ภาพเปิดตอนนี้
- เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่คนน้องมานอนซบหลังพระเอก
- ปรากฏว่าต่างฝ่ายต่างนอนหลับไปทั้งอย่างนั้นจนเช้าเลย พระเอกก็ลนลานทำอะไรไม่ถูก จะปลุกดื้อๆ ก็กลัว กลัวคนอื่นมาเห็นว่านอนด้วยกันทั้งคืนก็กลัว
- แต่ไม่ทันทำอะไร คนน้องก็ตื่นมาซะก่อน โดยคำแรกที่คนน้องถามกระเอกทันทีที่เห็นหน้าก็คือ
"ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง"
- พระเอกได้ยินก็เข้าใจว่าคนน้องถามถึงเรื่องที่ตัวเองจิตตกสองครั้งซ้อนเมื่อคืน ก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไร ดีกว่าเมื่อวานเยอะแล้ว คนน้องได้ยินแบบนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนทำท่าเหมือนโล่งใจ แล้วเล่าให้ฟังว่าสมัยเด็กๆ ตอนตัวเองจิตตกคนพี่ก็เคยมานอนด้วยแบบนี้บ่อยๆ และจำได้ว่าในสมัยนั้นคนพี่เคยบอกตัวเองด้วยว่า จะจิตตกเสียบ้างก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร ฝืนรีบลุกขึ้นยืนไปก็มีแต่จะเจ็บปวดเปล่าๆ สู้จิตตกเสียให้พอจนมีกำลังลุกขึ้นยืนใหม่ได้จะสบายกว่ากันเยอะเลย
- คนพี่
"แต่ถ้าคิดโน่นคิดนี่อยู่คนเดียวละก็ อาจจิตตกไปถึงระดับที่ลุกขึ้นไม่ไหวก็ได้ เลยต้องมีใครอยู่ด้วยคอยเป็นเบรกกันไม่ให้ตกลงไปจนถึงจุดนั้นไงล่ะ"
- ด้วยเหตุนี้ คนน้องจึงอยากช่วยเป็นเบรกให้พระเอกแบบเดียวกับที่พี่สาวเคยช่วยเป็นเบรกให้ตัวเองในสมัยนั้น แม้จะรู้ว่าพระเอกคงอยากให้คนพี่ทำหน้าที่นี้มากกว่าตัวเองก็ตาม
- ได้ยินแบบนั้นพระเอกก็มีกำลังใจขึ้นมาทันควัน เขาแกล้งขยี้หัวคนน้องแก้เขินนิดหน่อย พูดเป็นเชิงขอบใจคนน้องเล็กน้อย แล้วหันมายิ้มให้คนน้องแล้วบอกว่าได้ยินว่าจะสละสิทธิ์ไม่รับรางวัลใช่มั้ย เลิกคิดแบบนั้นแล้วไปรับรางวัลดีๆ เถอะ เพราะแบบนั้นจะยิ่งช่วยจุดไฟในตัวเขามากกว่า
- คนน้องได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มตอบพระเอกแล้วพยักหน้ารับคำ
- หลังจากนั้นพระเอกก็ปรับตัวใหม่ เลิกคิดจะขอความช่วยเหลือจากใครโดยไม่พยายามด้วยตัวเองก่อน เขาเริ่มเอาหนังสือเกี่ยวกับการเขียนเรื่อง การสร้างบทประพันธ์ที่ได้รับจากอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมมาศึกษา เวลาว่างช่วงพักเที่ยงก็ไม่ทำอะไรนอกจากตะบี้ตะบันเขียนงาน โดยตั้งเป้าว่าจะเขียนเรื่องสั้นให้ได้อาทิตย์ละเรื่อง แล้วเอาไปให้อาจาย์ที่ปรึกษาช่วยดู อาจารย์ทึ่ปรึกษาเห็นพระเอกตั้งใจจริง ก็รับปากว่าจะช่วยดูให้เต็มที่ ทำให้พระเอกดีใจมาก
- แล้วฉากก็ตัดอีกครั้ง มาที่งานมอบรางวัลนักเขียนระดับม.ปลายที่คนน้องได้รางวัล เพื่อนๆ คนรู้จักต่างมาแสดงความยินดีกับคนน้องกันเต็มที่จนคนน้องถึงกับเขิน
- เสร็จงานมอบรางวัล พระเอกกับครอบครับก็กลับมาฉลองกันต่อที่บ้าน ทั้งครอบครัวต่างแสดงความยินดีที่คนน้องได้รางวัล บรรยากาศดำเนินไปอย่างชื่นมื่นสุดขีด
- ระหว่างนั้นคนพี่ก็ขอตัวไปเปิดไวน์ฉลอง แต่จุกไวน์ติดแน่นจนดึงไม่ออก ต้องให้พระเอกมาช่วยดึงถึงจะออก แต่ก็เล่นเอามือระบบไปเลย คนพี่เห็นพระเอกเจ็บก็รีบเข้ามาดู ท่าทางเป็นห่วงออกนอกหน้าจนคุณแม่แปลกใจ
- เปิดขวดไวน์เสร็จ คนพี่ก็หยิบไวน์จะไปรินให้พ่อกับแม่ แต่เดินไม่ระวังไปสะกิดจานที่วางซ้อนกันไว้จนเกือบหล่นแตก พระเอกหันมาเห็นทันเลยร้องเตือนให้ระวัง (หลุดปากเรียก
"ฮินะ" เหมือนเวลาเรียกตอนอยู่กันสองคนด้วย) คนพี่เลยคว้าจานไว้ได้หวุดหวิดก่อนจะทันหล่นแตก
- เห็นแบบนี้แม้จะจับไม่ได้คาหนังคาเขา แต่คุณแม่ของสองพี่น้องก็เริ่มจะเดาอะไรออก ดังนั้นพองานเลี้ยงดำเนินไปถึงช่วงดึกที่พระเอกกับคนน้องเข้านอนเหลือแต่คุณแม่กับคนพี่นั่งซดเหล้ากันสองคนแล้ว (คุณพ่อเมาน็อคไปเรียบร้อย) คุณแม่ก็เลยแกล้งๆ ถามคนพี่ว่าได้เจอคนดีๆ แล้วเหรอ คนพี่ก็ทำท่าเขินตอบไปว่าแค่เจอคนที่ชอบแล้วเท่านั้นแหละ
- คุณแม่ก็พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ แล้วแกล้งถามว่า
"คนที่ชอบที่ว่านั่น คงไม่ใช่นัตสึโอะคุงหรอกนะ?"
ชอบที่คนน้องปลอบใจพระเอกในตอนนี้แฮะ แบบนี้สินะที่มีกลอนเปรียบเทียบไว้ว่า
"สู้ยอมออมอดไม่เอิบเอื้อม แต่ไม่เสื่อมซาคิดพิสมัย จะฝังรักสลักรูปอยู่ภายใน มอบหทัยเทิดเธออยู่มิรู้ลืม"
ว่าไปในที่สุดเรื่องก็ถึงหูคนในบ้านคนอื่นนอกจากสามคนพี่น้องจนได้แฮะ ถึงจะยังจับไม่ได้คาหนังคาเขาก็เถอะ
ชักขี้เกียจเดาแล้วแฮะว่าจะเป็นปมใหญ่ต่อไปหรือเปล่า
เอาเป็นว่ารอดูตอนต่อไปก็แล้วกันครับ
[Spoil] Domestic na Kanojo #58 - จุดประกาย
- เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่คนน้องมานอนซบหลังพระเอก
- ปรากฏว่าต่างฝ่ายต่างนอนหลับไปทั้งอย่างนั้นจนเช้าเลย พระเอกก็ลนลานทำอะไรไม่ถูก จะปลุกดื้อๆ ก็กลัว กลัวคนอื่นมาเห็นว่านอนด้วยกันทั้งคืนก็กลัว
- แต่ไม่ทันทำอะไร คนน้องก็ตื่นมาซะก่อน โดยคำแรกที่คนน้องถามกระเอกทันทีที่เห็นหน้าก็คือ "ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง"
- พระเอกได้ยินก็เข้าใจว่าคนน้องถามถึงเรื่องที่ตัวเองจิตตกสองครั้งซ้อนเมื่อคืน ก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไร ดีกว่าเมื่อวานเยอะแล้ว คนน้องได้ยินแบบนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนทำท่าเหมือนโล่งใจ แล้วเล่าให้ฟังว่าสมัยเด็กๆ ตอนตัวเองจิตตกคนพี่ก็เคยมานอนด้วยแบบนี้บ่อยๆ และจำได้ว่าในสมัยนั้นคนพี่เคยบอกตัวเองด้วยว่า จะจิตตกเสียบ้างก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร ฝืนรีบลุกขึ้นยืนไปก็มีแต่จะเจ็บปวดเปล่าๆ สู้จิตตกเสียให้พอจนมีกำลังลุกขึ้นยืนใหม่ได้จะสบายกว่ากันเยอะเลย
- คนพี่ "แต่ถ้าคิดโน่นคิดนี่อยู่คนเดียวละก็ อาจจิตตกไปถึงระดับที่ลุกขึ้นไม่ไหวก็ได้ เลยต้องมีใครอยู่ด้วยคอยเป็นเบรกกันไม่ให้ตกลงไปจนถึงจุดนั้นไงล่ะ"
- ด้วยเหตุนี้ คนน้องจึงอยากช่วยเป็นเบรกให้พระเอกแบบเดียวกับที่พี่สาวเคยช่วยเป็นเบรกให้ตัวเองในสมัยนั้น แม้จะรู้ว่าพระเอกคงอยากให้คนพี่ทำหน้าที่นี้มากกว่าตัวเองก็ตาม
- ได้ยินแบบนั้นพระเอกก็มีกำลังใจขึ้นมาทันควัน เขาแกล้งขยี้หัวคนน้องแก้เขินนิดหน่อย พูดเป็นเชิงขอบใจคนน้องเล็กน้อย แล้วหันมายิ้มให้คนน้องแล้วบอกว่าได้ยินว่าจะสละสิทธิ์ไม่รับรางวัลใช่มั้ย เลิกคิดแบบนั้นแล้วไปรับรางวัลดีๆ เถอะ เพราะแบบนั้นจะยิ่งช่วยจุดไฟในตัวเขามากกว่า
- คนน้องได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มตอบพระเอกแล้วพยักหน้ารับคำ
- หลังจากนั้นพระเอกก็ปรับตัวใหม่ เลิกคิดจะขอความช่วยเหลือจากใครโดยไม่พยายามด้วยตัวเองก่อน เขาเริ่มเอาหนังสือเกี่ยวกับการเขียนเรื่อง การสร้างบทประพันธ์ที่ได้รับจากอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมมาศึกษา เวลาว่างช่วงพักเที่ยงก็ไม่ทำอะไรนอกจากตะบี้ตะบันเขียนงาน โดยตั้งเป้าว่าจะเขียนเรื่องสั้นให้ได้อาทิตย์ละเรื่อง แล้วเอาไปให้อาจาย์ที่ปรึกษาช่วยดู อาจารย์ทึ่ปรึกษาเห็นพระเอกตั้งใจจริง ก็รับปากว่าจะช่วยดูให้เต็มที่ ทำให้พระเอกดีใจมาก
- แล้วฉากก็ตัดอีกครั้ง มาที่งานมอบรางวัลนักเขียนระดับม.ปลายที่คนน้องได้รางวัล เพื่อนๆ คนรู้จักต่างมาแสดงความยินดีกับคนน้องกันเต็มที่จนคนน้องถึงกับเขิน
- เสร็จงานมอบรางวัล พระเอกกับครอบครับก็กลับมาฉลองกันต่อที่บ้าน ทั้งครอบครัวต่างแสดงความยินดีที่คนน้องได้รางวัล บรรยากาศดำเนินไปอย่างชื่นมื่นสุดขีด
- ระหว่างนั้นคนพี่ก็ขอตัวไปเปิดไวน์ฉลอง แต่จุกไวน์ติดแน่นจนดึงไม่ออก ต้องให้พระเอกมาช่วยดึงถึงจะออก แต่ก็เล่นเอามือระบบไปเลย คนพี่เห็นพระเอกเจ็บก็รีบเข้ามาดู ท่าทางเป็นห่วงออกนอกหน้าจนคุณแม่แปลกใจ
- เปิดขวดไวน์เสร็จ คนพี่ก็หยิบไวน์จะไปรินให้พ่อกับแม่ แต่เดินไม่ระวังไปสะกิดจานที่วางซ้อนกันไว้จนเกือบหล่นแตก พระเอกหันมาเห็นทันเลยร้องเตือนให้ระวัง (หลุดปากเรียก "ฮินะ" เหมือนเวลาเรียกตอนอยู่กันสองคนด้วย) คนพี่เลยคว้าจานไว้ได้หวุดหวิดก่อนจะทันหล่นแตก
- เห็นแบบนี้แม้จะจับไม่ได้คาหนังคาเขา แต่คุณแม่ของสองพี่น้องก็เริ่มจะเดาอะไรออก ดังนั้นพองานเลี้ยงดำเนินไปถึงช่วงดึกที่พระเอกกับคนน้องเข้านอนเหลือแต่คุณแม่กับคนพี่นั่งซดเหล้ากันสองคนแล้ว (คุณพ่อเมาน็อคไปเรียบร้อย) คุณแม่ก็เลยแกล้งๆ ถามคนพี่ว่าได้เจอคนดีๆ แล้วเหรอ คนพี่ก็ทำท่าเขินตอบไปว่าแค่เจอคนที่ชอบแล้วเท่านั้นแหละ
- คุณแม่ก็พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ แล้วแกล้งถามว่า "คนที่ชอบที่ว่านั่น คงไม่ใช่นัตสึโอะคุงหรอกนะ?"
ชอบที่คนน้องปลอบใจพระเอกในตอนนี้แฮะ แบบนี้สินะที่มีกลอนเปรียบเทียบไว้ว่า "สู้ยอมออมอดไม่เอิบเอื้อม แต่ไม่เสื่อมซาคิดพิสมัย จะฝังรักสลักรูปอยู่ภายใน มอบหทัยเทิดเธออยู่มิรู้ลืม"
ว่าไปในที่สุดเรื่องก็ถึงหูคนในบ้านคนอื่นนอกจากสามคนพี่น้องจนได้แฮะ ถึงจะยังจับไม่ได้คาหนังคาเขาก็เถอะ
ชักขี้เกียจเดาแล้วแฮะว่าจะเป็นปมใหญ่ต่อไปหรือเปล่า
เอาเป็นว่ารอดูตอนต่อไปก็แล้วกันครับ