ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนั้นไม่ใช่ใคร.. "พ่อของลูกดิฉันเองค่ะ"
จริงๆใช้คำว่า"พ่อ"กับผู้ชายคนนี้ ก็ค่อนข้างจะดูดีไปสักนิด เพราะนอกจากมีหน้าทีอย่างเดียวคือทำให้ลูกของดิฉันเกิดมา หน้าที่และความรับผิดชอบอย่างอื่นที่คนเป็นพ่อสมควรทำ ..ผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำ และไม่เคยคิดจะทำ
ถามว่าเหนื่อยไม๊ ..เหนื่อยมากค่ะ กับหน้าที่แม่และพ่อในวลาเดียวกัน ของผู้หญิงอายุ 22ปีคนนึง ดิฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ได้เก่งอะไรเลย แต่พอมีลูกมันทำให้ดิฉันต้องสู้และกลายเป็นคนอดทนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ลูกของดิฉันโตขึ้นทุกวัน แกเป็นเด็กน่ารัก แต่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ทำให้ต้องเข้า รพ.บ่อยครั้ง ตั้งแต่ท้องจนคลอดค่าใช้จ่ายทุกบาททุกสตางค์ครอบครัวของดิฉันเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง
อย่าว่าแต่ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายเลยค่ะ ทุกวันนี้แค่จะถามว่าลูกเป็นอย่างไรบ้าง ก็ยังไม่เคยได้ยินจากปากผู้ชายคนนี้
เอาจริงๆดิฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผู้ชายคนนี้เลย ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาร่วมปี เขายังคงใช้ชีวิตตามปกติสุขที่เขาอยากจะทำ ในขณะที่ฉันต้องทำหน้าที่รับผิดชอบ1ชีวิตที่เขามีส่วนทำให้เกิดมา
..มีบางครั้งเหมือนกันที่ฉันคิดว่าควรจะให้เขามีส่วนรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองบ้าง อยู่อย่างนี้มันจะสบายเกิดไปแล้ว หึหึ (มักจะมีความคิดแบบนี้เวลที่เหนื่อยมากๆน่ะค่ะ แบบทำไมฉันจะต้องมาเหนื่อยคนเดียว) แต่อีกใจนึงก็คิดว่าในเมื่อเขาไม่สนใจ แล้วทำไมฉันต้องง้อ ฉันจะทำให้เห็นเองว่าลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้
ตอนนี้ความคิดตีกันไปหมดเลยค่ะ.. ดิฉันควรจะทำอย่างไรดีคะ
เราควรทำอย่างไรกับผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนี้ดีคะ
จริงๆใช้คำว่า"พ่อ"กับผู้ชายคนนี้ ก็ค่อนข้างจะดูดีไปสักนิด เพราะนอกจากมีหน้าทีอย่างเดียวคือทำให้ลูกของดิฉันเกิดมา หน้าที่และความรับผิดชอบอย่างอื่นที่คนเป็นพ่อสมควรทำ ..ผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำ และไม่เคยคิดจะทำ
ถามว่าเหนื่อยไม๊ ..เหนื่อยมากค่ะ กับหน้าที่แม่และพ่อในวลาเดียวกัน ของผู้หญิงอายุ 22ปีคนนึง ดิฉันเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ได้เก่งอะไรเลย แต่พอมีลูกมันทำให้ดิฉันต้องสู้และกลายเป็นคนอดทนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ลูกของดิฉันโตขึ้นทุกวัน แกเป็นเด็กน่ารัก แต่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ทำให้ต้องเข้า รพ.บ่อยครั้ง ตั้งแต่ท้องจนคลอดค่าใช้จ่ายทุกบาททุกสตางค์ครอบครัวของดิฉันเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่าง
อย่าว่าแต่ช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายเลยค่ะ ทุกวันนี้แค่จะถามว่าลูกเป็นอย่างไรบ้าง ก็ยังไม่เคยได้ยินจากปากผู้ชายคนนี้
เอาจริงๆดิฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผู้ชายคนนี้เลย ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาร่วมปี เขายังคงใช้ชีวิตตามปกติสุขที่เขาอยากจะทำ ในขณะที่ฉันต้องทำหน้าที่รับผิดชอบ1ชีวิตที่เขามีส่วนทำให้เกิดมา
..มีบางครั้งเหมือนกันที่ฉันคิดว่าควรจะให้เขามีส่วนรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองบ้าง อยู่อย่างนี้มันจะสบายเกิดไปแล้ว หึหึ (มักจะมีความคิดแบบนี้เวลที่เหนื่อยมากๆน่ะค่ะ แบบทำไมฉันจะต้องมาเหนื่อยคนเดียว) แต่อีกใจนึงก็คิดว่าในเมื่อเขาไม่สนใจ แล้วทำไมฉันต้องง้อ ฉันจะทำให้เห็นเองว่าลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้
ตอนนี้ความคิดตีกันไปหมดเลยค่ะ.. ดิฉันควรจะทำอย่างไรดีคะ