"....ดอกไม้ที่หายไป...."

"....ดอกไม้ที่หายไป...."
.
.
......ผมค่อยๆลืมตา....ภาพข้างหน้าคือ.....
คุณดอกไม้ดอกงาม ยืนยิ้มรับขวัญวันที่ผมเริ่มผลิออกจากเมล็ด
รอยยิ้มที่เค้ามอบให้วันที่ผมลืมตามันน่าประทับใจนัก....

"ถ้าผมมีใบแล้วผมจะเป็นอย่างไรครับ"คำถามจากเมล็ดน้อยๆที่เริ่มผลิ

คุณดอกไม้ "เงียบและยิ้ม" ให้ผม.......
ผมเก็บความสงสัยไว้ และรอจนผมกระทั้งผมเริ่มผลิใบ

"ว้าว".....ผมมีใบแรกแล้ว มันยังไม่สวยงามนักแต่ผมก็ดีใจที่ได้มันมา
มันค่อยๆแผ่บานและแข็งแรง.....มันเริ่มหาอาหารสังเคราะห์แสง

คุณดอกไม้ "เงียบและยิ้ม" ให้ผม.......

ผมมองเห็นคุณดอกไม้พลิ้วไหวแตะล่อง สัมผัสลม
"ถ้าผมสูงกว่านี้แล้วโดนลมผมจะเป็นไงครับ"ผมเอ่ยปากถามอีกครั้ง.....

คุณดอกไม้ "เงียบและยิ้ม" ให้ผม.......

ผมรอจนผมเริ่มสูง ตอนนี้ผมมีใบหลายใบ ผมเอื้อมใบที่สูงที่สุดของผมสัมผัสลม....
นี่นะหรือสายผม ทำไมมันเย็นและล่องลอย ผมหลับตาเคลิ้มไปกับสัมผัสของลม

"ผมรักสายลมเข้าสะแล้ว......"

ผมมองเห็นคุณดอกไม้ สวยรับแสงแดด ....
เค้ายิ้มให้กับแดดและเมื่อรอยยิ้มของคุณดอกไม้รับกับแดดมันช่างสวยงามกว่าอะไรที่ผมเคยเห็น...แน่นอนผมถามอีกครั้ง

"ถ้าผมผลิดอก ผมจะสวยเหมือนคุณดอกไม้ไหม๊ครับ"

คุณดอกไม้ "เงียบและยิ้ม" ให้ผม.......

ทำไมเค้าดูเย็นชานักนะคุณดอกไม้ รอยยิ้มที่สวยงามไม่ได้ช่วยให้ผมเรียนรู้อะไรเลยเค้าเอาแต่ยิ้มกับทุกสิ่งที่ผมถาม
ทุกอย่างที่ผมมีคือสิ่งที่ผมไขว่คว้าหามาเอง

"คุณดอกไม่ผมไม่น่าเกิดมาอยู่ข้างๆคุณเลย" ผมตวาดไปที่คุณดอกไม้

คุณดอกไม้ "เงียบและยิ้ม" ให้ผม.......

วันนี้ผมเริ่มผลิ ดอกอ่อนอันสวยงามผมดีใจและหลงรักเจ้าดอกไม้น้อยๆของผม
ผมจะปกป้องดอกไม้ดอกนี้ให้สวยงาม ผมจะสั่งสอนเจ้าดอกไม้นี้ให้รู้จักสายลม
ก่อนที่เค้าจะสัมผัสสายลม....ผมจะสอนให้เค้ารู้จักแสงแดดก่อนที่เค้าจะสัมผัสแสงแดด...

ผมปฏิญาณ...อย่างแน่วแน่

คุณแมลงมาตอมดอมดมคุณดอกไม้....คุณแมลงมาแวะพูดคุยกับคุณดอกไม้
แล้วท่าทางมีความสุข คุณแมลงมาทำอะไร.....

ผมไม่ถามคุณดอกไม้หรอก
ผมจะรอให้ดอกไม้น้อยๆของผมโตแล้วคุณแมลงคงมาหาดอกไม้ของผมเอง
อย่างคุณดอกไม้คงไม่บอกหรือไม่ช่วยเหลืออะไรผมหรอก

ผมค่อยโอบกอดดอกไม้น้อยของผม....ยิ้มและรอคอย.....

เช้าวันนี้ คือวันที่ผมเสียใจ มาก เจ้ากระต่ายวิ่งมากัดกินดอกไม้ของผม
มันกัด กัด กัด ดวงใจของผม แล้วจากไป ความโหดร้ายของธรรมชาติที่ผม
ไม่อาจจินตนาการได้ มันพรากสิ่งที่ผมรักที่สุดไป
น้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย....

เช่นเดิม.....
ไม่มีแม้เสียงแสดงความเสียใจจากคุณดอกไม้
ไม่มีคำเตือนไม่มีคำห่วงใย
แล้วรอยยิ้มที่ให้คืออะไร
คุณดอกไม้ยัง"เงียบและยิ้ม"....ให้ผม.....
วันนี้ผมตื่นมาพร้อมความบอบช้ำ.....ผมเหลือบไปมองที่คุณดอกไม้เช่นเดิม


ไม่มี

ไม่มีแล้ว.....คุณดอกไม้....หายไป....

อาจจะโดนกระต่ายกัดกินไปแล้วก็ได้....
สมควรแล้ว อยู่ไปก็ไม่มีอะไร หายไปก็คงไม่มีอะไร......

ผมยืนอยู่ต่อไป.....ผ่านลม ผ่านฝนและแสงแดด
มองโลกที่ค่อยๆหมุนไป
อย่างที่มันต้องเป็น.....
.....
.....
ผ่านมานานมากแล้ว.....ตอนนี้ผมมีดอกไม้ขึ้นมาใหม่หลายรอบแล้ว

ผมลืมความตื่นเต้นของสายลม.....

ผมไม่หลงไหลแสงแดดอย่างที่เคยเป็น....

ผมไม่ได้ทะนุทนอมดอกไม้น้อยที่เติบโตแล้วในตอนนี้.....

ความสวยงาม ความตื่นเต้น ความหลง แม้แต่ความรัก ถูกแทนที่ด้วยความสำคัญของการดำรงค์อยู่...การอยู่อย่างมีความสุขไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น....

"เงียบและยิ้มให้สิ่งเหล่านั้น"

ผมคิดถึงคุณดอกไม้.......อย่างไม่น่าเชื่อ
คำสอนที่คุณดอกไม้มอบให้ผม....
มีค่าเสมอ......

เมล็ดผลิใหม่ที่เกิดจากการตายของดอกไม้ในอ้อมกอดของผมเริ่มลืมตา
เค้ามองมาที่ผม....คำพูดที่เด็กน้อยผลิใหม่ถามผม

"ถ้าผมมีใบแล้วผมจะเป็นอย่างไรครับ"..........

ผมเงียบและยิ้มให้เค้า......

พูดกับตัวเองในใจว่า.....จงเติบโตและเรียนรู้มัน

"ด้วยตนเอง"

เหมือนที่คุณดอกไม้ที่สอนผมมา....
....ไม่สิ ต้องพูดว่าขอบคุณครับ


"คุณแม่" .


‪#‎เติบโตเรียนรู้‬
‪#‎ก้าวไป‬