(กระทู้บ่นไร้สาระ) ความรักก็เหมือนลูกโป่ง กอดแน่นไปเดี๋ยวมันก็แตก กอดเบาไปเดี๋ยวมันก็ลอยหายไป

ครั้งสุดท้ายที่เรากลับไปหาเธอ
เราแบกความหวังไปเต็มกระเป๋าเลยเว้ย
เราคิดแล้วว่าครั้งนี้เราต้องไม่พลาด เราจะทำให้มันดีที่สุด อย่างที่เราตั้งใจและรอเวลานี้มาตลอด

เราบอกกับตัวเองว่า ไม่ว่าจะยังไง ครั้งนี้เราจะเข้มแข็ง
อุปสรรคหนักแค่ไหน เราจะอยู่ตรงนี้แหละ ตายตรงนี้แหละ เราเลือกแล้ว เราจะทำให้เธอมีความสุขให้ได้
เธอจะไม่มีวันเสียใจที่ให้เรากลับมา

แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่
เราทำคนเดียว พยายามคนเดียวไม่ได้
ถ้าเธอไม่รักทุกอย่างมันก็ต้องจบ
ต่อให้เราแบกฝันมาไกลแค่ไหน คนไปด้วยไม่อยากเดินด้วย มันก็ต้องจบ

พอเราได้กลับมายืนตรงนี้ ที่ไม่มีเธออีกครั้ง เราถึงเข้าใจว่าเป็นแบบนี้ มันดีแล้ว
การได้มองเธอจากตรงนี้ มันคงมีความสุขกว่าเราเดินจับมือกันวันนั้น
เพราะเราฝืนใจใครให้มารักเราไม่ได้..

หลายครั้งที่ผ่านมาที่เราเลิกกัน
เราเอาความหวังเก็บใส่กระเป๋าและแบกมันติดหลังไปไหนมาไหนด้วยทุกครั้ง
เพราะคิดว่าซักวันจะได้ใช้มันอีก ซักวันเธอจะให้เรากลับไป

แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง เราเลือกที่จะวางมันไว้ที่เก่า
แล้วเดินตัวเปล่าไปคนเดียว การไม่มีเธอครั้งนี้ ไม่ได้ทำให้เราแย่เหมือนครั้งก่อนๆ
แต่มันสอนเราว่า ความรักมันไม่ใช่รางวัลของการทำความดีจริงๆ

มันอาจจะฟังดูแย่ ที่ต่อไปนับจากนี้ ไม่ว่ายังไง
มันจะไม่มีคำว่าเราอีกแล้ว เป็นไปไม่ได้แล้ว
แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราก็ยังเลือกที่จะรักเธออยู่ดี
ขอบคุณที่เคยให้โอกาส ขอบคุณที่เคยมาเดินด้วยกัน
ทางที่เราเดินด้วยกันวันนั้นมันสวยมากจริงๆ

🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼