มีเรื่องมาเล่า เป็นควันหลงวันแม่ค่ะ...
ชีวิตของแต่ละคนมันแตกต่างกันออกไป
ขึ้นอยู่กับว่าเราต้องการให้มันเป็นแบบไหน...
เราเป็นคนที่ไม่ได้สนิทกับแม่ซักเท่าไหร่
เพราะพ่อกับแม่เลิกกัน เราก็อยู่กับพ่อมาตลอด
ตอนเด็กๆ รู้สึกไม่ดีกับแม่เอามากๆ ที่แม่ทิ้งพ่อ
ที่แม่ไม่อยู่กับเรา ที่แม่ไปมีครอบครัวใหม่
ทุกๆ วันแม่ เราจะรู้สึกเกลียดวันนี้มาก ไม่อยากไปโรงเรียน เพราะเราไม่มีแม่ให้กราบเหมือนเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็จะหยุดอยู่บ้าน
แต่บ้านอยู่ใกล้กับโรงเรียนก็จะได้ยินเสียงตามสาย
เพลงเกี่ยวกับแม่บ้าง พิธีการในงานบ้าง เราก็ได้แต่เอาหมอนปิดหู
นอนน้ำตาเปียกหมอน แล้วก็คิดน้อยใจในชะตาชีวิตกันไป
เด็กๆ เก็บกดมากนะ พี่น้องก็ไม่มีอยู่กับพ่อแค่ 2 คน
ตอนเข้า ปวช. ต้องย้ายมาเรียน ตจว. มาอยู่บ้านยาย
เชื่อมั้ย...อยู่มา 3 ปี จากบ้านยายถึงบ้านแม่แค่ 2-3 ก้าว
แต่แทบไม่เคยเข้าไปหา เข้าไปนี่คือยายให้เอากับข้าวมาให้แค่นั้น
พูดกันนี่นับครั้งได้เลย แถมไม่เคยเรียกแม่ว่าแม่อีกตะหาก
รู้สึกอึดอัดมากที่เป็นแบบนั้น ไม่อยากทำแบบนั้นหรอกนะ ตอนนั้นโตแล้วคิดอะไรได้แล้ว แต่อาจจะเป็นเพราะทิฐิ, อิจฉาครอบครัวใหม่ของแม่, สงสารพ่อ และรู้สึกผิดกับพ่อถ้าเราทำดีกับแม่ เพราะพ่อคือคนที่ดูแลเราอยู่คนเดียวตั้งแต่เล็กจนโต ความรู้สึกเป็นแบบนี้มาตลอด
จนเข้ามหา'ลัย ย้ายมาอยู่กรุงเทพ พ่อก็มาเสีย ก่อนเราเรียนจบไม่กี่เดือน แล้วแม่มาหาที่งานศพพ่อวันเผา
แม่มา*กอด*เรา บอกกับเราว่า "ไม่มีพ่อแล้วพลอยยังมีแม่นะลูก" นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้อยู่ใกล้แม่ขนาดนั้น พอแม่พูดแบบนั้นทิฐิทั้งหมด ความเกลียดชังทั้งหมด มันหายไปหมดเลย วันนั้นเป็นวันที่ร้องไห้มากที่สุดในชีวิต ร้องกับการเสียพ่อไป และร้องกับการได้แม่กลับมา ตั้งแต่วันนั้นเราเปิดใจกับแม่ และครอบครัวใหม่แม่มากขึ้น ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็ไปเยี่ยมเค้าบ่อยขึ้น เรียกแม่ว่าแม่ได้แล้ว รักน้องทุกคนเหมือนน้องแท้ๆ พูดคุยกันได้อย่างสนิทใจ พยายามทดแทนเวลาที่เสียไปให้ได้มากที่สุด แต่ก็ยังมีระยะห่างกันอยู่บ้าง เพราะอะไรก็ไม่รู้สิ
จะให้ไปกอดกัน บอกรักแม่ต่อหน้า มันก็ยังรู้สึกประดักประเดิดอยู่ ขนาดจะถ่ายรูปด้วยกันยังไม่กล้าเลย คนที่ไม่เคยขาดแม่คงไม่รู้หรอก ว่าการเปิดใจอีกครั้งมันยากแค่ไหน
...แต่ก็อยากให้แม่รู้นะ ว่าเป็นห่วงแม่ที่สุด สุขสันต์วันแม่นะ "แม่" ^^
ช่วงชีวิตนึงของคนเรา มันไม่ได้ยาวนานมากนะคะ
อย่างเรา... พ่อดูแลเราเพียงคนเดียวมาตลอด
เราอยากตอบแทนพ่อมาก พยายามดิ้นรนเรียนให้จบ
หาเงินมาเลี้ยงดูพ่อ แต่แล้วก็ไม่ทัน...
เราเลยพยายามดูแลแม่เป็นการทดแทน
อยากให้ทุกคนใช้เวลาที่เหลืออยู่
ู่ดูแลพวกท่านก่อนที่มันจะสาย
พยายามวางทิฐิลง รู้ว่ามันยากแต่ถ้าทำได้ มันจะมีความสุขมากๆ ค่ะ
...สุขสันต์วันแม่ย้อนหลังนะคะทุกคน ^^
สุขสันต์วันแม่นะ "แม่"
ชีวิตของแต่ละคนมันแตกต่างกันออกไป
ขึ้นอยู่กับว่าเราต้องการให้มันเป็นแบบไหน...
เราเป็นคนที่ไม่ได้สนิทกับแม่ซักเท่าไหร่
เพราะพ่อกับแม่เลิกกัน เราก็อยู่กับพ่อมาตลอด
ตอนเด็กๆ รู้สึกไม่ดีกับแม่เอามากๆ ที่แม่ทิ้งพ่อ
ที่แม่ไม่อยู่กับเรา ที่แม่ไปมีครอบครัวใหม่
ทุกๆ วันแม่ เราจะรู้สึกเกลียดวันนี้มาก ไม่อยากไปโรงเรียน เพราะเราไม่มีแม่ให้กราบเหมือนเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็จะหยุดอยู่บ้าน
แต่บ้านอยู่ใกล้กับโรงเรียนก็จะได้ยินเสียงตามสาย
เพลงเกี่ยวกับแม่บ้าง พิธีการในงานบ้าง เราก็ได้แต่เอาหมอนปิดหู
นอนน้ำตาเปียกหมอน แล้วก็คิดน้อยใจในชะตาชีวิตกันไป
เด็กๆ เก็บกดมากนะ พี่น้องก็ไม่มีอยู่กับพ่อแค่ 2 คน
ตอนเข้า ปวช. ต้องย้ายมาเรียน ตจว. มาอยู่บ้านยาย
เชื่อมั้ย...อยู่มา 3 ปี จากบ้านยายถึงบ้านแม่แค่ 2-3 ก้าว
แต่แทบไม่เคยเข้าไปหา เข้าไปนี่คือยายให้เอากับข้าวมาให้แค่นั้น
พูดกันนี่นับครั้งได้เลย แถมไม่เคยเรียกแม่ว่าแม่อีกตะหาก
รู้สึกอึดอัดมากที่เป็นแบบนั้น ไม่อยากทำแบบนั้นหรอกนะ ตอนนั้นโตแล้วคิดอะไรได้แล้ว แต่อาจจะเป็นเพราะทิฐิ, อิจฉาครอบครัวใหม่ของแม่, สงสารพ่อ และรู้สึกผิดกับพ่อถ้าเราทำดีกับแม่ เพราะพ่อคือคนที่ดูแลเราอยู่คนเดียวตั้งแต่เล็กจนโต ความรู้สึกเป็นแบบนี้มาตลอด
จนเข้ามหา'ลัย ย้ายมาอยู่กรุงเทพ พ่อก็มาเสีย ก่อนเราเรียนจบไม่กี่เดือน แล้วแม่มาหาที่งานศพพ่อวันเผา
แม่มา*กอด*เรา บอกกับเราว่า "ไม่มีพ่อแล้วพลอยยังมีแม่นะลูก" นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้อยู่ใกล้แม่ขนาดนั้น พอแม่พูดแบบนั้นทิฐิทั้งหมด ความเกลียดชังทั้งหมด มันหายไปหมดเลย วันนั้นเป็นวันที่ร้องไห้มากที่สุดในชีวิต ร้องกับการเสียพ่อไป และร้องกับการได้แม่กลับมา ตั้งแต่วันนั้นเราเปิดใจกับแม่ และครอบครัวใหม่แม่มากขึ้น ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็ไปเยี่ยมเค้าบ่อยขึ้น เรียกแม่ว่าแม่ได้แล้ว รักน้องทุกคนเหมือนน้องแท้ๆ พูดคุยกันได้อย่างสนิทใจ พยายามทดแทนเวลาที่เสียไปให้ได้มากที่สุด แต่ก็ยังมีระยะห่างกันอยู่บ้าง เพราะอะไรก็ไม่รู้สิ
จะให้ไปกอดกัน บอกรักแม่ต่อหน้า มันก็ยังรู้สึกประดักประเดิดอยู่ ขนาดจะถ่ายรูปด้วยกันยังไม่กล้าเลย คนที่ไม่เคยขาดแม่คงไม่รู้หรอก ว่าการเปิดใจอีกครั้งมันยากแค่ไหน
...แต่ก็อยากให้แม่รู้นะ ว่าเป็นห่วงแม่ที่สุด สุขสันต์วันแม่นะ "แม่" ^^
ช่วงชีวิตนึงของคนเรา มันไม่ได้ยาวนานมากนะคะ
อย่างเรา... พ่อดูแลเราเพียงคนเดียวมาตลอด
เราอยากตอบแทนพ่อมาก พยายามดิ้นรนเรียนให้จบ
หาเงินมาเลี้ยงดูพ่อ แต่แล้วก็ไม่ทัน...
เราเลยพยายามดูแลแม่เป็นการทดแทน
อยากให้ทุกคนใช้เวลาที่เหลืออยู่
ู่ดูแลพวกท่านก่อนที่มันจะสาย
พยายามวางทิฐิลง รู้ว่ามันยากแต่ถ้าทำได้ มันจะมีความสุขมากๆ ค่ะ
...สุขสันต์วันแม่ย้อนหลังนะคะทุกคน ^^