เคยเห็นค่าของคนที่รักเราในวันที่ไม่มีเขาอีกแล้วไหมค่ะ

เราไม่เคยสนใจคนที่คอยช่วยเหลือเราเลย คนที่ไม่ว่าเราจะไม่สนใจแต่ก็ยังคงดีกับเราพี่เขาเป็นรุ่นพี่เราค่ะรู้จักกันได้เพราะพี่เขาอยู่หอเดียวกับเราแล้วพี่เขาก็เข้ามาขอเฟสเลยได้คุยกัน ทุกครั้งที่เรามีปัญหาเขาก็จะเข้ามาช่วยตลอด ลงโปรแกรม  หรือคอมเปิดไม่ติด  งานหาย  แม้กระทั้งหิวตอนดึกๆพี่เขาก็จะไปซื้อมาวางไว้ให้ตรงหน้าประตูหอ   หอเรากับพี่เข้าเป็นตึกตรงข้ามกันค่ะตัวตึกหันหน้าเข้าหากันมีช่วงที่โทรคุยกันบ้างค่ะ โทรคุยกันแต่เห็นหน้ากันที่ระเบียงพี่เขาสายตาสั้นมองเราไม่ค่อยชัดด้วย555555ยืนคุยข้ามตึกกันตลอดเขาช่วยทุกอย่างที่เขาทำได้จริงๆ  มีวันที่เราต้องกลับบ้านไปเอาเอกสารเราก็ขอให้พี่เขานั่งรถเมล์ไปเป็นเพื่อนค่ะ  รถแน่นมากเราได้นั่งแต่พี่เขายืนตลอดทางค่ะ เพราะฝนตกรถติด คนแออัดมากๆเขายืนเกือบ 2ช.มแหนะกว่าจะถึงบ้านเรา   พอลงรถเมล์ฝนก็ยังไม่หยุดเราก็ให้เขารอหน้าบ้านเราเข้าไปเอาเอกสารด้วยความที่ไม่เตรียมพร้อมเรากับแม่ทะเลาะกันเพราะหาเอกสารไม่เจอเขาก็ยืนรอหน้าบ้านฝนตกเราไม่กล้าให้เข้าบ้านเดี๋ยวจะมีปัญหา    เราหาเอกสารไม่เจอบวกกับทะเลาะกับแม่เราเลยบอกว่าหาไม่เจอก็ไม่เอาแล้วแม่ก็บอกว่าต้องบอกล่วงหน้าสิกระทันหันใครจะหาเจอเรางอนเลยบอกไม่เอาแล้วแม่กลับหอแล้วนะแม่ก็งงเราก็เดินฝ่าฝนออกมาเลยเราเดินร้องไห้ออกมาจากบ้านพี่เขาก็ไม่ถามอะไรเวลานั้นเราแย่มากเอกสารก็สำคัญต้องใช้วันพรุ่งนี้แล้วก็หาไม่เจอ   เรากับพี่เขาโบกแท็กซี่กลับหอบนรถบรรยากาศเงียบมากเราก็นั่งเศร้า  พี่เขาก็แกล้งกวนตีนเราถามว่าเป็นไรหน้ายังกะตูดแล้วเอกสารหาไม่เจอหรอ   เราก็ระบายๆๆๆร้องไห้เขาก็รับฟังวินาทีนั้นเขาไม่ได้พูดปลอบอะไรเราเลยแค่เขานั่งข้างๆเราในตอนที่รู้สึกแย่คือมันก็เพียงพอแล้ว  แต่เราไม่ได้ถามตัวเองว่ารู้สึกยังไงเพราะเราก็เพิ่งเลิกกับแฟนมายังมีอาการเสียใจอยู่บ้างเราก็คุยกับเขาเรื่อยๆแต่เราเลวมากคือถ้าไม่มีปัญหาเราจะไม่ทักไม่ค่อยตอบพี่เขา  คือเอาแต่เรื่องของตัวเอง จะคิดถึงเขาแค่ช่วงที่มีปัญหาเท่านั้น