อยากฟังความเห็นจากทุกคน

เรื่องมีอยู่ว่า เราไม่ชอบแม่ตัวเองเลยค่ะ เราโตมากับตายายท่านเลี้ยงมาตั้งเเต่เด็ก แม่ไปทำงานที่ไหนก็ไม่รู้นานๆทีจะกลับมาซึ่งเราไม่สนิทกับแม่คุยกันก็ปีละครั้งสองครั้งเฉพาะเวลาเขากลับมาแต่แม่จะพูดตลอดว่าต้องเรียนให้เก่งเหมือนแม่กดดันการเรียนทุกครั้งจบมาจะได้มีงานดีๆทำแต่เราคิดว่าเเม่ก็เรียนเก่งแต่ทำไมไม่ได้ทำงานดีๆละ(ไม่ใช่ว่าเราไม่เห็นด้วยนะเรื่องเรียนเราตั้งใจเรียนค่ะเกรด4ทุกเทอม ต่ำสุดก็3.7 ไรงี้) ตายายพูดเสมอว่าแม่เรียนเก่งมาก แต่เราคิดว่าถ้าเเม่เรียนเก่งทำไมชีวิตแม่ถึงได้แค่นี้ละ แม่จบแค่ม.6 ตายายจะส่งเรียนต่อแต่แม่เอาผัวมีลูกก่อนตั้งแต่อายุ19 ไม่ยอมกลับไปเรียนทั้งที่เรียนได้ มีลูกก็ไม่ยอมเลี้ยง ทิ้งไว้กับตายายอีกเงินก็ไม่โอนมาให้ แตกต่างจากตายายเขาจบแค่ป.6 ไม่ได้เรียนต่อด้วยซ้ำ แต่เขาสามารถมีสวน มีธุรกิจ คุมคนงานได้เป็นสิบๆ ส่งลูกคนเล็กเรียนจบได้(เสียดายเขาค่ะป่วยตายซะก่อน) นอกจากนี้สิ่งที่เราเกลียดที่สุดคือ เรื่องการที่แม่มีครอบครัวค่ะ แม่ชอบสอนเราเรื่องความรักช่วงนี้เราอยู่ในช่วงวัยรุ่น แม่เอาเรื่องนี้มาพูดบ่อยค่ะแม่บอกว่าคบกับใครต้องดูนั้นนี้ แต่เวลาแม่มีความรักแม่ไม่ดูเลยค่ะ ไปคว้าตัวอะไรก็ไม่รู้มาเป็นพ่อเลี้ยงเราแต่ละคนคือดูไม่ได้เลย มันทำให้เรารู้สึกสมเพชแม่ตัวเองค่ะ พ่อเลี้ยงคนล่าสุดเอารถไปจำนำไม่มีเงินไปจ่ายเขามายึดรถค่ะ แม่ได้มาขอเงินกับตาไป80,000ตาก็ให้ค่ะ แม่อายุ37ค่ะ ไม่มีอะไรในชีวิต ลูกก็ไม่เลี้ยงค่ะ ตาบอกให้มาช่วยงานที่บ้านก็ไม่มา เอาแต่ติดอยู่กับผัวใหม่คนล่าสุด ฝั่งนั้นพูดไรก็ยอมหมด ตาต้องหมดหวังขนาดไหนอ่ะ ตาถามเราว่าจะทำธุรกิจตาต่อไหม เราก็ตอบว่าคงไม่เพราะเราอยากเป็นหมอตาบอกว่าถ้าตาทำงานต่อไม่ไหวก็จะขายทุกอย่างละอยู่บ้านสวน ไม่ให้แม่สานต่อเพราะถ้าเเม่สานต่อคงเจ๊ง ตาไม่อยากให้เป็นงั้นเพราะตาสร้างมากับมือและช่วงสองเดือนที่ผ่านมาก็ได้ยินว่ากู้เงินจะไปทำงานที่ตปท.ค่ะไม่รู้จะยังไงต่อ ทุกคนคิดไงบ้างคะ ยาวมากเลยค่ะแต่ก็อยากระบายความในใจ