บางครั้งเรื่องราวที่ถูกขีดเขียนมันก็ไม่สามารถซึมซับความรู้สึกทั้งหมดไว้ได้
แต่อยากน้อยมันก็บอกเรื่องราวของใครบางคนออกไปได้..
ม.3 ปี 4 สัญญาใจ my bromance
ตอน.....ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเจ็บ
..หลังจากผม กับ my bro ไม่ได้เจอกันประมาน 3เดือน ซึ่งระหว่างนั้นเราก็ทะเลาะกันแรงมาก จนmy bro เอ่ยปาก ว่าจะเป็นคนจบ และขอเดินออกไปเอง ทุกๆอย่างจะได้จบๆมันทำให้คนที่อ่านถึงกับกลั่นน้ำตาไม่ไหว และไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป ผมได้แค่เพียงเงียบๆ และอยู่กับตัวเอง จน my bro โทรมาแล้วพูดว่าจะเอายังไง หรือเราต้องห่างกันมากกว่านี้ใช่ไหมทุกอย่างถึงจะดีขึ้น ผมได้แต่เพียงเงียบและไม่ตอบอะไรไป เก็บทั้งความรู้สึกและคราบน้ำตาไว้ด้วยกัน..
จนผ่านคืนนั้นไปอีกหลายวันเราถึงกลับมาพูดคุยกัน เพราะ my bro ก็สอบ ซึ่งเราก็จะไม่ค่อยได้คุยกัน เป็นเวลาสองอาทิตย์ จนสอบเสร็จ my bro ก็ทักไลน์มาว่า หลังวันที่ 18 ว่างไหม ไปเที่ยวปายกัน ผมเองก็อยากไปนะแต่อีกใจก็ไม่อยากไปเพราะอยากที่จะหยุดทุกสิ่งเอาไว้เพียงแค่นี้ๆไม่อยากให้เรื่องราวระหว่างเราเดินต่อไปแล้ว แต่แล้วผมก็ตัดสินใจไปเพราะคำพูดของ my bro เพียง คิดถึงนะอยากเจอ.. มันก็ทำให้ผมทิ้งความคิดทุกอย่างเอาไว้แล้วตัดสินใจไปปายด้วยกัน
และแล้วเราก็กำหนดวันเดินทางกัน คือ 21-23 กรกฏาคม พร้อมกับการจองตั๋วเครื่องบิน โรงแรม และทุกอย่างไว้เรียบร้อยรอเพียงวันที่เราจะพบกันและได้เดินทางไปด้วยกัน เพราะ my bro สอบเสร็จวันที่18 หลังสอบเสร็จผมก็ต้องเดินทางไปที่ มหิดล เพื่อที่จะไปนอนด้วยกัน ในวันที่20 เพื่อที่เราจะได้ไปขึ้นเครื่องพร้อมกัน เป็นครั้งแรกที่เรานอนเตียงเดียวกันเพราะทุกๆครั้งเรานอนแยกเตียงกันตลอดเพราะ my bro เป็นคนนอนดิ้น จึงเป็นครั้งแรกที่เรานอนใกล้ชิดกันมากๆแต่กลับนอนไม่หลับกันทั้งคู่จนถึงเวลาต้องไปขึ้นเครื่อง พอตื่นเช้าเราก็อาบน้ำ และผมก็ทำให้เหมือนกับทุกๆครั้งๆคือเป็นคนใส่เสื้อให้แล้วพับแขนเสื้อให้พร้อมกับทาครีมที่หน้าให้ คงเป็นช่วงเวลาเดียวที่my bro กอดผมไว้ใกล้ๆและผมจะจูบที่หน้าผากและไหลของ my bro ทุกๆครั้ง และ เราก็เดินทางไปขึ้นเครื่องตั้งแต่เช้าครับเพราะเราไป ไฟท์แรก ทั้งที่ง่วงๆกัน จนเรานั่งเครื่องไปถึงสนามบินเชียงใหม่ และนั่งรอรถเช่า ซึ่ง my bro ก็หิวข้าวเช้าแล้วละเริ่มหงุดหงิดกันแล้ว พอได้รถเราก็ขับรถไปทานข้าวเช้ากันครับ และไปไหว้ครูบาศรีวิชัยกันก่อนที่เราจะเดินทางไปปาย ซึ่งเราทั้งสองขับรถไปเอง my bro เป็นคนขับรถตลอดการเดินทาง มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดและมีความสุขมากที่สุดที่เราได้อยู่ด้วยกัน ใช้เวลาร่วมกัน แค่สองเรา...
เป็น24 ชม.ที่มีแค่เราเท่านั้น ผมเองก็ทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนกับทุกครั้งที่เราเดินทางด้วยกัน คอยเช็ดเหงื่อให้ ส่วน my bro ก็คอยกางร่มให้เวลาเราไปเที่ยวที่ไหนต่อไหน......ติดตามตอนต่อไป..
ช่วงเวลาที่เราเดินทาง มันเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษมากๆเพราะมันทำให้เราได้ยิ้ม ได้หัวเราะ และมองหน้ากันได้ตลอดเวลา เราแวะเที่ยวทุกๆที่ที่เราคิดไว้ แม้การเดินทางจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ my bro ก็ไม่บ่นซักคำตลอดทริปนี้ เราแวะถ่ายรูปทุกๆที่ และทุกๆที่จะมีภาพหนึ่งภาพที่เป็นความทรงจำ นั้นคือ ภาพที่ my bro จับมือผมไว้ ด้วยมือข้างที่เราใส่สร้อยข้อมือให้กัน เพราะเราอยากให้มันเป็นความทรงจำที่แสนพิเศษ และมีค่าเสมอมันจะทำให้เราสองคนไม่มีวันลืมเลือนกันไปไหนเท่าที่ลมหายใจของเรายังมี ขณะเที่ยวเราก็ตากฝนกันบ้างครับ สนุกมากๆได้ยินเสียงหัวเราและรอยยิ้มของกันและกัน ตลอดการเดินทางผมต้องเช็ดเหงื่อให้ทุกๆครั้งเพราะmy bro เป็นคนเหงื่อออกง่ายมากๆแต่มันก็สุขที่ได้ทำให้นะครับ จนเราเดินทางมาถึงที่พักครับเพื่อที่จะพักผ่อนกันก่อนหลังจากเดินทางมาทั้งวัน พอเข้าที่พักเราต่างก็ทิ้งตัวลงที่นอน แต่ทันใดก็ได้ยินเสียง my bro พูดว่า อย่าเพิ่งนอนนะ ลุกไปอาบน้ำก่อนวันนี้เราโดนไอฝนมาเดียวจะไม่สบายเอา อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาทานยาด้วยเดียวเตรียมยาไว้ให้ เข้าใจไหม ผมได้แต่ยิ้มและบอกโอเคครับคุณพี่..
และก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำจนอาบน้ำเสร็จก็มานั่งทานยาที่ my bro เตรียมไว้ให้ ผมต้องอาบน้ำก่อนเพราะเวลายุด้วยกันผมจะเตรียมยาสีฟันใส่ที่แปรงให้ เตรียมรีเทนเนอร์สำหรับใส่ก่อนนอน และเตรียม ชุดนอนไว้ในห้องน้ำ ก่อน my bro จะเข้าไปอาบ พออาบน้ำเสร็จ เราก็นอนพักแล้วเย็นๆหน่อยเราก็ออกไปเดินเที่ยวที่ถนนคนเดินยามค่ำคืนครับเป็นอีกบรรยากาศที่เราได้สัมผัสอีกแบบ มีแต่ชาวต่างชาติ แทบไม่มีคนไทยเลยครับที่เดินถนนคนเดิน เราก็เดินไปหาร้านทานข้าวครับ ก็ทานตามที่ต้องการแต่ผมแทบไม่ได้เลือกอะไรเลยเพราะ my bro จะจัดการทั้งหมด แอบขัดใจเรานิดๆแต่ผมก็ไม่พูดอะไร จนทายอาหารเสร็จเราเดินได้แปบเดียวฝนก็ตก เลยทำให้เราต้องกลับมาห้อง และมานั่งดูทีวีเล่นเกมกัน เป็นช่วงเวลาที่เราเล่นมือถือกันน้อยมากเพราะอยากใช้เวลาที่มีร่วมกันมากที่สุดๆแน่นอนครับก็ต้องมีช่วงเวลาที่เล่นไลน์กันบ้าง เพราะ ทro ต้องบอกแม่ว่าทำอะไรอยู่ และคงตอบไลน์ แฟนเขาด้วยเป็นสิ่งที่ผมเจ็บที่สุดแล้วแต่ก็ต้องเก็บซ้อนความรู้สึกตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้เราทะเลาะกัน หลังจากนั้นผมก็ต้องมานั่งนวดขาให้ my bro เพราะปวดขาตอนขับรถ และนวดตัวให้ด้วย คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะนวดเท้าให้ my bro ด้วย เพราะผมเองไม่เคยทำให้ใครเลย นอกจาก พ่อแม่ผู้มีพระคุณของผม และก็ my bro คนที่ผูกันอีกคน นวดเสร็จเราก็นอนหนุนตักคุยกันถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาว่าแต่ละคนเป็นไงบ้างทั้งๆที่เราก็คุยไลน์กันเรื่อยๆ แต่สิ่งที่เครียดสำหรับเขาคือเรื่องเรียน ผมเองก็รู้มาตลอด เพราะเราจะไม่พูดถึงบุคคลที่สามของทั้งสองฝ่าย เพราะเราสัญญากันไว้จะมีแค่เราเท่านั้นในความทรงจำที่เราอยู่ด้วยกันและกอดกันก่อนที่เราจะแยกกันไปนอน...พอเช้าวันใหม่เราต้องตื่นแต่เช้าครับเพราะมีโปรแกรมเที่ยวเยอะ และเราก็ลุกกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เพื่อที่จะไปไหว้น้ำกันก่อนเพราะยามเช้าจะมีแค่เราสองคนในสระน้ำจนแปดโมงเช้าก็กลับเข้ามาอาบน้ำเพื่อนที่จะไปทานอาหารเช้า และเหมือนกับทุกๆเช้า ผมจะต้องอาบน้ำก่อนและรอ MY BRO และนังรอใส่เสื้อให้และพับแขนเสื้อให้เหมือนกับทุกๆเช้าข้างละ สามพับ และทาครีมให้ก่อนที่เราจะออกไปเที่ยวและอยุ่ในอ้อมกอดแรกของวันใหม่ ผมเองก็มีความสุขมากที่ตื่นมาเจอหน้า my bro เป็นคนแรก และเราก็เดินไปทานอาหารเช้ากันครับ แน่นอนผมก็ต้องทานที่ my bro ตักให้และเตรียมให้ ร่วมไปถึงขนมปังปิ้งที่ผมไม่ชอบเอาวะเลย ผมก็ทานทุกอย่างจนหมดเหลือก็แค่ขนมปังปิ้งนี้ละครับ พอmy bro เห็นว่าผมไม่ทานเท่านั้นและครับ ก็จับขนมปังมาทาเนยให้แล้วยื่นมาให้ พร้อมกับคำพูดว่า เราทำมาให้แล้วทำไมไม่ทาน ทานแค่อย่างละนิดหน่อยเอง เดียวก็ไม่สบายนี้ทำมาแล้วหรือจะต้องให้ป้อน ผมเองเลยต้องยอมทานจนหมด ทั้งที่ขัดใจตัวเองมากๆ และเช้านี้สิ่งแรกที่ทำคือ เราเดินทางไปถวายเทียนเข้าพรรษากันหนึ่งคู่ครับ ก่อนที่เราจะเดินทาง(พระท่านบอกว่าเรามีบุญนะที่เราได้เดินทางมาทำบุญร่วมกันแบบนี้ ในที่ไกลขนาดนี้ เราชีวิตสั้น จงหมั่นดูแลกัน ชีวิตเราเลือกแค่สุขหรือทุกข์ไม่ได้ แต่จงเลือกที่จะอยู่กับมันให้มีความสุขนะโยม) ก่อนที่ผมสองคนจะไหว้ลาท่านเพื่อไปเที่ยวต่อ แน่นอนครับเราสองคนเป็นที่จับจองของคนทั้งวัน แต่ก็ชินแล้วละครับกับสายตาที่เขามองและเราก็เที่ยวกันทั้งวันเลยครับฝนตกบ้าง อากาศร้อนบ้างแต่มันก็มีความสุขมากๆครับที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักถึงแม้ตอนนี้สถานะเราจะเปลี่ยนไป.....
และหลังจากเที่ยวเสร็จเราก็กลับมาที่ห้องครับเพื่อพักผ่อนและอาบน้ำก่อนที่จะเดินเที่ยวอีกครั้งเพราะเปียกฝนกันมานิดหน่อยและต้องกลับมาทานยาด้วย และวันนี้ด้วยความบังเอิญผมมองไปเห็นไลน์ของ my bro มันทำให้ผมนอยนิดหน่อยเพราะสิ่งที่เขาคุยกะแฟนเขา แต่ผมก็ไม่พูดอะไรทำเป็นไม่เห็นไม่รับรู้เพราะไม่อยากให้บรรยากาศเสียเลยต้องกลืนน้ำตากลับลงไปไว้แค่เจ็บลึกๆ และเราก็ออกไปหาไรทานกันครับที่ถนนคนเดิน วันนี้ดีหน่อยฝนไม่ตกครับทำให้เราได้เดินดูของมากมายถ่ายรูปกันแบบเต็มที่ และเป็นครั้งแรกและของสิ่งแรกที่ my bro ซื้อให้คือ..พวกกุญแจหมีสีน้ำตาล เราซื้อให้จะได้มีไว้เป็นคู่กันไงเวลาเราไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกัน..หรือเวลาห่างกันนอกจากข้อมือที่เราใส่ให้กันแล้วเวลาเห็นน้องหมีตัวนี้เราจะได้คิดถึงกันตลอดเวลา ผมก็พูดแค่ครับ และขอบคุณนะก่อนที่เราจะกลับมาอาบน้ำนอน และทำเหมือนกับทุกๆครั้งก่อนที่เราจะนอน แต่คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เราจะอยู่ด้วยกัน อยู่ดีๆเราก็มีเรื่องต้องให้ได้พูดคุยกันซึ่งเป็นสาเหตุของน้ำตาของสองเรา เมื่อเริ่มจากคำพูดที่ว่า my bro ถามว่าถ้าวันหนึ่งเราไม่อยู่แล้วแล้วเธอจะทำยังไง ผมเองก็ตอบไปว่าถ้าไม่อยู่แล้วอีกคนก็คงต้องอยู่ใช้ชีวิตต่อไปแม้จะต้องอยู่เพียงเดียวดายก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้..ซึ่งคำตอบที่ผมอยากตอบจริงๆอะหรอ คือ ถ้าวันนั้นมาถึงเราคงอยู่ไม่ได้ในวันทีไม่มีเธออยู่แล้วเราไม่รู้ว่าจะยังไงเราคงอยู่ต่อไม่ได้ และMY BROก็พูดว่าหรอ แต่เธอรู้ไหมถ้าวันที่ไม่มีเธออยู่แล้วเราเองก็คงอยู่ไม่ได้ เพราะเธอคือคนที่อยู่ข้างเรามาตลอดจนทำให้ตลอดระยะเวลา7 ปีที่ผ่านมาเราผูกพันกันมากแค่ไหน ไม่ต้องพูดอะไร เราก็รับรู้กันได้ทุกอย่างรู้ว่าใครเป็นยังไง ใครชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แม้เราจะห่างกันแค่ไหนแต่ความรู้สึกเรากลับสัมผัสกันได้ตลอดเวลา รับรู้กันได้ตลอด แล้วแบบนี้เราจะตัดกันได้ยังไง มันทำให้ผมต้องลุกจากที่นอนและลุกขึ้นไปนั่งมองหน้ากัน แล้วผมเลยถามว่า my bro รักแฟนคนนี้มากใช่ไหม ทันทีที่ได้ยินคำตอบมันทำให้ผมน้ำตาร่วง เมื่อmy bro ตอบว่าใช่ รักมาก เพราะเขาคือคนที่ใช่สำหรับเรา แต่สำหรับเธอเธอเป็นมากกว่า เพราะเธอคือคนที่สำคัญเธอคือคนในครับครัวของเรา ซึ่งเราก็รักเธอมากที่สุดจำไว้ ไม่มีใครจะมาแทนที่พี่ชายคนนี้ได้ เพราะเธอสำคัญมากเราถึงไม่อยากเสียเธอไปเพราะเราเป็นพี่น้องกันเราเลิกเป็นไปได้...เข้าใจใช่ไหมก่อนที่ผมจะโผลตัวเข้าไปกอด my bro พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา แล้วmy bro ก้พูดว่า อย่าทำให้ต้องรู้สึกผิดแบบนี้ดิ อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงแบบนี้ได้ไหม เรามีความสุขมากๆทุกๆครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน เพราะเธอสำคัญเราถึงอยากเจอเป็นคนแรก อยากอยู่ด้วยเป็นคนแรก เข้าใจไหม และหยุดร้องได้แล้วๆพอได้แล้วทันใดนั้นก็มีหยดน้ำหยดลงที่แขนผม เป็นน้ำตา ของ my bro ที่ร้องไห้และไหลลงมาใส่ที่แขนผมผมเลยพูดว่าอย่าร้องไห้นะพี่ร้องไห้ให้แล้วไง ร้องมากพอแล้ว my bro ไม่จำเป็นต้องร้องพร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลอยู่ให้ my bro และเช็ดคราบน้ำตาที่เปื่อนอยู่ที่แก้มออกให้ พร้องกับสัมผัสที่ใบหน้าของเขาเพราะผมอยากมองให้นานเท่าที่ผมจะทำได้ ก่อนที่ผมจะจูบลงไปที่ตาและกอดไว้ไม่อยากปล่อยกันไปเลย เราสองคนได้แต่นั่งเงียบหลังจากจบบทสนทนาลงไปพร้อมกับ”อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันจนถึงเช้าอีกวัน” ถึงเช้าอีกวันเราก็แยกกันอาบน้ำ ทุกเช้า my broจะถามว่า ทานน้ำหรือยัง เข้าห้องน้ำหรือยัง ซึ่งเป็นทุกๆครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน และผมก็ต้องทำตามจนอาบน้ำเสร็จกันผมก็ทำเหมือนทุกๆเช้าคือพับแขนเสื้อให้ และมาครีมให้เหมือนกับทุกๆเช้าที่เราอยู่ด้วยกัน แต่เช้านี้ เป็นเช้าที่my bro กอดผมแน่นกว่าทุกๆครั้ง และพร้อมกับคำพูดที่ว่าเราจะยังอยู่ข้างๆกันเสมอนะ ก่อนที่เราทั้งสองจะเดินไปทานอาหารเช้า และเก็บของก่อนเตรียมตัวเดินทางกลับ กรุงเทพ เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่เราได้ทำบุญร่วมกันอีกครั้ง ผมได้แต่หวังว่าผลบุญที่เราทำ สุดท้ายจะทำให้เราได้กลับมา พบกัน อยู่ด้วยกัน และคอยดูแลกันแบบนี้ตลอดไป.. และเราก็เดินทางมาถึงที่ กทม.ครับ ซึ่งวันนี้เราต้องแยกกัน เพราะ my bro ต้องกลับไปนอนที่บ้าน ส่วนผมเองก็ต้องกลับโคราช เราก็นั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน พร้อมพูดคุยกัน ก่อนที่เราจะกลับไปที่ห้องที่ มหิดลเพื่อไปเก็บของที่ห้อง ให้เรียบร้อย และก่อนจากกัน my bro ก็โผลเข้ากอดผมไว้แน่นผมก็กอด mybro ไว้แน่นอยู่ซักพัก พร้อมกับคำถามว่าเราจะยังได้เจอกันอีกไหม my bro บอก ได้ซิ เราต้องได้เจอกันตลอด ขอบคุณนะ สำหรับทุกๆอย่าง เรามีความสุขทุกๆครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกันๆ จำไว้นะ ไม่มีใครสำคัญเท่าเราสองคนอีกแล้วๆๆขอให้เราจดจำทุกๆเรื่องราวเอาไว้ๆไม่ให้ลืมเลือนไปไหน....คิดถึงมากนะขอให้รู้ไว้ เป็นห่วงมากถึงไม่เคยจะแสดง
ถ้าเป็นผมคุณจะเดินจากไปหรือยังคงอยู่ครับ
แต่อยากน้อยมันก็บอกเรื่องราวของใครบางคนออกไปได้..
ม.3 ปี 4 สัญญาใจ my bromance
ตอน.....ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเจ็บ
..หลังจากผม กับ my bro ไม่ได้เจอกันประมาน 3เดือน ซึ่งระหว่างนั้นเราก็ทะเลาะกันแรงมาก จนmy bro เอ่ยปาก ว่าจะเป็นคนจบ และขอเดินออกไปเอง ทุกๆอย่างจะได้จบๆมันทำให้คนที่อ่านถึงกับกลั่นน้ำตาไม่ไหว และไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป ผมได้แค่เพียงเงียบๆ และอยู่กับตัวเอง จน my bro โทรมาแล้วพูดว่าจะเอายังไง หรือเราต้องห่างกันมากกว่านี้ใช่ไหมทุกอย่างถึงจะดีขึ้น ผมได้แต่เพียงเงียบและไม่ตอบอะไรไป เก็บทั้งความรู้สึกและคราบน้ำตาไว้ด้วยกัน..
จนผ่านคืนนั้นไปอีกหลายวันเราถึงกลับมาพูดคุยกัน เพราะ my bro ก็สอบ ซึ่งเราก็จะไม่ค่อยได้คุยกัน เป็นเวลาสองอาทิตย์ จนสอบเสร็จ my bro ก็ทักไลน์มาว่า หลังวันที่ 18 ว่างไหม ไปเที่ยวปายกัน ผมเองก็อยากไปนะแต่อีกใจก็ไม่อยากไปเพราะอยากที่จะหยุดทุกสิ่งเอาไว้เพียงแค่นี้ๆไม่อยากให้เรื่องราวระหว่างเราเดินต่อไปแล้ว แต่แล้วผมก็ตัดสินใจไปเพราะคำพูดของ my bro เพียง คิดถึงนะอยากเจอ.. มันก็ทำให้ผมทิ้งความคิดทุกอย่างเอาไว้แล้วตัดสินใจไปปายด้วยกัน
และแล้วเราก็กำหนดวันเดินทางกัน คือ 21-23 กรกฏาคม พร้อมกับการจองตั๋วเครื่องบิน โรงแรม และทุกอย่างไว้เรียบร้อยรอเพียงวันที่เราจะพบกันและได้เดินทางไปด้วยกัน เพราะ my bro สอบเสร็จวันที่18 หลังสอบเสร็จผมก็ต้องเดินทางไปที่ มหิดล เพื่อที่จะไปนอนด้วยกัน ในวันที่20 เพื่อที่เราจะได้ไปขึ้นเครื่องพร้อมกัน เป็นครั้งแรกที่เรานอนเตียงเดียวกันเพราะทุกๆครั้งเรานอนแยกเตียงกันตลอดเพราะ my bro เป็นคนนอนดิ้น จึงเป็นครั้งแรกที่เรานอนใกล้ชิดกันมากๆแต่กลับนอนไม่หลับกันทั้งคู่จนถึงเวลาต้องไปขึ้นเครื่อง พอตื่นเช้าเราก็อาบน้ำ และผมก็ทำให้เหมือนกับทุกๆครั้งๆคือเป็นคนใส่เสื้อให้แล้วพับแขนเสื้อให้พร้อมกับทาครีมที่หน้าให้ คงเป็นช่วงเวลาเดียวที่my bro กอดผมไว้ใกล้ๆและผมจะจูบที่หน้าผากและไหลของ my bro ทุกๆครั้ง และ เราก็เดินทางไปขึ้นเครื่องตั้งแต่เช้าครับเพราะเราไป ไฟท์แรก ทั้งที่ง่วงๆกัน จนเรานั่งเครื่องไปถึงสนามบินเชียงใหม่ และนั่งรอรถเช่า ซึ่ง my bro ก็หิวข้าวเช้าแล้วละเริ่มหงุดหงิดกันแล้ว พอได้รถเราก็ขับรถไปทานข้าวเช้ากันครับ และไปไหว้ครูบาศรีวิชัยกันก่อนที่เราจะเดินทางไปปาย ซึ่งเราทั้งสองขับรถไปเอง my bro เป็นคนขับรถตลอดการเดินทาง มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดและมีความสุขมากที่สุดที่เราได้อยู่ด้วยกัน ใช้เวลาร่วมกัน แค่สองเรา...
เป็น24 ชม.ที่มีแค่เราเท่านั้น ผมเองก็ทำหน้าที่ทุกอย่างเหมือนกับทุกครั้งที่เราเดินทางด้วยกัน คอยเช็ดเหงื่อให้ ส่วน my bro ก็คอยกางร่มให้เวลาเราไปเที่ยวที่ไหนต่อไหน......ติดตามตอนต่อไป..
ช่วงเวลาที่เราเดินทาง มันเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษมากๆเพราะมันทำให้เราได้ยิ้ม ได้หัวเราะ และมองหน้ากันได้ตลอดเวลา เราแวะเที่ยวทุกๆที่ที่เราคิดไว้ แม้การเดินทางจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ my bro ก็ไม่บ่นซักคำตลอดทริปนี้ เราแวะถ่ายรูปทุกๆที่ และทุกๆที่จะมีภาพหนึ่งภาพที่เป็นความทรงจำ นั้นคือ ภาพที่ my bro จับมือผมไว้ ด้วยมือข้างที่เราใส่สร้อยข้อมือให้กัน เพราะเราอยากให้มันเป็นความทรงจำที่แสนพิเศษ และมีค่าเสมอมันจะทำให้เราสองคนไม่มีวันลืมเลือนกันไปไหนเท่าที่ลมหายใจของเรายังมี ขณะเที่ยวเราก็ตากฝนกันบ้างครับ สนุกมากๆได้ยินเสียงหัวเราและรอยยิ้มของกันและกัน ตลอดการเดินทางผมต้องเช็ดเหงื่อให้ทุกๆครั้งเพราะmy bro เป็นคนเหงื่อออกง่ายมากๆแต่มันก็สุขที่ได้ทำให้นะครับ จนเราเดินทางมาถึงที่พักครับเพื่อที่จะพักผ่อนกันก่อนหลังจากเดินทางมาทั้งวัน พอเข้าที่พักเราต่างก็ทิ้งตัวลงที่นอน แต่ทันใดก็ได้ยินเสียง my bro พูดว่า อย่าเพิ่งนอนนะ ลุกไปอาบน้ำก่อนวันนี้เราโดนไอฝนมาเดียวจะไม่สบายเอา อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาทานยาด้วยเดียวเตรียมยาไว้ให้ เข้าใจไหม ผมได้แต่ยิ้มและบอกโอเคครับคุณพี่..
และก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำจนอาบน้ำเสร็จก็มานั่งทานยาที่ my bro เตรียมไว้ให้ ผมต้องอาบน้ำก่อนเพราะเวลายุด้วยกันผมจะเตรียมยาสีฟันใส่ที่แปรงให้ เตรียมรีเทนเนอร์สำหรับใส่ก่อนนอน และเตรียม ชุดนอนไว้ในห้องน้ำ ก่อน my bro จะเข้าไปอาบ พออาบน้ำเสร็จ เราก็นอนพักแล้วเย็นๆหน่อยเราก็ออกไปเดินเที่ยวที่ถนนคนเดินยามค่ำคืนครับเป็นอีกบรรยากาศที่เราได้สัมผัสอีกแบบ มีแต่ชาวต่างชาติ แทบไม่มีคนไทยเลยครับที่เดินถนนคนเดิน เราก็เดินไปหาร้านทานข้าวครับ ก็ทานตามที่ต้องการแต่ผมแทบไม่ได้เลือกอะไรเลยเพราะ my bro จะจัดการทั้งหมด แอบขัดใจเรานิดๆแต่ผมก็ไม่พูดอะไร จนทายอาหารเสร็จเราเดินได้แปบเดียวฝนก็ตก เลยทำให้เราต้องกลับมาห้อง และมานั่งดูทีวีเล่นเกมกัน เป็นช่วงเวลาที่เราเล่นมือถือกันน้อยมากเพราะอยากใช้เวลาที่มีร่วมกันมากที่สุดๆแน่นอนครับก็ต้องมีช่วงเวลาที่เล่นไลน์กันบ้าง เพราะ ทro ต้องบอกแม่ว่าทำอะไรอยู่ และคงตอบไลน์ แฟนเขาด้วยเป็นสิ่งที่ผมเจ็บที่สุดแล้วแต่ก็ต้องเก็บซ้อนความรู้สึกตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้เราทะเลาะกัน หลังจากนั้นผมก็ต้องมานั่งนวดขาให้ my bro เพราะปวดขาตอนขับรถ และนวดตัวให้ด้วย คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะนวดเท้าให้ my bro ด้วย เพราะผมเองไม่เคยทำให้ใครเลย นอกจาก พ่อแม่ผู้มีพระคุณของผม และก็ my bro คนที่ผูกันอีกคน นวดเสร็จเราก็นอนหนุนตักคุยกันถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาว่าแต่ละคนเป็นไงบ้างทั้งๆที่เราก็คุยไลน์กันเรื่อยๆ แต่สิ่งที่เครียดสำหรับเขาคือเรื่องเรียน ผมเองก็รู้มาตลอด เพราะเราจะไม่พูดถึงบุคคลที่สามของทั้งสองฝ่าย เพราะเราสัญญากันไว้จะมีแค่เราเท่านั้นในความทรงจำที่เราอยู่ด้วยกันและกอดกันก่อนที่เราจะแยกกันไปนอน...พอเช้าวันใหม่เราต้องตื่นแต่เช้าครับเพราะมีโปรแกรมเที่ยวเยอะ และเราก็ลุกกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เพื่อที่จะไปไหว้น้ำกันก่อนเพราะยามเช้าจะมีแค่เราสองคนในสระน้ำจนแปดโมงเช้าก็กลับเข้ามาอาบน้ำเพื่อนที่จะไปทานอาหารเช้า และเหมือนกับทุกๆเช้า ผมจะต้องอาบน้ำก่อนและรอ MY BRO และนังรอใส่เสื้อให้และพับแขนเสื้อให้เหมือนกับทุกๆเช้าข้างละ สามพับ และทาครีมให้ก่อนที่เราจะออกไปเที่ยวและอยุ่ในอ้อมกอดแรกของวันใหม่ ผมเองก็มีความสุขมากที่ตื่นมาเจอหน้า my bro เป็นคนแรก และเราก็เดินไปทานอาหารเช้ากันครับ แน่นอนผมก็ต้องทานที่ my bro ตักให้และเตรียมให้ ร่วมไปถึงขนมปังปิ้งที่ผมไม่ชอบเอาวะเลย ผมก็ทานทุกอย่างจนหมดเหลือก็แค่ขนมปังปิ้งนี้ละครับ พอmy bro เห็นว่าผมไม่ทานเท่านั้นและครับ ก็จับขนมปังมาทาเนยให้แล้วยื่นมาให้ พร้อมกับคำพูดว่า เราทำมาให้แล้วทำไมไม่ทาน ทานแค่อย่างละนิดหน่อยเอง เดียวก็ไม่สบายนี้ทำมาแล้วหรือจะต้องให้ป้อน ผมเองเลยต้องยอมทานจนหมด ทั้งที่ขัดใจตัวเองมากๆ และเช้านี้สิ่งแรกที่ทำคือ เราเดินทางไปถวายเทียนเข้าพรรษากันหนึ่งคู่ครับ ก่อนที่เราจะเดินทาง(พระท่านบอกว่าเรามีบุญนะที่เราได้เดินทางมาทำบุญร่วมกันแบบนี้ ในที่ไกลขนาดนี้ เราชีวิตสั้น จงหมั่นดูแลกัน ชีวิตเราเลือกแค่สุขหรือทุกข์ไม่ได้ แต่จงเลือกที่จะอยู่กับมันให้มีความสุขนะโยม) ก่อนที่ผมสองคนจะไหว้ลาท่านเพื่อไปเที่ยวต่อ แน่นอนครับเราสองคนเป็นที่จับจองของคนทั้งวัน แต่ก็ชินแล้วละครับกับสายตาที่เขามองและเราก็เที่ยวกันทั้งวันเลยครับฝนตกบ้าง อากาศร้อนบ้างแต่มันก็มีความสุขมากๆครับที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักถึงแม้ตอนนี้สถานะเราจะเปลี่ยนไป.....
และหลังจากเที่ยวเสร็จเราก็กลับมาที่ห้องครับเพื่อพักผ่อนและอาบน้ำก่อนที่จะเดินเที่ยวอีกครั้งเพราะเปียกฝนกันมานิดหน่อยและต้องกลับมาทานยาด้วย และวันนี้ด้วยความบังเอิญผมมองไปเห็นไลน์ของ my bro มันทำให้ผมนอยนิดหน่อยเพราะสิ่งที่เขาคุยกะแฟนเขา แต่ผมก็ไม่พูดอะไรทำเป็นไม่เห็นไม่รับรู้เพราะไม่อยากให้บรรยากาศเสียเลยต้องกลืนน้ำตากลับลงไปไว้แค่เจ็บลึกๆ และเราก็ออกไปหาไรทานกันครับที่ถนนคนเดิน วันนี้ดีหน่อยฝนไม่ตกครับทำให้เราได้เดินดูของมากมายถ่ายรูปกันแบบเต็มที่ และเป็นครั้งแรกและของสิ่งแรกที่ my bro ซื้อให้คือ..พวกกุญแจหมีสีน้ำตาล เราซื้อให้จะได้มีไว้เป็นคู่กันไงเวลาเราไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกัน..หรือเวลาห่างกันนอกจากข้อมือที่เราใส่ให้กันแล้วเวลาเห็นน้องหมีตัวนี้เราจะได้คิดถึงกันตลอดเวลา ผมก็พูดแค่ครับ และขอบคุณนะก่อนที่เราจะกลับมาอาบน้ำนอน และทำเหมือนกับทุกๆครั้งก่อนที่เราจะนอน แต่คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เราจะอยู่ด้วยกัน อยู่ดีๆเราก็มีเรื่องต้องให้ได้พูดคุยกันซึ่งเป็นสาเหตุของน้ำตาของสองเรา เมื่อเริ่มจากคำพูดที่ว่า my bro ถามว่าถ้าวันหนึ่งเราไม่อยู่แล้วแล้วเธอจะทำยังไง ผมเองก็ตอบไปว่าถ้าไม่อยู่แล้วอีกคนก็คงต้องอยู่ใช้ชีวิตต่อไปแม้จะต้องอยู่เพียงเดียวดายก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้..ซึ่งคำตอบที่ผมอยากตอบจริงๆอะหรอ คือ ถ้าวันนั้นมาถึงเราคงอยู่ไม่ได้ในวันทีไม่มีเธออยู่แล้วเราไม่รู้ว่าจะยังไงเราคงอยู่ต่อไม่ได้ และMY BROก็พูดว่าหรอ แต่เธอรู้ไหมถ้าวันที่ไม่มีเธออยู่แล้วเราเองก็คงอยู่ไม่ได้ เพราะเธอคือคนที่อยู่ข้างเรามาตลอดจนทำให้ตลอดระยะเวลา7 ปีที่ผ่านมาเราผูกพันกันมากแค่ไหน ไม่ต้องพูดอะไร เราก็รับรู้กันได้ทุกอย่างรู้ว่าใครเป็นยังไง ใครชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แม้เราจะห่างกันแค่ไหนแต่ความรู้สึกเรากลับสัมผัสกันได้ตลอดเวลา รับรู้กันได้ตลอด แล้วแบบนี้เราจะตัดกันได้ยังไง มันทำให้ผมต้องลุกจากที่นอนและลุกขึ้นไปนั่งมองหน้ากัน แล้วผมเลยถามว่า my bro รักแฟนคนนี้มากใช่ไหม ทันทีที่ได้ยินคำตอบมันทำให้ผมน้ำตาร่วง เมื่อmy bro ตอบว่าใช่ รักมาก เพราะเขาคือคนที่ใช่สำหรับเรา แต่สำหรับเธอเธอเป็นมากกว่า เพราะเธอคือคนที่สำคัญเธอคือคนในครับครัวของเรา ซึ่งเราก็รักเธอมากที่สุดจำไว้ ไม่มีใครจะมาแทนที่พี่ชายคนนี้ได้ เพราะเธอสำคัญมากเราถึงไม่อยากเสียเธอไปเพราะเราเป็นพี่น้องกันเราเลิกเป็นไปได้...เข้าใจใช่ไหมก่อนที่ผมจะโผลตัวเข้าไปกอด my bro พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา แล้วmy bro ก้พูดว่า อย่าทำให้ต้องรู้สึกผิดแบบนี้ดิ อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงแบบนี้ได้ไหม เรามีความสุขมากๆทุกๆครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน เพราะเธอสำคัญเราถึงอยากเจอเป็นคนแรก อยากอยู่ด้วยเป็นคนแรก เข้าใจไหม และหยุดร้องได้แล้วๆพอได้แล้วทันใดนั้นก็มีหยดน้ำหยดลงที่แขนผม เป็นน้ำตา ของ my bro ที่ร้องไห้และไหลลงมาใส่ที่แขนผมผมเลยพูดว่าอย่าร้องไห้นะพี่ร้องไห้ให้แล้วไง ร้องมากพอแล้ว my bro ไม่จำเป็นต้องร้องพร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลอยู่ให้ my bro และเช็ดคราบน้ำตาที่เปื่อนอยู่ที่แก้มออกให้ พร้องกับสัมผัสที่ใบหน้าของเขาเพราะผมอยากมองให้นานเท่าที่ผมจะทำได้ ก่อนที่ผมจะจูบลงไปที่ตาและกอดไว้ไม่อยากปล่อยกันไปเลย เราสองคนได้แต่นั่งเงียบหลังจากจบบทสนทนาลงไปพร้อมกับ”อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันจนถึงเช้าอีกวัน” ถึงเช้าอีกวันเราก็แยกกันอาบน้ำ ทุกเช้า my broจะถามว่า ทานน้ำหรือยัง เข้าห้องน้ำหรือยัง ซึ่งเป็นทุกๆครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน และผมก็ต้องทำตามจนอาบน้ำเสร็จกันผมก็ทำเหมือนทุกๆเช้าคือพับแขนเสื้อให้ และมาครีมให้เหมือนกับทุกๆเช้าที่เราอยู่ด้วยกัน แต่เช้านี้ เป็นเช้าที่my bro กอดผมแน่นกว่าทุกๆครั้ง และพร้อมกับคำพูดที่ว่าเราจะยังอยู่ข้างๆกันเสมอนะ ก่อนที่เราทั้งสองจะเดินไปทานอาหารเช้า และเก็บของก่อนเตรียมตัวเดินทางกลับ กรุงเทพ เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่เราได้ทำบุญร่วมกันอีกครั้ง ผมได้แต่หวังว่าผลบุญที่เราทำ สุดท้ายจะทำให้เราได้กลับมา พบกัน อยู่ด้วยกัน และคอยดูแลกันแบบนี้ตลอดไป.. และเราก็เดินทางมาถึงที่ กทม.ครับ ซึ่งวันนี้เราต้องแยกกัน เพราะ my bro ต้องกลับไปนอนที่บ้าน ส่วนผมเองก็ต้องกลับโคราช เราก็นั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน พร้อมพูดคุยกัน ก่อนที่เราจะกลับไปที่ห้องที่ มหิดลเพื่อไปเก็บของที่ห้อง ให้เรียบร้อย และก่อนจากกัน my bro ก็โผลเข้ากอดผมไว้แน่นผมก็กอด mybro ไว้แน่นอยู่ซักพัก พร้อมกับคำถามว่าเราจะยังได้เจอกันอีกไหม my bro บอก ได้ซิ เราต้องได้เจอกันตลอด ขอบคุณนะ สำหรับทุกๆอย่าง เรามีความสุขทุกๆครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกันๆ จำไว้นะ ไม่มีใครสำคัญเท่าเราสองคนอีกแล้วๆๆขอให้เราจดจำทุกๆเรื่องราวเอาไว้ๆไม่ให้ลืมเลือนไปไหน....คิดถึงมากนะขอให้รู้ไว้ เป็นห่วงมากถึงไม่เคยจะแสดง