drama
"รองเท้าใหม่" ของเด็กชาย มอ หก
"รองเท้าใหม่" ของเด็กชาย มอ หก
สวัสดีครับ ผมชื่อนันยาง ตัวผมมีสีดำ
เท่าที่ทราบๆมา รุ่นพี่เล่าให้ฟัง
"ใครๆก็รักพวกผม"
ผมดีนะ ทน ถูก ใช้ทำอะไรได้หมด
วันนี้ผมมีโอกาสมาเล่นแถวนี้
ผมมีอิสรภาพทางอาชีพแล้วครับ
ไม่ต้องทำงาน สบายๆ เหมือนที่พี่ๆต้องการนั่นแหละ
ว่างสักแปปไหม๊ ผมมีอะไรมาเล่าให้ฟัง
จริงๆแล้วผมมีเรื่องเดียวครับ
ประสบการณ์ก่อนเกษียรผม มีอย่างเดียวนิ
ผมถูกผลิตตมาเพี่อรับใช้พี่ๆนั่นแหละ
เข้าเรื่องเลยละกัน
ขณะที่ผมนอนเล่นอยู่ในกล่องมาสักพักใหญ่ๆ
วันนึงมีเด็ก ม.หก มาที่ร้านที่ผมอยู่ ซื้อผมจากร้านเฮียเอก ตลาดโต้รุ่ง
บอกตรงๆตอนผมรู้ตัวว่าผมต้องได้ทำงาน. มัน แบบว่า ขี้เกียจ นี้เราต้องเข้าสังคมเหรอเจ้านายเราเป็นยังไง
ใจดี ใจร้าย
อะไรๆมันสับสนวุ่นวาย ทำตัวไม่ถูก ทั้งๆที่รู้ว่าหน้าที่เราคืออะไร แต่ก็ยังไม่กล้า
ทำอะไรมากมาย ให้เจ้านายเค้าใช้งานอย่างที่เค้าต้องการเถอะ
วันนั้นผมถูกพาตัวไปที่บ้าน
" ป่อง "
เจ้าของๆผม
ผมคิดว่าคนๆนี้เหรอที่จะมาเป็นเจ้านายผม ป่องเป็นเด็กผอม สูงนิดๆไม่ค่อยคุย
ผมคิดว่า คงไม่ค่อยคุยมั้งเพราะเค้าไม่เคยคุยกับผมเลย
วันนั้นผมหลับพร้อมกับความรู้สึกของ
"บ้านใหม่"
ใจจริงผมอยากหา มาลัย กับธูปเทียนมาไหว้เจ้าที่นะ แต่ไม่ดีกว่า เพราะไม่รู้จะหามาจากไหน
ป่องใส่ผมในวันรุ่งขึ้น เค้าพาผมไปโรงเรียนว้าวๆๆๆๆ
ความรู้สึกตื่นเต้น กับวันแรกที่ทำงาน
ผมกังวลว่าจะทำให้ ป่อง เจ็บที่ส้นเท้าไหม๊แต่คงไม่ เพราะผมเคยได้ยินพี่ๆบอกว่า
หากเราทำให้เจ้านายเราเจ็บ เค้าจะให้เพื่อนเอารองเท้าอันอื่นมาทับผม
เราใช้เวลาด้วยกันไม่นาน ก็สามารถเข้ากันได้ดี
"ผมคิดว่างั้น"
ป่องพาผมไปทั่วโรงเรียน ที่สำคัญตอนเที่ยงเค้าพาผมไปสนามบาส
และใช้ผมจนผมเหนื่อยผมก็ทำเต็มที่นะกับการทำงานวันแรกของผม
"สนุก" คือคำจำกัดความที่ผมได้รับ
ตกเย็นผมถูกวางอย่างดีบนชั้นรองเท้า
ตลอดเดือนนั้นผมได้รับความไว้วางใจ
อาทิตย์ละ ห้าวัน ผมเริ่มมีความสุขกับงานที่ผมทำ
ได้รับใช้เจ้านาย ถึงแม้ เดือนต่อมาผมไม่ค่อยได้นอนที่ชั้นรองเท้า ก็ตาม
ผมได้เห็นเพื่อนๆป่อง สถานที่ๆป่องไปเริ่มหลากหลาย
ผมตื่นเต้นเสมอที่ได้ไปที่ใหม่ๆกับป่อง
จนกระทั่งผ่านไป สี่เดือน ผ่านไป
ป่องคุยกับเพื่อนๆว่า
เราใกล้จะจบแล้ว.
ผมก็ไม่เข้าใจ
ป่องเริ่มไปหาเพื่อนน้อยลงและหมกตัวอยู่ในห้องหลังจากกลับจากโรงเรียน
ไม่ค่อยไปเล่นบาส และไปเที่ยวเหมือนก่อน
ผมเห็นป่องพูดคุยกับเพื่อนเรื่องจริงจังและหน้าตาไม่ยิ้มแย้ม พูดถึงอนาคต มากมาย และหน้าตาไม่มั่นใจ
และวันนึง ป่องกับเพื่อนกระโดดดีใจกัน เฮฮา จนผมเจ็บไปทั้งตัวเลยอาจเป็น เพราะผมก็เริ่มสึกๆ แล้วละ
เค้าบอกว่าเค้าจะได้ไปเรียนต่อ ที่อื่น
ผมดีใจมากๆที่จะได้ผจญภัยกับป่อง
กับสถานที่ที่ป่องก็ตื่นเต้น มันน่าจะเป็นโรงเรียนใหม่แน่ๆ
"อยากไปเร็วๆจัง"
วันนึงผมได้ไปโรงเรียนป่อง ป่องพาผมไปหอประชุมโรงเรียน และมีเพื่อนป่องทุกห้องมาเล่นกัน และท้ายๆก็กอดกัน
และร้องไห้กัน ร่ำลากัน
พูดคุยกัน บอกว่ารักกัน
"โชคดีนะเพื่อน"
คือคำที่เค้าคุยกันซ้ำๆ
"มนุษย์เข้าใจยากเนอะ"
ดีใจก็ร้องไห้ เสียใจก็ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูกก็ร้องไห้
ผมอยู่กับป่องจนดึก และกลับบ้านพร้อมกัน แน่นอนผมไม้ได้นอนที่ชั้นรองเท้า
วันรุ่งขึ้นป่องไม่แต่งชุดนักเรียน
ป่องแต่งตัวหล่อ และไปกับผ้าใบสีน้ำเงินเพื่อนผมที่อยู่บ้านป่องด้วยกัน
ปกติผ้าใบจะโดนใส่แค่เสาร์ อาทิตย์
ป่องออกไปทั้งวัน......
ผมก็รอป่อง ผมคิดว่าพรุ่งนี้ผมจะได้เจอป่อง
.......แล้วป่อง ก็จับผมใส่กล่อง .....
ผมสงสัย......
ผมรอ......
ป่องไปไหนไม่รู้ ไปกับไอ้ผ้าใบมันแย่งป่องไป มันยิ้มเยาะเย้ยผมในใจ แน่ๆ
"และก็หายไปด้วยกัน"
ผมร้องไห้ ผมฟูมฟาย ผมรอคอย
นึกถึงป่อง
คนคนนึงที่ไม่รู้จักกัน เข้ามาใช้ชีวิตร่วมกันอย่างไม่ตั้งใจ
เข้ามาทำให้อะไรๆเปลี่ยนไป
และเจ้ามาทำให้ผมรู้จักคำว่า
"รัก"
ตอนนี้ผมทำใจได้แล้ว การไปโดยที่ไม่บอกกล่าว
คือความเจ็บปวดที่ผมได้รับ
แต่มันมีความรักที่ผมไม่เคยสัมผัส
ผมได้รับสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้
ความเจ็บปวดกลายเป็นความทรงจำที่ดี
และผมก็อยู่กับมันได้
ผมยิ้มทกครั้งที่คิดถึงป่อง
ดีใจที่ได้เกิดมาเพื่อใครสักคน
ตอนนี้ผมมีอิสรภาพทางการทำงานแล้ว
เลยมีเวลามาเล่นมาคุยกับทุกคน
ขอบคุณที่ฟังผมนะ
ผมยังไม่แก่แต่ก็ไม่มีไรทำ
พี่ๆอย่าลืมรักษาสิ่งสำคัญ
อย่าลืมว่ามีอะไรที่คิดถึงพี่อยู่
และสิ่งๆนั้นยังคิดถึงพี่เหมือนกัน
ไปละ
#กลับกล่องนอนหลับ
#ฝันถึงคนเดิม
Story By
imonkey7
"รองเท้าใหม่" ของเด็กชาย มอ หก
"รองเท้าใหม่" ของเด็กชาย มอ หก
"รองเท้าใหม่" ของเด็กชาย มอ หก
สวัสดีครับ ผมชื่อนันยาง ตัวผมมีสีดำ
เท่าที่ทราบๆมา รุ่นพี่เล่าให้ฟัง
"ใครๆก็รักพวกผม"
ผมดีนะ ทน ถูก ใช้ทำอะไรได้หมด
วันนี้ผมมีโอกาสมาเล่นแถวนี้
ผมมีอิสรภาพทางอาชีพแล้วครับ
ไม่ต้องทำงาน สบายๆ เหมือนที่พี่ๆต้องการนั่นแหละ
ว่างสักแปปไหม๊ ผมมีอะไรมาเล่าให้ฟัง
จริงๆแล้วผมมีเรื่องเดียวครับ
ประสบการณ์ก่อนเกษียรผม มีอย่างเดียวนิ
ผมถูกผลิตตมาเพี่อรับใช้พี่ๆนั่นแหละ
เข้าเรื่องเลยละกัน
ขณะที่ผมนอนเล่นอยู่ในกล่องมาสักพักใหญ่ๆ
วันนึงมีเด็ก ม.หก มาที่ร้านที่ผมอยู่ ซื้อผมจากร้านเฮียเอก ตลาดโต้รุ่ง
บอกตรงๆตอนผมรู้ตัวว่าผมต้องได้ทำงาน. มัน แบบว่า ขี้เกียจ นี้เราต้องเข้าสังคมเหรอเจ้านายเราเป็นยังไง
ใจดี ใจร้าย
อะไรๆมันสับสนวุ่นวาย ทำตัวไม่ถูก ทั้งๆที่รู้ว่าหน้าที่เราคืออะไร แต่ก็ยังไม่กล้า
ทำอะไรมากมาย ให้เจ้านายเค้าใช้งานอย่างที่เค้าต้องการเถอะ
วันนั้นผมถูกพาตัวไปที่บ้าน
" ป่อง "
เจ้าของๆผม
ผมคิดว่าคนๆนี้เหรอที่จะมาเป็นเจ้านายผม ป่องเป็นเด็กผอม สูงนิดๆไม่ค่อยคุย
ผมคิดว่า คงไม่ค่อยคุยมั้งเพราะเค้าไม่เคยคุยกับผมเลย
วันนั้นผมหลับพร้อมกับความรู้สึกของ
"บ้านใหม่"
ใจจริงผมอยากหา มาลัย กับธูปเทียนมาไหว้เจ้าที่นะ แต่ไม่ดีกว่า เพราะไม่รู้จะหามาจากไหน
ป่องใส่ผมในวันรุ่งขึ้น เค้าพาผมไปโรงเรียนว้าวๆๆๆๆ
ความรู้สึกตื่นเต้น กับวันแรกที่ทำงาน
ผมกังวลว่าจะทำให้ ป่อง เจ็บที่ส้นเท้าไหม๊แต่คงไม่ เพราะผมเคยได้ยินพี่ๆบอกว่า
หากเราทำให้เจ้านายเราเจ็บ เค้าจะให้เพื่อนเอารองเท้าอันอื่นมาทับผม
เราใช้เวลาด้วยกันไม่นาน ก็สามารถเข้ากันได้ดี
"ผมคิดว่างั้น"
ป่องพาผมไปทั่วโรงเรียน ที่สำคัญตอนเที่ยงเค้าพาผมไปสนามบาส
และใช้ผมจนผมเหนื่อยผมก็ทำเต็มที่นะกับการทำงานวันแรกของผม
"สนุก" คือคำจำกัดความที่ผมได้รับ
ตกเย็นผมถูกวางอย่างดีบนชั้นรองเท้า
ตลอดเดือนนั้นผมได้รับความไว้วางใจ
อาทิตย์ละ ห้าวัน ผมเริ่มมีความสุขกับงานที่ผมทำ
ได้รับใช้เจ้านาย ถึงแม้ เดือนต่อมาผมไม่ค่อยได้นอนที่ชั้นรองเท้า ก็ตาม
ผมได้เห็นเพื่อนๆป่อง สถานที่ๆป่องไปเริ่มหลากหลาย
ผมตื่นเต้นเสมอที่ได้ไปที่ใหม่ๆกับป่อง
จนกระทั่งผ่านไป สี่เดือน ผ่านไป
ป่องคุยกับเพื่อนๆว่า
เราใกล้จะจบแล้ว.
ผมก็ไม่เข้าใจ
ป่องเริ่มไปหาเพื่อนน้อยลงและหมกตัวอยู่ในห้องหลังจากกลับจากโรงเรียน
ไม่ค่อยไปเล่นบาส และไปเที่ยวเหมือนก่อน
ผมเห็นป่องพูดคุยกับเพื่อนเรื่องจริงจังและหน้าตาไม่ยิ้มแย้ม พูดถึงอนาคต มากมาย และหน้าตาไม่มั่นใจ
และวันนึง ป่องกับเพื่อนกระโดดดีใจกัน เฮฮา จนผมเจ็บไปทั้งตัวเลยอาจเป็น เพราะผมก็เริ่มสึกๆ แล้วละ
เค้าบอกว่าเค้าจะได้ไปเรียนต่อ ที่อื่น
ผมดีใจมากๆที่จะได้ผจญภัยกับป่อง
กับสถานที่ที่ป่องก็ตื่นเต้น มันน่าจะเป็นโรงเรียนใหม่แน่ๆ
"อยากไปเร็วๆจัง"
วันนึงผมได้ไปโรงเรียนป่อง ป่องพาผมไปหอประชุมโรงเรียน และมีเพื่อนป่องทุกห้องมาเล่นกัน และท้ายๆก็กอดกัน
และร้องไห้กัน ร่ำลากัน
พูดคุยกัน บอกว่ารักกัน
"โชคดีนะเพื่อน"
คือคำที่เค้าคุยกันซ้ำๆ
"มนุษย์เข้าใจยากเนอะ"
ดีใจก็ร้องไห้ เสียใจก็ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูกก็ร้องไห้
ผมอยู่กับป่องจนดึก และกลับบ้านพร้อมกัน แน่นอนผมไม้ได้นอนที่ชั้นรองเท้า
วันรุ่งขึ้นป่องไม่แต่งชุดนักเรียน
ป่องแต่งตัวหล่อ และไปกับผ้าใบสีน้ำเงินเพื่อนผมที่อยู่บ้านป่องด้วยกัน
ปกติผ้าใบจะโดนใส่แค่เสาร์ อาทิตย์
ป่องออกไปทั้งวัน......
ผมก็รอป่อง ผมคิดว่าพรุ่งนี้ผมจะได้เจอป่อง
.......แล้วป่อง ก็จับผมใส่กล่อง .....
ผมสงสัย......
ผมรอ......
ป่องไปไหนไม่รู้ ไปกับไอ้ผ้าใบมันแย่งป่องไป มันยิ้มเยาะเย้ยผมในใจ แน่ๆ
"และก็หายไปด้วยกัน"
ผมร้องไห้ ผมฟูมฟาย ผมรอคอย
นึกถึงป่อง
คนคนนึงที่ไม่รู้จักกัน เข้ามาใช้ชีวิตร่วมกันอย่างไม่ตั้งใจ
เข้ามาทำให้อะไรๆเปลี่ยนไป
และเจ้ามาทำให้ผมรู้จักคำว่า
"รัก"
ตอนนี้ผมทำใจได้แล้ว การไปโดยที่ไม่บอกกล่าว
คือความเจ็บปวดที่ผมได้รับ
แต่มันมีความรักที่ผมไม่เคยสัมผัส
ผมได้รับสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้
ความเจ็บปวดกลายเป็นความทรงจำที่ดี
และผมก็อยู่กับมันได้
ผมยิ้มทกครั้งที่คิดถึงป่อง
ดีใจที่ได้เกิดมาเพื่อใครสักคน
ตอนนี้ผมมีอิสรภาพทางการทำงานแล้ว
เลยมีเวลามาเล่นมาคุยกับทุกคน
ขอบคุณที่ฟังผมนะ
ผมยังไม่แก่แต่ก็ไม่มีไรทำ
พี่ๆอย่าลืมรักษาสิ่งสำคัญ
อย่าลืมว่ามีอะไรที่คิดถึงพี่อยู่
และสิ่งๆนั้นยังคิดถึงพี่เหมือนกัน
ไปละ
#กลับกล่องนอนหลับ
#ฝันถึงคนเดิม
Story By
imonkey7