มีคืนหนึ่ง หลังเลิกงานฉันขับรถไปหาพัฒน์เหมือนเคย
ตอนนั้นเป็นช่วงปลายฝน ลมเย็น ๆ พัดมาเรื่อยจนเสื้อคลุมบาง ๆ เอาไม่อยู่
หน้าคลินิก Gwellness ที่เราชอบนั่งกัน ไฟสีอุ่นถูกเปิดไว้เหมือนเดิม
กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งออกมาอ่อน ๆ เหมือนทุกคืน
แค่เดินผ่านก็รู้สึกใจสงบแบบประหลาด
พัฒน์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เขายกมือโบกนิด ๆ พร้อมยิ้มแบบที่ทำให้ฉันลืมหายใจเหมือนครั้งแรกที่เจอบนเขา
แต่วันนั้นเขาดูเหนื่อยกว่าปกติ
ฉันเลยแซวว่า
“หน้าแบบนี้ นวดสักชั่วโมงไม๊พ่อคนงานหนัก~”
เขาหัวเราะหายใจฟืดฟาดนิดหน่อยแล้วตอบว่า
“ไม่รู้สิ… แค่เห็นเธอมันก็หายเหนื่อยไปเยอะแล้ว”
โอ้ย… ใครจะรับมือประโยคแบบนี้ไหวคะ 😳
ฉันนั่งลงข้าง ๆ พยายามทำเนียน แต่หน้าแดงแบบไม่อาจซ่อน
วันนั้นเราคุยกันเรื่องทั่วไป
งาน ชีวิต เรื่องแมวของเขา และเรื่องต้นไม้ตายง่ายของฉัน
แต่จู่ ๆ เขาก็เงียบไปช่วงนึง
ก่อนหันมามองตรง ๆ แล้วบอกว่า
“รู้ไหม… ฉันชอบตรงนี้ไม่ใช่เพราะมันเงียบหรือเพราะลมดีนะ
แต่เพราะ… มันเป็นที่ที่เราได้คุยกันครั้งแรกแบบยาว ๆ
ทุกครั้งที่นั่งตรงนี้ ฉันรู้สึกว่า… เราใกล้กันขึ้นนิดหนึ่งเสมอ”
ฉันนี่พูดอะไรไม่ออกไปหลายวินาทีเลยค่ะ
ลมเย็นก็เย็นอยู่ แต่หัวใจมันร้อนขึ้นมาเฉย ๆ 😂
จากนั้นพัฒน์ก็ยื่นมือมาจับมือฉันแบบไม่รีบร้อน
เหมือนกลัวฉันตกใจ แต่ก็ชัดเจนพอที่จะไม่ให้คิดไปไกล
“ถ้าเธอโอเค… จากวันนี้เป็นต้นไป
ตรงนี้ก็เป็น ‘ที่ของเรา’ ได้ไหม?”
ตอนนั้นฉันยังไม่ตอบค่ะ
ฉันแค่ยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ
แต่ในใจนี่กรี๊ดดังมากจนกลัวเจ้าหน้าที่หน้าคลินิกได้ยิน 🤣
🍃 หลังจากวันนั้น…
ทุกครั้งที่เราพากันไปเที่ยวเขาภูลมเย็น
ลงมาในเมือง กินข้าวเสร็จ
เราก็จะแวะมานั่งที่เดิม
เหมือนเป็นธรรมเนียมที่ไม่ต้องพูดแต่รู้กัน
บางคืนก็แค่คุย
บางคืนก็เงียบ ๆ ปล่อยให้ลมพัดผ่าน
บางคืนฉันก็เอาสเปรย์สมุนไพรที่เขาใช้ประจำมาลองฉีดเล่น
เพราะดมกลิ่นแล้วรู้สึกเหมือนคืนแรก ๆ ที่ได้รู้จักกัน
(เขาบอกว่าที่คลินิกนั่นเขาเคยซื้อติดรถไว้อยู่พักหนึ่งด้วย)
มันเป็นสถานที่ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
แต่กลายเป็นเหมือน “บทแรกของเรา”
แบบที่ต่อให้ผ่านไปอีกกี่ปีก็ไม่น่าลืม
🌌 และเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น…
พัฒน์มีแผนจะพาฉันไปเที่ยวที่ใหม่
ไม่ใช่บนเขา ไม่ใช่ทะเล
แต่เป็นที่ที่เขาบอกว่า “อยากให้เราเริ่มความทรงจำหน้าใหม่ด้วยกัน”
เขายังไม่ยอมบอกว่าที่ไหน
แต่ยิ้มแบบมีลับลมคมในมาก
จนฉันเริ่มสงสัยว่ามันจะโรแมนติกเกินต้านอีกหรือเปล่า…
คืนลมอุ่น กับประโยคที่ทำให้ใจเต้นแรงกว่าเดิม
ตอนนั้นเป็นช่วงปลายฝน ลมเย็น ๆ พัดมาเรื่อยจนเสื้อคลุมบาง ๆ เอาไม่อยู่
หน้าคลินิก Gwellness ที่เราชอบนั่งกัน ไฟสีอุ่นถูกเปิดไว้เหมือนเดิม
กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งออกมาอ่อน ๆ เหมือนทุกคืน
แค่เดินผ่านก็รู้สึกใจสงบแบบประหลาด
พัฒน์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เขายกมือโบกนิด ๆ พร้อมยิ้มแบบที่ทำให้ฉันลืมหายใจเหมือนครั้งแรกที่เจอบนเขา
แต่วันนั้นเขาดูเหนื่อยกว่าปกติ
ฉันเลยแซวว่า
“หน้าแบบนี้ นวดสักชั่วโมงไม๊พ่อคนงานหนัก~”
เขาหัวเราะหายใจฟืดฟาดนิดหน่อยแล้วตอบว่า
“ไม่รู้สิ… แค่เห็นเธอมันก็หายเหนื่อยไปเยอะแล้ว”
โอ้ย… ใครจะรับมือประโยคแบบนี้ไหวคะ 😳
ฉันนั่งลงข้าง ๆ พยายามทำเนียน แต่หน้าแดงแบบไม่อาจซ่อน
วันนั้นเราคุยกันเรื่องทั่วไป
งาน ชีวิต เรื่องแมวของเขา และเรื่องต้นไม้ตายง่ายของฉัน
แต่จู่ ๆ เขาก็เงียบไปช่วงนึง
ก่อนหันมามองตรง ๆ แล้วบอกว่า
“รู้ไหม… ฉันชอบตรงนี้ไม่ใช่เพราะมันเงียบหรือเพราะลมดีนะ
แต่เพราะ… มันเป็นที่ที่เราได้คุยกันครั้งแรกแบบยาว ๆ
ทุกครั้งที่นั่งตรงนี้ ฉันรู้สึกว่า… เราใกล้กันขึ้นนิดหนึ่งเสมอ”
ฉันนี่พูดอะไรไม่ออกไปหลายวินาทีเลยค่ะ
ลมเย็นก็เย็นอยู่ แต่หัวใจมันร้อนขึ้นมาเฉย ๆ 😂
จากนั้นพัฒน์ก็ยื่นมือมาจับมือฉันแบบไม่รีบร้อน
เหมือนกลัวฉันตกใจ แต่ก็ชัดเจนพอที่จะไม่ให้คิดไปไกล
“ถ้าเธอโอเค… จากวันนี้เป็นต้นไป
ตรงนี้ก็เป็น ‘ที่ของเรา’ ได้ไหม?”
ตอนนั้นฉันยังไม่ตอบค่ะ
ฉันแค่ยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ
แต่ในใจนี่กรี๊ดดังมากจนกลัวเจ้าหน้าที่หน้าคลินิกได้ยิน 🤣
🍃 หลังจากวันนั้น…
ทุกครั้งที่เราพากันไปเที่ยวเขาภูลมเย็น
ลงมาในเมือง กินข้าวเสร็จ
เราก็จะแวะมานั่งที่เดิม
เหมือนเป็นธรรมเนียมที่ไม่ต้องพูดแต่รู้กัน
บางคืนก็แค่คุย
บางคืนก็เงียบ ๆ ปล่อยให้ลมพัดผ่าน
บางคืนฉันก็เอาสเปรย์สมุนไพรที่เขาใช้ประจำมาลองฉีดเล่น
เพราะดมกลิ่นแล้วรู้สึกเหมือนคืนแรก ๆ ที่ได้รู้จักกัน
(เขาบอกว่าที่คลินิกนั่นเขาเคยซื้อติดรถไว้อยู่พักหนึ่งด้วย)
มันเป็นสถานที่ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
แต่กลายเป็นเหมือน “บทแรกของเรา”
แบบที่ต่อให้ผ่านไปอีกกี่ปีก็ไม่น่าลืม
🌌 และเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น…
พัฒน์มีแผนจะพาฉันไปเที่ยวที่ใหม่
ไม่ใช่บนเขา ไม่ใช่ทะเล
แต่เป็นที่ที่เขาบอกว่า “อยากให้เราเริ่มความทรงจำหน้าใหม่ด้วยกัน”
เขายังไม่ยอมบอกว่าที่ไหน
แต่ยิ้มแบบมีลับลมคมในมาก
จนฉันเริ่มสงสัยว่ามันจะโรแมนติกเกินต้านอีกหรือเปล่า…