ดึกแล้วพัดชายังนอนลืมตาโพลนกระสับกระส่ายเธอพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ไปหาราวินในยามที่เกิดอารมณ์ปรารถนา แต่ยิ่งหักห้ามใจมันเหมือนยิ่งยั่วยุให้ความรู้สึกต้องการอย่างรุนแรง พัดชากัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือดแต่มันก็ไม่ได้ช่วยผ่อนคลายความทรมานลงเลยในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ความต้องการแห่งอารมณ์ไปหาราวินกลางดึก พัดชาเข้ามาในห้องนอนของราวินเปิดสวิทช์ไฟจนสว่างจ้าราวินยัวเงียตื่นเห็นพัดชายืนมองอยู่ข้างเตียง
“ ยังไม่นอนอีกหรือคุณ ”
ถามอู้อี้เพราะกำลังหลับสบายแล้วต้องตื่นกลางดึกอย่างนี้ พัดชานั่งบนเตียงเธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดในคอมองราวินอย่างกระสันโหยหา
“ วิน ”
พัดชาเสียงสั่นก้มลงจูบคนที่กำลังหลับต่ออย่างกระหายปรารถนา ราวินหรือตา
“ ผมง่วงนะคุณ ”
“ ช่วยฉันก่อน นะ นะวินฉันทรมานเหลือเกิน ”
พัดชาเสียงกระเส่าเธอจูบปลุกอารมณ์คนที่ง่วงจนราวินตื่นตัวตาเริ่มสว่างพัดชาถอดเสื้อนอนตัวยาวออกเบียดกระแซะร่างอวบเข้าหาราวิน วัวเคยค้าม้าเลยขี่อย่างไรความขัดขืนก็ไม่มีอยู่แล้ว มีแต่ต่างฝ่ายต่างตักตวงความสุขหฤหรรษ์อย่างเต็มที่ พัดชาถึงจนขัดสุดเธอพร่ำเพ้อเรียกชื่อหมอกีรติออกมาเมื่ออารมณ์พุ่งสู่จุดสุดยอด
“ พี่หมอขา ”
ราวินได้ยินเต็มสองหูแต่อารมณ์ที่อิ่มเอมกำลังกระเจิดกระเจิงสู่ฟากฟ้าที่ไร้ขอบเขตเขาจึงปล่อยให้ทุกอย่างวิ่งไปจนสุดสายป่านก่อน พัดชานอนหอบเหนื่อยปรือตาอย่างอิ่มเอมสมหวัง ราวินจะพลิกลงจากอกของพัดชาแต่เธอกอดเขาเอาไว้
“ เดี๋ยวสิคะฉันยังอยากอบอุ่นอย่างนี้อีกสักหน่อยนะ ”
“ อบอุ่นที่ผมคาอยู่แต่จินตนาการถึงหมอกริมใช่ไหม ”
“ วิน คุณพูดอะไร ”
ราวินผละลงจากตัวของพัดชานึกรังเกียจคนที่เขาเพิ่งผ่านการมีสัมพันธ์สวาทมาด้วยสดๆร้อนๆ
“ คุณนี่ไร้ยางอายจริงๆเลยนะ นอนกับผู้ชายคนหนึ่งแต่พร่ำรำพันถึงผู้ชายอีกคนที่เขามีลูกมีเมียแล้ว ไร้ยางอายแล้วยังไม่มีศีลธรรมในใจอีก ”
“ วิน มากไปแล้วนะ ”
“ ไม่มากหรอกแม่คุณ หลงรักผัวเขาจนระงับความรู้สึกไม่อยู่เลยนะ คราวหน้าจะหาใครแก้อยากให้ก็เชิญเถอะนะผมไม่เป็นเครื่องแก้อยากให้อีกแล้ว มันเสียความรู้สึกรู้เอาไว้ซะด้วย ”
“ ไอ้ ไอ้บ้า ไอ้ปากหมาแกเห็นฉันเป็นคนยังไง ”
“ ก็ผู้หญิงร่านดอกงิ้วน่ะสิ ไปเลยนะกลับห้องเธอไปเลยแล้วเราจบกันแค่นี้ แต่สำนึกได้มากราบขอโทษผมแล้วสัญญาว่าจะไม่คิดถึงผัวเขาอีกแล้วค่อยพิจารณาใหม่ ”
“ แก แก ไอ้บ้า ใช่ฉันรักหมอกริมรักมากที่สุดในโลกแล้วแกจะทำไม ”
“ จะต้องทำอะไร ผมรู้จักหมอกริมดีเขาไม่ตกต่ำมาชายตามองคนอย่างคุณหรอก พรุ่งนี้เช้าไปตลาดหาซื้อแห้วกระป๋องมาสักโหลหนึ่งนะ กินแห้วกระป๋องซะบ้างจะได้รู้สำนึกว่าคนอย่างคุณมีวาสนาได้แก่แห้วกระป๋องเท่านั้น ”
ราวินว่าพัดชาอย่างเจ็บแสบพัดชาแทบคลั่งแต่เธอไม่ปริปากพูดอะไรอีกเธอหยิบเสื้อนอนขึ้นมาใส่แล้วลงจากเตียงกลับห้องของเธอราวินไม่รู้ว่าคำพูดเขาในคืนนี้ทำร้ายจิตใจพัดชาสาหัสสากรรจ์แค่ไหน
อนินคุมงานในไร่ไถมันฝรั่งพัดชาขี่รถจักรยานเข้ามาหา
“ สวัสดีค่ะคุณนิน ”
“ สวัสดีครับ ”
อนินนึกแปลกใจที่พัดชาขี่รถเข้ามาหาเขาถึงในไร่นี่
“ คุณพัดมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ”
“ ไม่มีหรอกค่ะ พัดขี่รถเล่นเห็นคุณนินเลยจะมาคุยด้วย ”
“ ผมว่าคุณพัดเข้าไปนั่งในร่มก่อนดีกว่าไหม ตรงนี้แดดร้อน ”
พัดชายิ้มเธอจูงรถจักรยานเข้าไปจอดที่ใต้ร่มมะขามเทศต้นใหญ่อนินสั่งงานคนงานแล้วเดินตามพัดชาที่ร่มไม้ที่พัดชาลงนั่งรอเขา
“ แดดแรงจังเลยนะคะจนจะสี่โมงแล้วแดดยังร้อนอยู่เลย ”
พัดชาพูดเอามือโบกไล่ความร้อน เหงื่อผุดพรายรอบหน้าผาก อนินมองหญิงสาวเพื่อบ้านแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
“ แล้วคุณพัดนึกอย่างไรถึงได้ขี่รถเล่นตอนแดดยังจัดอย่างนี้ ผมจะเสียซะหมดนะครับ ”
พัดชาหัวเราะเบาๆแต่ในใจขุ่นมัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อนินไม่รู้จริงๆแล้วพัดชาขี่รถจักรยานฝ่าเปลวแดดไปหาหมอกีรติที่คลีนิค แต่ต้องกลับมาเพราะหมอมีคนไข้มากและหมอก็ไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจที่เธอไปหาเขา พัดชาทั้งน้อยใจและเสียใจที่ถูกหมอกีรติทำท่าทางหมางเมินใส่
“ พัดเหงาไม่รู้จะไปคุยกับใครก็เลยขี่รถเล่นไปเรื่อยๆค่ะ ”
“ เหงาหรือครับ ทำไมไม่ไปหาคุณวัลย์ที่บ้านล่ะครับไปคุยกันไปเล่นกับหลานรับรองคุณพัดจะหายเหงาเพราะตาวรรษกำลังอ้อแอ้น่ารักเชียว ”
พัดชาแอบเบ้ปากจะให้เธอไปหาลัยวัลย์หรือลูกของหล่อนหรือไม่ไหวละมังแค่นึกถึงลัยวัลย์พัดชาก็เกลียดจนจุกอกแล้ว
“ คงไม่ดีกว่าค่ะ อีกอย่างวัลย์เขาคงกำลังแพ้ท้องไม่อยากต้อนรับแขกก็ได้ ”
“ ไม่นะครับ ผมไม่เห็นคุณวัลย์มีอาการแพ้ท้องอะไรเลย ดูสดชื่นเป็นปรกติทุกอย่าง ยังทำขนมทำกับข้าวให้พี่กริมให้ผมรับประทานเองทุกวัน แล้วก็ยังช่วยให้อาหารบรรดาสัตว์เลี้ยงที่บ้านทุกตัว ”
“ รวมทั้งเจ้าโนอาด้วยหรือคะ ”
“ ครับ แต่กับเจ้าโนอาสงสัยคุณวัลย์ยังแหยงๆฤทธิ์เดชของมันอยู่ เลยไม่ค่อยกล้าสักเท่าไหร่ อีกอย่างโนอามันคุ้นกับคนอื่นยากนอกจากผมกับพี่กริมแล้วมันไม่ค่อยเอาใครนัก ”
“ มันยังดุเหมือนเดิมหรือคะ ”
พัดชาถามอย่างสนใจ
“ ครับยังเกเรเหมือนเดิม หรืออาจจะหนักกว่าเดิมซะอีกเพราะถูกขังถาวรเลยเครียด ตอนนี้ใครเข้าใกล้เป็นแยกเขี้ยวเข้าใส่แสดงท่าทางดุร้าย ”
“ แต่กับพัดมันไม่ค่อยแยกเขี้ยวใส่เลยนะคะ ”
“ มันเคยเห็นคุณพัดบ่อยน่ะสิครับ รู้จักกันมานานก็คงคุ้นหน้าคุ้นตาด้วย ”
“ แบบนี้พัดว่างไปเยี่ยมเจ้าโนอาบ้างดีกว่า ”
“ ก็ดีสิครับ มันได้เจอคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาคงหายเครียดลงบ้าง ”
พัดชาหัวเราะ
“ คุณนินคงไม่คิดว่าพัดเป็นเพื่อนกับลิงหรอกนะคะ ”
“ โธ่ แล้วกันคุณพัด ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย เอ๊ะหรือว่าจะใช่ ”
“ คุณนินนั้นแหละ ”
ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน พัดชานึกถึงความดุร้ายของเจ้าโนอา แต่เธอไม่เคยนึกกลัวมันเลยเพราะเจ้าลิงยักษ์ไม่เคยแสดงอาการดุร้ายใส่เธอ หนำซ้ำมันกับมีท่าทางเป็นมิตรกับเธอด้วยซ้ำไป
ลัยวัลย์เอาผ้าห่มห่มให้ลูกชายที่หลับพริ้มในเปล
“ ดึกแล้วคุณวัลย์ไปนอนเถอะค่ะ ฉันจะดูแลคุณหนูเอง ”
“ พี่สไบคงไม่เบื่อนะคะที่วัลย์จะมีน้องมาให้พี่สไบเลี้ยงเพิ่มอีกคน ”
“ โถ ไม่เบื่อหรอกค่ะ มีหลายๆคนสิคะดีคุณหนูน่ารักออกอย่างนี้เลี้ยงกี่คนฉันก็ไม่เบื่อค่ะ คุณวัลย์กลับไปพักผ่อนเถอะคุณหนูในท้องจะได้แข็งแรง ”
“ ค่ะ ”
ลัยวัลย์กลับมาที่ห้องกีรติยังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวเลี่ยงไปขึ้นเตียงนอนเพราะไม่ต้องการรบกวนการอ่านหนังสือของสามีแต่หมอวางหนังสือและตามมาที่เตียงเขาลงนอนข้างๆภรรยาแล้วกอดเธออย่างรักใคร่สุดซึ้ง
“ คิดว่าคุณจะนอนห้องลูกแล้วสิ ”
“ วันนี้ตาวรรษหลับตอนเย็นก็เลยกว่าจะหลับอีกก็ดึกไปหน่อยค่ะ ”
“ ความจริงไม่ต้องรอจนเขาหลับก็ได้นี่จ๊ะ สไบเขาดูแลได้ดีอยู่แล้ว คุณน่ะต้องพักผ่อนให้มากๆนะเจ้าตัวเล็กในท้องจะได้แข็งแรงสมบูรณ์ ”
“ พูดเหมือนพี่สไบเปี๊ยบเลยนะคะ บ้านนี้ไม่รู้มีหมอกี่คน ”
“ มีหมอกี่คนไม่เป็นไร แต่คนไข้อย่าดื้อแล้วกัน ”
“ ยังไงล่ะคะที่เรียกว่าดื้อ ”
“ ก็ ต้องไม่ขัดใจสามีถ้าสามีจะทำอย่างนี้ ”
หมอจูบเธอที่ปากลัยวัลย์เอามือดันตัวเขาแต่หมอไม่ยอมกอดจูบอย่างถวิลหาในรสรัก ผู้หญิงตัวเล็กบอบบางที่ครั้งหนึ่งเขาเคยแอบชื่นชอบเธออยู่ลึกๆในใจโดยไม่กล้าหวังว่าจะมีสิทธิ์ได้เธอมาครองแต่เหมือนโชคชะตาจะเวทนาทำให้เขาได้มีโอกาสเป็นเจ้าของครอบครองเธอ หมอกีรติบอกตัวเองว่าคงเป็นรางวัลจากพระเจ้าที่มอบให้กับเขาหลังจากที่ชีวิตต้องทนขมขื่นเจ็บซ้ำมานาน
รอวัน...จันทร์ส่องหล้า ตอนที่ 24
“ ยังไม่นอนอีกหรือคุณ ”
ถามอู้อี้เพราะกำลังหลับสบายแล้วต้องตื่นกลางดึกอย่างนี้ พัดชานั่งบนเตียงเธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดในคอมองราวินอย่างกระสันโหยหา
“ วิน ”
พัดชาเสียงสั่นก้มลงจูบคนที่กำลังหลับต่ออย่างกระหายปรารถนา ราวินหรือตา
“ ผมง่วงนะคุณ ”
“ ช่วยฉันก่อน นะ นะวินฉันทรมานเหลือเกิน ”
พัดชาเสียงกระเส่าเธอจูบปลุกอารมณ์คนที่ง่วงจนราวินตื่นตัวตาเริ่มสว่างพัดชาถอดเสื้อนอนตัวยาวออกเบียดกระแซะร่างอวบเข้าหาราวิน วัวเคยค้าม้าเลยขี่อย่างไรความขัดขืนก็ไม่มีอยู่แล้ว มีแต่ต่างฝ่ายต่างตักตวงความสุขหฤหรรษ์อย่างเต็มที่ พัดชาถึงจนขัดสุดเธอพร่ำเพ้อเรียกชื่อหมอกีรติออกมาเมื่ออารมณ์พุ่งสู่จุดสุดยอด
“ พี่หมอขา ”
ราวินได้ยินเต็มสองหูแต่อารมณ์ที่อิ่มเอมกำลังกระเจิดกระเจิงสู่ฟากฟ้าที่ไร้ขอบเขตเขาจึงปล่อยให้ทุกอย่างวิ่งไปจนสุดสายป่านก่อน พัดชานอนหอบเหนื่อยปรือตาอย่างอิ่มเอมสมหวัง ราวินจะพลิกลงจากอกของพัดชาแต่เธอกอดเขาเอาไว้
“ เดี๋ยวสิคะฉันยังอยากอบอุ่นอย่างนี้อีกสักหน่อยนะ ”
“ อบอุ่นที่ผมคาอยู่แต่จินตนาการถึงหมอกริมใช่ไหม ”
“ วิน คุณพูดอะไร ”
ราวินผละลงจากตัวของพัดชานึกรังเกียจคนที่เขาเพิ่งผ่านการมีสัมพันธ์สวาทมาด้วยสดๆร้อนๆ
“ คุณนี่ไร้ยางอายจริงๆเลยนะ นอนกับผู้ชายคนหนึ่งแต่พร่ำรำพันถึงผู้ชายอีกคนที่เขามีลูกมีเมียแล้ว ไร้ยางอายแล้วยังไม่มีศีลธรรมในใจอีก ”
“ วิน มากไปแล้วนะ ”
“ ไม่มากหรอกแม่คุณ หลงรักผัวเขาจนระงับความรู้สึกไม่อยู่เลยนะ คราวหน้าจะหาใครแก้อยากให้ก็เชิญเถอะนะผมไม่เป็นเครื่องแก้อยากให้อีกแล้ว มันเสียความรู้สึกรู้เอาไว้ซะด้วย ”
“ ไอ้ ไอ้บ้า ไอ้ปากหมาแกเห็นฉันเป็นคนยังไง ”
“ ก็ผู้หญิงร่านดอกงิ้วน่ะสิ ไปเลยนะกลับห้องเธอไปเลยแล้วเราจบกันแค่นี้ แต่สำนึกได้มากราบขอโทษผมแล้วสัญญาว่าจะไม่คิดถึงผัวเขาอีกแล้วค่อยพิจารณาใหม่ ”
“ แก แก ไอ้บ้า ใช่ฉันรักหมอกริมรักมากที่สุดในโลกแล้วแกจะทำไม ”
“ จะต้องทำอะไร ผมรู้จักหมอกริมดีเขาไม่ตกต่ำมาชายตามองคนอย่างคุณหรอก พรุ่งนี้เช้าไปตลาดหาซื้อแห้วกระป๋องมาสักโหลหนึ่งนะ กินแห้วกระป๋องซะบ้างจะได้รู้สำนึกว่าคนอย่างคุณมีวาสนาได้แก่แห้วกระป๋องเท่านั้น ”
ราวินว่าพัดชาอย่างเจ็บแสบพัดชาแทบคลั่งแต่เธอไม่ปริปากพูดอะไรอีกเธอหยิบเสื้อนอนขึ้นมาใส่แล้วลงจากเตียงกลับห้องของเธอราวินไม่รู้ว่าคำพูดเขาในคืนนี้ทำร้ายจิตใจพัดชาสาหัสสากรรจ์แค่ไหน
อนินคุมงานในไร่ไถมันฝรั่งพัดชาขี่รถจักรยานเข้ามาหา
“ สวัสดีค่ะคุณนิน ”
“ สวัสดีครับ ”
อนินนึกแปลกใจที่พัดชาขี่รถเข้ามาหาเขาถึงในไร่นี่
“ คุณพัดมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ”
“ ไม่มีหรอกค่ะ พัดขี่รถเล่นเห็นคุณนินเลยจะมาคุยด้วย ”
“ ผมว่าคุณพัดเข้าไปนั่งในร่มก่อนดีกว่าไหม ตรงนี้แดดร้อน ”
พัดชายิ้มเธอจูงรถจักรยานเข้าไปจอดที่ใต้ร่มมะขามเทศต้นใหญ่อนินสั่งงานคนงานแล้วเดินตามพัดชาที่ร่มไม้ที่พัดชาลงนั่งรอเขา
“ แดดแรงจังเลยนะคะจนจะสี่โมงแล้วแดดยังร้อนอยู่เลย ”
พัดชาพูดเอามือโบกไล่ความร้อน เหงื่อผุดพรายรอบหน้าผาก อนินมองหญิงสาวเพื่อบ้านแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
“ แล้วคุณพัดนึกอย่างไรถึงได้ขี่รถเล่นตอนแดดยังจัดอย่างนี้ ผมจะเสียซะหมดนะครับ ”
พัดชาหัวเราะเบาๆแต่ในใจขุ่นมัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อนินไม่รู้จริงๆแล้วพัดชาขี่รถจักรยานฝ่าเปลวแดดไปหาหมอกีรติที่คลีนิค แต่ต้องกลับมาเพราะหมอมีคนไข้มากและหมอก็ไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจที่เธอไปหาเขา พัดชาทั้งน้อยใจและเสียใจที่ถูกหมอกีรติทำท่าทางหมางเมินใส่
“ พัดเหงาไม่รู้จะไปคุยกับใครก็เลยขี่รถเล่นไปเรื่อยๆค่ะ ”
“ เหงาหรือครับ ทำไมไม่ไปหาคุณวัลย์ที่บ้านล่ะครับไปคุยกันไปเล่นกับหลานรับรองคุณพัดจะหายเหงาเพราะตาวรรษกำลังอ้อแอ้น่ารักเชียว ”
พัดชาแอบเบ้ปากจะให้เธอไปหาลัยวัลย์หรือลูกของหล่อนหรือไม่ไหวละมังแค่นึกถึงลัยวัลย์พัดชาก็เกลียดจนจุกอกแล้ว
“ คงไม่ดีกว่าค่ะ อีกอย่างวัลย์เขาคงกำลังแพ้ท้องไม่อยากต้อนรับแขกก็ได้ ”
“ ไม่นะครับ ผมไม่เห็นคุณวัลย์มีอาการแพ้ท้องอะไรเลย ดูสดชื่นเป็นปรกติทุกอย่าง ยังทำขนมทำกับข้าวให้พี่กริมให้ผมรับประทานเองทุกวัน แล้วก็ยังช่วยให้อาหารบรรดาสัตว์เลี้ยงที่บ้านทุกตัว ”
“ รวมทั้งเจ้าโนอาด้วยหรือคะ ”
“ ครับ แต่กับเจ้าโนอาสงสัยคุณวัลย์ยังแหยงๆฤทธิ์เดชของมันอยู่ เลยไม่ค่อยกล้าสักเท่าไหร่ อีกอย่างโนอามันคุ้นกับคนอื่นยากนอกจากผมกับพี่กริมแล้วมันไม่ค่อยเอาใครนัก ”
“ มันยังดุเหมือนเดิมหรือคะ ”
พัดชาถามอย่างสนใจ
“ ครับยังเกเรเหมือนเดิม หรืออาจจะหนักกว่าเดิมซะอีกเพราะถูกขังถาวรเลยเครียด ตอนนี้ใครเข้าใกล้เป็นแยกเขี้ยวเข้าใส่แสดงท่าทางดุร้าย ”
“ แต่กับพัดมันไม่ค่อยแยกเขี้ยวใส่เลยนะคะ ”
“ มันเคยเห็นคุณพัดบ่อยน่ะสิครับ รู้จักกันมานานก็คงคุ้นหน้าคุ้นตาด้วย ”
“ แบบนี้พัดว่างไปเยี่ยมเจ้าโนอาบ้างดีกว่า ”
“ ก็ดีสิครับ มันได้เจอคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาคงหายเครียดลงบ้าง ”
พัดชาหัวเราะ
“ คุณนินคงไม่คิดว่าพัดเป็นเพื่อนกับลิงหรอกนะคะ ”
“ โธ่ แล้วกันคุณพัด ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย เอ๊ะหรือว่าจะใช่ ”
“ คุณนินนั้นแหละ ”
ทั้งสองหัวเราะพร้อมกัน พัดชานึกถึงความดุร้ายของเจ้าโนอา แต่เธอไม่เคยนึกกลัวมันเลยเพราะเจ้าลิงยักษ์ไม่เคยแสดงอาการดุร้ายใส่เธอ หนำซ้ำมันกับมีท่าทางเป็นมิตรกับเธอด้วยซ้ำไป
ลัยวัลย์เอาผ้าห่มห่มให้ลูกชายที่หลับพริ้มในเปล
“ ดึกแล้วคุณวัลย์ไปนอนเถอะค่ะ ฉันจะดูแลคุณหนูเอง ”
“ พี่สไบคงไม่เบื่อนะคะที่วัลย์จะมีน้องมาให้พี่สไบเลี้ยงเพิ่มอีกคน ”
“ โถ ไม่เบื่อหรอกค่ะ มีหลายๆคนสิคะดีคุณหนูน่ารักออกอย่างนี้เลี้ยงกี่คนฉันก็ไม่เบื่อค่ะ คุณวัลย์กลับไปพักผ่อนเถอะคุณหนูในท้องจะได้แข็งแรง ”
“ ค่ะ ”
ลัยวัลย์กลับมาที่ห้องกีรติยังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวเลี่ยงไปขึ้นเตียงนอนเพราะไม่ต้องการรบกวนการอ่านหนังสือของสามีแต่หมอวางหนังสือและตามมาที่เตียงเขาลงนอนข้างๆภรรยาแล้วกอดเธออย่างรักใคร่สุดซึ้ง
“ คิดว่าคุณจะนอนห้องลูกแล้วสิ ”
“ วันนี้ตาวรรษหลับตอนเย็นก็เลยกว่าจะหลับอีกก็ดึกไปหน่อยค่ะ ”
“ ความจริงไม่ต้องรอจนเขาหลับก็ได้นี่จ๊ะ สไบเขาดูแลได้ดีอยู่แล้ว คุณน่ะต้องพักผ่อนให้มากๆนะเจ้าตัวเล็กในท้องจะได้แข็งแรงสมบูรณ์ ”
“ พูดเหมือนพี่สไบเปี๊ยบเลยนะคะ บ้านนี้ไม่รู้มีหมอกี่คน ”
“ มีหมอกี่คนไม่เป็นไร แต่คนไข้อย่าดื้อแล้วกัน ”
“ ยังไงล่ะคะที่เรียกว่าดื้อ ”
“ ก็ ต้องไม่ขัดใจสามีถ้าสามีจะทำอย่างนี้ ”
หมอจูบเธอที่ปากลัยวัลย์เอามือดันตัวเขาแต่หมอไม่ยอมกอดจูบอย่างถวิลหาในรสรัก ผู้หญิงตัวเล็กบอบบางที่ครั้งหนึ่งเขาเคยแอบชื่นชอบเธออยู่ลึกๆในใจโดยไม่กล้าหวังว่าจะมีสิทธิ์ได้เธอมาครองแต่เหมือนโชคชะตาจะเวทนาทำให้เขาได้มีโอกาสเป็นเจ้าของครอบครองเธอ หมอกีรติบอกตัวเองว่าคงเป็นรางวัลจากพระเจ้าที่มอบให้กับเขาหลังจากที่ชีวิตต้องทนขมขื่นเจ็บซ้ำมานาน