เคยมีความรู้สึกเสียใจกับความรักจนอยากฆ่าตัวตายกันไหมครับ ??
วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง .... เป็นเรื่องที่ผมเจอมากับชีวิตตัวเอง
ผมเคยเป็นคนนึงที่มีแฟนเหมือนคนทั่วๆไป (แฟนเก่า) ตอนนั้นเราคบกันได้ 2 ปี กว่า คนนี้ผมรักมาก ... หน้าตาเค้าก็ธรรมดา แต่เพราะรักเลยคบกันนาน พอสมควร มีอยู่วันนึง ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพื่อจะเข้าส้วม ทำกิจประจำวันเหมือนคนทั่วๆไป แต่หยิบ Ipad มาด้วยเพื่อจะนั่งเล่นตอน ถ่าย แต่พอเปิดมาเป็น การล๊อคอิน Gmail ซึ่งก็ไม่ได้เอะใจอะไร กำลังจะกดออก สายตา เผลอไปมองเห็นเมลล์ นึง ... ชื่อย่อ A สำหรับจองโรงแรม ด้วยความ
ไง เปิดไปดู เป็น โรงแรมแถวบ้าน ที่พัก (ย่าน รามคำแหง) เราก็สงสัย เพราะเมื่อวานเค้าบอกจะไปทำงาน ตจว ว่าจะไม่กลับมา แต่อีเมลล์เข้าเป็น โรงแรม แถวบ้าน เราเก็บไว้ในใจ จนกำลัง นั่งรถ มาด้วยกัน ใกล้ถึงที่ทำงาน ผมก็เลยตัดสินใจชวนคุยไม่อยาก คารังคาซัง ผมคุยกะเค้าเรื่องนี้ว่า ผมสงสัย ว่าทำไมไปทำงาน จังหวัดโน้น แต่ อีเมลล์ที่ส่งมาว่า เป็น โรงแรมแถวบ้านแค่ตรงนี้ ถูกตอบกลับมาว่า ...
มายุ่งอะไรกับของ ' กู ' นักหนา ... ณ ตอนนั้น อะไรวะ ถามเฉยๆ เอง มันต้องโวยวาย อารมณ์เสียขนาดนั้นเลยหรอ (ก็ยอมรับเพราะ
เองเลยไม่ได้เถียง ) ... เราก็เสียใจเลยลงจากรถเพื่อเดินไปร้าน ... เดินน้ำตาไหลในหัวคิดแค่ว่า เราทำอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ เดินเกือบครึ่งชม จนถึงร้าน เรากังวลใจมาก กังวลใจว่า แฟนเราดู ไม่เหมือนปกติ เราเลยปลึกษาพี่ว่า ถ้าเราจองโรงแรม ที่จังหวัด นี้ๆ นะ เวลา เมลล์ มันส่งเข้ามันมีโอกาศผิดพลาดเป็น โรงแรมเดียวกันแต่ สาขานี้ไหม .. เค้าบอก ไม่นะหรืออาจจะมี แต่น้อยพี่เค้าก็ไม่รุ้ ผมก็ร้อนใจนะ ตกเย็น 6โมง เกือบทุ่ม
ด้วยความกังวล เลยโทรไปถาม
ผม : ฮัลโหล อยู่ไหน วันนี้กลับมาบ้านไหม อยากให้กลับมานอนด้วยกัน นะ อยากกอด คิดถึง
แฟน : ไม่กลับจะบ้าหรอ อยู่ไกล ทำงานเหนื่อยๆ จะให้ขับรถกลับ ไหวได้ไง
ผม : นะครับ เค้าอยากนอนกะคุณจริงๆ คิดถึงจัง กลับมาบ้านนะ
แฟน : จะ
อะไรนักหนา ทีกุยังไม่ไปยุ่งกับเลย
ผม : อ้าวแล้วทำไมต้องโกรธ ขนาดนั้นด้วย ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย ขอโทษเรื่องเมื่อเช้าที่เข้าไปดู
... วางสาย ผมเสียใจ ไม่รุ้ทำยังไงดี พอถึงเวลาเลิกงานรีบ เรียก Taxi กลับบ้านเพื่อเปิดคอม เช็ค อีเมลล์ (ปกติเค้าจะเปิดเมลล์ค้างไว้ตลอดครับ) พอถึงบ้านเปิดคอม รีบเปิดดูเมลล์ว่าค้างอยู่ไหม พอเห็นว่าเปิดค้างไว้อยู่ ก็ หาดูอีเมลล์ ... สรุป เค้าจอง โรงแรมใหม่ครับ ใกล้กว่าเดิม ใจผมนี้ สั่นรัวๆ เลย สั่นที่หัวใจ เต้นถี่มากตัวสั่นมือที่จับ เม้าส์ อยู่ยังสั่นตามตัวผมเลย ผมตัดสินใจ โทรไปหาเพื่อนที่ร้าน
ผม : เห้ย B (นามสมมุติ) มีเรื่องรบกวน ช่วยไรหน่อยได้ไหม (วะ)
B : เออ มีไร
ผม : กุเหมือนจะสงสัยว่าแฟนกุ ไป นอนอยู่โรงแรม แล้วโกหกว่าไปทำงาน ตจว วะ ช่วยไปเป็นเพื่อน หน่อยได้ไหมเผื่อมันเป็นจริงๆ จะได้ช่วย คุมอารมณ์ให้หน่อย
เพื่อนตอบตกลง ผมนั่ง Taxi กลับมาที่ร้านอีกรอบ เพื่อ รับมันแล้วก็ไปด้วย กัน ... เรานั่งรถ 10 นาที ถึงแล้ว เพราะมันใกล้ ใกล้จริงๆ
.......
............
เราเข้าไปที่โรงแรม เราเดินไปที่เค้าเตอร์ ถามพนักงาน
ผม : ขอโทษนะครับ คุณ abcd zxc (นามสมมุติ) มาถึงรึยังครับพอดีผมติดต่อเค้าไม่ได้ไม่รู้ว่าเค้ามาถึงยังแล้วอยู่ห้องไหน
พนักงาน : ซักครู่นะคะ .... ลูกค้าเช็คอินเรียบร้อยแล้วคะ ได้เช็คอินที่ ห้อง 123 นี้นะคะ
ผม : ขอบคุณครับ
ผมพาเพื่อนเดินขึ้นลิฟ ระหว่างขึ้น ใจผมนี่สั่น สั่นเหมือนตอนที่อยู่บ้านแล้วรับรู้ได้ว่าเค้าโกหก
เดินไปถึงหน้าห้อง ผมเคาะ ประตู เคาะๆ อยู่ 3 นาที เค้าไม่ตอบ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมทำตัวไม่ถูก หัวผมคิดอะไรไม่ออก น้ำตาผมมันยังไหลอยู่แบบนั้น หันไปมองหน้าเพื่อนกูควรทำไงดี....เพื่อนตอบว่า
เพื่อน : กลับบ้านก่อน ตอนเช้าค่อยถามเค้าว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ผมยังคงเสียใจอยู่น้ำตายังไหลอยู่แบบนั้น เราพากันลงมาข้างล่าง
ผมตัดสินใจ เดินไปหา คนที่แต่งตัวเป็นพนักงานแต่ดูดีหน่อยเหมือนหัวหน้า
ผม : พี่ครับ พอดีแฟนผม เค้ามาเปิด โรงแรมอยู่ที่นี่ กะคนอื่น พี่พอจะช่วยผมได้ไหมครับ ผม ต้องการจะเจอกะเค้า ผมเดินไปหาเค้าที่ห้องแล้วเค้าไม่เปิด ประตูออกมาหาผม
พนักงาน : เห้ยยน้อง ... น้องทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ มันผิดกฏ โรงแรม
ผม อ้อนวอนขอร้องพี่เค้า ทั้งน้ำตาน้ำมูกผม ยังไหลออกมาไม่หยุด
พี่เค้าเห็นใจเลยช่วยได้แค่ให้โทรขึ้นไปบนห้อง
ผม รีบกดโทรขึ้นไป 1 สายก็แล้ว 5 สายก็ แล้ว 9 สายก็แล้ว สายที่ 11 เค้ารับโทรสัพผม แล้วเค้าไม่ได้บอกอะไรพูดแค่ว่า " ขึ้นมาเลย "
ผมรีบขึ้นไปอีกรอบกะเพื่อน แต่รอบนี้มีพี่พนักงานเดินตามมาด้วยเพราะกลัวมีเรื่องกันในโรงแรม ผมเดินไปเคาะประตู
หัวใจผม แม้ง ... สลาย ผมทรุดตัวลงไปคุกเข่ากะพื้น ภาพที่เห็นคือ แฟนตัวเอ็งกับเพื่อนตัวเองอยู่ที่ห้อง ... น้ำตาผมมันออก มามาก กว่าเดิม เสียงร้อง ดังมาก ดังจน คนที่พักอยู่ระแวกนั้นเปิดออกมาดู พี่พนักงานเลยให้ปิดประตูเข้าไปคุยข้างใน แต่เค้ารออยู่หน้าประตูข้างนอก
ผม : ทำไมทำแบบนี้ คุณเอาผมไปไว้ที่ใหน จิตใจคุณทำด้วยอะไร ตลอดที่ผ่านมา ผมทุ่มเท ผม วาดฝัน ผมรักคุณมากแค่ใหน คุณรู้บ้างไหม
แฟน : อะไรไม่ได้ทำอะไรเลย แค่มานั่งรอด้วยเฉยๆ เพื่อนเอ็งเค้าอยากเจอ แฟนมัน แต่แฟนมันจะไม่มาถ้า เราไม่มา
แล้วเพื่อนเอ็งโทรมาปลุกเราทุกวัน เราเลยมาช่วยเค้าเฉยๆ
ผม : ช่วยเค้า หรอ ช่วยเค้าด้วยการโกหกแฟนตัวเองว่าทำงาน แต่มาอยู่ที่โรงแรม นี้หรอ จิตใจทำด้วยอะไร ตอนกุขอร้องอ้อนวอนให้ กลับมาบ้าน กุอยากอยู่กะ ตอบกูด้วยคำพูดแบบนั้น คิดว่ากูเสียใจไหม ยิ่งกูมาเจอแบบนี้ คิดว่ากูจะเป็นยังไง
แฟน : เออ งั้นเลิกกับกูไปเลย
ผม : ไอ
แม้งโครต
โครต ทำชีวิตและความฝันกูพัง เหมือนกันไอเพื่อน
ก็รู้กูกับเค้าเป็นอะไรกัน ทำไมยัง ทำแบบนี้ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ควร และนีหรอ ที่บอกกุว่าเหนื่อย กลับมาหากูไม่ได้เพราะไกล จริงๆ ทั้งคู่เลย
ผมร้องไห้ ร้องไม่หยุด ร้องจนตาแดงน้ำมูกน้ำตาไหล
เพื่อนเลยเดินมาปลอบแล้วก็บอกว่า เห้ย ไมเป็นไร กลับกัน ช่างมัน
ใน ขณะ ที่ผมกำลังจะเดินออก ... แฟนผมมันลุกขึ้นมา จับมือผม แล้วบอก ผมว่า นอนด้วยกัน ไม่ต้องกลับไปหรอก
ผม : ไอ
ไอไอสัส นรก ไปตายซะ ทำกับกูขนาดนี้ยังกล้ามา พูดแบบนี้กับกูอีกหรอ
ผมรีบเดินออก ลงมาข้างล่าง เราเรียก Taxi กลับร้าน พอุถึงร้าน นั่งปรับทุกข์กับเพื่อนได้สักพัก มันก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน ผมโดนปล่อยทิ้งไว้คนเดียว และผมก็ยังร้อง ร้องไห้ไม่หยุด ผมนั่งคนเดียว ผมเครียดมาก ในตามันเป็นแสง แวบๆ เพราะน้ำตามันออกมาเรื่อยๆ
ผมคิดมาก คิดๆ ๆคิดไรไม่ออก ผม หยิบ น้ำยาเช็ดกระจก ... ยกมากรอกใส่ปาก ผมกลืนไป 3 อึก แล้วก้ไปล้างตัว ตอนแรกยังไม่มี อะไร สักพักนึง ท้องใส้ปั่นป่วน เหมือนตายทั้งเป็น คุณ รู้ไหม ตอนชักดิ้นชักงอ เพราะอาการปวด แสบ ร้อนในท้อง มันทรมานมาก ภาพ เก่าๆ ความทรงจำตอนเด็กจนปัจจุบัน มันผุดๆ ขึ้นมา จนเพื่อนพาไปโรงพยาบาล แล้วโทรไปบอกแฟนผมว่า ทำอะไรลงไป
คุณรู้ไหม มันไปหาผมที่ โรงพยาบาล มันมองหน้าผมมันไม่คุยกะผม มันเบือนหน้าหนี ... เหมือนแค่มาดูว่าผมตายรึยัง
ตอนนั้น น้ำตาผมแม้งไหล ทั้งที่นอนอยู่บนเตียง ผมพูดไม่ออก ในใจผมคิดแค่ว่ามาทำไม มาทำให้กูเจ็บช้ำน้ำใจ หรือ มาเพื่อสมน้ำหน้ากูอีกหรอ ...
พอก่อนครับเดียวมาเล่าอีก ดึกมากแล้ว เพลียมากๆ
ขอโทษทีนะครับ อาจจะมีคำหยาบคาย เยอะไปหน่อย
ขอโทษอีกทีนะครับ ผมอาจจะเขียนไม่เก่ง ถ้า ทำให้คนอ่านงง ก็ขอ อภัยมา ณ ทีนี้
ปล. นี้ไม่ใช่ไอดีผมนะครับ ยืมเค้ามาโพส
เคยเสียใจเรื่องความรักไหม ... อยากแชร์ประสปการ์ณ ลองแวะมาอ่านดูได้ครับ
วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง .... เป็นเรื่องที่ผมเจอมากับชีวิตตัวเอง
ผมเคยเป็นคนนึงที่มีแฟนเหมือนคนทั่วๆไป (แฟนเก่า) ตอนนั้นเราคบกันได้ 2 ปี กว่า คนนี้ผมรักมาก ... หน้าตาเค้าก็ธรรมดา แต่เพราะรักเลยคบกันนาน พอสมควร มีอยู่วันนึง ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพื่อจะเข้าส้วม ทำกิจประจำวันเหมือนคนทั่วๆไป แต่หยิบ Ipad มาด้วยเพื่อจะนั่งเล่นตอน ถ่าย แต่พอเปิดมาเป็น การล๊อคอิน Gmail ซึ่งก็ไม่ได้เอะใจอะไร กำลังจะกดออก สายตา เผลอไปมองเห็นเมลล์ นึง ... ชื่อย่อ A สำหรับจองโรงแรม ด้วยความ
ด้วยความกังวล เลยโทรไปถาม
ผม : ฮัลโหล อยู่ไหน วันนี้กลับมาบ้านไหม อยากให้กลับมานอนด้วยกัน นะ อยากกอด คิดถึง
แฟน : ไม่กลับจะบ้าหรอ อยู่ไกล ทำงานเหนื่อยๆ จะให้ขับรถกลับ ไหวได้ไง
ผม : นะครับ เค้าอยากนอนกะคุณจริงๆ คิดถึงจัง กลับมาบ้านนะ
แฟน : จะ
ผม : อ้าวแล้วทำไมต้องโกรธ ขนาดนั้นด้วย ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย ขอโทษเรื่องเมื่อเช้าที่เข้าไปดู
... วางสาย ผมเสียใจ ไม่รุ้ทำยังไงดี พอถึงเวลาเลิกงานรีบ เรียก Taxi กลับบ้านเพื่อเปิดคอม เช็ค อีเมลล์ (ปกติเค้าจะเปิดเมลล์ค้างไว้ตลอดครับ) พอถึงบ้านเปิดคอม รีบเปิดดูเมลล์ว่าค้างอยู่ไหม พอเห็นว่าเปิดค้างไว้อยู่ ก็ หาดูอีเมลล์ ... สรุป เค้าจอง โรงแรมใหม่ครับ ใกล้กว่าเดิม ใจผมนี้ สั่นรัวๆ เลย สั่นที่หัวใจ เต้นถี่มากตัวสั่นมือที่จับ เม้าส์ อยู่ยังสั่นตามตัวผมเลย ผมตัดสินใจ โทรไปหาเพื่อนที่ร้าน
ผม : เห้ย B (นามสมมุติ) มีเรื่องรบกวน ช่วยไรหน่อยได้ไหม (วะ)
B : เออ มีไร
ผม : กุเหมือนจะสงสัยว่าแฟนกุ ไป นอนอยู่โรงแรม แล้วโกหกว่าไปทำงาน ตจว วะ ช่วยไปเป็นเพื่อน หน่อยได้ไหมเผื่อมันเป็นจริงๆ จะได้ช่วย คุมอารมณ์ให้หน่อย
เพื่อนตอบตกลง ผมนั่ง Taxi กลับมาที่ร้านอีกรอบ เพื่อ รับมันแล้วก็ไปด้วย กัน ... เรานั่งรถ 10 นาที ถึงแล้ว เพราะมันใกล้ ใกล้จริงๆ
.......
............
เราเข้าไปที่โรงแรม เราเดินไปที่เค้าเตอร์ ถามพนักงาน
ผม : ขอโทษนะครับ คุณ abcd zxc (นามสมมุติ) มาถึงรึยังครับพอดีผมติดต่อเค้าไม่ได้ไม่รู้ว่าเค้ามาถึงยังแล้วอยู่ห้องไหน
พนักงาน : ซักครู่นะคะ .... ลูกค้าเช็คอินเรียบร้อยแล้วคะ ได้เช็คอินที่ ห้อง 123 นี้นะคะ
ผม : ขอบคุณครับ
ผมพาเพื่อนเดินขึ้นลิฟ ระหว่างขึ้น ใจผมนี่สั่น สั่นเหมือนตอนที่อยู่บ้านแล้วรับรู้ได้ว่าเค้าโกหก
เดินไปถึงหน้าห้อง ผมเคาะ ประตู เคาะๆ อยู่ 3 นาที เค้าไม่ตอบ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมทำตัวไม่ถูก หัวผมคิดอะไรไม่ออก น้ำตาผมมันยังไหลอยู่แบบนั้น หันไปมองหน้าเพื่อนกูควรทำไงดี....เพื่อนตอบว่า
เพื่อน : กลับบ้านก่อน ตอนเช้าค่อยถามเค้าว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ผมยังคงเสียใจอยู่น้ำตายังไหลอยู่แบบนั้น เราพากันลงมาข้างล่าง
ผมตัดสินใจ เดินไปหา คนที่แต่งตัวเป็นพนักงานแต่ดูดีหน่อยเหมือนหัวหน้า
ผม : พี่ครับ พอดีแฟนผม เค้ามาเปิด โรงแรมอยู่ที่นี่ กะคนอื่น พี่พอจะช่วยผมได้ไหมครับ ผม ต้องการจะเจอกะเค้า ผมเดินไปหาเค้าที่ห้องแล้วเค้าไม่เปิด ประตูออกมาหาผม
พนักงาน : เห้ยยน้อง ... น้องทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ มันผิดกฏ โรงแรม
ผม อ้อนวอนขอร้องพี่เค้า ทั้งน้ำตาน้ำมูกผม ยังไหลออกมาไม่หยุด
พี่เค้าเห็นใจเลยช่วยได้แค่ให้โทรขึ้นไปบนห้อง
ผม รีบกดโทรขึ้นไป 1 สายก็แล้ว 5 สายก็ แล้ว 9 สายก็แล้ว สายที่ 11 เค้ารับโทรสัพผม แล้วเค้าไม่ได้บอกอะไรพูดแค่ว่า " ขึ้นมาเลย "
ผมรีบขึ้นไปอีกรอบกะเพื่อน แต่รอบนี้มีพี่พนักงานเดินตามมาด้วยเพราะกลัวมีเรื่องกันในโรงแรม ผมเดินไปเคาะประตู
หัวใจผม แม้ง ... สลาย ผมทรุดตัวลงไปคุกเข่ากะพื้น ภาพที่เห็นคือ แฟนตัวเอ็งกับเพื่อนตัวเองอยู่ที่ห้อง ... น้ำตาผมมันออก มามาก กว่าเดิม เสียงร้อง ดังมาก ดังจน คนที่พักอยู่ระแวกนั้นเปิดออกมาดู พี่พนักงานเลยให้ปิดประตูเข้าไปคุยข้างใน แต่เค้ารออยู่หน้าประตูข้างนอก
ผม : ทำไมทำแบบนี้ คุณเอาผมไปไว้ที่ใหน จิตใจคุณทำด้วยอะไร ตลอดที่ผ่านมา ผมทุ่มเท ผม วาดฝัน ผมรักคุณมากแค่ใหน คุณรู้บ้างไหม
แฟน : อะไรไม่ได้ทำอะไรเลย แค่มานั่งรอด้วยเฉยๆ เพื่อนเอ็งเค้าอยากเจอ แฟนมัน แต่แฟนมันจะไม่มาถ้า เราไม่มา
แล้วเพื่อนเอ็งโทรมาปลุกเราทุกวัน เราเลยมาช่วยเค้าเฉยๆ
ผม : ช่วยเค้า หรอ ช่วยเค้าด้วยการโกหกแฟนตัวเองว่าทำงาน แต่มาอยู่ที่โรงแรม นี้หรอ จิตใจทำด้วยอะไร ตอนกุขอร้องอ้อนวอนให้ กลับมาบ้าน กุอยากอยู่กะ ตอบกูด้วยคำพูดแบบนั้น คิดว่ากูเสียใจไหม ยิ่งกูมาเจอแบบนี้ คิดว่ากูจะเป็นยังไง
แฟน : เออ งั้นเลิกกับกูไปเลย
ผม : ไอ
ผมร้องไห้ ร้องไม่หยุด ร้องจนตาแดงน้ำมูกน้ำตาไหล
เพื่อนเลยเดินมาปลอบแล้วก็บอกว่า เห้ย ไมเป็นไร กลับกัน ช่างมัน
ใน ขณะ ที่ผมกำลังจะเดินออก ... แฟนผมมันลุกขึ้นมา จับมือผม แล้วบอก ผมว่า นอนด้วยกัน ไม่ต้องกลับไปหรอก
ผม : ไอ
ผมรีบเดินออก ลงมาข้างล่าง เราเรียก Taxi กลับร้าน พอุถึงร้าน นั่งปรับทุกข์กับเพื่อนได้สักพัก มันก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน ผมโดนปล่อยทิ้งไว้คนเดียว และผมก็ยังร้อง ร้องไห้ไม่หยุด ผมนั่งคนเดียว ผมเครียดมาก ในตามันเป็นแสง แวบๆ เพราะน้ำตามันออกมาเรื่อยๆ
ผมคิดมาก คิดๆ ๆคิดไรไม่ออก ผม หยิบ น้ำยาเช็ดกระจก ... ยกมากรอกใส่ปาก ผมกลืนไป 3 อึก แล้วก้ไปล้างตัว ตอนแรกยังไม่มี อะไร สักพักนึง ท้องใส้ปั่นป่วน เหมือนตายทั้งเป็น คุณ รู้ไหม ตอนชักดิ้นชักงอ เพราะอาการปวด แสบ ร้อนในท้อง มันทรมานมาก ภาพ เก่าๆ ความทรงจำตอนเด็กจนปัจจุบัน มันผุดๆ ขึ้นมา จนเพื่อนพาไปโรงพยาบาล แล้วโทรไปบอกแฟนผมว่า ทำอะไรลงไป
คุณรู้ไหม มันไปหาผมที่ โรงพยาบาล มันมองหน้าผมมันไม่คุยกะผม มันเบือนหน้าหนี ... เหมือนแค่มาดูว่าผมตายรึยัง
ตอนนั้น น้ำตาผมแม้งไหล ทั้งที่นอนอยู่บนเตียง ผมพูดไม่ออก ในใจผมคิดแค่ว่ามาทำไม มาทำให้กูเจ็บช้ำน้ำใจ หรือ มาเพื่อสมน้ำหน้ากูอีกหรอ ...
พอก่อนครับเดียวมาเล่าอีก ดึกมากแล้ว เพลียมากๆ
ขอโทษทีนะครับ อาจจะมีคำหยาบคาย เยอะไปหน่อย
ขอโทษอีกทีนะครับ ผมอาจจะเขียนไม่เก่ง ถ้า ทำให้คนอ่านงง ก็ขอ อภัยมา ณ ทีนี้
ปล. นี้ไม่ใช่ไอดีผมนะครับ ยืมเค้ามาโพส