สวัสดีคะ เรามีเรื่องอยากปรึกษาคะ
แฟน เราเป็นชาวแคนนาดา คบกันมา 3 ปี จะเข้าปีที่ 4 , 1-2 ปีแรก เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด ไม่เคยมีปัญหาเลย
3-4 หลัง เราย้ายกลับมาไทย หลังเราเรียนจบ ,มีปัญหาเรื่อยๆ เพราะความ ขี้น้อยใจและขี้หึงของเราบ้าง แต่สุดท้ายก็ยังรักกัน ให้อภัยกัน
แฟนเป็นวิศวะ เกี่ยวกับน้ำมัน ทำงาน 20 วัน พัก 4-7 แล้วแต่ประเดนคือ หลังๆ เราทะเราะกันถี่ มากขึ้นเพราะเรารู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป
ไม่เหมือนเดิม ทั้งคำพูดคำ จา ถามอะไรก็ ตอบ OK , um, Yes, No,โทรไปก็ไม่เคยรับ ไม่พร้อมจะคุย จากปกติเคยเปิดกล้องคุยกันบ่อยๆ
ตอนนี้ไม่ได้เห็นหน้ากันจะสามเดือนแล้ว เรามาทราบทีหลังว่าเค้ามีปัญหากับบริษัท แล้วเค้าลาออก ไม่มีงานทำ
และมีหนี้ อีกก้อนนึง ประมาณ 2 ล้านกว่าบาท จากการซื้อบ้านร่วมกับน้องสาว และอื่นๆๆ
เราเลยบอกให้เค้ามาอยู่เมืองไทยไม๊ มาทำธุรกิจด้วยกัน มาเปิดร้านอาหาร หรือสิ่งที่เค้าอยากทำ
เค้าก็ไม่เอา เค้าบอกเค้ารักแคนดา ไม่อยากไปไหน (ตอนรักกันดี บอกว่า จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน ที่ไทย ตอนนี้เหมือนเราไม่มีจุดหมายเลย)
เค้าบอกว่าเค้าปวดหัวมาก ไม่ยอมไปหาหมอ เพราะเค้ากลัวว่าเค้าจะเป็นมะเร็งที่สมอง เค้าไม่อยากรู้
เค้าอยากตาย ชีวิตเค้าไร้ค่า ไม่มีอะไรเลย ไม่อยากเป็นภาระใคร นี่คือสิ่งที่เค้าพูด
ตอนนั้นเรายังไม่ทราบว่าเค้าป่วยเป็นโรคซึมเศร้า แอบก็ชวนเค้าทะเราะบ่อย คิดว่าเค้านอกใจ ทะเราะจนเกือบเลิก
แต่สุดท้ายเราก็มานั่งคิดและพิจารณา ว่าเมื่อก่อนเค้าดีแบบนั้นแบบนี้ ปกติเค้าไม่ใช่คนแบบนี้
หาข้อมูล และคิดว่าเค้าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้า หรือมีภาวะกดดันหลายๆๆอย่าง จากที่ทำงาน เรื่องหนี้สิน
ตอนนี้ ก็พยามทำตัวดี ไม่ระแวง ไม่พูดจาให้เค้าเสียน้ำใจ พยาม พูดให้กำลังใจเค้าตลอดเลย
คุยกันดี 2 วัน เหมือนจะเริ่มสนใจอยากทำโน่นนี่ เค้าทำหลายๆ เหมือนว่ามีสติกลับมาตั่งต้นได้
พออีก วัน ก็เหมือนอยากเลิกกับเรา บอกว่าเค้าไม่มีอะไรเลย เธอจะมาเสียเวลาทำไมคนอย่างฉัน
ฉันเป็นแค่คนไร้ค่า
จนบางครั้งเราแอบคิดว่า หรือเค้าอยากเลิกกับเราจริงๆ เค้าถึงพูดกับเราแบบนั้น
แต่คิดว่ายังไงตอนนี้ก็เลิกหรือทิ้งเค้าไม่ได้แน่นนอน แต่ยอมรับว่าเสียใจ และน้อยใจกับการกระทำและคำพูดของเค้าหลายอย่าง
อยากขอคำแนะนำว่า เราควรทำยังไงดีคะ เราจะทนต่อไปให้เค้าผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตัวกับเค้าแบบไหน
ให้กำลังใจเค้าแบบไหน เพื่อให้เค้าผ่านไปได้
ตอนนี้เราไม่คิดว่าจะทิ้งหรือเดินจากไปไหนทั้งนั้น ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ
ท้อแท้กับความรัก ที่ถูกบั่นทอน จากโรคซึมเศร้า
แฟน เราเป็นชาวแคนนาดา คบกันมา 3 ปี จะเข้าปีที่ 4 , 1-2 ปีแรก เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด ไม่เคยมีปัญหาเลย
3-4 หลัง เราย้ายกลับมาไทย หลังเราเรียนจบ ,มีปัญหาเรื่อยๆ เพราะความ ขี้น้อยใจและขี้หึงของเราบ้าง แต่สุดท้ายก็ยังรักกัน ให้อภัยกัน
แฟนเป็นวิศวะ เกี่ยวกับน้ำมัน ทำงาน 20 วัน พัก 4-7 แล้วแต่ประเดนคือ หลังๆ เราทะเราะกันถี่ มากขึ้นเพราะเรารู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป
ไม่เหมือนเดิม ทั้งคำพูดคำ จา ถามอะไรก็ ตอบ OK , um, Yes, No,โทรไปก็ไม่เคยรับ ไม่พร้อมจะคุย จากปกติเคยเปิดกล้องคุยกันบ่อยๆ
ตอนนี้ไม่ได้เห็นหน้ากันจะสามเดือนแล้ว เรามาทราบทีหลังว่าเค้ามีปัญหากับบริษัท แล้วเค้าลาออก ไม่มีงานทำ
และมีหนี้ อีกก้อนนึง ประมาณ 2 ล้านกว่าบาท จากการซื้อบ้านร่วมกับน้องสาว และอื่นๆๆ
เราเลยบอกให้เค้ามาอยู่เมืองไทยไม๊ มาทำธุรกิจด้วยกัน มาเปิดร้านอาหาร หรือสิ่งที่เค้าอยากทำ
เค้าก็ไม่เอา เค้าบอกเค้ารักแคนดา ไม่อยากไปไหน (ตอนรักกันดี บอกว่า จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน ที่ไทย ตอนนี้เหมือนเราไม่มีจุดหมายเลย)
เค้าบอกว่าเค้าปวดหัวมาก ไม่ยอมไปหาหมอ เพราะเค้ากลัวว่าเค้าจะเป็นมะเร็งที่สมอง เค้าไม่อยากรู้
เค้าอยากตาย ชีวิตเค้าไร้ค่า ไม่มีอะไรเลย ไม่อยากเป็นภาระใคร นี่คือสิ่งที่เค้าพูด
ตอนนั้นเรายังไม่ทราบว่าเค้าป่วยเป็นโรคซึมเศร้า แอบก็ชวนเค้าทะเราะบ่อย คิดว่าเค้านอกใจ ทะเราะจนเกือบเลิก
แต่สุดท้ายเราก็มานั่งคิดและพิจารณา ว่าเมื่อก่อนเค้าดีแบบนั้นแบบนี้ ปกติเค้าไม่ใช่คนแบบนี้
หาข้อมูล และคิดว่าเค้าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้า หรือมีภาวะกดดันหลายๆๆอย่าง จากที่ทำงาน เรื่องหนี้สิน
ตอนนี้ ก็พยามทำตัวดี ไม่ระแวง ไม่พูดจาให้เค้าเสียน้ำใจ พยาม พูดให้กำลังใจเค้าตลอดเลย
คุยกันดี 2 วัน เหมือนจะเริ่มสนใจอยากทำโน่นนี่ เค้าทำหลายๆ เหมือนว่ามีสติกลับมาตั่งต้นได้
พออีก วัน ก็เหมือนอยากเลิกกับเรา บอกว่าเค้าไม่มีอะไรเลย เธอจะมาเสียเวลาทำไมคนอย่างฉัน
ฉันเป็นแค่คนไร้ค่า
จนบางครั้งเราแอบคิดว่า หรือเค้าอยากเลิกกับเราจริงๆ เค้าถึงพูดกับเราแบบนั้น
แต่คิดว่ายังไงตอนนี้ก็เลิกหรือทิ้งเค้าไม่ได้แน่นนอน แต่ยอมรับว่าเสียใจ และน้อยใจกับการกระทำและคำพูดของเค้าหลายอย่าง
อยากขอคำแนะนำว่า เราควรทำยังไงดีคะ เราจะทนต่อไปให้เค้าผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตัวกับเค้าแบบไหน
ให้กำลังใจเค้าแบบไหน เพื่อให้เค้าผ่านไปได้
ตอนนี้เราไม่คิดว่าจะทิ้งหรือเดินจากไปไหนทั้งนั้น ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ