังไงหน่ะ" ตายๆๆ อกอีแป้นระเบิด เหมือนมีคนจุดพลุกลางบ้านเลย อึ้งมาก ดีใจด้วยที่ได้ยินคำๆนี้จากปากเขา คือเหมือนรอมานานมาก ค้างคาใจมานานมาก คิดมาตลอดว่าไม่ได้ชอบเรา แต่ตอบงี้ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแล้วอ้าปากค้าง *0*
และที่จะบอกว่าประทับใจสุดๆเลยนะคะคือเราถามเขาว่า "ทำไมเธอถึงไม่จับไม้จับมืออะไรเลยหล่ะแต่ก่อนที่คบกัน แต่ไม่แปลกใจหรอก เราเหยินขนาดนั้นทำตัวเปนแฟนกันอายแย่เลย"
ป๊อบปี้เลิฟตอบกลับมา : "เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยคิดกับเธอในทางแย่ๆเลย เราไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนผญ.คนอื่นๆ" (จำประโยคไม่ได้ละแต่คำพูดที่เราฟังละจับใจความได้คือประมาณว่าไม่อยากจะทำอะไรเกินเลย อยากทนุถนอมไว้นานๆ)
พีคสุดๆที่ประทับใจเลยคือ เขาไม่แตะเนื้อต้องตัวหรือลวนลามเราแม้แต่นิด พูดจากะลิ้มกะเหลี่ยก็ไม่มีเลยค่ะ เป็นสุภาพบุรุษมากๆ
ตอนนี้เรากับเขาได้คุยกันและมีความเห็นตรงกันว่าเรา2คนเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดีแล้ว เรา2คน(หรืออาจจะ จขกท. คนเดียว)ได้ยินที่เราไม่เคยบอกกันออกจากปากของเราทั้งคู่ว่าคิดยังไง ต่างคนต่างชอบกัน มันก็โอเคแล้ว หลังจากนี้เป็นกำลังใจให้กัน มีอะไรปรึกษาหรือคุยกันได้ตลอด ความทรงจำดีๆที่แสนจะหอมหวานเหมือนในเทพนิยายสำหรับจขกท.ให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป เราก็บอกกับเขานะคะว่า "เราต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตกันไป หากมีแฟนมีไรก็ยังคุยกันได้เสมอ หากวันนึงเราจะได้วนกลับมาเจอกันในเวลาที่ถูกต้องทั้งคู่ค่อยว่ากันละกันเนอะ"
นี่คือสิ่งดีๆและความประทับใจ รักโดยไม่ได้หวังว่าจะต้องเป็นของกันและกัน ความทรงจำดีๆที่หอมหวานที่อยากเอามาแชร์ ใครมีความทรงจำดีๆแบบนี้แชร์มาได้นะคะ เราว่าดูใสๆดี ^^
ป๊อบปี้เลิฟ...ความทรงจำหอมหวานสำหรับเรา
คือย้อนไปสมัยเรียนม.ต้นนะคะ ตอนนั้นเราเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งย่านปทุมธานี อยู่แถวๆคลอง2คลอง3อ่ะค่ะ (แอบกลัวมีเพื่อนสมัยเรียนมาอ่านจัง 55) คือตอนนั้นเราย้ายมาเรียนที่นี่ตอนม.1เทอม2นะคะ เพื่อนๆเราดีมากๆน่ารักทุกคน(เกี่ยวไร?) เราเข้าไปเรียนได้ไม่ถึงวันหรือ2วัน เราถูกเรียกไปประกวดร้องเพลงไทยสากลหรือเพลงที่วัยรุ่นชอบฟังแหละค่ะ 555
เราไปเจอเพื่อนต่างห้องคนนึงน่ารักมากๆ หน้ารูปไข่ คิ้วเข้มๆ ตาสวย คือตอนนั้นบอกเลยว่าชอบแบบกรี๊ดๆๆๆอยู่ในใจเลยค่ะ >////<. พอดีเรากลับรถนักเรียนเลยให้เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับผช.คนนั้นไปขอเบอให้ เขียนจดหมายบอกว่าชอบแต่แรกๆไม่บอกว่าใคร 5555 (เล่าไปก็เขินไป^__^)
คือเข้าใจฟิวเด็กๆไหมคะ เราชอบเขาจนมีช่วงตกลงเป็นแฟนกัน (ตกลงยังไงเราส่งจดหมายไปถามหรือป่าวไม่แน่ใจนะคะ นานละอ่า) แต่เราไม่เคยจับมือถือแขนกันนะคะ มีเจอกันคุยกัน2-3คำ คุยโทสับกันก็ไม่นานวางสายค่ะ เพราะเขาเป็นเด็กผช.มักติดเล่นกับเพื่อนเป็นธรรมดา เรียนคนละห้อง เจอหน้ากันอมยิ้มให้กัน เขาเวลาเตะบอลนะ จะเหงื่อออกหน้าแดงคือน่ารักมากๆ เราไม่เคยบอกรักไม่เคยบอกไรกันเลยนะคะก็เหมือนเพื่อนคนนึงแหละค่ะแค่มีความพิเศษให้เขาในความรู้สึกมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่เรียนด้วยกัน
เรื่องราวก็ดำเนินมาเรื่อยๆจนวันหนึ่งเราย้ายห้องเพราะมีปัญหาบางอย่างซึ่งได้ย้ายมาห้องเดียวกับเขา ตอนนั้นเราเลิกกลับรถนักเรียน เราก็กลับบ้านกับเพื่อนเขาและเขา (แค่ได้กลับแล้วเดินกลับด้วยกันนี่เราก็ดีใจมากแล้ว) ซึ่งก็มีคุยกันนิดๆหน่อยๆให้หัวใจพองโต และพอเราจบม.3เทิมแรกเราเลยได้ย้ายโรงเรียนมาแถวดอนเมืองแทนจากนั้นก็ขาดการติดต่อกันไป ต่างคนต่างเรียนกันไปเหมือนเด็กๆทั่วไปแหละค่ะ
แล้วเราได้มีโอกาสได้ติดต่อกันอีกทีผ่านFBที่เราขอมาจากเพื่อนๆที่เป็นเพื่อนสาวตั้งแต่สมัยเรียนแหละค่ะ เราเลยได้ติดต่อเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้เจอกันจนตอนนั้นเราคบรุ่นพี่มหาลัยอยู่ตอนนั้นเราเรียนปวช.ก็เดินเล่นในห้างสรรพสินค้าเราไม่เห็นเขาแต่กลับมาเขาทักเฟสเรามาว่าวันนี้เจอเราที่....ตรง....ด้วยแหละ เรานี่ช็อค!!! คือมองไม่เห็นเขาเลย T^T แต่ก็คุยแค่เป็นเพื่อนกันอยู่ดี 555
พอมาถึงช่วงมหาลัย เรากลับมีโอกาสได้คุยกับเขาอีกครั้ง คราวนี้จะว่าเราแ-ร-ด แรง อะไรก็ได้นะคะ เราคุยกับเขา โทรคุยกันแล้วชวนเขามาคุยที่บ้านคือทั้งบ้านอยู่กันแค่2คนนะคะ เขาโสดแต่เราไม่โสด (จังหวะไม่ตรงอีกละ) ก็ได้มารำลึกอดีตกัน เราคิดอะไรไม่รู้แต่กลับบอกเขาหมดเลยว่า "แต่ก่อนสมัยเรียนเทอรู้ใช่ไหมว่าเราชอบเทอนะ ชอบมาตลอด ทุกวันนี้ก็ชอบแต่ไม่ได้ต้องการจะเอามาเป็นแฟนนะ ไม่ต้องคิดมาก เราแค่อยากจะบอกเฉยๆ แต่เราว่าเทออ่ะกลังเราแน่ๆ ไหนจะส่งจดหมายจีบ นั่นโน่นนี่ ไม่เคยเข้าใกล้ และยังแทบไม่ค่อยคุยกันอีก 555" ตอนนั้นคือก็เขินนะคะ แต่ก็บอกไปละ อย่างน้อยก็สบายใจว่าเขารับรู้แล้ว
แต่ที่เขาตอบกลับมาเรานี่กรี๊ดดดดอยู่ในอกเลยค่ะ. คุนป๊อบปี้เลิฟตอบว่า : จริงๆตอนนั้น เราก็ชอบเธอนะ แต่ตอนนั้นเราเด็กมั้งเราเลยไม่รู้ว่ามีแฟนต้องทำตัวยังไงหน่ะ" ตายๆๆ อกอีแป้นระเบิด เหมือนมีคนจุดพลุกลางบ้านเลย อึ้งมาก ดีใจด้วยที่ได้ยินคำๆนี้จากปากเขา คือเหมือนรอมานานมาก ค้างคาใจมานานมาก คิดมาตลอดว่าไม่ได้ชอบเรา แต่ตอบงี้ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแล้วอ้าปากค้าง *0*
และที่จะบอกว่าประทับใจสุดๆเลยนะคะคือเราถามเขาว่า "ทำไมเธอถึงไม่จับไม้จับมืออะไรเลยหล่ะแต่ก่อนที่คบกัน แต่ไม่แปลกใจหรอก เราเหยินขนาดนั้นทำตัวเปนแฟนกันอายแย่เลย"
ป๊อบปี้เลิฟตอบกลับมา : "เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยคิดกับเธอในทางแย่ๆเลย เราไม่อยากให้เธอเป็นเหมือนผญ.คนอื่นๆ" (จำประโยคไม่ได้ละแต่คำพูดที่เราฟังละจับใจความได้คือประมาณว่าไม่อยากจะทำอะไรเกินเลย อยากทนุถนอมไว้นานๆ)
พีคสุดๆที่ประทับใจเลยคือ เขาไม่แตะเนื้อต้องตัวหรือลวนลามเราแม้แต่นิด พูดจากะลิ้มกะเหลี่ยก็ไม่มีเลยค่ะ เป็นสุภาพบุรุษมากๆ
ตอนนี้เรากับเขาได้คุยกันและมีความเห็นตรงกันว่าเรา2คนเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดีแล้ว เรา2คน(หรืออาจจะ จขกท. คนเดียว)ได้ยินที่เราไม่เคยบอกกันออกจากปากของเราทั้งคู่ว่าคิดยังไง ต่างคนต่างชอบกัน มันก็โอเคแล้ว หลังจากนี้เป็นกำลังใจให้กัน มีอะไรปรึกษาหรือคุยกันได้ตลอด ความทรงจำดีๆที่แสนจะหอมหวานเหมือนในเทพนิยายสำหรับจขกท.ให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป เราก็บอกกับเขานะคะว่า "เราต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตกันไป หากมีแฟนมีไรก็ยังคุยกันได้เสมอ หากวันนึงเราจะได้วนกลับมาเจอกันในเวลาที่ถูกต้องทั้งคู่ค่อยว่ากันละกันเนอะ"
นี่คือสิ่งดีๆและความประทับใจ รักโดยไม่ได้หวังว่าจะต้องเป็นของกันและกัน ความทรงจำดีๆที่หอมหวานที่อยากเอามาแชร์ ใครมีความทรงจำดีๆแบบนี้แชร์มาได้นะคะ เราว่าดูใสๆดี ^^