สายฝนในวันโต

ตอนเด็ก…
ฉันเคยกลัวฝน กลัวฟ้าร้อง
ทุกครั้งที่ฟ้าร้องเปรี้ยงลงมา หัวใจก็สะดุ้งไหว น้ำตาคลอเบ้า
และไม่ว่าอยู่มุมไหนของบ้าน
ฉันจะวิ่งไปหลบในอ้อมกอดของพ่อ หรือแม่เสมอ
อ้อมกอดนั้น…ปลอดภัย อุ่น และเหมือนโลกทั้งใบหยุดกลัวในทันที

แต่เมื่อโตขึ้น
ชีวิตพาฉันออกมาไกลจากบ้าน ไกลจากอ้อมกอดนั้น
สายฝนยังคงตก ฟ้ายังคงร้อง แต่ฉันไม่มีที่ให้วิ่งเข้าไปอีกแล้ว
มีเพียงหมอนข้าง หรือผ้าห่มเก่า ๆ ที่พอจะช่วยบรรเทาความเปลี่ยวเหงาในใจ
แต่ไม่ว่ามันจะอุ่นแค่ไหน
มันก็ไม่อุ่นเท่าอ้อมกอดของพ่อแม่เลยสักนิด

เราโตขึ้นทุกวัน
ในขณะเดียวกัน…พ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน
เหมือนกับสายฝนที่ร่วงหล่นจากฟ้า
บางวันโปรยปรายเบา ๆ เหมือนคำปลอบโยน
แต่บางวันก็หนักหน่วงจนน้ำตาหลั่งตามไม่รู้ตัว

ฉันอยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
แค่นั่งมองฝนตกจากในบ้าน พร้อมเสียงแม่บ่นให้รีบเก็บผ้า
หรือฟังพ่อบอกให้หลบเข้ามาข้างใน
เพราะตอนนั้น…
แค่ได้อยู่ในบ้านที่มีพ่อแม่
ต่อให้พายุใหญ่แค่ไหน ก็ไม่เคยรู้สึกกลัวเลยสักนิด