ลิงค์ตอนที่ 1 http://pantip.com/topic/34084184
ลิงค์ตอนที่ 2 http://pantip.com/topic/34086863
ลิงค์ตอนที่ 3 http://pantip.com/topic/34090542
ลิงค์ตอนที่ 4 http://pantip.com/topic/34095537
ลิ้งค์ตอนที่ 5 http://pantip.com/topic/34101345
ลิ้งค์ตอนที่ 6 http://pantip.com/topic/34107769
ลิงค์ตอนที่ 7 http://pantip.com/topic/34111596


บทที่ 8 พระชายา

    สดายุและพวกครุฑที่ติดตามกำลังบินกลับมายังนครฉิมพลีด้วยความเร็ว
    เมื่อมาถึงบริเวณปราสาทเหล่าพญาครุฑก็แยกย้ายกันกลับสู่วิมานของตน ซึ่งเป็นวิมานที่รายล้อมปราสาทเจ็ดสีซึ่งใหญ่โตโอ่อ่าสมกับเป็นที่ประทับของผู้ครองสุบรรณ
    “โอ๊ย!” สิมันตราร้องเสียงหลง เมื่อร่างถูกปล่อยให้ร่วงลงมาบนพื้นของปราสาท ขณะที่ผู้ที่จับเธอมาได้บินผ่านไปหยุดอยู่ข้างหน้า จากนั้นก็หันกลับมามองร่างพญานาคที่กลิ้งไปบนพื้น

    “คุณเป็นใคร จับตัวฉันมาทำไม”สิมันตราค่อยๆ กลับกลายสู่ร่างมนุษย์
    “เจ้าจำข้าไม่ได้หรือไร”สดายุถาม
    นั่นเองที่ทำให้เธอเงยขึ้นมองทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่บนพื้น สายตามองเขาอย่างพิจารณา และรำลึกได้ว่าเขาคือผู้ชายที่อยู่ในความฝันของเธอนั่นเอง
    “คุณจับฉันมาทำไม”สิมันตราอยากรู้
    “แล้วเจ้าคิดว่าข้าจับเจ้ามาทำไม”เขาย้อนถามอีกครั้ง
    “ปล่อยฉันกลับไป ไม่อย่างนั้นพวกนาคราชจะทำลายล้างที่นี่จนราบเป็นหน้ากลอง”เธอขู่
    “ครุฑกับนาคไม่ทำสงครามกันมานานแล้ว ถ้าจะมีสงครามขึ้นมันก็คงจะดี เพราะข้าเบื่อที่จะอ่านแค่ประวัติศาสตร์ที่บรรพบุรุษข้าจารึกวีรกรรมของพวกเขาเกี่ยวกับการรบชนะพวกนาคราช ..มันคงจะดี ถ้ามีชื่อข้าได้จารึกไว้ว่าครั้งหนึ่งเคยทำสงครามชนะพวกพญานาค”ผู้ครองสุบรรณกล่าว พร้อมทั้งเดินมานั่งใกล้ๆ
    “ฉันไม่ได้ขู่”สิมันตราบอก
    “ข้าก็พูดจริง”เขาตอบกลับ
    “คุณไม่ได้ตายดีแน่”เธอมองเขาเขม็ง

    สดายุยกร่างของสิมันตราขึ้นมาอุ้ม จากนั้นก็พาไปยังห้องนอนของตัวเอง
    “ปล่อยฉัน”เธอดิ้นหนี แต่อ้อมแขนแข็งแกร่งของเขารวบเอาไว้แน่น

    “จะพาฉันไปไหน”สิมันตราสงสัย
    “เข้าหอ”สดายุพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
    “คุณจะบ้าเหรอ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”เธอพยายามดิ้นมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เป็นผล

    “ได้ข่าวว่ากำลังจะแต่งงานไม่ใช่เหรอ ..ข้าจะทำหน้าที่เจ้าบ่าวให้ก็แล้วกัน”เขาพูดไปเท้าก็เดินผ่านห้องโถงไปข้างหน้าเรื่อยๆ
    “อีตาโรคจิต ปล่อยฉัน”เมื่อทำอะไรไม่ได้สิมันตราก็หันมากัดแขนเขา พร้อมทั้งปล่อยพิษนาคราช
    เป็นเวลาเดียวกับที่สดายุอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนพอดี จึงปล่อยเธอลง จากนั้นก็หันมามองแผลที่แขนของตัวเอง
    
    “หึ!”สิมันตราหัวเราะเยาะน้อยๆ “จะบอกให้นะ เดี๋ยวพิษจะวิ่งเข้าสู่หัวใจ แล้วคุณจะตายอย่างทรมาน แต่ถ้าคุณปล่อยฉัน ฉันรับปากว่าจะช่วยถอนพิษให้”
    “เห็นจะไม่จำเป็น”ผู้ครองสุบรรณมองแผลที่ต้นแขนซึ่งค่อยๆ จางหายไปเอง
    “ไม่จริง”เธอส่ายหน้า ปฏิเสธในสิ่งที่เห็น

    “เจ้าลืมไปหรือไรว่าฤทธาของพญาครุฑมากมายมหาศาล แม้แต่เทวดายังไม่อาจชนะ”สดายุมองอีกฝ่ายนิ่ง “ข้าไม่อ่อนแอเหมือนสุเรนที่เป็นครึ่งครุฑครึ่งมนุษย์”

    “อย่าผยองในตัวเองมากนักเลย ฉันเชื่อว่าพี่เรนจะต้องมาช่วยฉันกลับไปได้แน่นอน”สิมันตรากล่าว
    “ก็อาจจะได้ แต่ในตอนนั้นเจ้าจะกลับไปในสภาพไหน”เขาพูดพร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้
    เธอรีบถอยเท้าหนี เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย
    “ก็ให้มันรู้ไปว่าคุณจะทำอะไรฉันได้”สิมันตรารีบแปลงสู่ร่างนาคราช แล้วเลื้อยขึ้นไปขดอยู่บนเตียง
    สดายุถึงกับชะงักเท้า มองร่างที่อยู่บนเตียงนิ่ง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีการนี้หลีกหนีการเข้าหอกับเขา

    “อย่าให้ถึงทีข้าก็แล้วกัน”ผู้ครองสุบรรณหงุดหงิดจนต้องหันหลังให้ แล้วเดินออกจากห้องไป

*_____________________________*

    ทางด้านเหล่านาคราชได้มองไปยังสุเรนอย่างต้องการคำตอบ
    “ครุฑที่จับตัวสิมันตราไปเป็นใคร”สายน้ำถามด้วยความเกรี้ยวกราด
    “พี่ชายต่างมารดาของผมเอง”สุเรนตอบ
    “แล้วทำไมต้องจับตัวสิมันตราไป”สายน้ำโมโห

    “เธอเคยเป็นชายาของเขา”สุเรนบอกไปตามตรง
    “อะไรนะ”สายน้ำแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
    แม้แต่พันทราพันทราเทวีเองก็คาดไม่ถึง จึงได้แต่นั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง “สิหลานย่า”
    มัทนาเองได้แต่ร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ลูกสาวโดนจับตัวไป
    “ทำใจดีๆ ไว้นะมัท”อัปสรปลอบ
    สายน้ำหันมามองภรรยาที่ร้องไห้ด้วยความเศร้าเสียใจก็ไม่อาจอดทน
    “เราจะไปช่วยยายสิได้ยังไง”เขาหันไปถามสุเรน
    “เราต้องรอให้เกิดสุริยะคราสหรือจันทรคราส”นั่นคือคำตอบที่ได้รับกลับมา
    “ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ”สายน้ำไม่อาจรอเวลา
    “มี แต่ผมเองก็ไม่เคยใช้เส้นทางนั้น แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะมีใครรู้เส้นทางบ้าง”สุเรนสีหน้าเป็นกังวลพอกัน

    “ใจเย็นๆ ก่อนครับพ่อ เราจะรีบหาวิธีไปนครฉิมพลีให้ได้โดยเร็วที่สุด”ภูผาบอกกับบิดาก่อนจะหันมาทางสุเรน
    “ไปกับฉัน”ภูผาพูดจบก็เดินออกไป โดยมีสุเรนเดินตามมาติดๆ
*_____________________________*

    สิมันตราเลื้อยลงจากเตียงไปยังหน้าต่างของห้องนอน ร่างกายค่อยๆ กลายสู่ร่างมนุษย์
    สายตาเธอมองไปยังบรรยากาศภายนอกหน้าต่าง และได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่งดงามราวกับสรวงสรรค์
    “นี่เหรอ วิมานฉิมพลี”สิมันตรามองเหล่าครุฑที่พากันโบยบินอยู่บนท้องฟ้า
    “ที่นี่มีอยู่จริงๆ ใช่ไหม หรือว่ากำลังฝันอยู่”เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “ถ้ากำลังฝัน ทำไมมันเหมือนจริงขนาดนี้”
    ขณะนั้นเอง เหล่านางกำนัลได้ยกถาดผลไม้นาๆ ชนิดเข้ามา

    สิมันตราหันไปมองเหล่านางกำนัลที่เดินถือถาดผลไม้เรียงแถวเข้ามา จากนั้นก็วางลงบนแท่นสำรับ
    “พระองค์จริงๆ ด้วย”นางกำนัลวัยกลางคนกล่าว พร้อมน้ำใสๆ ที่เอ่ออยู่ในดวงตา “หม่อมฉันเฝ้ารอวันที่พระองค์เสด็จกลับมาเนิ่นนานเหลือเกินเพคะ”
    “รอฉันเหรอ”สิมันตราถาม สายตามองหญิงที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความงุนงง

    “พระองค์จากไปเนิ่นนานเหลือเกิน”นางกำนัลผู้นั้นพูด
    “เอ่อ ..จ้ะ”เธอยิ้มน้อยๆ เพื่อเป็นการผูกมิตร
    “พระองค์จำหม่อมฉันได้ใช่ไหมเพคะ”
    “เอ่อ ..”สิมันตราอ้ำอึ้ง เพราะสมองว่างเปล่า

    “หม่อมฉันสกุณีอย่างไรล่ะเพคะ”นางกำนัลผู้นั้นกล่าวแนะนำตัว
    “ใช่ๆ สกุณี จำได้แน่นอน ไม่เคยลืมเลย”เธอยิ้มให้ ก่อนจะหันไปลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก “จะรอดไหมเนี่ยเรา”
    “พระองค์เสวยผลไม้เสียหน่อยนะเพคะ นี่ก็เที่ยงแล้ว”สกุณีเสนอแนะ
    “ฉันยังไม่หิวเลย”สิมันตราหันไปมองผลไม้แล้วก็หันกลับ
    “แต่อย่างไรก็ควรเสวยนะเพคะ”
    “มีอย่างอื่นไหม ที่ไม่ใช่ผลไม้”เธอถาม
    “อย่างอื่นหรือเพคะ พระองค์โปรดจะเสวยอะไรเพคะ”สกุณีใคร่รู้
    “ก็ปลา ไก่ เนื้อ หรืออะไรที่ไม่ใช่ผลไม้”สิมันตราอธิบาย
    “เอ่อ ถ้าเป็นปลา หรือเนื้อสัตว์ที่ไม่ใช่ไก่ ก็พอได้เพคะ แต่ถ้าไก่ พวกเราไม่กินกัน”สกุณีบอก
    “ทำไมล่ะ”สิมันตราสงสัย
    “ไก่เป็นสัตว์ปีกนะเพคะ”สกุณีราวกับย้ำเตือน
    “ออ”สิมันตราพยักหน้า “คงจะเป็นพวกเดียวกันสินะ”

    “พระองค์ตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ”สกุณีถาม
    “ไม่มีอะไรหรอก”สิมันตรายิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง “ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย”

*_____________________________*
    เมื่อมาทำงานในเช้าวันจันทร์ อุมานิกาก็ไม่เห็นภูผาเข้าบริษัท มีเพียงเบอร์มือถือของเขาเท่านั้นที่โทรเข้ามา
    “สวัสดีค่ะพี่ภู”อุมานิการับสาย
    “พี่จะไม่เข้าบริษัทสักระยะนะอุ้ม มีอะไรด่วนหรือสำคัญค่อยติดต่อพี่มานะ”ภูผาบอก
    “ค่ะ”อุมานิกาน้อมรับ
    “อุ้มยังไม่รู้ใช่ไหมว่าสิโดนลักพาตัวไป”ภูผาคิดว่าอุมานิกาในฐานะเพื่อนรักของสิมันตราควรจะรับรู้เรื่องนี้
    “อะไรนะคะ”เธอตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

    “เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ พี่ไม่อยากให้ใครที่บริษัทรู้”ภูผาบอก
    “ค่ะ”อุมานิกาสีหน้าเป็นกังวล
    “แค่นี้ล่ะ”เขาตัดวางสายไป
    อุมานิกาถึงกับทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้
    “คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองด้วยเถอะ”เธอภาวนาให้เพื่อน

*_____________________________*

    สิมันตราเห็นสดายุเดินเข้ามาในห้องก็รีบแปลงร่างสู่นาคราชทันที
    “ทำไมต้องเข้าสู่ร่างนั้น”เขาถาม
    “มันเป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันปลอดภัยนี่”เธอตอบ
    “แต่ข้าไม่ชอบพูดกับพวกพญานาค”สดาดุหงุดหงิดใจ
    “ก็ฉันเป็นพญานาค นี่คือความจริง”สิมันตรากล่าว
    “เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะจนปัญญา”เขาบอกก่อนจะหันหลังให้ แล้วเดินออกไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง

    เมื่อสดายุไปแล้ว เธอก็ค่อยๆ กลับกลายร่างสู่มนุษย์
    “รอดไปอีกครั้ง”สิมันตราถอนหายใจอย่างโล่งอก
    “เขาจับเรามาทำไม”เธอฉุกคิด “ในเมื่อเขารักอุ้มนี่”
    สิมันตรารู้สึกสับสน ไม่เข้าใจ
    “หรือเขาต้องการจะแก้แค้นอะไรพี่เรนหรือเปล่า”เธอพยายามหาคำอธิบายให้ตัวเอง
    “ต้องใช่แน่”สิมันตรามั่นใจ

ฉิมพลีสวาท ที่ลงในกลุ่ม สามารถมาอ่านล่วงหน้าได้ที่นี่ค่ะ ตอนนี้ลงไปตอนที่ 11 แล้ว
ลิงค์ตอนที่ 1 https://www.facebook.com/groups/phoenix.all/permalink/923509884352300/
ลิงค์ตอนที่ 2-3 https://www.facebook.com/groups/phoenix.all/permalink/926311324072156/
ลิงค์ตอนที่ 4-6 https://www.facebook.com/groups/phoenix.all/permalink/929323717104250/
ลิงค์ตอนที่ 7-8 https://www.facebook.com/groups/phoenix.all/permalink/930989640270991/
ลิงค์ตอนที่ 9-10 https://www.facebook.com/groups/phoenix.all/permalink/932346113468677/
ลิงค์ตอนที่ 11-12(20%) https://www.facebook.com/groups/phoenix.all/permalink/933956509974304/