หญิงสาวอยู่เล่นกับลูกน้อยจนลูกหลับจึงออกมาจากห้องลูกจะลงไปข้างล่างได้ยินเสียงหมอคุยกับอนินลัยวัลย์จึงหันหลังเดินกลับไปที่ห้อง บนโต๊ะหัวเตียงมีเอกสารและสมุดบัญชีวางอยู่แสดงว่าหมอคงเอางานเข้ามาทำในห้องคงเพิ่งเสร็จแล้วลงไปข้างล่างแบบนี้กว่าเขาจะขึ้นมาคงอีกนาน รีบอาบน้ำแล้วนอนเลยจะได้ไม่ต้องเจอหน้าคนตัวโตตาดุนั่น ลัยวัลย์หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำถอดชุดเดิมออกใส่ตะกร้ารวบผมมัดยางเลื่อนบานกระจกเข้าไปในส่วนอาบน้ำเธอเอื้อมมือจะเปิดน้ำใส่อ่างแล้วต้องชะงักเพราะในอ่างอาบน้ำมีดอกซ่อนกลิ่นที่ถูกขยี้เอาไว้กระจายไปทั่วอ่างอาบน้ำกลิ่นของมันเหม็นเขียวคลุ้งจนลัยวัลย์ผงะเธอหลังกรูดแล้วเธอก็ตกใจสุดขีดเมื่อมีใครเอาผ้าคลุมหัวของเธอจากด้านหลังลัยวัลย์ดิ้นสุดแรงพยายามช่วยตัวเองที่ถูกผ้ามัดถึงคอแล้วบิดอย่างแรงมือที่ไขว่คว้าดิ้นรนไปปัดเอาโหลแก้วที่ปลูกพลูด่างประดับในห้องน้ำตกแตกกระจายเสียงดังแพล้งเจ้าคนที่กำลังมัดลัยวัลย์ชะงักมันผลักร่างของหญิงสาวกระเด็นไปกระแทกฝาผนังแล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องน้ำทันทีลัยวัลย์ดึงผ้าที่คลุมเธอออกอย่างลนลานเสียงโหลที่ตกแตกดังลงมาถึงข้างล่างที่กีรติกับอนินนั่งคุยกันอยู่
“ เสียงอะไรพี่กริม ”
“ เสียงเหมือนของตกแตก ”
กีรติพูดแล้วผุดลุกขึ้นเขารีบวิ่งไปห้องของเขาอย่างอัตโนมัติเมื่อเข้ามาในห้องเห็นลัยวัลย์วิ่งออกมาจากห้องน้ำหน้าตาบอกชัดว่าตกใจสุดขีด
“ คุณวัลย์ ”
“ คุณหมอ ช่วยฉันด้วย มัน มันจะฆ่าฉัน มันจะฆ่าฉัน ”
“ คุณวัลย์เกิดอะไรขึ้น ”
หมอกอดเธอเอาไว้เมื่อร่างที่สั่นเทาโผเข้าซุกอกอย่างหวาดกลัวสุดขีด ลัยวัลย์ร้องไห้โฮอย่างระงับไม่อยู่
อนินตามขึ้นมาหมอสั่งน้องชาย
“ นินเข้าไปดูในห้องน้ำซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ”
“ ครับ ”
อนินเข้ามาในห้องน้ำเขาเห็นผ้าขาวผืนหนึ่งตกอยู่และในอ่างอาบน้ำดอกซ่อนกลิ่นถูกขยี้เอาไว้กระจายอยู่ในอ่างหลายช่อ
“ บัดซบที่สุด มันกล้าถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่ ”
อนินสบถนัยน์ตาแววอย่างโกรธจัด เขาออกมาพี่ชายยังปลอบใจลัยวัลย์ที่ยังไม่หายหวาดกลัว
“ มีอะไรในห้องน้ำหรือนิน ”
“ พี่กริมเข้าไปดูเองเถอะครับ ”
อนินบอกสีหน้าเคร่งเครียดจนหมอนึกรู้ว่าต้องเกิดเหตุไม่ชอบมาพากลแน่
“ นินพี่ฝากดูคุณวัลย์ก่อนนะ ”
หมอบอกแล้วเดินเข้าไปดูในห้องน้ำลัยวัลย์ยังสะอื้น
“ คุณวัลย์มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ”
“ มันจะฆ่าฉัน ”
“ คุณเห็นมันไหมไอ้คนที่มันทำร้ายคุณ ”
“ ไม่เห็น มันเอาผ้าคลุมฉันทางด้านหลัง ”
หมอกีรติออกมาจากห้องน้ำหน้าตาไม่ต่างกับอนินเขากำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์เต็มที่ อนินมองสบตาพี่ชายบอกให้รู้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว
“ นินเธอลงไปรอพี่ข้างล่างนะเดี๋ยวพี่จะตามไป ”
“ ครับ ”
อนินออกไปแล้วหมอพาลัยวัลย์มานั่งพูดกับเธออย่างหนักแน่น
“ คุณวัลย์ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณอีกผมรับรอง ”
“ คุณจะทำอย่างไรมันเป็นผีนะ ”
“ มันไม่ใช่ผี ”
“ คุณรู้ได้อย่างไร มันเป็นผีมันจะฆ่าฉัน ให้ฉันไปจากที่นี่เถอะถ้าฉันยังอยู่มันต้องฆ่าฉันตายแน่ๆ ”
“ คุณวัลย์คุณฟังผมนะ ผีไม่มีในโลกนี้ สิ่งที่คุณเจอะเจออยู่นั้นมันเป็นฝีมือของคนผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่ามันไม่ใช่การกระทำของภูตผีปีศาจอะไรทั้งนั้น ”
หมอลงไปคุยกับอนินสักพักจึงกลับขึ้นมาลัยวัลย์ยังนั่งเครียดอยู่บนเตียง
“ ดึกแล้วคุณนอนเถอะ ”
“ คุณหมอคะ กรุณาเถอะให้ฉันไปอยู่ที่ไร่โน้นเถอะนะคะ ”
หญิงสาวอ้อนวอนเพราะเธอกลัวจริงๆ
“ คุณวัลย์ ผมขอเวลาอีกไม่นานนะไอ้ฆาตกรนั่นมันก็จะสมใจแล้วไม่เผยตัวออกมา ”
“ คุณจะบ้าเหรอจะให้ฉันอยู่เพื่อให้มันฆ่าฉันหรือไง ”
“ คุณวัลย์ ผมสัญญาได้เลยว่ามันจะไม่แตะต้องคุณแม้แต่เส้นผม ”
ลัยวัลย์จ้องหน้าหมอกีรติ
“ มันไม่แตะต้องเส้นผมของฉันหรอกมันจะเอาชีวิตของฉันอย่างเดียวเท่านั้นคุณรู้เอาไว้ซะด้วย ”
“ คุณวัลย์ ”
“ คุณไม่ต้องมาทำตาดุใส่ฉันเลยนะ ฉันกลัวตายมากกว่ากลัวคุณจะบอกให้ฉันจะกลับไปอยู่ที่ไร่โน้น ”
“ เอ๊ะ ”
“ ไม่ต้องมาเอ๊ะฉันไม่ฟังคุณแล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปอยู่กับพี่วินไม่อยู่ที่นี่ ”
“ แต่ผมไม่อนุญาต ไม่อนุญาตให้คุณไปไหนทั้งนั้น ”
“ ฉันจะไปใครก็มาห้ามฉันไม่ได้เหมือนกัน ”
บทลัยวัลย์จะดื้อขึ้นมาหมอก็หนักใจแต่คนอย่างกีรติเคยแต่ชนะคนเขายอมแพ้ลัยวัลย์ก็ผิดไปน่ะสิ
“ ถ้าคุณดื้อกับผมผมจะจัดการจับคุณแน่ ”
“ คุณจะทำอะไรฉัน ”
ลัยวัลย์ถามอย่างท้าทายถึงเวลานี้ถ้ากลัวหมอก็ไม่มีทางได้กลับไปไร่โน้นน่ะสิ หมอเห็นท่าทางของลัยวัลย์แล้วหมั่นเขี้ยวจนระงับใจไม่อยู่
“ เก่งนักใช่ไหมหืมม์ ”
หมอตรงเข้ากอดและปล้ำจูบเด็กปากเก่งลัยวัลย์ตกใจดิ้นรนอุตลุดความรู้สึกลึกๆที่หมอเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิดมาตลอดวันนี้มันได้ปริแตกและหลุดทะลักออกมาอย่างลืมตัว สำหรับลัยวัลย์เธอไปนึกถึงเหตุการณ์ในวันที่ถูกหมอข่มขืนจึงกลัวสุดขีดว่ามันจะเป็นอย่างเช่นวันนั้นอีกเธอดิ้นรนสุดกำลังแต่เพราะตัวเล็กบอบบางและถูกเขากอดทับปล้ำจูบจึงดิ้นไม่พ้นไม่นานเธอก็อ่อนแรงหมอเล้าโลมไปทั่วร่างน้อยเริ่มสั่นระริกเพราะไม่เคยพานพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ความหวาดกลัวเริ่มผ่อนคลายลงความตื่นเต้นกับรสสัมผัสเริ่มเข้ามาแทนที่ลัยวัลย์สั่นสะท้านและร่ำร้องในลำคอเมื่อหมอกีรติซ้ำรอยเดิมกับเธออย่างลึกซึ้งมันเป็นความรู้สึกที่สุดจะบรรยายสำหรับคนทั้งสองไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นความผิด ไม่ใช่การบังคับข่มขืนกันอีกสิทธิที่มีอยู่เต็มเปี่ยมตามกฎหมาย เมื่อทั้งสองจะทำหน้าที่สามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามพฤตินัยมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย หมอหอบสะท้านอยู่บนตัวของลัยวัลย์ที่มีอาการไม่ต่างกันความสุขที่แสนจะดูดดื่มทำให้หมอไม่อยากถอนร่างกายออกจากร่างงดงามที่นอนนิ่งอย่างสุขสม
“ คุณวัลย์จ๋า ”
หมอกระซิบที่หูลัยวัลย์อับอายจนหน้าแดงเธอผลักเขาเบาๆจะให้เขาออกจากตัวแต่หมอยังกอดเธอเอาไว้และพรมจูบไปทั่วใบหน้าอ่อนเยาว์
“ คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้ผมมีความสุขที่สุด สุขจนอยากจะอยู่อย่างนี้และทำอย่างนี้ทั้งคืน ”
หมอกระซิบและจูบเธออย่างหลงใหล ความหวานเมื่อแรกได้ลิ้มมันยากจะถ่ายถอน ลัยวัลย์เองก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้รังเกียจเขาเหมือนดังที่เธอเคยตั้งแง่เอาไว้เลยมันกับเป็นความรู้สึกเป็นสุขและอบอุ่นที่สุดที่เธอเคยพบพาน
ที่โต๊ะอาหารคุณมุกดาลอบหมอพัดชาอยู่บ่อยๆจนพัดชารู้สึกว่ากำลังถูกแอบพินิจพิจารณาจากคุณมุกดา
“ วันนี้พัดมีอะไรผิดปรกติไปหรือเปล่าคะคุณอามุก ”
“ แหมถามอาตรงๆเลยนะ ”
“ ก็พัดรู้สึกนี่คะว่าคุณอามองพัดบ่อยกว่าปกติ ”
“ หนูกับวินปีเดียวกันใช่ไหมจ๊ะ ”
“ คงอย่างนั้นมังคะ ”
“ ก็เพิ่งอายุยี่สิบสามปีจะว่าเด็กก็ไม่เด็กแล้ว ”
“ คุณอามีอะไรหรือเปล่าคะ ”
“ อาน่ะอยากให้วินเขาแต่งงานมีครอบครัว ”
คุณมุกดาพูดเปิดใจเพราะคิดว่าพัดชาจะดีใจแต่นางกับผิดคาด
“ วินยังไม่น่ารีบแต่งหรอกนะคะ พัดชาว่าอายุเท่านี้อย่าเพิ่งรีบร้อนให้เขาแต่งงานเลยยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ ”
“ ทำไมหนูคิดอย่างนั้นล่ะลูก หนูยังไม่อยากให้วินเขาแต่งงานตอนนี้จริงๆหรือ ”
“ เรื่องนี้มันก็แล้วแต่วินเขานะคะ แต่ถ้าถามพัดพัดคิดว่ายังไม่ควรรีบแต่งอายุแค่นี้แต่งงานถือว่าเร็วไป ”
มุกดามองหน้าพัดชาเธอไม่มีอาการตรงข้ามกับที่พูดเลย แสดงว่าพัดชายังไม่ต้องการแต่งงาน นี่มันอะไรกันทั้งสองคนแอบได้เสียกันโดยไม่คิดจะแต่งงานงานอยู่ด้วยกัน แล้วที่นอนด้วยกันมันเป็นแค่ความสนุกไปเท่านั้นเองหรือ หนุ่มสาวสมัยนี้ทำไมถึงได้ทำอะไรคิดอะไรง่ายๆกันนักนะแม้แต่ลัยวัลย์เธอไม่ไม่ยอมจัดพิธีแต่งงานมาหาแม่ก็ตอนท้องโย้แล้วแล้วก็บอกว่าไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว คิดแล้วอยากจะเป็นลมกับการกระทำของคนรุ่นนี้นัก คุณมุกดาต้องหยุดที่จะให้ราวินกับพัดชาแต่งงานเพราะขืนไปพูดต่อคงไม่ดีแน่ปล่อยให้พวกเขาคิดจะจัดการกันเองแล้วแบบนี้
ลัยวัลย์อุ้มพาลูกชายออกมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าตึกหมอกลับมาจากคลินิกเข้ามาหาสองแม่ลูก
“ ไงลงมาเที่ยวหรือลูก มาให้พ่อหอมหน่อยสิ ”
หมอหอมแก้วลูกแล้วมองแม่สายตาวาววับจนลัยวัลย์แก้มแดงระเรื่อเพราะเขินสายตาของเขา
“ วันนี้คนไข้เยอะไหมคะ ”
“ เยอะ ถามมากันตอนบ่ายๆอยากกลับบ้านเร็วก็เลยกลับไม่ได้ ให้ผมอุ้มลูกหน่อยนะคิดถึงเขาจังเลย ”
ลัยวัลย์มองเสื้อหมอแต่เขายิ้มอย่างรู้ว่าเธอคิดอะไรจึงบอก
“ รับรองปลอดเชื้อจ่ะ ”
“ วัลย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ”
“ วัลย์หรือ แทนตัวเองอย่างนี้น่าฟังดีออกอย่างนั้นผมจะแทนตัวเองว่าพี่นะเพราะพี่แก่กว่าวัลย์หลายปี ”
“ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ”
“ อ้าว แล้วกัน แก่กว่าแต่ไม่ใช่เฒ่านะจ๊ะ ”
“ ก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะแก่เฒ่า ”
“ แก่กว่าน่ะเพราะพี่เกิดก่อนนานแต่ไม่ถึงขนาดนานนมจนรุ่นปู่ ลัยวัลย์น่ะตามมาเกิดช้าเอง ”
“ รู้ได้อย่างไรว่าลัยวัลย์ตามมาเกิด ”
“ อ้าวก็คนเป็นคู่กันก็คงจะเป็นคู่กันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนแล้ว ”
“ ไหนคุณหมอไม่เชื่อเรื่องผีสางชาติภพไงคะ ”
“ เชื่อเรื่องชาติภพแต่ไม่เชื่อเรื่องผีสาง เพราะผีคือคนที่ตายไปแล้ว และคนที่ตายไปแล้วก็ไม่มีทางจะมาทำอะไรใครได้อย่างที่วัลย์กลัว ”
ลัยวัลย์มีสีหน้าหวาดวิตกขึ้นมาอีก กีรติรู้ว่าเธอกลัว
ดึกสงัดลัยวัลย์หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของสามีแล้วเธอก็สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ ลัยวัลย์ลืมตาความหวาดกลัวแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ
“ วัลย์ อย่ากลัวนะไม่มีอะไร ”
หมอกระซิบหญิงสาวซุกหน้าเข้าหาอกสามีเหมือนจะให้เขาเป็นเกราะคุ้มภัยให้เธอ หมอสีหน้าเครียดเงี่ยหูฟังเสียงร้องไห้โหยหวยที่ยังดังเป็นระยะๆ แล้วผุดลุกขึ้นนั่งลัยวัลย์ผงา
“ อย่าค่ะ อย่าออกไป ”
“ พี่จะออกไปดูให้เห็นกับตาว่าใครที่มาร้องไห้ ”
หมอลงจากเตียงลัยวัลย์ผวาตามหมอไปที่หน้าต่างมองลงไปตามเสียงแล้วต้องใจหายวาบร่างที่ดำตะคุ่มอยู่ข้างหลุมฝังศพของแม้นมาศหันหน้ามาทางหน้าต่างที่หมอยืนมองใบหน้าขาวโพลนมองเห็นเด่นชัดในความมืดขนาดหมอเป็นผู้ชายยังตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นหมอผงะแล้วรีบหาลัยวัลย์ที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างหวาดกลัว
“ เห็นอะไรไหมคะ ”
“ ไม่มี พี่ไม่เห็นอะไรเลย ”
หมอบอกแล้วพาลัยวัลย์มาที่เตียงแต่ลัยวัลย์ยังหวาดกลัว เสียงปืนดังก้องกัมปนาทตามมาด้วยเสียงกรีดร้องหมอตกตะลึงใครยิงปืน
“ วัลย์คุณอยู่ที่นี่นะ ”
หมอสั่งแล้ววิ่งออกไปจากห้องแต่ลัยวัลย์กลัวจึงวิ่งตามหมอออกมาด้วย หมอวิ่งลงมาชั้นล่างยืนหันรีหันขวางเพราะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อนินลากแขนสไบที่แต่งชุดดำรุ่มร่ามเข้ามาแล้วเหวี่ยงลงกลางห้องต่อหน้าหมอกีรติและลัยวัลย์
“ เกิดอะไรขึ้นนิน ”
“ เกิดอะไรหรือครับ ผมจับผีที่คอยหลอกหลอนคุณวัลย์ได้แล้วน่ะสิพี่กริม ”
“ อะไรนะ ”
“ พูดไปเดี๋ยวนี้สไบว่าเธอทำอะไร ”
สไบร้องไห้สะอึกสะอื้นก้มหน้างุดพูดไม่ออก
“ นิน ทำไม สไบทำไม ”
“ จะทำไมหรือ นี่ไงผีที่ยืนร้องไห้อยู่ที่หลุมฝังศพคุณมาศ และก็คงเป็นผีตัวเดียวกับที่เข้าไปทำร้ายคุณวัลย์ ”
หมอถึงกับกระจ่าง เขาหันไปถามสไบอย่างโมโห
“ สไบบอกฉันมีสิว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณวัลย์ทั้งหมดเป็นฝีมือของเธอ ”
“ คุณหมอ ”
สไบร้องไห้
“ เธอทำอย่างนี้ทำไม เธอต้องการอะไรทำไมถึงได้ทำอย่างนี้ ”
หมอตะคอกสไบเมื่อหล่อนเอาแต่ร้องไห้
“ สไบรักคุณมาศน่ะสิค่ะ ”
“ สไบเธอรักคุณมาศแล้วทำไมต้องทำอย่างนี้ ”
“ สไบเกลียดคุณวัลย์ เพราะเขาคุณมาศถึงตรอมใจตาย ”
“ บ้าแล้วหรือ คุณวัลย์เกี่ยวอะไรกับคุณมาศ ”
“ ทำไมจะไม่เกี่ยวคะ เพราะคุณหมอมีเขาคุณมาศก็เลยเสียใจ และช้ำใจต้องตายอย่างทุกทรมานใจ ก็เพราะคุณวัลย์ ”
“ สไบเรื่องนี้มันเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์จะมาเกลียดหรือทำอะไรได้ทั้งนั้น เธอกล้าหาญมากนะที่คิดทำร้ายคุณวัลย์เสียแรงที่ฉันไว้ใจเธอมาตลอดแต่เธอกล้าทำเรื่องแบบนี้เธอจะให้ฉันจัดการอย่างไรกับเธอ
“ พี่กริม ผมว่าจับส่งตำรวจไปเลยดีกว่าใจคอโหดร้ายคิดฆ่าเมียเจ้านายปล่อยเอาไว้ไม่ได้นะครับ ”
อนินบอกพี่ชายสไบร้องไห้หันมองกีรติเขาจะทำอย่างไรกับเธอ
“ คุณหมอค่ะ ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นพี่สไบทำวัลย์ก็ไม่เอาเรื่องหรอกค่ะ ”
“ คุณวัลย์เพราะอะไร เขาจะฆ่าคุณนะลงมือมาหลายครั้งแล้วแล้วคุณยังไม่เอาเรื่องเขาอีก ”
“ วัลย์ไม่เอาเรื่องค่ะ ”
ลัยวัลย์พูดแล้วหันหลังเดินกลับขึ้นชั้นบนสไบมองตามอย่างคาดไม่ถึงว่าลัยวัลย์จะไม่เอาเรื่องกับหล่อน
รอวัน...จันทร์ส่องหล้า ตอนที่22
“ เสียงอะไรพี่กริม ”
“ เสียงเหมือนของตกแตก ”
กีรติพูดแล้วผุดลุกขึ้นเขารีบวิ่งไปห้องของเขาอย่างอัตโนมัติเมื่อเข้ามาในห้องเห็นลัยวัลย์วิ่งออกมาจากห้องน้ำหน้าตาบอกชัดว่าตกใจสุดขีด
“ คุณวัลย์ ”
“ คุณหมอ ช่วยฉันด้วย มัน มันจะฆ่าฉัน มันจะฆ่าฉัน ”
“ คุณวัลย์เกิดอะไรขึ้น ”
หมอกอดเธอเอาไว้เมื่อร่างที่สั่นเทาโผเข้าซุกอกอย่างหวาดกลัวสุดขีด ลัยวัลย์ร้องไห้โฮอย่างระงับไม่อยู่
อนินตามขึ้นมาหมอสั่งน้องชาย
“ นินเข้าไปดูในห้องน้ำซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ”
“ ครับ ”
อนินเข้ามาในห้องน้ำเขาเห็นผ้าขาวผืนหนึ่งตกอยู่และในอ่างอาบน้ำดอกซ่อนกลิ่นถูกขยี้เอาไว้กระจายอยู่ในอ่างหลายช่อ
“ บัดซบที่สุด มันกล้าถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่ ”
อนินสบถนัยน์ตาแววอย่างโกรธจัด เขาออกมาพี่ชายยังปลอบใจลัยวัลย์ที่ยังไม่หายหวาดกลัว
“ มีอะไรในห้องน้ำหรือนิน ”
“ พี่กริมเข้าไปดูเองเถอะครับ ”
อนินบอกสีหน้าเคร่งเครียดจนหมอนึกรู้ว่าต้องเกิดเหตุไม่ชอบมาพากลแน่
“ นินพี่ฝากดูคุณวัลย์ก่อนนะ ”
หมอบอกแล้วเดินเข้าไปดูในห้องน้ำลัยวัลย์ยังสะอื้น
“ คุณวัลย์มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ”
“ มันจะฆ่าฉัน ”
“ คุณเห็นมันไหมไอ้คนที่มันทำร้ายคุณ ”
“ ไม่เห็น มันเอาผ้าคลุมฉันทางด้านหลัง ”
หมอกีรติออกมาจากห้องน้ำหน้าตาไม่ต่างกับอนินเขากำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์เต็มที่ อนินมองสบตาพี่ชายบอกให้รู้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว
“ นินเธอลงไปรอพี่ข้างล่างนะเดี๋ยวพี่จะตามไป ”
“ ครับ ”
อนินออกไปแล้วหมอพาลัยวัลย์มานั่งพูดกับเธออย่างหนักแน่น
“ คุณวัลย์ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณอีกผมรับรอง ”
“ คุณจะทำอย่างไรมันเป็นผีนะ ”
“ มันไม่ใช่ผี ”
“ คุณรู้ได้อย่างไร มันเป็นผีมันจะฆ่าฉัน ให้ฉันไปจากที่นี่เถอะถ้าฉันยังอยู่มันต้องฆ่าฉันตายแน่ๆ ”
“ คุณวัลย์คุณฟังผมนะ ผีไม่มีในโลกนี้ สิ่งที่คุณเจอะเจออยู่นั้นมันเป็นฝีมือของคนผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่ามันไม่ใช่การกระทำของภูตผีปีศาจอะไรทั้งนั้น ”
หมอลงไปคุยกับอนินสักพักจึงกลับขึ้นมาลัยวัลย์ยังนั่งเครียดอยู่บนเตียง
“ ดึกแล้วคุณนอนเถอะ ”
“ คุณหมอคะ กรุณาเถอะให้ฉันไปอยู่ที่ไร่โน้นเถอะนะคะ ”
หญิงสาวอ้อนวอนเพราะเธอกลัวจริงๆ
“ คุณวัลย์ ผมขอเวลาอีกไม่นานนะไอ้ฆาตกรนั่นมันก็จะสมใจแล้วไม่เผยตัวออกมา ”
“ คุณจะบ้าเหรอจะให้ฉันอยู่เพื่อให้มันฆ่าฉันหรือไง ”
“ คุณวัลย์ ผมสัญญาได้เลยว่ามันจะไม่แตะต้องคุณแม้แต่เส้นผม ”
ลัยวัลย์จ้องหน้าหมอกีรติ
“ มันไม่แตะต้องเส้นผมของฉันหรอกมันจะเอาชีวิตของฉันอย่างเดียวเท่านั้นคุณรู้เอาไว้ซะด้วย ”
“ คุณวัลย์ ”
“ คุณไม่ต้องมาทำตาดุใส่ฉันเลยนะ ฉันกลัวตายมากกว่ากลัวคุณจะบอกให้ฉันจะกลับไปอยู่ที่ไร่โน้น ”
“ เอ๊ะ ”
“ ไม่ต้องมาเอ๊ะฉันไม่ฟังคุณแล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปอยู่กับพี่วินไม่อยู่ที่นี่ ”
“ แต่ผมไม่อนุญาต ไม่อนุญาตให้คุณไปไหนทั้งนั้น ”
“ ฉันจะไปใครก็มาห้ามฉันไม่ได้เหมือนกัน ”
บทลัยวัลย์จะดื้อขึ้นมาหมอก็หนักใจแต่คนอย่างกีรติเคยแต่ชนะคนเขายอมแพ้ลัยวัลย์ก็ผิดไปน่ะสิ
“ ถ้าคุณดื้อกับผมผมจะจัดการจับคุณแน่ ”
“ คุณจะทำอะไรฉัน ”
ลัยวัลย์ถามอย่างท้าทายถึงเวลานี้ถ้ากลัวหมอก็ไม่มีทางได้กลับไปไร่โน้นน่ะสิ หมอเห็นท่าทางของลัยวัลย์แล้วหมั่นเขี้ยวจนระงับใจไม่อยู่
“ เก่งนักใช่ไหมหืมม์ ”
หมอตรงเข้ากอดและปล้ำจูบเด็กปากเก่งลัยวัลย์ตกใจดิ้นรนอุตลุดความรู้สึกลึกๆที่หมอเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิดมาตลอดวันนี้มันได้ปริแตกและหลุดทะลักออกมาอย่างลืมตัว สำหรับลัยวัลย์เธอไปนึกถึงเหตุการณ์ในวันที่ถูกหมอข่มขืนจึงกลัวสุดขีดว่ามันจะเป็นอย่างเช่นวันนั้นอีกเธอดิ้นรนสุดกำลังแต่เพราะตัวเล็กบอบบางและถูกเขากอดทับปล้ำจูบจึงดิ้นไม่พ้นไม่นานเธอก็อ่อนแรงหมอเล้าโลมไปทั่วร่างน้อยเริ่มสั่นระริกเพราะไม่เคยพานพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ความหวาดกลัวเริ่มผ่อนคลายลงความตื่นเต้นกับรสสัมผัสเริ่มเข้ามาแทนที่ลัยวัลย์สั่นสะท้านและร่ำร้องในลำคอเมื่อหมอกีรติซ้ำรอยเดิมกับเธออย่างลึกซึ้งมันเป็นความรู้สึกที่สุดจะบรรยายสำหรับคนทั้งสองไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นความผิด ไม่ใช่การบังคับข่มขืนกันอีกสิทธิที่มีอยู่เต็มเปี่ยมตามกฎหมาย เมื่อทั้งสองจะทำหน้าที่สามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามพฤตินัยมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย หมอหอบสะท้านอยู่บนตัวของลัยวัลย์ที่มีอาการไม่ต่างกันความสุขที่แสนจะดูดดื่มทำให้หมอไม่อยากถอนร่างกายออกจากร่างงดงามที่นอนนิ่งอย่างสุขสม
“ คุณวัลย์จ๋า ”
หมอกระซิบที่หูลัยวัลย์อับอายจนหน้าแดงเธอผลักเขาเบาๆจะให้เขาออกจากตัวแต่หมอยังกอดเธอเอาไว้และพรมจูบไปทั่วใบหน้าอ่อนเยาว์
“ คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้ผมมีความสุขที่สุด สุขจนอยากจะอยู่อย่างนี้และทำอย่างนี้ทั้งคืน ”
หมอกระซิบและจูบเธออย่างหลงใหล ความหวานเมื่อแรกได้ลิ้มมันยากจะถ่ายถอน ลัยวัลย์เองก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้รังเกียจเขาเหมือนดังที่เธอเคยตั้งแง่เอาไว้เลยมันกับเป็นความรู้สึกเป็นสุขและอบอุ่นที่สุดที่เธอเคยพบพาน
ที่โต๊ะอาหารคุณมุกดาลอบหมอพัดชาอยู่บ่อยๆจนพัดชารู้สึกว่ากำลังถูกแอบพินิจพิจารณาจากคุณมุกดา
“ วันนี้พัดมีอะไรผิดปรกติไปหรือเปล่าคะคุณอามุก ”
“ แหมถามอาตรงๆเลยนะ ”
“ ก็พัดรู้สึกนี่คะว่าคุณอามองพัดบ่อยกว่าปกติ ”
“ หนูกับวินปีเดียวกันใช่ไหมจ๊ะ ”
“ คงอย่างนั้นมังคะ ”
“ ก็เพิ่งอายุยี่สิบสามปีจะว่าเด็กก็ไม่เด็กแล้ว ”
“ คุณอามีอะไรหรือเปล่าคะ ”
“ อาน่ะอยากให้วินเขาแต่งงานมีครอบครัว ”
คุณมุกดาพูดเปิดใจเพราะคิดว่าพัดชาจะดีใจแต่นางกับผิดคาด
“ วินยังไม่น่ารีบแต่งหรอกนะคะ พัดชาว่าอายุเท่านี้อย่าเพิ่งรีบร้อนให้เขาแต่งงานเลยยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ ”
“ ทำไมหนูคิดอย่างนั้นล่ะลูก หนูยังไม่อยากให้วินเขาแต่งงานตอนนี้จริงๆหรือ ”
“ เรื่องนี้มันก็แล้วแต่วินเขานะคะ แต่ถ้าถามพัดพัดคิดว่ายังไม่ควรรีบแต่งอายุแค่นี้แต่งงานถือว่าเร็วไป ”
มุกดามองหน้าพัดชาเธอไม่มีอาการตรงข้ามกับที่พูดเลย แสดงว่าพัดชายังไม่ต้องการแต่งงาน นี่มันอะไรกันทั้งสองคนแอบได้เสียกันโดยไม่คิดจะแต่งงานงานอยู่ด้วยกัน แล้วที่นอนด้วยกันมันเป็นแค่ความสนุกไปเท่านั้นเองหรือ หนุ่มสาวสมัยนี้ทำไมถึงได้ทำอะไรคิดอะไรง่ายๆกันนักนะแม้แต่ลัยวัลย์เธอไม่ไม่ยอมจัดพิธีแต่งงานมาหาแม่ก็ตอนท้องโย้แล้วแล้วก็บอกว่าไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว คิดแล้วอยากจะเป็นลมกับการกระทำของคนรุ่นนี้นัก คุณมุกดาต้องหยุดที่จะให้ราวินกับพัดชาแต่งงานเพราะขืนไปพูดต่อคงไม่ดีแน่ปล่อยให้พวกเขาคิดจะจัดการกันเองแล้วแบบนี้
ลัยวัลย์อุ้มพาลูกชายออกมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าตึกหมอกลับมาจากคลินิกเข้ามาหาสองแม่ลูก
“ ไงลงมาเที่ยวหรือลูก มาให้พ่อหอมหน่อยสิ ”
หมอหอมแก้วลูกแล้วมองแม่สายตาวาววับจนลัยวัลย์แก้มแดงระเรื่อเพราะเขินสายตาของเขา
“ วันนี้คนไข้เยอะไหมคะ ”
“ เยอะ ถามมากันตอนบ่ายๆอยากกลับบ้านเร็วก็เลยกลับไม่ได้ ให้ผมอุ้มลูกหน่อยนะคิดถึงเขาจังเลย ”
ลัยวัลย์มองเสื้อหมอแต่เขายิ้มอย่างรู้ว่าเธอคิดอะไรจึงบอก
“ รับรองปลอดเชื้อจ่ะ ”
“ วัลย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ”
“ วัลย์หรือ แทนตัวเองอย่างนี้น่าฟังดีออกอย่างนั้นผมจะแทนตัวเองว่าพี่นะเพราะพี่แก่กว่าวัลย์หลายปี ”
“ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ ”
“ อ้าว แล้วกัน แก่กว่าแต่ไม่ใช่เฒ่านะจ๊ะ ”
“ ก็เหมือนกันนั่นแหละค่ะแก่เฒ่า ”
“ แก่กว่าน่ะเพราะพี่เกิดก่อนนานแต่ไม่ถึงขนาดนานนมจนรุ่นปู่ ลัยวัลย์น่ะตามมาเกิดช้าเอง ”
“ รู้ได้อย่างไรว่าลัยวัลย์ตามมาเกิด ”
“ อ้าวก็คนเป็นคู่กันก็คงจะเป็นคู่กันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนแล้ว ”
“ ไหนคุณหมอไม่เชื่อเรื่องผีสางชาติภพไงคะ ”
“ เชื่อเรื่องชาติภพแต่ไม่เชื่อเรื่องผีสาง เพราะผีคือคนที่ตายไปแล้ว และคนที่ตายไปแล้วก็ไม่มีทางจะมาทำอะไรใครได้อย่างที่วัลย์กลัว ”
ลัยวัลย์มีสีหน้าหวาดวิตกขึ้นมาอีก กีรติรู้ว่าเธอกลัว
ดึกสงัดลัยวัลย์หลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของสามีแล้วเธอก็สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ ลัยวัลย์ลืมตาความหวาดกลัวแล่นเข้าจับขั้วหัวใจ
“ วัลย์ อย่ากลัวนะไม่มีอะไร ”
หมอกระซิบหญิงสาวซุกหน้าเข้าหาอกสามีเหมือนจะให้เขาเป็นเกราะคุ้มภัยให้เธอ หมอสีหน้าเครียดเงี่ยหูฟังเสียงร้องไห้โหยหวยที่ยังดังเป็นระยะๆ แล้วผุดลุกขึ้นนั่งลัยวัลย์ผงา
“ อย่าค่ะ อย่าออกไป ”
“ พี่จะออกไปดูให้เห็นกับตาว่าใครที่มาร้องไห้ ”
หมอลงจากเตียงลัยวัลย์ผวาตามหมอไปที่หน้าต่างมองลงไปตามเสียงแล้วต้องใจหายวาบร่างที่ดำตะคุ่มอยู่ข้างหลุมฝังศพของแม้นมาศหันหน้ามาทางหน้าต่างที่หมอยืนมองใบหน้าขาวโพลนมองเห็นเด่นชัดในความมืดขนาดหมอเป็นผู้ชายยังตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นหมอผงะแล้วรีบหาลัยวัลย์ที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างหวาดกลัว
“ เห็นอะไรไหมคะ ”
“ ไม่มี พี่ไม่เห็นอะไรเลย ”
หมอบอกแล้วพาลัยวัลย์มาที่เตียงแต่ลัยวัลย์ยังหวาดกลัว เสียงปืนดังก้องกัมปนาทตามมาด้วยเสียงกรีดร้องหมอตกตะลึงใครยิงปืน
“ วัลย์คุณอยู่ที่นี่นะ ”
หมอสั่งแล้ววิ่งออกไปจากห้องแต่ลัยวัลย์กลัวจึงวิ่งตามหมอออกมาด้วย หมอวิ่งลงมาชั้นล่างยืนหันรีหันขวางเพราะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อนินลากแขนสไบที่แต่งชุดดำรุ่มร่ามเข้ามาแล้วเหวี่ยงลงกลางห้องต่อหน้าหมอกีรติและลัยวัลย์
“ เกิดอะไรขึ้นนิน ”
“ เกิดอะไรหรือครับ ผมจับผีที่คอยหลอกหลอนคุณวัลย์ได้แล้วน่ะสิพี่กริม ”
“ อะไรนะ ”
“ พูดไปเดี๋ยวนี้สไบว่าเธอทำอะไร ”
สไบร้องไห้สะอึกสะอื้นก้มหน้างุดพูดไม่ออก
“ นิน ทำไม สไบทำไม ”
“ จะทำไมหรือ นี่ไงผีที่ยืนร้องไห้อยู่ที่หลุมฝังศพคุณมาศ และก็คงเป็นผีตัวเดียวกับที่เข้าไปทำร้ายคุณวัลย์ ”
หมอถึงกับกระจ่าง เขาหันไปถามสไบอย่างโมโห
“ สไบบอกฉันมีสิว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณวัลย์ทั้งหมดเป็นฝีมือของเธอ ”
“ คุณหมอ ”
สไบร้องไห้
“ เธอทำอย่างนี้ทำไม เธอต้องการอะไรทำไมถึงได้ทำอย่างนี้ ”
หมอตะคอกสไบเมื่อหล่อนเอาแต่ร้องไห้
“ สไบรักคุณมาศน่ะสิค่ะ ”
“ สไบเธอรักคุณมาศแล้วทำไมต้องทำอย่างนี้ ”
“ สไบเกลียดคุณวัลย์ เพราะเขาคุณมาศถึงตรอมใจตาย ”
“ บ้าแล้วหรือ คุณวัลย์เกี่ยวอะไรกับคุณมาศ ”
“ ทำไมจะไม่เกี่ยวคะ เพราะคุณหมอมีเขาคุณมาศก็เลยเสียใจ และช้ำใจต้องตายอย่างทุกทรมานใจ ก็เพราะคุณวัลย์ ”
“ สไบเรื่องนี้มันเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์จะมาเกลียดหรือทำอะไรได้ทั้งนั้น เธอกล้าหาญมากนะที่คิดทำร้ายคุณวัลย์เสียแรงที่ฉันไว้ใจเธอมาตลอดแต่เธอกล้าทำเรื่องแบบนี้เธอจะให้ฉันจัดการอย่างไรกับเธอ
“ พี่กริม ผมว่าจับส่งตำรวจไปเลยดีกว่าใจคอโหดร้ายคิดฆ่าเมียเจ้านายปล่อยเอาไว้ไม่ได้นะครับ ”
อนินบอกพี่ชายสไบร้องไห้หันมองกีรติเขาจะทำอย่างไรกับเธอ
“ คุณหมอค่ะ ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นพี่สไบทำวัลย์ก็ไม่เอาเรื่องหรอกค่ะ ”
“ คุณวัลย์เพราะอะไร เขาจะฆ่าคุณนะลงมือมาหลายครั้งแล้วแล้วคุณยังไม่เอาเรื่องเขาอีก ”
“ วัลย์ไม่เอาเรื่องค่ะ ”
ลัยวัลย์พูดแล้วหันหลังเดินกลับขึ้นชั้นบนสไบมองตามอย่างคาดไม่ถึงว่าลัยวัลย์จะไม่เอาเรื่องกับหล่อน