ลัยวัลย์แยกต้นไม้ประดับลงกระถางโดยมีเรียมคอยเป็นผู้ช่วยอยู่ด้วย พัดชาขี่จักรยานเข้ามาหา
“ พี่พัด นึกยังไงคะนี่ถึงมาถึงที่นี่ได้”
ลัยวัลย์ทักทายอย่างดีใจที่พัดชามาหาเธอ
“ คิดถึง มาหาบ้างไม่ได้หรือไง”
“ ได้สิคะ แหมใกล้แค่นี้ ความจริงพี่พัดจะมาทุกวันยิ่งดีใหญ่เลย”
“ เธอนั่นแหละที่ต้องไปที่ไร่โน้นบ่อยๆไม่ต้องให้พี่ถ่อสังขารมาหาทุกวัน”
พัดชาพูดเสียงหวานเดินมานั่งยองๆมองลัยวัลย์ที่มือเลอะโคลนเพราะแยกต้นไม้
“ จะเอาไปไหนต้นไม้พวกนี้”
“ มันแน่นกระถางวัลย์ก็เลยแยกออกซะบ้าง พี่พัดเอาไปปลูกบ้างไหมล่ะคะวัลย์จะแยกให้ดอกมันสวยดีนะคะ”
“ ไม่เอาหรอก พี่ไม่ค่อยห่วงเรื่องรดน้ำให้มันเอาไปประเดี๋ยวก็ตายซะเปล่าๆป้าสนแกก็งานมากอยู่แล้วไม่อยากเอาไปเพิ่มภาระให้แก ว่าแต่วัลย์นี่ขยันจังเลยนะปลูกต้นไม้ดูแลสัตว์เลี้ยง ได้ข่าวว่าให้อาหารสัตว์เลี้ยงเองเลยใช่ไหม”
“ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ วัลย์ไปให้บางวันเท่านั้นเพราะคุณหมอจ้างคนเลี้ยงปะจำอยู่แล้ว ยิ่งพวกม้าวัลย์ไม่เคยเข้าไปยุ่งกลัวมันจะดีดออกมาไม่ทัน”
“ พี่ว่าจะมาเยี่ยมเจ้าโนอาสักหน่อย มันเป็นยังไงมั่งล่ะ”
“ ก็ ถูกขังอยู่ในกรงที่สวนหลังบ้าน”
“ วัลย์พาพี่ไปดูมันหน่อยสิ”
“ ได้สิคะ อย่างนั้นขอวัลย์ล้างมือก่อนนะคะ”
พัดชามองตามร่างระหงส์ที่ไปล้างมือด้วยสายตาที่ชิงชังเรียมมองญาติของลัยวัลย์อย่างแปลกใจกับสายตาที่พัดชามองลัยวัลย์เช่นนั้นมันน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกสำหรับความรู้สึกของเรียม ลัยวัลย์เดินยิ้มหวานมาหาพัดชาและพาหล่อนไปที่กรงเจ้าโนอา
“ โอ้โฮ ทำกรงซะแข็งแรงแบบนี้เลยนะ”
พัดชาบอกแล้วตรงเข้าไปใกล้ๆกับกรงลิงที่ดุร้ายเจ้าโนอานั่งเอกเขนกเก็บหมัดเก็บเหาแต่พอพัดชาเข้าไปใกล้มันก็จ้องมองผู้มาเยือนเขม็ง
“ สวัสดีเจ้าโนอา ไม่เจอกันซะนานจำกันได้ไหม”
พัดชาพูดทักทายเจ้าลิงยักษ์ยังนั่งเฉยแต่ตามองไม่กระพริบ
“ มันคงจำพี่พัดได้นะคะดูสิจ้องตาเป๋งเลย”
“ โนอามานี่ซิ เร็วอย่าดื้อ เราจำฉันได้นี่นาใช่ไหม”
พัดชาเรียกโนอาทำปากยื่นๆแบบว่ามันจำพัดชาได้ พัดชายิ้มอย่างถูกใจแล้วเรียกมันอีก
“ มานี่สิอย่าดื้อ ถ้าพูดง่ายๆแล้วฉันจะให้แกออกมาเดินเล่นข้างนอกนะ ว่าไง”
เจ้าโนอาลุกเดินมาหาพัดชาเหมือนมันฟังภาษารู้เรื่องลัยวัลย์มองอย่างตื่นเต้นที่เจ้าโนอามีท่าทางเชื่องกับพัดชา
“ มันฟังคำพูดของพี่พัดด้วยเก่งจังเลย”
“ มันยังเก่งกว่านี้อีกเยอะเลยเธอเอากุญแจไขกรงเปิดมันออกมาสิ พี่จะสั่งอะไรมันให้เอดู”
“ อุ๊ย อย่าเลยค่ะ”
“ เธอจะกลัวอะไรนะมันเชื่องกับพี่จะตาย ไม่เห็นหรือไงว่าพี่พูดอะไรมันก็รู้เรื่องทุกอย่าง เอากุญแจมาสิไขเปิดกรงให้มันออกมาเดินเล่นบ้าง”
“ มันจะดีหรือคะ โนอามันคุ้มดีคุ้มร้ายอยู่นะคะถ้ามันเกิดอาละวาดขึ้นมาวัลย์เอามันไม่อยู่นะคะ”
“ แต่พี่เอามันอยู่ เธอไม่เชื่อพี่หรือไง”
“ เอ่อ”
ลัยวัลย์อึกอักนึกกลัวแต่พัดชาคาดคั้นจะเอากุญแจให้ได้
“ กุญแจอยู่บนหลังกรงมันนั่นแหละค่ะ แต่พี่พัดคะวัลย์ว่าอย่าเปิดปล่อยมันออกมาเลยนะคะมันน่ากลัว”
พัดชาหัวเราะเหี้ยมเดินเข้าไปหยิบกุญแจที่วางอยู่บนหลังกรงอย่างสมใจ
“ เธอดูมันฟังคำสั่งของพี่ดีกว่า พี่จะสั่งมันให้เธอดูลัยวัลย์”
พัดชาไขกุญแจเปิดกรงเจ้าโนอาอย่างสมใจเจ้าลิงยักษ์กระโดดผลุงออกมาจากกรงอย่างลิงโลดที่มันได้อิสระ
“ โนอา มานี่”
พัดชาเรียก เจ้าโนอาหันมองพัดชาและลัยวัลย์มันแยกเขี้ยวขาววับท่าทางดุร้าย ลัยวัลย์หน้าตื่นอย่างหวาดกลัวแต่พัดชายิ้มอย่างมั่นใจว่าหล่อนจะควบคุมมันได้
“ โนอาฉันมีของเล่นให้แก”
พัดชาตะโกนบอกเจ้าลิงยักษ์เจ้าโนอาจ้องลัยวัลย์เขม็งสายตาของมันส่อแววดุร้ายจนลัยวัลย์ถอยหลังกรูดอย่างหวาดกลัวเพราะเคยโดนมันทำร้ายมาแล้วจึงรู้รสชาติคมเขี้ยวของมันดี
“ พี่พัดวัลย์ว่าเอามันกลับเข้ากรงดีกว่านะคะ”
ลัยวัลย์บอกหน้าตื่น
“ เรื่องอะไร ฉันจะให้มันกัดแกต่างหากนังลัยวัลย์ โนอาเอามันเลยนี่ไงของเล่นของแกกัดมันให้หายคันเขี้ยวไปเลย”
ลัยวัลย์ตกใจผวาเข้าหาพัดชาแต่พัดชาสะบัดออกแล้วผลักลัยวัลย์จนเซไปที่เจ้าลิงยักษ์ตั้งท่าอยู่ เจ้าลิงดคว้าผมของลัยวัลย์ทันทีความตกใจและความหวาดกลัวลัยวัลย์กรีดร้องสุดเสียงและลงนั่งเอามือปิดหน้าอย่างหมดหนทางสู้พัดชาหัวเราะลั่นอย่างสะใจและเสียงกรีดร้องทำให้เจ้าโนอาชะงักมันปล่อยผมของลัยวัลย์แต่หันไปกระโจนใส่พัดชาที่ยืนหัวเราะ
“ ว๊าย อะไรกันนี่อย่านะ อย่า กรี๊ดๆๆๆ”
เหยื่อคมเขี้ยวของเจ้าโนอากลายเป็นพัดชาในชั่วพริบตาลัยวัลย์เงยหน้ามามองเธอเห็นภาพสยดสยองเต็มตาได้แต่กรีดร้องให้คนช่วย เสียงปืนดังก้องกัมปนาถร่างของเจ้าอุรังอุตังยักษ์ที่ค่อมร่างที่นอนแน่นิ่งของพัดชาหยุดการกัดฟัดพัดชาทันทีมันทำท่าจะลุกขึ้นกระโจนเข้าใส่ลัยวัลย์ที่ยืนช๊อคอนินจึงยิงซ้ำเจ้าลิงดุไปอีกสองนัดจนมันทรุดกองกับพื้นตายสนิท
“ พี่พัด พี่พัด”
อนินเข้าไปที่ร่างของพัดชาเลือดที่พุ่งออกจากลำคอของพัดชาบอกให้รู้ว่าเธอโดนเจ้าโนอากัดเอาอย่างสาหัสสากรรจ์นัก ลัยวัลย์ร่ำร้องอย่างขวัญหาย อนินประคองร่างที่ไม่ไหวติงของพัดชาปากก็ตะโกนให้ใครช่วยไปตามหมอกีรติมาโดยเร็ว
“ ใครก็ได้ไปตามพี่กริมมาด่วนเลย”
กีรติมาถึงก็สายไปแล้ว พัดชาขาดใจตายเพราะทดพิษบาดแผลที่ฉกรรจ์ไม่ไหว ลัยวัลย์ร้องไห้จนช๊อคหมดสติหมอถามทุกคนว่าโนอาหลุดออกจากกรงได้อย่างไรเพราะกรงที่ขังเจ้าโนอาแน่นหนาแข็งแรงออกอย่างนั้น
“ คุณพัดเธอเปิดปล่อยมันออกมาค่ะ”
เรียมที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่แรกบอก เพราะเรียมสงสัยสายตาเหี้ยมเกรียมที่พัดชามองลัยวัลย์ในเวลาที่ลัยวัลย์เผลอ นางจึงคอยตามดูพัดชากับลัยวัลย์แล้วก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตลอดตั้งแต่พัดชาคาดคั้นจะเอากุญแจเปิดกรงเจ้าโนอา ไม่มีใครกล้าเดาว่าเพราะอะไรพัดชาจึงเปิดกรงปล่อยเจ้าโนอาออกมา แต่กรรมที่ใครก่อและคิดร้ายกับคนอื่นมันมักจะสนองเอากับตัวเองอย่างคาดไม่ถึง ศพของพัดชาราวินเป็นธุระจัดการให้อย่างเต็มความสามารถเพราะอย่างน้อยเขาก็ถือว่าได้มอบความตั้งใจและความจริงใจให้กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
“ พัด ถ้าดวงวิญญาณของคุณยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆและรับรู้ผมอยากจะบอกกับคุณว่าผมขอโทษกับทุกๆสิ่งที่ผมเคยทำกับคุณไว้ ผมขอโทษ”
ลัยวัลย์เหม่อมองกรงของเจ้าโนอาที่บัดนี้ว่างเปล่าหมอกีรติเดินเข้ามาหา
“ คุณวัลย์ คุณยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ ถ้าวันนั้นวัลย์ไม่บอกพี่พัดว่ากุญแจที่ไขกรงอยู่ตรงไหน ทั้งพี่พัดทั้งเจ้าโนอาก็คงไม่ตาย”
“ คุณวัลย์ ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆขึ้นหรอก แต่ที่มันเกิดขึ้นเพราะ เอ่อ”
ลัยวัลย์หันมองหน้าสามี หมอตัดสินใจพูดในสิ่งที่เขาค้างคาใจอยู่ออกมา
“ คุณพัดคิดร้ายกับคุณ”
“ ไม่จริง”
“ จริงที่สุด เรียมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ผมฟัง จากเหตุการณ์นั้นผมมั่นใจว่าคุณพัดต้องการให้โนอาทำร้ายคุณ เขาต้องการฆ่าคุณโดยใช้โนอาเป็นเครื่องมือ”
“ ไม่ เป็นไปไม่ได้ พี่พัดไม่ทำเช่นนั้นหรอก ไม่ทำ”
“ คุณพัดทำได้ทุกอย่าง เขาเคยวางยาพี่จนพี่ไปทำร้ายวัลย์อย่างชั่วช้าบัดซบ”
“ อะไรนะคะ”
“ คุณพัดเอายาปลุกกำหนัดสัตว์มาให้พี่กินจนพี่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วข่มขืนวัลย์ในวันนั้น”
“ คุณพระ ทำไม”
ลัยวัลย์ตกตะลึงที่ได้รู้ความจริง หมอดึงเธอเข้ามากอดแนบอก
“ คุณพัดทำได้ทุกอย่างถ้าเธอคิดจะทำโดยไม่คำนึงว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไรใครจะเดือดร้อนทรมาน”
“ แล้วทำไมพี่พัดต้องทำเช่นนั้น”
“ เพราะคุณพัดรักพี่”
“ คุณหมอ”
“ ใช่ คุณพัดเธอรักพี่ พี่รู้มานานแล้ว แต่เรื่องของหัวใจมันสั่งมันบังคับกันไม่ได้ พี่รักคุณพัดแบบเพื่อนหรือพี่รักน้องได้เท่านั้น”
“ โธ่พี่พัด”
วันเวลาผ่านไปทุกอย่างดำเนินไปตามเส้นทางที่ชะตาลิขิต หมอกีรติพบกับความสุขในชีวิตที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้พบกับมันแล้ว ถ้าชีวิตของใครคนหนึ่งจะสุขจะทุกข์ก็ขอให้คิดเอาไว้เสมอว่าไม่มีโลกในด้านเดียวตลอดไปเมื่อมีวันมืดความสว่างก็กำลังรอคอยจะมาเยือน แต่มันจะช้าหรือเร็วเท่านั้นสิ่งเดียวที่ต้องทำคือความอดทน
...พิมพ์พิลาสฒ์...
(วรางคณา ยังเจริญ)
จบบริบูรณ์
..................................................................................................
v
v
v
*** วันนี้ละครเรื่อง รอวัน...จันทร์ส่องหล้า ก็เดินทางมาถึงตอนจบแล้วนะคะ ขอบคุณที่คอยติดตามกันตลอดมา พรุ่งนี้อย่าลืมติดตามละครเรื่องใหม่กันนะคะเป็นละคร " เกรด A " ของคุณแม่เลยค่ะ พรุ่งนี้ตอนแรกกับ .....
สิ้นแสงสุริยา .....
รอวัน...จันทร์ส่องหล้า ตอนที่ 25 (ตอนจบ)
“ พี่พัด นึกยังไงคะนี่ถึงมาถึงที่นี่ได้”
ลัยวัลย์ทักทายอย่างดีใจที่พัดชามาหาเธอ
“ คิดถึง มาหาบ้างไม่ได้หรือไง”
“ ได้สิคะ แหมใกล้แค่นี้ ความจริงพี่พัดจะมาทุกวันยิ่งดีใหญ่เลย”
“ เธอนั่นแหละที่ต้องไปที่ไร่โน้นบ่อยๆไม่ต้องให้พี่ถ่อสังขารมาหาทุกวัน”
พัดชาพูดเสียงหวานเดินมานั่งยองๆมองลัยวัลย์ที่มือเลอะโคลนเพราะแยกต้นไม้
“ จะเอาไปไหนต้นไม้พวกนี้”
“ มันแน่นกระถางวัลย์ก็เลยแยกออกซะบ้าง พี่พัดเอาไปปลูกบ้างไหมล่ะคะวัลย์จะแยกให้ดอกมันสวยดีนะคะ”
“ ไม่เอาหรอก พี่ไม่ค่อยห่วงเรื่องรดน้ำให้มันเอาไปประเดี๋ยวก็ตายซะเปล่าๆป้าสนแกก็งานมากอยู่แล้วไม่อยากเอาไปเพิ่มภาระให้แก ว่าแต่วัลย์นี่ขยันจังเลยนะปลูกต้นไม้ดูแลสัตว์เลี้ยง ได้ข่าวว่าให้อาหารสัตว์เลี้ยงเองเลยใช่ไหม”
“ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ วัลย์ไปให้บางวันเท่านั้นเพราะคุณหมอจ้างคนเลี้ยงปะจำอยู่แล้ว ยิ่งพวกม้าวัลย์ไม่เคยเข้าไปยุ่งกลัวมันจะดีดออกมาไม่ทัน”
“ พี่ว่าจะมาเยี่ยมเจ้าโนอาสักหน่อย มันเป็นยังไงมั่งล่ะ”
“ ก็ ถูกขังอยู่ในกรงที่สวนหลังบ้าน”
“ วัลย์พาพี่ไปดูมันหน่อยสิ”
“ ได้สิคะ อย่างนั้นขอวัลย์ล้างมือก่อนนะคะ”
พัดชามองตามร่างระหงส์ที่ไปล้างมือด้วยสายตาที่ชิงชังเรียมมองญาติของลัยวัลย์อย่างแปลกใจกับสายตาที่พัดชามองลัยวัลย์เช่นนั้นมันน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกสำหรับความรู้สึกของเรียม ลัยวัลย์เดินยิ้มหวานมาหาพัดชาและพาหล่อนไปที่กรงเจ้าโนอา
“ โอ้โฮ ทำกรงซะแข็งแรงแบบนี้เลยนะ”
พัดชาบอกแล้วตรงเข้าไปใกล้ๆกับกรงลิงที่ดุร้ายเจ้าโนอานั่งเอกเขนกเก็บหมัดเก็บเหาแต่พอพัดชาเข้าไปใกล้มันก็จ้องมองผู้มาเยือนเขม็ง
“ สวัสดีเจ้าโนอา ไม่เจอกันซะนานจำกันได้ไหม”
พัดชาพูดทักทายเจ้าลิงยักษ์ยังนั่งเฉยแต่ตามองไม่กระพริบ
“ มันคงจำพี่พัดได้นะคะดูสิจ้องตาเป๋งเลย”
“ โนอามานี่ซิ เร็วอย่าดื้อ เราจำฉันได้นี่นาใช่ไหม”
พัดชาเรียกโนอาทำปากยื่นๆแบบว่ามันจำพัดชาได้ พัดชายิ้มอย่างถูกใจแล้วเรียกมันอีก
“ มานี่สิอย่าดื้อ ถ้าพูดง่ายๆแล้วฉันจะให้แกออกมาเดินเล่นข้างนอกนะ ว่าไง”
เจ้าโนอาลุกเดินมาหาพัดชาเหมือนมันฟังภาษารู้เรื่องลัยวัลย์มองอย่างตื่นเต้นที่เจ้าโนอามีท่าทางเชื่องกับพัดชา
“ มันฟังคำพูดของพี่พัดด้วยเก่งจังเลย”
“ มันยังเก่งกว่านี้อีกเยอะเลยเธอเอากุญแจไขกรงเปิดมันออกมาสิ พี่จะสั่งอะไรมันให้เอดู”
“ อุ๊ย อย่าเลยค่ะ”
“ เธอจะกลัวอะไรนะมันเชื่องกับพี่จะตาย ไม่เห็นหรือไงว่าพี่พูดอะไรมันก็รู้เรื่องทุกอย่าง เอากุญแจมาสิไขเปิดกรงให้มันออกมาเดินเล่นบ้าง”
“ มันจะดีหรือคะ โนอามันคุ้มดีคุ้มร้ายอยู่นะคะถ้ามันเกิดอาละวาดขึ้นมาวัลย์เอามันไม่อยู่นะคะ”
“ แต่พี่เอามันอยู่ เธอไม่เชื่อพี่หรือไง”
“ เอ่อ”
ลัยวัลย์อึกอักนึกกลัวแต่พัดชาคาดคั้นจะเอากุญแจให้ได้
“ กุญแจอยู่บนหลังกรงมันนั่นแหละค่ะ แต่พี่พัดคะวัลย์ว่าอย่าเปิดปล่อยมันออกมาเลยนะคะมันน่ากลัว”
พัดชาหัวเราะเหี้ยมเดินเข้าไปหยิบกุญแจที่วางอยู่บนหลังกรงอย่างสมใจ
“ เธอดูมันฟังคำสั่งของพี่ดีกว่า พี่จะสั่งมันให้เธอดูลัยวัลย์”
พัดชาไขกุญแจเปิดกรงเจ้าโนอาอย่างสมใจเจ้าลิงยักษ์กระโดดผลุงออกมาจากกรงอย่างลิงโลดที่มันได้อิสระ
“ โนอา มานี่”
พัดชาเรียก เจ้าโนอาหันมองพัดชาและลัยวัลย์มันแยกเขี้ยวขาววับท่าทางดุร้าย ลัยวัลย์หน้าตื่นอย่างหวาดกลัวแต่พัดชายิ้มอย่างมั่นใจว่าหล่อนจะควบคุมมันได้
“ โนอาฉันมีของเล่นให้แก”
พัดชาตะโกนบอกเจ้าลิงยักษ์เจ้าโนอาจ้องลัยวัลย์เขม็งสายตาของมันส่อแววดุร้ายจนลัยวัลย์ถอยหลังกรูดอย่างหวาดกลัวเพราะเคยโดนมันทำร้ายมาแล้วจึงรู้รสชาติคมเขี้ยวของมันดี
“ พี่พัดวัลย์ว่าเอามันกลับเข้ากรงดีกว่านะคะ”
ลัยวัลย์บอกหน้าตื่น
“ เรื่องอะไร ฉันจะให้มันกัดแกต่างหากนังลัยวัลย์ โนอาเอามันเลยนี่ไงของเล่นของแกกัดมันให้หายคันเขี้ยวไปเลย”
ลัยวัลย์ตกใจผวาเข้าหาพัดชาแต่พัดชาสะบัดออกแล้วผลักลัยวัลย์จนเซไปที่เจ้าลิงยักษ์ตั้งท่าอยู่ เจ้าลิงดคว้าผมของลัยวัลย์ทันทีความตกใจและความหวาดกลัวลัยวัลย์กรีดร้องสุดเสียงและลงนั่งเอามือปิดหน้าอย่างหมดหนทางสู้พัดชาหัวเราะลั่นอย่างสะใจและเสียงกรีดร้องทำให้เจ้าโนอาชะงักมันปล่อยผมของลัยวัลย์แต่หันไปกระโจนใส่พัดชาที่ยืนหัวเราะ
“ ว๊าย อะไรกันนี่อย่านะ อย่า กรี๊ดๆๆๆ”
เหยื่อคมเขี้ยวของเจ้าโนอากลายเป็นพัดชาในชั่วพริบตาลัยวัลย์เงยหน้ามามองเธอเห็นภาพสยดสยองเต็มตาได้แต่กรีดร้องให้คนช่วย เสียงปืนดังก้องกัมปนาถร่างของเจ้าอุรังอุตังยักษ์ที่ค่อมร่างที่นอนแน่นิ่งของพัดชาหยุดการกัดฟัดพัดชาทันทีมันทำท่าจะลุกขึ้นกระโจนเข้าใส่ลัยวัลย์ที่ยืนช๊อคอนินจึงยิงซ้ำเจ้าลิงดุไปอีกสองนัดจนมันทรุดกองกับพื้นตายสนิท
“ พี่พัด พี่พัด”
อนินเข้าไปที่ร่างของพัดชาเลือดที่พุ่งออกจากลำคอของพัดชาบอกให้รู้ว่าเธอโดนเจ้าโนอากัดเอาอย่างสาหัสสากรรจ์นัก ลัยวัลย์ร่ำร้องอย่างขวัญหาย อนินประคองร่างที่ไม่ไหวติงของพัดชาปากก็ตะโกนให้ใครช่วยไปตามหมอกีรติมาโดยเร็ว
“ ใครก็ได้ไปตามพี่กริมมาด่วนเลย”
กีรติมาถึงก็สายไปแล้ว พัดชาขาดใจตายเพราะทดพิษบาดแผลที่ฉกรรจ์ไม่ไหว ลัยวัลย์ร้องไห้จนช๊อคหมดสติหมอถามทุกคนว่าโนอาหลุดออกจากกรงได้อย่างไรเพราะกรงที่ขังเจ้าโนอาแน่นหนาแข็งแรงออกอย่างนั้น
“ คุณพัดเธอเปิดปล่อยมันออกมาค่ะ”
เรียมที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่แรกบอก เพราะเรียมสงสัยสายตาเหี้ยมเกรียมที่พัดชามองลัยวัลย์ในเวลาที่ลัยวัลย์เผลอ นางจึงคอยตามดูพัดชากับลัยวัลย์แล้วก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตลอดตั้งแต่พัดชาคาดคั้นจะเอากุญแจเปิดกรงเจ้าโนอา ไม่มีใครกล้าเดาว่าเพราะอะไรพัดชาจึงเปิดกรงปล่อยเจ้าโนอาออกมา แต่กรรมที่ใครก่อและคิดร้ายกับคนอื่นมันมักจะสนองเอากับตัวเองอย่างคาดไม่ถึง ศพของพัดชาราวินเป็นธุระจัดการให้อย่างเต็มความสามารถเพราะอย่างน้อยเขาก็ถือว่าได้มอบความตั้งใจและความจริงใจให้กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
“ พัด ถ้าดวงวิญญาณของคุณยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆและรับรู้ผมอยากจะบอกกับคุณว่าผมขอโทษกับทุกๆสิ่งที่ผมเคยทำกับคุณไว้ ผมขอโทษ”
ลัยวัลย์เหม่อมองกรงของเจ้าโนอาที่บัดนี้ว่างเปล่าหมอกีรติเดินเข้ามาหา
“ คุณวัลย์ คุณยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ ถ้าวันนั้นวัลย์ไม่บอกพี่พัดว่ากุญแจที่ไขกรงอยู่ตรงไหน ทั้งพี่พัดทั้งเจ้าโนอาก็คงไม่ตาย”
“ คุณวัลย์ ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆขึ้นหรอก แต่ที่มันเกิดขึ้นเพราะ เอ่อ”
ลัยวัลย์หันมองหน้าสามี หมอตัดสินใจพูดในสิ่งที่เขาค้างคาใจอยู่ออกมา
“ คุณพัดคิดร้ายกับคุณ”
“ ไม่จริง”
“ จริงที่สุด เรียมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ผมฟัง จากเหตุการณ์นั้นผมมั่นใจว่าคุณพัดต้องการให้โนอาทำร้ายคุณ เขาต้องการฆ่าคุณโดยใช้โนอาเป็นเครื่องมือ”
“ ไม่ เป็นไปไม่ได้ พี่พัดไม่ทำเช่นนั้นหรอก ไม่ทำ”
“ คุณพัดทำได้ทุกอย่าง เขาเคยวางยาพี่จนพี่ไปทำร้ายวัลย์อย่างชั่วช้าบัดซบ”
“ อะไรนะคะ”
“ คุณพัดเอายาปลุกกำหนัดสัตว์มาให้พี่กินจนพี่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วข่มขืนวัลย์ในวันนั้น”
“ คุณพระ ทำไม”
ลัยวัลย์ตกตะลึงที่ได้รู้ความจริง หมอดึงเธอเข้ามากอดแนบอก
“ คุณพัดทำได้ทุกอย่างถ้าเธอคิดจะทำโดยไม่คำนึงว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไรใครจะเดือดร้อนทรมาน”
“ แล้วทำไมพี่พัดต้องทำเช่นนั้น”
“ เพราะคุณพัดรักพี่”
“ คุณหมอ”
“ ใช่ คุณพัดเธอรักพี่ พี่รู้มานานแล้ว แต่เรื่องของหัวใจมันสั่งมันบังคับกันไม่ได้ พี่รักคุณพัดแบบเพื่อนหรือพี่รักน้องได้เท่านั้น”
“ โธ่พี่พัด”
วันเวลาผ่านไปทุกอย่างดำเนินไปตามเส้นทางที่ชะตาลิขิต หมอกีรติพบกับความสุขในชีวิตที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้พบกับมันแล้ว ถ้าชีวิตของใครคนหนึ่งจะสุขจะทุกข์ก็ขอให้คิดเอาไว้เสมอว่าไม่มีโลกในด้านเดียวตลอดไปเมื่อมีวันมืดความสว่างก็กำลังรอคอยจะมาเยือน แต่มันจะช้าหรือเร็วเท่านั้นสิ่งเดียวที่ต้องทำคือความอดทน
*** วันนี้ละครเรื่อง รอวัน...จันทร์ส่องหล้า ก็เดินทางมาถึงตอนจบแล้วนะคะ ขอบคุณที่คอยติดตามกันตลอดมา พรุ่งนี้อย่าลืมติดตามละครเรื่องใหม่กันนะคะเป็นละคร " เกรด A " ของคุณแม่เลยค่ะ พรุ่งนี้ตอนแรกกับ ..... สิ้นแสงสุริยา .....