โอบกอดฉันไว้....ใกล้ขนาดนี้ เป็นผม ผมก็สั่นล่ะ....

ก้อนเมฆสูงตระหง่านกลางฟ้าเย็นคล้อย ดูคล้ายภูเขาใหญ่ ที่ลอยขึ้นจากความว่างเปล่า เงาทาบเข้ามาห่มคลุมหัวใจอย่างเงียบงัน ราวกับโลกทั้งใบ กำลังบรรจงบอกเล่าถึงความเหงา ที่ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด ๆ ท้องฟ้าไม

บทที่ 1 : เสียงลมหายใจของภูผาหมอกขาวลอยอ้อยอิ่ง ราวกับลมหายใจของภูเขาที่ไม่เคยสิ้นสุดทุกสายหมอก โอบล้อมซ่อนความลับที่ไม่มีใครรู้เงียบงันปกคลุม เหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปชั่วขณะแต่ความเงียบนั้น กลับดังกว

   ๑๐ เอราหันมาทางเร ซึ่งยืนทำตาปริบ ๆ ยกมือเกาหัวและพูดขึ้นว่า "ข้าสัมผัสอะไรจากข้างในไม่ได้เลย"  "เร จิตใจเจ้าสับสนและไม่สงบนิ่งพอ ลองใหม่อีกรอบ อย่าทำเป็นเล่น สิ่