คือผมอายุ16 ศึกษาอยู่ต่างประเทศ ส่วนแฟนผมอยู่เมืองไทย
เราก็คบกันได้8เดือนแล้วครับตอนนี้
ตอนสมัยเด็กๆเราเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่พอจบป.6 เราก็จากกัน ตอนนั้นเราก็ยังมองว่าเป็นเพื่อนกันแหละครับ แต่ก็แอบมีใจให้กันอยู่นิดนึง ด้วยความเป็นเด็กซนๆอย่างผม ก็เลยบอกรักเขาไปตรงๆครับ แต่สุดท้ายก็โดนปฎิเสธ.. อาจเป็นเพราะสาเหตุเรายังเด็กอยู่ แค่ป.6เอง 5555
แต่เวลาผ่านไปนานเข้าๆ เราก็ยังติดต่อกันยังคุยกันอยู่เหมือนเดิม แต่นานๆทีครับ ก็ทักว่าสบายดีไหมเป็นยังบ้างบลาๆๆ ก็แค่นี้ครับ
แต่วันนึง ผมรู้สึกเหงา ผมไม่ค่อยมีใครคุยด้วยแม้แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยได้คุย ผมเป็นเด็กที่มีปมครับ เพื่อนน้อยมาก ช่วงที่มาอยู่ต่างประเทศ ผมทำบางสิ่งบางอย่างที่น่าอับอายมาก ผมเลยขาดความมั่นใจในตัวเอง แต่ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้น จนผมได้ย้าย รร ใหม่ แต่ความทรงจำมันทำให้ผมอ่อนแอไปมาก
ตอนนั้นผม รู้สึกไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
ที่ผ่านมาผมเจอแต่กับอะไรก็ไม่รู้ มันเป็นสิ่งที่ผมอธิบายให้ใครฟังไม่ได้ ผมเลยได้มาคุยกับเธออีกครั้งนึง... มันทำให้ผม.. รู้สึก... มีความสุขมาก.. รู้สึกปลอดภัย.. ว่ายังมีใครสั้กคน ที่ยังให้คุณค่ากับผมอยู่ ผมเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผมให้เธอฟังทุกอย่าง ...
ความรู้สึก ความกลัว ความระแวง ความยาก ความลำบาก เมื่อมีเขาเข้ามาในชีวิต ความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไปหมด
เลยครับ....ก็มีแต่เพียงคำว่า "เธอ"...
แล้วเราคบกันตอนไหน? รักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? รักกันเพราะสาเหตุอะไร? อันนี้ ผมตอบไม่ได้ครับ แม้แต่เธอก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ แต่เรารักกันมากครับ
6เดือนที่ได้คบกัน แต่ไม่ได้เจอหน้ากัน แค่ถ่ายรูปให้กันดูเฉยๆครับ Voice Call เป็นบางช่วง แต่ไม่ Video Call หากันครับ เพราะกลัวว่า ถ้าเห็นหน้าผมจริงๆแล้วจะรังเกียจ
ผมรู้สึกมีความสุขมากที่ได้คุยกัน เธอเหมือนเป็นนางพยาบาลที่คอยเย็บบาดแผล กบความปวดร้าวที่อยู่ข้างในใจลึกๆของผม
แต่วันนึง เมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา เราได้เจอกันเสียที เป็นวันที่เราได้รอคอยมานาน เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน จับมือด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน ซื้อของให้กัน
แต่โชคร้าย... ผมได้มาอยู่เพียงแค่ 1 เดือนเท่านั้น อีกอย่าง ผมต้องไปเยี่ยมญาติอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งก็หมดไปแล้ว 1 อาทิตย์ ก็เหลือแค่3อาทิตย์ที่มีโอกาสจะได้อยู่ด้วยกัน
ตอนกลับไปเมืองไทย ก็ได้ไปอยู่กับคุณยายที่เข้มงวด เวลาจะขอออกไปไหน ก็มีเกรงใจบ้าง แต่สุดท้ายก็ได้เจอกันบ่อยอยู่ดี... บ่อยจนพ่อแม่ฝ่ายเขาจนต้องบ่น ให้ว่า ออกจากบ้านบ่อยเกินไป
แต่ความรักบวกกับการรอคอย มันทำให้เราอยากเจอกันไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนก็ตาม ผู้ใหญ่จะคิดยังไงก็ตาม เราจะขออยู่ด้วยกัน เพราะผม.. กลับมาเพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง... เดี๋ยวก็จากไป
ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน เราได้เก็บความทรงจำด้วยการถ่ายรูป ทำในสิ่งที่เราอยากทำร่วมกัน ใช้เวลาให้มันคุ้ม...
มันมีความสุขมากครับ ผมมองหน้าเธอแทบทั้งวัน อยู่ใกล้เธอไม่ห่างจากกันเลยย (นึกถึงแล้ว ผมน้ำตาก็จะไหล) ผมรักเธอมากจริงๆ คนอื่นๆหรือผู้ใหญ่ จะมองว่า เรายังเด็ก สั้กวันนึง เดี๋ยวก็เบื่อกัน เดี๋ยวเธอก็ไปมีคนใหม่
สำหรับผมครับ ผมไว้ใจเธอ ผมมั่นใจว่าเธอไม่ทิ้งผมไปไหนแน่ๆ มีแต่ผมนี่แหละครับที่อาจจะเป็นคนเริ่มคิดที่ทิ้งเขาไป... แต่ผมไม่มีวันให้เป็นอย่างงั้นหรอกครับ ผมสัญญาด้วยความเป็นลูกผู้ชาย จะรักษาคำพูดนี้ไว้
เวลามันผ่านไปเลื่อยๆ เวลามันมีจำกัด มันถอยหลังไปรวดเร็วมากแบบไม่ปราณีใคร
จนกระทั่งถึงวันเกือบจะท้ายสุด ที่เราต้องจากกันจริงๆครับ วันก่อนที่เครื่องจะออก เราได้ร้องเพลง "งานเต้นลำ"- Musketeer เพื่อกันการอำรากัน (ก็อยากอัดคลิปอยู่นะครับ แหะๆๆ) แล้วก่อนออกจากบ้านเธอผมได้ฝากเสื้อตัวโปรดของผมที่ใส่ประจำไว้กับเธอ เป็นของขวัญความทรงจำครับ ค่ำคืนของวันนั้น ผมร้องไห้หนักมาก ผมเลยต้องหนีออกจากโรงแรม โทรให้เพื่อนมารับไป Central หรือห้างนั่นเองครับ เพื่อไปซื้อของขวัญชิ้นสุดท้ายให้เธอครับ
แต่ว่า มันอาจจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะวันที่ผมจะต้องบิน
พ่อของเธอไม่ยอมให้ออกจากบ้านไปไหน...
คืนนั้นเราได้คุยกัน "จะได้มาส่งไหมที่สนามบิน?"... "จะได้มีโอกาสล่ำลากันไหม?"... เธอบอก "ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม จะมาให้ได้" .... "สัญญา"... (ในใจผมคิด หมดหวังแล้วหล่ะ เธอคงมาไม่ทันหรอก ต้องเข้าไปรอเครื่อง 9โมงเช้า)
...แต่เหมือนโชคตา ได้ใยดีแก่เราสองคน
8นาฬิกาผมได้ออก จากโรงแรม นั่งรถมาแอร์พอร์ทเพื่อจะบินไปกรุงเทพ
9นาฬิกา30 เครื่องออก แต่ต้องเช็คอินเข้า ตั้งแต่ 9นาฬิกา
ตอนที่ผมกำลังเดินเข้าครับ ผมหันหลังกลับไปอีกซักครั้งเพื่อจะดูว่ายังมีโอกาสอีกไหม? ที่จะได้เจอกันวินาทีสุดท้าย
แต่ทันใดนั้น ผมก็เห็นเธอปรากฏอยู่ตรงหน้าพอดี พร้อมกับเพื่อนของเธอ .....
ผม.....
อึ้งมากว่า...
ทำไม?
มันชั่งเป๊ะอะไรขนาดนี้? ผมแทบช๊อค แล้วน้ำตาแทบไหลออกมาโดยไม่อายใคร...
สุดท้ายก่อนลา เรายืนกอดกันอย่างแน่น ร้องไห้ด้วยกัน พร้อมกับรอยยิ้มและคำ "สัญญา" ว่า "สั้กวัน เราจะได้เจอกันอีก" (ในขนะที่พิมอยู่ตอนนี้ น้ำผมก็เริ่มไหลพรากครับ)
ผู้หญิงคนนี้ ถึงเธอจะไม่ได้สวยมาก แต่ก็น่ารักในสายตาผมตลอด ไม่ว่าเธอจะแปรงฟันหรือง่วงนอน หาวนอน น้ำไม่ได้อาบหรือ เต้นท่าประหลาดๆก็ตาม ผมก็ยังมองว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกของผมเสมอครับ
สุดท้ายอยากจะฝากครับ รักแท้หรือคนที่ใช่ มันมีแน่นอนครับ แต่มันขึ้นอยู่ที่ตัวเราครับว่าเรา... พอหรือเปล่า?
อย่าเลิกกันเพราะเหตุผลเบื่อกันเลยครับ ชีวิตเรามันสั้น... ความทรงจำดีๆที่มีต่อกันก็อย่าสูญเสียมันไปเลยครับ ลองย้อนกลับไปดูครับ บางทีคุณอาจจะคิดผิดก็ได้.
ผมอาจจะเขียนไม่ดีหรือน้ำเน่าหน่อยนะครับ แต่ขอบคุณที่อ่านครับ
ถึงตัวจะห่างไกล แต่ใจจะอยู่ใกล้กันเสมอ (อยากให้อ่านครับ)
เราก็คบกันได้8เดือนแล้วครับตอนนี้
ตอนสมัยเด็กๆเราเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่พอจบป.6 เราก็จากกัน ตอนนั้นเราก็ยังมองว่าเป็นเพื่อนกันแหละครับ แต่ก็แอบมีใจให้กันอยู่นิดนึง ด้วยความเป็นเด็กซนๆอย่างผม ก็เลยบอกรักเขาไปตรงๆครับ แต่สุดท้ายก็โดนปฎิเสธ.. อาจเป็นเพราะสาเหตุเรายังเด็กอยู่ แค่ป.6เอง 5555
แต่เวลาผ่านไปนานเข้าๆ เราก็ยังติดต่อกันยังคุยกันอยู่เหมือนเดิม แต่นานๆทีครับ ก็ทักว่าสบายดีไหมเป็นยังบ้างบลาๆๆ ก็แค่นี้ครับ
แต่วันนึง ผมรู้สึกเหงา ผมไม่ค่อยมีใครคุยด้วยแม้แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยได้คุย ผมเป็นเด็กที่มีปมครับ เพื่อนน้อยมาก ช่วงที่มาอยู่ต่างประเทศ ผมทำบางสิ่งบางอย่างที่น่าอับอายมาก ผมเลยขาดความมั่นใจในตัวเอง แต่ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้น จนผมได้ย้าย รร ใหม่ แต่ความทรงจำมันทำให้ผมอ่อนแอไปมาก
ตอนนั้นผม รู้สึกไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
ที่ผ่านมาผมเจอแต่กับอะไรก็ไม่รู้ มันเป็นสิ่งที่ผมอธิบายให้ใครฟังไม่ได้ ผมเลยได้มาคุยกับเธออีกครั้งนึง... มันทำให้ผม.. รู้สึก... มีความสุขมาก.. รู้สึกปลอดภัย.. ว่ายังมีใครสั้กคน ที่ยังให้คุณค่ากับผมอยู่ ผมเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผมให้เธอฟังทุกอย่าง ...
ความรู้สึก ความกลัว ความระแวง ความยาก ความลำบาก เมื่อมีเขาเข้ามาในชีวิต ความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไปหมด
เลยครับ....ก็มีแต่เพียงคำว่า "เธอ"...
แล้วเราคบกันตอนไหน? รักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? รักกันเพราะสาเหตุอะไร? อันนี้ ผมตอบไม่ได้ครับ แม้แต่เธอก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ แต่เรารักกันมากครับ
6เดือนที่ได้คบกัน แต่ไม่ได้เจอหน้ากัน แค่ถ่ายรูปให้กันดูเฉยๆครับ Voice Call เป็นบางช่วง แต่ไม่ Video Call หากันครับ เพราะกลัวว่า ถ้าเห็นหน้าผมจริงๆแล้วจะรังเกียจ
ผมรู้สึกมีความสุขมากที่ได้คุยกัน เธอเหมือนเป็นนางพยาบาลที่คอยเย็บบาดแผล กบความปวดร้าวที่อยู่ข้างในใจลึกๆของผม
แต่วันนึง เมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา เราได้เจอกันเสียที เป็นวันที่เราได้รอคอยมานาน เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน จับมือด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน ซื้อของให้กัน
แต่โชคร้าย... ผมได้มาอยู่เพียงแค่ 1 เดือนเท่านั้น อีกอย่าง ผมต้องไปเยี่ยมญาติอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งก็หมดไปแล้ว 1 อาทิตย์ ก็เหลือแค่3อาทิตย์ที่มีโอกาสจะได้อยู่ด้วยกัน
ตอนกลับไปเมืองไทย ก็ได้ไปอยู่กับคุณยายที่เข้มงวด เวลาจะขอออกไปไหน ก็มีเกรงใจบ้าง แต่สุดท้ายก็ได้เจอกันบ่อยอยู่ดี... บ่อยจนพ่อแม่ฝ่ายเขาจนต้องบ่น ให้ว่า ออกจากบ้านบ่อยเกินไป
แต่ความรักบวกกับการรอคอย มันทำให้เราอยากเจอกันไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนก็ตาม ผู้ใหญ่จะคิดยังไงก็ตาม เราจะขออยู่ด้วยกัน เพราะผม.. กลับมาเพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง... เดี๋ยวก็จากไป
ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน เราได้เก็บความทรงจำด้วยการถ่ายรูป ทำในสิ่งที่เราอยากทำร่วมกัน ใช้เวลาให้มันคุ้ม...
มันมีความสุขมากครับ ผมมองหน้าเธอแทบทั้งวัน อยู่ใกล้เธอไม่ห่างจากกันเลยย (นึกถึงแล้ว ผมน้ำตาก็จะไหล) ผมรักเธอมากจริงๆ คนอื่นๆหรือผู้ใหญ่ จะมองว่า เรายังเด็ก สั้กวันนึง เดี๋ยวก็เบื่อกัน เดี๋ยวเธอก็ไปมีคนใหม่
สำหรับผมครับ ผมไว้ใจเธอ ผมมั่นใจว่าเธอไม่ทิ้งผมไปไหนแน่ๆ มีแต่ผมนี่แหละครับที่อาจจะเป็นคนเริ่มคิดที่ทิ้งเขาไป... แต่ผมไม่มีวันให้เป็นอย่างงั้นหรอกครับ ผมสัญญาด้วยความเป็นลูกผู้ชาย จะรักษาคำพูดนี้ไว้
เวลามันผ่านไปเลื่อยๆ เวลามันมีจำกัด มันถอยหลังไปรวดเร็วมากแบบไม่ปราณีใคร
จนกระทั่งถึงวันเกือบจะท้ายสุด ที่เราต้องจากกันจริงๆครับ วันก่อนที่เครื่องจะออก เราได้ร้องเพลง "งานเต้นลำ"- Musketeer เพื่อกันการอำรากัน (ก็อยากอัดคลิปอยู่นะครับ แหะๆๆ) แล้วก่อนออกจากบ้านเธอผมได้ฝากเสื้อตัวโปรดของผมที่ใส่ประจำไว้กับเธอ เป็นของขวัญความทรงจำครับ ค่ำคืนของวันนั้น ผมร้องไห้หนักมาก ผมเลยต้องหนีออกจากโรงแรม โทรให้เพื่อนมารับไป Central หรือห้างนั่นเองครับ เพื่อไปซื้อของขวัญชิ้นสุดท้ายให้เธอครับ
แต่ว่า มันอาจจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะวันที่ผมจะต้องบิน
พ่อของเธอไม่ยอมให้ออกจากบ้านไปไหน...
คืนนั้นเราได้คุยกัน "จะได้มาส่งไหมที่สนามบิน?"... "จะได้มีโอกาสล่ำลากันไหม?"... เธอบอก "ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม จะมาให้ได้" .... "สัญญา"... (ในใจผมคิด หมดหวังแล้วหล่ะ เธอคงมาไม่ทันหรอก ต้องเข้าไปรอเครื่อง 9โมงเช้า)
...แต่เหมือนโชคตา ได้ใยดีแก่เราสองคน
8นาฬิกาผมได้ออก จากโรงแรม นั่งรถมาแอร์พอร์ทเพื่อจะบินไปกรุงเทพ
9นาฬิกา30 เครื่องออก แต่ต้องเช็คอินเข้า ตั้งแต่ 9นาฬิกา
ตอนที่ผมกำลังเดินเข้าครับ ผมหันหลังกลับไปอีกซักครั้งเพื่อจะดูว่ายังมีโอกาสอีกไหม? ที่จะได้เจอกันวินาทีสุดท้าย
แต่ทันใดนั้น ผมก็เห็นเธอปรากฏอยู่ตรงหน้าพอดี พร้อมกับเพื่อนของเธอ .....
ผม.....
อึ้งมากว่า...
ทำไม?
มันชั่งเป๊ะอะไรขนาดนี้? ผมแทบช๊อค แล้วน้ำตาแทบไหลออกมาโดยไม่อายใคร...
สุดท้ายก่อนลา เรายืนกอดกันอย่างแน่น ร้องไห้ด้วยกัน พร้อมกับรอยยิ้มและคำ "สัญญา" ว่า "สั้กวัน เราจะได้เจอกันอีก" (ในขนะที่พิมอยู่ตอนนี้ น้ำผมก็เริ่มไหลพรากครับ)
ผู้หญิงคนนี้ ถึงเธอจะไม่ได้สวยมาก แต่ก็น่ารักในสายตาผมตลอด ไม่ว่าเธอจะแปรงฟันหรือง่วงนอน หาวนอน น้ำไม่ได้อาบหรือ เต้นท่าประหลาดๆก็ตาม ผมก็ยังมองว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลกของผมเสมอครับ
สุดท้ายอยากจะฝากครับ รักแท้หรือคนที่ใช่ มันมีแน่นอนครับ แต่มันขึ้นอยู่ที่ตัวเราครับว่าเรา... พอหรือเปล่า?
อย่าเลิกกันเพราะเหตุผลเบื่อกันเลยครับ ชีวิตเรามันสั้น... ความทรงจำดีๆที่มีต่อกันก็อย่าสูญเสียมันไปเลยครับ ลองย้อนกลับไปดูครับ บางทีคุณอาจจะคิดผิดก็ได้.
ผมอาจจะเขียนไม่ดีหรือน้ำเน่าหน่อยนะครับ แต่ขอบคุณที่อ่านครับ