สวัสดีครับ ตั้งใจจะมาบ่นๆ เรื่องตัวเองสักหน่อย ใครหลงเข้ามาดูกระทู้นี้ก็แวะอ่านก่อนนะครับไม่ได้มีอะไรมากมาย
เรื่องมีอยู่ว่าผมและแฟนคบกันมาได้เกือบปีละ ปกติเธอวิสัยเธอเป็นคนที่ช็อปเก่งมากคนนึงเลยครับ เจออะไรที่ใช่ที่ชอบ
ก็ซื้อหมดไม่ลังเลเลย บางทีซื้อมากองๆ ไว้ แล้วก็ไม่ได้ใช่สุดท้ายก็โละทิ้งบ้างล่ะ หรือไม่ก็เสื้อผ้าแบบที่สวยและคิดว่าใส่ได้
(แฟนผมออกแนวอวบๆหน่อยครับ) หลายๆ ครั้งเสื้อผ้าที่ซื้อมาใส่ไม่ได้เลย พอผมว่าหน่อยก็บอกจะบ่นทำไมเดี๋ยวไปขายต่อเพื่อนก็ได้
จริงๆ ก็เอาไปให้เพื่อนแหละ เพราะเอาจริงๆ ก็ขายไม่ได้หรอก (เห็นว่าเพื่อนแปะโป้งตลอด) จริงๆ มันก็คงเหมือนการซื้อความสบายใจนะครับ
เพราะทุกครั้งที่ได้ไปเดินช็อปด้วยกัน ผมก็ยิ้มตามใบหน้าของเธอที่มีความสุขทุกครั้งไปครับ มันเหมือนกับเป้นอีกช่วงเวลาที่ดีที่เราได้ทำร่วมกันน่ะครับ
และต่อมา ณ ตอนนี้
เหมือนเธอจะเจอวิธีการซื้อของแบบใหม่ที่ง่ายกว่า สบายกว่าไม่ต้องออกไปตากแดด หรือเดินหาให้เมื่อย
ที่เริ่มต้นมาจากเธอหาของชิ้นหนึ่งในเน็ตครับ หาไปหามาเจอแหล่ง เจอร้าน และเธอก็บรรลุว่า
เฮ้ย! มันง่ายกว่าออกไปเดินหามากเลยอ่า ซึ่งตอนนั้นผมก็นั่งชิลๆ เล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ เธอนี่แหละ
พอเธอพบหนทางใหม่แบบนี้ผมก็สนับสนุนเธอไปว่า "ก็ดีนะ หาในเน็ตเอาจะได้ไม่ต้องเดินหาให้เหนื่อยเลย"
บางทีก็ดีเหมือนกันนะ หลังๆ เดินหาของช็อปที่อยากได้ไม่เจอ หรือจะไปซื้อแล้วไม่ได้นะเธอรมณ์เสียมากครับ
จากนั้นเป็นต้นมาเหมือนเธอจะเลือกการสั่งของออนไลน์เป็นช้อยส์แรกในการช็อปปิ้งเสียแล้ว
เหมือนภาระกิจของผมจะถูกอินเตอร์เน็ตแบ่งเบาไปใช่ไหมครับ...
แต่เปล่าเลย มันเพิ่มเริ่มต้นขึ้นครับ
เพราะเธอสั่งของมาส่งที่คอนโดเราครั้งแรก แต่เราทั้งคู่ต่างก็ต้องออกไปทำงาน เลยไม่มีเวลาอยู่รับของจึงตีกลับไปที่ไปรษณีย์
และก็กลายเป็นว่าผมต้องเป็นคนไปรับน่ะสิครับ
"นะ น่า นะ ออฟฟิศตัวเองอยู่ใกล้ไปรษณีย์ไปรับให้เขาหน่อยนะตอนเย็นเลิกงานแล้วน่ะ"
จะว่าไปมันก็ไม่ใกล้และไม่ไกลครับ แต่ปัญหาคือรถติดมากตอนเย็นเฮอๆๆ กว่าจะเคลียร์งานสะสาง และพุ่งทะยานออกไปถึง
หมดไปละเกือบ 2 ชม. แรกๆ ก็ไหวอยู่หรอกครับ
แต่หลังๆ สั่งบ่อย (อาทิตย์ละครั้งได้) ก็ไม่ทันบ้าง ไม่ตรงเวลาก็ เอ๊ย! ไหนละของ? มีงอนงอแงบ้าง ก็ง้อกันไปครับ
จะรอให้ถึงเสาร์ก็ไม่ได้ คือถ้ามีการแจ้งว่าของส่งแล้ว แม่นางก็อยากจะได้เดี๋ยวนั้นเลยว่างั้น
บางครั้งมีส่งมาที่คอนโดแบบไม่ใช่ไปรษณีย์ น่าจะเป็นเว็บขายที่เขาจ่ายแบบเอกชนอะครับ เธอก็ดั๊น ดันให้เบอร์ผมไว้
พอเบอร์แปลกโทรมารับ บอกของได้แล้วอยู่รับไหมครับ แรกๆ ผมก็งงๆ นะจนเขาอธิบาย บางทีมีรับ 11 โมงด้วย ผมก็ต่อรองเวลากันไป
ได้บ้างไม่ได้บ้าง แว่บไปเที่ยงได้บ้าง บางทีก็เจอกันครึ่งทางก็มี แอบเหนื่อยครับ แต่ก็
บ่นมาเยอะเลย ฮ่าๆ ขำๆนะครับอย่าคิดมาก ไม่รู้เหมือนกันนะว่าชะตากรรมแบบนี้มีใครประสบพบเจอกันบ้างนะครับ แอบคิดว่ามีครับ
ประมาณนี้แหละครับ ^^
ซื้อของผ่านเว็บ สบายแฟน ลำบากผม
เรื่องมีอยู่ว่าผมและแฟนคบกันมาได้เกือบปีละ ปกติเธอวิสัยเธอเป็นคนที่ช็อปเก่งมากคนนึงเลยครับ เจออะไรที่ใช่ที่ชอบ
ก็ซื้อหมดไม่ลังเลเลย บางทีซื้อมากองๆ ไว้ แล้วก็ไม่ได้ใช่สุดท้ายก็โละทิ้งบ้างล่ะ หรือไม่ก็เสื้อผ้าแบบที่สวยและคิดว่าใส่ได้
(แฟนผมออกแนวอวบๆหน่อยครับ) หลายๆ ครั้งเสื้อผ้าที่ซื้อมาใส่ไม่ได้เลย พอผมว่าหน่อยก็บอกจะบ่นทำไมเดี๋ยวไปขายต่อเพื่อนก็ได้
จริงๆ ก็เอาไปให้เพื่อนแหละ เพราะเอาจริงๆ ก็ขายไม่ได้หรอก (เห็นว่าเพื่อนแปะโป้งตลอด) จริงๆ มันก็คงเหมือนการซื้อความสบายใจนะครับ
เพราะทุกครั้งที่ได้ไปเดินช็อปด้วยกัน ผมก็ยิ้มตามใบหน้าของเธอที่มีความสุขทุกครั้งไปครับ มันเหมือนกับเป้นอีกช่วงเวลาที่ดีที่เราได้ทำร่วมกันน่ะครับ
และต่อมา ณ ตอนนี้
เหมือนเธอจะเจอวิธีการซื้อของแบบใหม่ที่ง่ายกว่า สบายกว่าไม่ต้องออกไปตากแดด หรือเดินหาให้เมื่อย
ที่เริ่มต้นมาจากเธอหาของชิ้นหนึ่งในเน็ตครับ หาไปหามาเจอแหล่ง เจอร้าน และเธอก็บรรลุว่า
เฮ้ย! มันง่ายกว่าออกไปเดินหามากเลยอ่า ซึ่งตอนนั้นผมก็นั่งชิลๆ เล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ เธอนี่แหละ
พอเธอพบหนทางใหม่แบบนี้ผมก็สนับสนุนเธอไปว่า "ก็ดีนะ หาในเน็ตเอาจะได้ไม่ต้องเดินหาให้เหนื่อยเลย"
บางทีก็ดีเหมือนกันนะ หลังๆ เดินหาของช็อปที่อยากได้ไม่เจอ หรือจะไปซื้อแล้วไม่ได้นะเธอรมณ์เสียมากครับ
จากนั้นเป็นต้นมาเหมือนเธอจะเลือกการสั่งของออนไลน์เป็นช้อยส์แรกในการช็อปปิ้งเสียแล้ว
เหมือนภาระกิจของผมจะถูกอินเตอร์เน็ตแบ่งเบาไปใช่ไหมครับ...
แต่เปล่าเลย มันเพิ่มเริ่มต้นขึ้นครับ
เพราะเธอสั่งของมาส่งที่คอนโดเราครั้งแรก แต่เราทั้งคู่ต่างก็ต้องออกไปทำงาน เลยไม่มีเวลาอยู่รับของจึงตีกลับไปที่ไปรษณีย์
และก็กลายเป็นว่าผมต้องเป็นคนไปรับน่ะสิครับ
"นะ น่า นะ ออฟฟิศตัวเองอยู่ใกล้ไปรษณีย์ไปรับให้เขาหน่อยนะตอนเย็นเลิกงานแล้วน่ะ"
จะว่าไปมันก็ไม่ใกล้และไม่ไกลครับ แต่ปัญหาคือรถติดมากตอนเย็นเฮอๆๆ กว่าจะเคลียร์งานสะสาง และพุ่งทะยานออกไปถึง
หมดไปละเกือบ 2 ชม. แรกๆ ก็ไหวอยู่หรอกครับ
แต่หลังๆ สั่งบ่อย (อาทิตย์ละครั้งได้) ก็ไม่ทันบ้าง ไม่ตรงเวลาก็ เอ๊ย! ไหนละของ? มีงอนงอแงบ้าง ก็ง้อกันไปครับ
จะรอให้ถึงเสาร์ก็ไม่ได้ คือถ้ามีการแจ้งว่าของส่งแล้ว แม่นางก็อยากจะได้เดี๋ยวนั้นเลยว่างั้น
บางครั้งมีส่งมาที่คอนโดแบบไม่ใช่ไปรษณีย์ น่าจะเป็นเว็บขายที่เขาจ่ายแบบเอกชนอะครับ เธอก็ดั๊น ดันให้เบอร์ผมไว้
พอเบอร์แปลกโทรมารับ บอกของได้แล้วอยู่รับไหมครับ แรกๆ ผมก็งงๆ นะจนเขาอธิบาย บางทีมีรับ 11 โมงด้วย ผมก็ต่อรองเวลากันไป
ได้บ้างไม่ได้บ้าง แว่บไปเที่ยงได้บ้าง บางทีก็เจอกันครึ่งทางก็มี แอบเหนื่อยครับ แต่ก็
บ่นมาเยอะเลย ฮ่าๆ ขำๆนะครับอย่าคิดมาก ไม่รู้เหมือนกันนะว่าชะตากรรมแบบนี้มีใครประสบพบเจอกันบ้างนะครับ แอบคิดว่ามีครับ
ประมาณนี้แหละครับ ^^