ตามหาพ่อ "18 ปี ที่ไม่เคยพบกัน"

สวัสดีครับ ผมจะเล่าเรื่องสั้นๆนะครับ ผม"กำลังตามหาพ่อที่ไม่เคยพบกันมาเป็นเวลา 18 ปี" หลังจากที่แม่และพ่อแยกทางกัน แม่ก็ได้นำผมไปให้ตากับยายเลี้ยงที่ต่างหวัด ซึ่ง ณ ตอนนั้นผมก็เติบโตที่ต่างจังหวัด และตลอดเวลา 7 ปีที่ผมอยู่กับตายาย ผมก็คิดว่า..ท่านทั้งสองคือพ่อแม่ที่แท้จริงของผม ตอนที่ผมอยู่อนุบาล ผมมักจะถูกเพื่อนๆล้อว่า.."ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่" ผมก็ได้แต่ร้องไห้วิ่งไปฟ้องครู และกลับบ้านมาก็ซึมเศร้าไม่กล้าที่จะออกไปเล่นกับใคร ? เพราะกลัวเพื่อนล้อและใช้คำพูดเดิมๆอีก จนผมนึกสงสัยกับการถูกล้อ ผมจึงถามยายว่า..พ่อแม่จริงๆของผมท่านอยู่ที่ไหน ? ท่านเป็นใคร ? ยายก็ได้ตอบผมว่า..พ่อแม่แยกทางกันและได้ทิ้งผมไป และเอามาให้เลี้ยง ตากับยายท่านเชื่อว่าพ่อกับแม่ของผม ท่านคงเสียชีวิตแล้วเพราะไม่มีใคร ? สามารถติดต่อพ่อแม่ของผมได้เลย จนในที่สุดผมก็ชินชากับคำพูดล้อพวกนั้น และคิดเสมอผมกำพร้าพ่อแม่ จนทำให้ผมเป็นเด็กเก็บกด และเด็กโลกส่วนตัวสูงไม่สุงสิงกับใครถ้าไม่สนิทจริงๆ เวลาผ่านไป ผมอายุได้ 8 ขวบ สิ่งที่ไม่ควรเกิดก็เกิดขึ้น เมื่อมีผู้หญิงคนนึงที่ผมเฝ้ารอมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ท่านมาหาผมและรับผมมาอยู่ที่กรุงเทพฯ นั่นก็คือ.."แม่ แม่บังเกิดเกล้าของผม" ครั้งแรกที่เจอผมวิ่งหนีแม่ตัวเองเพราะด้วยความกลัว ความไม่ชิน ผมร้องไห้วิ่งไปกอดยาย ยายปลอบและบอกว่า..นั่นไง ?! แม่... ทว่าแม่ผมได้พาผู้ชายอีกคนมา ซึ่งผมพยายามคิดว่า..นั่นพ่อเราสินะ เปล่าหรอกครับ เขาคือพ่อเลี้ยงของผม สามีใหม่ของแม่ เวลาผ่านผมก็เดินทางมาอยู่กับแม่มาเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ จนตอนนี้ผมอายุได้ 18 ปี ผมเป็นเด็กมีปัญหา เพราะการที่ผมเก็บกดและขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง หลายๆอย่างที่ผมต้องเจอ หลายๆเรื่องที่ผมต้องแบกรับ และหลายๆสิ่งที่ผมต้องเสียสละ เสียสละให้น้องสาวอีกสองคน ที่เกิดจากแม่เดียวกับผมแต่คนละพ่อ ผมเหมือนตัวประหลาด  จนในที่สุดผมก็เรียนไม่จบปวช.3 เพราะทะเลาะกับแม่รุนแรงเกินจนผมจะรับไหว ผมได้ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกได้เกือบครึ่งปี และแม่ก็รับผมกลับ เพราะผมป่วยหนัก พอเมื่อผมกลับไปอยู่บ้านผมก็มีความรู้ไม่เหมือนเดิม และสิ่งที่ผมโหยหาที่สุด ต้องการสิ่งที่มาทดแทนความรู้สึกที่ขาดหายไป นั่นก็คือพ่อ..พ่อที่ได้ให้กำเนิดผม ผมทำทุกอย่างเพื่อจะตามหาพ่อ ผมได้เพียงแต่รู้จังหวัดที่พ่ออยู่และชื่อ/นามสุกล ของพ่อ ผมพยายามถามแม่ แต่เมื่อพูดถึงเรื่องพ่อแม่ก็จะด่าผมและบอกอย่ารื้อฟื้นพูดถึงอีก แม่ผมเขาเกลียดพ่อมาก เพราะพ่อทิ้งแม่ไปและไม่เคยรับผิดชอบอะไร ? ในตัวผมเลย ผมก็เสียใจนะครับ แต่ไม่เกลียดพ่อ เพราะท่านคือพ่อผิดถูกยังไงก็พ่อของเรา จนวันหนึ่งยายบอกผมว่า.."พ่อติดต่อมาหาก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่กับแม่ที่บ้าน แม่ได้ด่าต่อว่าและสั่งห้ามไม่ให้มาเจอผม" ผมรู้สึกแย่มาก ทำไม ? แม่ถึงไม่อยากให้พ่อมาหาผม ผมก็อยากเจอ ทุกครั้งที่ลุงป้าบอกผมว่า..ผมเหมือนพ่อมาก มันยิ่งตรอกย้ำทำให้ผมต้องการพ่อ อยากเจอพ่อ อยากกอดและบอกรักพ่อ แค่ได้พบและเจอหน้าสักครั้งในชีวิตก็ยังดี ผมก็จนปัญญาแล้ว เพื่อนๆชาวพันทิปช่วยชี้แจงแนะนำการตามหาพ่อหน่อยสิครับ ผมอยากพบกับพ่อ..