ความคิดเราแย่ไหมที่เราคิดแบบนี้

เรื่องคือ เราโตมากับตายายค่ะ แม่กับพ่อแยกทางกัน ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ ตายายก็เลี้ยงเราปกติแม่ไปทำงานกลับมาเป็นบางที เราเลยไม่ค่อยสนิทกับแม่เพราะคุยกันทีไรมีปัญหาตลอดเวลาเขาอยากให้เราทำอะไรเราทำให้ค่ะ ตั้งเเต่เด็กจนโตเราโดนเขากดดันเรื่องเกรดตลอด ต้องได้เกรด4ต้องเป็นที่1 แต่พอเราขอรางวัลบ้างเขากลับบอกไม่มีตัง แตกต่างกับพ่อที่ขออะไรได้หมดค่ะ ลำบากแค่ไหนก็หามาให้ แม่และตายายชอบบอกเราตลอดว่าพ่อไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้แต่พ่อดีมาก แม่บอกว่าพ่อไม่เคยโอนตังมาให้เรา แต่เรารู้ค่ะ พ่อโอนให้ย่าให้ย่าเอามาให้เราเองเพราะตอนเด็กยังไม่มีบัญชีเรา ต้องโอนเข้าบัญชีคนอื่น ซึ่งพ่อไม่ไว้ใจค่ะ ที่เราไม่เข้าใจคือ แม่ชอบด่าว่าพ่อไม่ส่งเสียเราทั้งที่พ่อก็ซื้อให้หลายอย่าง แต่แม่กับไม่ให้เลยสักอย่างและไม่ได้ส่งเสียลูกอีกคนที่เกิดกับสามีใหม่(ที่เลิกกันแล้ว) สักนิด  ครอบครัวแม่มีหนี้เยอะมากค่ะ พ่อมีเงินส่งเรียนค่ะอยากไปอยู่กับพ่อมากตอนนั้น พ่อทำงานอยู่ในตัวเมืองของจังหวัดมีรร.ดีๆ ที่เราคิดว่าถ้าเราได้ไปเราจะมีสังคมที่ดีกว่านี้ แต่ที่ๆเราอยู่คือชนบทค่ะ ห่างไกลความเจริญ โกรธที่แม่ทำไมไม่ยกเราให้ไปอยู่กับพ่อจะกั๊กไว้ทำไมในเมื่อก็เลี้ยงเราไม่ได้ดี จบม.6 เราออกจากบ้านมาเลยค่ะ การที่แม่เอาแต่พูดว่าไม่มีเงินทนไปก่อนทำให้เราเกลียดคำนี้เลย เราอยากเกิดมาสบายไม่ได้อยากเกิดมาทนฟังอะไรแบบนี้  อยากได้อะไรแม่ก็ไม่เคยให้ของขวัญสักชิ้นยังไม่เคยได้ ปัจจุบันเราเรียนจบมีงานทำมีเงินของตัวเองซื้อขนมเป็น100ห่อยังได้ เราไม่เคยกลับไปบ้านนั้นอีกเลย ส่วนมากไปหาพ่อมากกว่า เกือบสิบปีได้ ญาติๆต่างพูดให้เราว่า ทำไมไม่กลับมาดูแลแม่บ้างแต่เราก็โอนเงินไปบ้างนิดหน่อย โอนไปบัญชีตายายนะคะ เราไม่โอนให้เเม่เพราะคิดว่าแม่ก็ไม่ได้โอนให้เรา เราผิดไหมค่ะ ที่เรามีความคิดแบบนี้ ปล.เงินที่ใช้ตอนเด็กมาจากพ่อนะคะ ที่ให้ย่าเอามาให้