ในวันที่ฉันกอดและปลอบตัวเองไปพร้อมๆกัน มันแย่มากกับการทุ้มเทและพยายามจะผ่านกับวิชาใดวิชาหนึ่ง หากคุณพยายามและผลรับที่ได้มันดี นั้นคือสิ่งที่คุณดี แต่หากพยายามและผลรับมันไม่ดี คุณจะทำยังไงต่อหรอ....??? หลายๆอย่าง ก่อนสอบมันดูเหมือนเข้าใจและรู้เรื่อง แต่เมื่อเจอของจริงมันไม่ง่ายเลย เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เราคิดและทำลงไป มันเริ่มต้นถูกหรือป่าว และหลังจากออกมาจากห้องสอบคุณต้องมาเจอเพื่อนๆ ที่ทำได้ ที่ทำถูก มันเป็นการกดดันตัวเองไปอีก หลังจากนั้นไม่นานนัก ฉันก็นิ่งไปเลยคิดอะไรไม่ออก และเพียงไม่นานที่แม่โทรมา น้ำตาก็ไหล ฉันไม่รู้ว่าท่านจะรู้สึกยังไง เงินที่ท่านหามาให้ฉันเรียน ฉันต้องดรอปมันอีกกี่ครั้งถึงจะผ่าน ต้องพยายามมากอีกแค่ไหน ได้แต่พูดไปว่าไม่เป็นไรแม่ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป หนูโอเค แล้วท่านก็บอกไม่ต้องร้องไม่ได้ก็เรียนใหม่ แม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย แม่เป็นกำลังใจให้หนูนะ จากน้ำแต่ที่แค่ไหล ก็กลายเป็นร้องไห้ออกมา ฉันบอกท่านว่าไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ วางก่อนเนอะ ถึงตอนนี้ น้ำตาก็ยังไหลพร้อมเสียงสะอื้น ถามตัวเองอีกครั้งว่าจะสู้ต่อดีไหม หรือดรอปดี ฉันเพียงจับมือตัวเองและลูบเบาๆ เหมือนเวลาปลอบใจคนอื่นว่า รอคะแนนออกก่อนนะ มันผ่านมาแล้วแก้อะไรไม่ได้แล้วจริงไหม ทำไมไม่ทำวิชาอื่นที่สอบต่อให้มันดีละ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มันก็ยังแย่อยู่ดี ฉันนั่งรออีกสักพัก ฉันกอดตัวเองและพูดว่ามันจะผ่านไปนะ เหมือนที่ชอบพูดกับคนอื่น ถึงตอนนี้แค่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอจัง เวลาปลอบคนอื่นก็ปลอบได้แต่เวลาล้มเองมันแย่เหมือนกันเนอะ และอีกอย่างคงต้องพยายามให้มากกว่าที่พยายามอยู่จะได้ผ่านไปเหมือนที่ชอบพูดกับคนอื่น TT