ขอพื้นที่ระบายความเหนื่อยค่ะ............
การศึกษาระดับ ปวส. คือระดับชั้นสูงสุด ณ ขณะนี้ที่ดีฉันมีใบประกาศประดับอยู่ตู้โทรทัศน์ ดิฉันเดินทางกลับบ้านด้วย บริการรถไฟฟรี จากอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ปลายทาง อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์ แล้วขึ้นรถประจำทางต่อเพื่อกลับบ้านที่ต่างอำเภอ กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่ใส่เสื้อผ้า 2 3 ชุด และลังกระดาษที่อัดแน่นด้วยหนังสือเรียนของ วิทยาลัย ดิฉันประเมินแล้วว่ามันน่าจะหนักมากกว่า 5 กิโล
เมื่อเท้าก้าวเหยียบพื้นถนนลาดยางหมายเลข 24 โชคชัย-เดชอุดม ในอำเภอเล็กๆติดพื้นที่จังหวัดนครราชสีมา ดิฉันรู้สึกได้ทันทีว่า ต่อจากนี้ชีวิตจริงกำลังจะเริ่มขึ้น
ดิฉันเข้าทำงานที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลหรือสถานีอนามัยที่หลายคนคุ้นชิน ด้วยเด็กอายุ 19 กำลังสดใจ หัวใจพองโตด้วยความหวัง ในสมองคิดแค่ว่าจะทำในสิ่งที่อยากทำเท่านั้นและจะไม่ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ แต่ในความเป็นจริงมันแตกต่างโดยสิ้นเชิง
ดิฉันไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้เลย ด้วยหน้าที่มากมายต้องรับผิด ทำงาน เรียนหนังสือทางไกลของมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช เลี้ยงดูแม่ ส่งพี่ชายเรียนหนังสือเพราะพี่ชายหยุดเรียนเพื่อให้ดิฉันได้เรียนก่อน และยิ่งไปกว่านั้นการคือการเป็นหัวหน้าครอบครัวที่วางอยู่บนบ่าโดยอัตโนมัติที่ดิฉันกลับบ้าน
ผ่านมาแล้ว กว่า 4 ปี หน้าที่ของดิฉันลดลงไป 1 อย่างคือ พี่ชายเรียนจบแล้ว ส่วนหน้าที่อื่นๆ ก็ยังคงทำต่อไป ดิฉันเพิ่งเข้ารับการศึกษาที่ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ได้ 1 ปีครึ่ง เพราะเมื่อก่อน เงินเดือน ทุกบาทต้องนำมาใช้จ่ายในครอบครัว และส่งพี่ชายเรียน
หากถามว่าท้อหรือเปล่า แน่นอน ดิฉันต้องเคยท้อ อย่างที่บอกเด็กอายุ 19 มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากมาย และต้องเลิกขอเงินแม่ใช้ ตอนอายุ 19 มันไม่ง่ายเลย มันหนักมาก เหนื่อยมาก และท้อมาก ดิฉันร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้ว นั้นเป็นคำถามที่ตอบไม่ได้ รู้แค่ว่า บ่อยเหมือนกัน ถ้าเอาหยดน้ำตามที่ไหลออกมามารวมกันน่าจะได้สัก 2 แก้วน้ำหรืออาจจะมากว่านั้น
แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อเราไม่สามารถวางหน้าที่ลงจากบ่าได้ ก็คงต้องทำต่อไปให้ดีที่สุด พระท่านเคยสอนว่า คนเลี้ยงดูบุพการีนี้ ไม่มีวันอดตาย ดิฉันยังคงเชื่อมั่นและศรัทธาในเรื่องนั้นอยู่เสมอ
ตอนอายุ 19 พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่................
คำพูดเหมือนนิยายนะคะ เพราะ จขกท. กำลังฝึกเขียนอยากเป็นนักเขียนค่ะ
เมื่อฉันอายุ 19
การศึกษาระดับ ปวส. คือระดับชั้นสูงสุด ณ ขณะนี้ที่ดีฉันมีใบประกาศประดับอยู่ตู้โทรทัศน์ ดิฉันเดินทางกลับบ้านด้วย บริการรถไฟฟรี จากอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี ปลายทาง อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์ แล้วขึ้นรถประจำทางต่อเพื่อกลับบ้านที่ต่างอำเภอ กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่ใส่เสื้อผ้า 2 3 ชุด และลังกระดาษที่อัดแน่นด้วยหนังสือเรียนของ วิทยาลัย ดิฉันประเมินแล้วว่ามันน่าจะหนักมากกว่า 5 กิโล
เมื่อเท้าก้าวเหยียบพื้นถนนลาดยางหมายเลข 24 โชคชัย-เดชอุดม ในอำเภอเล็กๆติดพื้นที่จังหวัดนครราชสีมา ดิฉันรู้สึกได้ทันทีว่า ต่อจากนี้ชีวิตจริงกำลังจะเริ่มขึ้น
ดิฉันเข้าทำงานที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลหรือสถานีอนามัยที่หลายคนคุ้นชิน ด้วยเด็กอายุ 19 กำลังสดใจ หัวใจพองโตด้วยความหวัง ในสมองคิดแค่ว่าจะทำในสิ่งที่อยากทำเท่านั้นและจะไม่ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ แต่ในความเป็นจริงมันแตกต่างโดยสิ้นเชิง
ดิฉันไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้เลย ด้วยหน้าที่มากมายต้องรับผิด ทำงาน เรียนหนังสือทางไกลของมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช เลี้ยงดูแม่ ส่งพี่ชายเรียนหนังสือเพราะพี่ชายหยุดเรียนเพื่อให้ดิฉันได้เรียนก่อน และยิ่งไปกว่านั้นการคือการเป็นหัวหน้าครอบครัวที่วางอยู่บนบ่าโดยอัตโนมัติที่ดิฉันกลับบ้าน
ผ่านมาแล้ว กว่า 4 ปี หน้าที่ของดิฉันลดลงไป 1 อย่างคือ พี่ชายเรียนจบแล้ว ส่วนหน้าที่อื่นๆ ก็ยังคงทำต่อไป ดิฉันเพิ่งเข้ารับการศึกษาที่ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ได้ 1 ปีครึ่ง เพราะเมื่อก่อน เงินเดือน ทุกบาทต้องนำมาใช้จ่ายในครอบครัว และส่งพี่ชายเรียน
หากถามว่าท้อหรือเปล่า แน่นอน ดิฉันต้องเคยท้อ อย่างที่บอกเด็กอายุ 19 มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากมาย และต้องเลิกขอเงินแม่ใช้ ตอนอายุ 19 มันไม่ง่ายเลย มันหนักมาก เหนื่อยมาก และท้อมาก ดิฉันร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้ว นั้นเป็นคำถามที่ตอบไม่ได้ รู้แค่ว่า บ่อยเหมือนกัน ถ้าเอาหยดน้ำตามที่ไหลออกมามารวมกันน่าจะได้สัก 2 แก้วน้ำหรืออาจจะมากว่านั้น
แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อเราไม่สามารถวางหน้าที่ลงจากบ่าได้ ก็คงต้องทำต่อไปให้ดีที่สุด พระท่านเคยสอนว่า คนเลี้ยงดูบุพการีนี้ ไม่มีวันอดตาย ดิฉันยังคงเชื่อมั่นและศรัทธาในเรื่องนั้นอยู่เสมอ
ตอนอายุ 19 พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่................
คำพูดเหมือนนิยายนะคะ เพราะ จขกท. กำลังฝึกเขียนอยากเป็นนักเขียนค่ะ