แอบสงสาร ว่าจริงๆถ้าแม่อบรมมาดี ลำยองเป็นคนสวย นิสัยพื้นฐาน(ที่แม่ไม่ได้สอน) ไม่ได้เลวทราม
เอานิสัยลำยองนุ่นที่เราชอบนะ
1. มีอะไรเช่นเงินทอง บ้าน แบ่งให้น้องกินน้องใช้
2. มีเงินมีของ แบ่งให้แม่
3. เว้นแต่ตอนกำนัน

็เห็นนางรักทีละคนนะ ตอนก้อร้อก้อติกกับสันต์(รักแรก) ก็หวานมาก ไม่ได้จะเอาแต่ได้อย่างเดียว ดูแล้วนางน่าจะรักสันต์จริง แต่ตอนนั้นเด็ก แรงทั้งคู่ ไปกันไม่รอด(มีนิสัยเสียที่แม่แลสปอยล์ไว้เยอะ เช่นหัดให้กินเหล้า(ยาดอง) ตามใจไม่เคยให้ทำงานจนขี้เกียจตัวเป็นขน โตมากับครอบครัวสลัม ยายแลก็พูดจาไม่เพราะ ปากก็จัด ถ้าลำยองได้รับการอบรมดีๆมาตั้งแต่เด็กไม่แน่ว่าชีวิตรักกับสันต์ไม่ล่มขนาดนี้)
4. ด่าลูก ไม่สนใจเลี้ยง ที่บ้านตัวเองก็ประมาณนี้เหมือนผลิตๆๆลูกแล้วก็อยู่ด้วยแต่ทิ้งๆขว้างๆ บวกนิสัยที่โดนสปอยล์มาแต่เด็ก แม่สอนให้กินเหล้า เลยเละ แต่จริงๆนางก็อยู่กับลูกนะ ไอ้ที่ต่อรองกับสันต์ ปู่ย่า เพราะต้องการเอาชนะ ไม่ใช่ว่าอยากทำลายชีวิตวันเฉลิมหรอก นางไม่ได้เป็นคนซับซ้อนขนาดนั้น ออกจะโง่เง่าหลายๆหน(ลำยองนะ ไม่ใช่นุ่น)
5. นิสัยดูดเงินผู้ชาย ยายแลก็เคยพูดให้ทำ แต่พอยายแลคิดได้ ลำยองกลับมีนิสัย(พ่อแม่รังแกฉัน)ฝังรากแล้ว แถมโง่ขนาดนี้จะไปรู้ได้ยังไงอันไหนกงจักร อันไหนดอกบัว
6. ด้วยความที่ร่ำเรียนมาน้อย คิดอะไรก็อยู่ในโลกแคบๆ เลยดำเนินชีวิตผิดๆ ไม่มีแม่ไม่มีครูที่ดี
ความจริงตามบท เราน่าจะสงสารยายแลมากที่สุด
แต่ยายแลที่เป็นแม่แท้ๆ ไม่อบรมขัดเกลา จึงเรียกได้ว่าชีวิตลำยองพังเพราะนิสัยตัวเองกับสิ่งที่แม่สปอยล์มาจนขนาดนี้ อีกอย่าง ลำยองโดนน้องด่าจะไปเชื่อถือน้องตัวเองได้ยังไงในเมื่อคิดว่าตัวเองแน่ เป็นลูกพี่
พอแม่ตัวเองคิดได้ จะหวังให้ลูกคิดตามตัวเองทัน มันยาก เพราะเหมือนเส้นผมบังภูเขา ยายแลมองจากมุมตัวเอง แต่ลำยองมองตัวเองไม่เห็น ง่ายๆ มองไม่เห็นขนตาตัวเองหรอก(ใครเห็นก็แปลก) นิสัยคนเราเมื่อปลูกฝังมานาน จะแก้ไขในเวลาไม่นาน แก้ยาก อย่าว่าแต่ลำยอง คนในสังคมที่เห็นแก่ๆ ยังทำเรื่องชั่วได้เนี่ย ไม่ใช่เพราะมองตัวเองไม่เห็นหรือ
ในขณะที่วันเฉลิม ถ้าดูกันจริงๆยังมีที่พึ่งพิง มีหลวงตา มีคนอื่นคอยสอนตั้งแต่เล็กแต่น้อย
ดูๆไปเราจึงเวทนาลำยองมากที่สุด ถ้านางได้รับการอบรมที่ดี ชีวิตอาจไปโลด(ในทางดี) ดูนุ่นเล่นแล้วเศร้ามาก จะเกลียดก็เกลียดไม่ลงเพราะคนอื่นมีส่วนทำให้ลำยองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน แถมนาง(ในเรื่อง)ก็โง่ได้ใจ คงคิดไม่ได้อยู่แล้ว
ตอนนี้นางเริ่มมีอาการโรคร้ายยังไม่รู้ตัว ดูแล้วยิ่งหดหู่ จะว่าไปเรื่องนี้แก้บทไปเยอะ ไม่งั้นหดหู่กว่านี้อีก
ลำยอง นุ่น สำหรับเราดูแล้วทำไมไม่เกลียดนะ ที่แน่ๆไม่ใช่เพราะลำยองสวย (ต่อในกระทู้)
เอานิสัยลำยองนุ่นที่เราชอบนะ
1. มีอะไรเช่นเงินทอง บ้าน แบ่งให้น้องกินน้องใช้
2. มีเงินมีของ แบ่งให้แม่
3. เว้นแต่ตอนกำนัน
4. ด่าลูก ไม่สนใจเลี้ยง ที่บ้านตัวเองก็ประมาณนี้เหมือนผลิตๆๆลูกแล้วก็อยู่ด้วยแต่ทิ้งๆขว้างๆ บวกนิสัยที่โดนสปอยล์มาแต่เด็ก แม่สอนให้กินเหล้า เลยเละ แต่จริงๆนางก็อยู่กับลูกนะ ไอ้ที่ต่อรองกับสันต์ ปู่ย่า เพราะต้องการเอาชนะ ไม่ใช่ว่าอยากทำลายชีวิตวันเฉลิมหรอก นางไม่ได้เป็นคนซับซ้อนขนาดนั้น ออกจะโง่เง่าหลายๆหน(ลำยองนะ ไม่ใช่นุ่น)
5. นิสัยดูดเงินผู้ชาย ยายแลก็เคยพูดให้ทำ แต่พอยายแลคิดได้ ลำยองกลับมีนิสัย(พ่อแม่รังแกฉัน)ฝังรากแล้ว แถมโง่ขนาดนี้จะไปรู้ได้ยังไงอันไหนกงจักร อันไหนดอกบัว
6. ด้วยความที่ร่ำเรียนมาน้อย คิดอะไรก็อยู่ในโลกแคบๆ เลยดำเนินชีวิตผิดๆ ไม่มีแม่ไม่มีครูที่ดี
ความจริงตามบท เราน่าจะสงสารยายแลมากที่สุด
แต่ยายแลที่เป็นแม่แท้ๆ ไม่อบรมขัดเกลา จึงเรียกได้ว่าชีวิตลำยองพังเพราะนิสัยตัวเองกับสิ่งที่แม่สปอยล์มาจนขนาดนี้ อีกอย่าง ลำยองโดนน้องด่าจะไปเชื่อถือน้องตัวเองได้ยังไงในเมื่อคิดว่าตัวเองแน่ เป็นลูกพี่
พอแม่ตัวเองคิดได้ จะหวังให้ลูกคิดตามตัวเองทัน มันยาก เพราะเหมือนเส้นผมบังภูเขา ยายแลมองจากมุมตัวเอง แต่ลำยองมองตัวเองไม่เห็น ง่ายๆ มองไม่เห็นขนตาตัวเองหรอก(ใครเห็นก็แปลก) นิสัยคนเราเมื่อปลูกฝังมานาน จะแก้ไขในเวลาไม่นาน แก้ยาก อย่าว่าแต่ลำยอง คนในสังคมที่เห็นแก่ๆ ยังทำเรื่องชั่วได้เนี่ย ไม่ใช่เพราะมองตัวเองไม่เห็นหรือ
ในขณะที่วันเฉลิม ถ้าดูกันจริงๆยังมีที่พึ่งพิง มีหลวงตา มีคนอื่นคอยสอนตั้งแต่เล็กแต่น้อย
ดูๆไปเราจึงเวทนาลำยองมากที่สุด ถ้านางได้รับการอบรมที่ดี ชีวิตอาจไปโลด(ในทางดี) ดูนุ่นเล่นแล้วเศร้ามาก จะเกลียดก็เกลียดไม่ลงเพราะคนอื่นมีส่วนทำให้ลำยองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน แถมนาง(ในเรื่อง)ก็โง่ได้ใจ คงคิดไม่ได้อยู่แล้ว
ตอนนี้นางเริ่มมีอาการโรคร้ายยังไม่รู้ตัว ดูแล้วยิ่งหดหู่ จะว่าไปเรื่องนี้แก้บทไปเยอะ ไม่งั้นหดหู่กว่านี้อีก