ไม่ได้โพสงานเขียนมานานแล้วครับ อยากกลับมาเขียนเพื่อฝึกฝนฝีมืออีกครั้ง
นี่เป็นผลงานที่เขียนเมื่อปีใหม่ สำหรับงานประกวดของ 1168 ครับ ไม่ได้ผ่านเข้ารอบ แต่ก็คิดว่าสนุกดีนะ เก็บไว้เฉยๆ ก็เปล่าประโยชน์ อยากให้ทุกคนได้อ่านกันครับ
เอามาโพสท์เพื่อรับชมคำวิจารณ์ครับ บวกลบยังไงก็จัดได้เต็มที่เลยครับ
===
ฝนกำลังตกกระหน่ำลงมา
เซอร์ คริสโตเฟอร์ คอร์นเวลล์แผดเสียงคำราม หวังให้คู่ต่อสู้ยำเกรง เสียงของเขาไม่อาจสู้เสียงฟ้าคำรน อีกทั้งยังแหบแห้งด้วยความเมื่อยล้า เขารู้สึกถึงเสื้อเกราะทองผสมอันเป็นที่เลื่องชื่อของเขาหนักอึ้งขึ้นทุกครั้งที่ตวัดดาบ ควันขาวโรยออกจกลมหายใจของนักรบฉกรรจ์ ซี่โครงของเขาปวดแปลบจากการหายใจที่เร็วถี่ น้ำซึมเต็มหนวดสีดำสนิท จนหายใจแล้วมีน้ำเข้าไปด้วย ที่ปลายจมูกเหนือผ้าปิดปากมีรอยมีดเฉือน เลือดนั้นแห้งกรังไปแล้ว แต่แผลยังบวมเป่งน่ากลัว ดวงตาสีสนิมของเขาเต็มไปด้วยความคั่งแค้น
“ตายซะ แฮ่ก... ไอ้เจ้า... เฟอร์เร็ตหน้าโง่”
เซอร์คอร์นเวลล์ตวัดดาบสองมือเป็นรัศมีมรณะด้วยกำลังที่แผ่วล้าลง แต่ใจยังไม่ยอมแพ้
คู่อริของ เขา เซอร์ทริสทัน เฮยส์นั้นสวมเกราะถักจากเส้นหนังกวาง ยามหลบหลีกจึงคล่องแคล่วพลิ้วไหว หากก็ช้าลงทุกขณะเช่นกัน เมื่อตีลังกาหลบ ปลายดาบใหญ่ของเซอร์คอร์นเวลล์นั้นเฉือนชายเกราะหนังขาดปลิวลงสู่พื้นที่เปียกชุ่ม ร่างเพรียวบางและคล่องแคล่วของเขาคล้ายกับหนูคอยาวดังที่เซอร์คอร์นเวลล์ได้ ปรามาสไว้ไม่มีผิด ผมสีทองบัดนี้เลอะโคลน มีน้ำรินไหลแนบหน้า ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้มีรอยช้ำจากด้ามดาบที่ฟาดเข้าใส่โหนกแก้มหมายปลิดชีวิต มีดคู่ที่ถืออยู่ในมือเป็นประกายในแสงสลัวรางเหมือนเขี้ยวงูเห่า
“แฮ่ก... อึ่ม... ท... ท่านนั่นแหละ ท่านหมีควาย ยอมแพ้ซะที แล้วยกเอนอราให้เป็นคู่หมายของข้า”
เสียงของทริสทันเฮย์นั้นแข็ง เนื่องจากริมฝีปากและลมหายใจของเขาได้เป็นน้ำแข็งไปแล้วในสายฝนเย็นเยือก
เซอร์ คอร์นเวลล์และเซอร์เฮยส์นั้นได้ต่อสู้กันเพื่อมือของราชินีเอนอราตั้งแต่ตะวันรุ่งจนบ่ายคล้อย ยามนี้หากฝนไม่ตกกระหน่ำ ตะวันก็คงราแรงแล้ว ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะระหว่างนักรบทั้งสอง ผู้ได้ฉายาอสูรทองคำและเงาอสรพิษ ราชินีจำต้องเดินทางกลับวังไปสะสางงานเมืองที่คั่งค้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาหารขาดแคลนในต้นฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็นเกินธรรมดา และเหล่ากินรที่บุกมาเช่นนี้
“อากาศ... ฮั่ก... ชักเย็นเสียแล้ว เจ้า...สวมเพียงเสื้อถัก ไหนเลยจะสบายตัว ย-ยอมแพ้เถอะทริสทัน เฮยส์ เจ้าจะหน-หน-หน-หนาวตาย”
มือของเซอร์คอร์นเวลล์ชักปวดปลาบจากการถือดาบยักษ์เป็นเวลานาน แขนในเสื้อเกราะสั่นกึงกัง ดาบบ้านั่นหนักเท่าหญิงสาวสักสองคนได้
“อากาศหนาวเช่นนี้เป็นเรื่องธรรมดาของ... ของ... ฮัดเช้ย!” เซอร์เฮยส์พูด รู้ตัวว่าชักพูดไม่ได้ความเสียแล้ว จึงหยุดเสีย ในหน้าของเขาแดงขึ้นในความหนาว
“ตาย” เขาตัดสินใจพูดอีกคำหนึ่ง ก่อนควงมีดทั้งสองข้าง พุ่งปราดเข้าสู่ร่างล่ำสันของเซอร์คอร์นเวลล์ เมื่อเซอร์คอร์นเวลล์เห็นเช่นนั้น เขาก็เหวี่ยงดาบทิ้ง แล้วม้วนถุงมือเหล็กเป็นกำปั้น
ฉึก ผัวะ!
ดาบซ้าย เสียบผ่านช่องว่างในเกราะเฉียดข้อศอกของเซอร์คอร์นเวลล์ไปเล็กน้อย กำปั้นเหล็กเหวี่ยงจากสองข้างใส่กระหม่อมของเซอร์เฮยส์เข้าเต็มที่ ร่างเพรียวบางของเซอร์หนุ่มจึงพับอ่อนลงในทันใด
“ข-ข-ข -ข้าช-ช-ช-ชนะแล้ว” เจ้าชายแห่งคอร์นเวลล์โห่ร้องด้วยความดีใจ แต่ภาพตรงหน้าเขากับพร่ามัวขึ้นทุกขณะ ไอ้เฟอร์เร็ตขี้โกงนั่นคงใส่อะไรไว้ในมีด
ยาพิษ
ล่ากวางทมิฬ เรื่องสั้นสี่ตอนจบ ตอนที่ 1: คริสแห่งคอร์นวอลล์
นี่เป็นผลงานที่เขียนเมื่อปีใหม่ สำหรับงานประกวดของ 1168 ครับ ไม่ได้ผ่านเข้ารอบ แต่ก็คิดว่าสนุกดีนะ เก็บไว้เฉยๆ ก็เปล่าประโยชน์ อยากให้ทุกคนได้อ่านกันครับ
เอามาโพสท์เพื่อรับชมคำวิจารณ์ครับ บวกลบยังไงก็จัดได้เต็มที่เลยครับ
===
ฝนกำลังตกกระหน่ำลงมา
เซอร์ คริสโตเฟอร์ คอร์นเวลล์แผดเสียงคำราม หวังให้คู่ต่อสู้ยำเกรง เสียงของเขาไม่อาจสู้เสียงฟ้าคำรน อีกทั้งยังแหบแห้งด้วยความเมื่อยล้า เขารู้สึกถึงเสื้อเกราะทองผสมอันเป็นที่เลื่องชื่อของเขาหนักอึ้งขึ้นทุกครั้งที่ตวัดดาบ ควันขาวโรยออกจกลมหายใจของนักรบฉกรรจ์ ซี่โครงของเขาปวดแปลบจากการหายใจที่เร็วถี่ น้ำซึมเต็มหนวดสีดำสนิท จนหายใจแล้วมีน้ำเข้าไปด้วย ที่ปลายจมูกเหนือผ้าปิดปากมีรอยมีดเฉือน เลือดนั้นแห้งกรังไปแล้ว แต่แผลยังบวมเป่งน่ากลัว ดวงตาสีสนิมของเขาเต็มไปด้วยความคั่งแค้น
“ตายซะ แฮ่ก... ไอ้เจ้า... เฟอร์เร็ตหน้าโง่”
เซอร์คอร์นเวลล์ตวัดดาบสองมือเป็นรัศมีมรณะด้วยกำลังที่แผ่วล้าลง แต่ใจยังไม่ยอมแพ้
คู่อริของ เขา เซอร์ทริสทัน เฮยส์นั้นสวมเกราะถักจากเส้นหนังกวาง ยามหลบหลีกจึงคล่องแคล่วพลิ้วไหว หากก็ช้าลงทุกขณะเช่นกัน เมื่อตีลังกาหลบ ปลายดาบใหญ่ของเซอร์คอร์นเวลล์นั้นเฉือนชายเกราะหนังขาดปลิวลงสู่พื้นที่เปียกชุ่ม ร่างเพรียวบางและคล่องแคล่วของเขาคล้ายกับหนูคอยาวดังที่เซอร์คอร์นเวลล์ได้ ปรามาสไว้ไม่มีผิด ผมสีทองบัดนี้เลอะโคลน มีน้ำรินไหลแนบหน้า ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้มีรอยช้ำจากด้ามดาบที่ฟาดเข้าใส่โหนกแก้มหมายปลิดชีวิต มีดคู่ที่ถืออยู่ในมือเป็นประกายในแสงสลัวรางเหมือนเขี้ยวงูเห่า
“แฮ่ก... อึ่ม... ท... ท่านนั่นแหละ ท่านหมีควาย ยอมแพ้ซะที แล้วยกเอนอราให้เป็นคู่หมายของข้า”
เสียงของทริสทันเฮย์นั้นแข็ง เนื่องจากริมฝีปากและลมหายใจของเขาได้เป็นน้ำแข็งไปแล้วในสายฝนเย็นเยือก
เซอร์ คอร์นเวลล์และเซอร์เฮยส์นั้นได้ต่อสู้กันเพื่อมือของราชินีเอนอราตั้งแต่ตะวันรุ่งจนบ่ายคล้อย ยามนี้หากฝนไม่ตกกระหน่ำ ตะวันก็คงราแรงแล้ว ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะระหว่างนักรบทั้งสอง ผู้ได้ฉายาอสูรทองคำและเงาอสรพิษ ราชินีจำต้องเดินทางกลับวังไปสะสางงานเมืองที่คั่งค้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาหารขาดแคลนในต้นฤดูใบไม้ผลิที่หนาวเย็นเกินธรรมดา และเหล่ากินรที่บุกมาเช่นนี้
“อากาศ... ฮั่ก... ชักเย็นเสียแล้ว เจ้า...สวมเพียงเสื้อถัก ไหนเลยจะสบายตัว ย-ยอมแพ้เถอะทริสทัน เฮยส์ เจ้าจะหน-หน-หน-หนาวตาย”
มือของเซอร์คอร์นเวลล์ชักปวดปลาบจากการถือดาบยักษ์เป็นเวลานาน แขนในเสื้อเกราะสั่นกึงกัง ดาบบ้านั่นหนักเท่าหญิงสาวสักสองคนได้
“อากาศหนาวเช่นนี้เป็นเรื่องธรรมดาของ... ของ... ฮัดเช้ย!” เซอร์เฮยส์พูด รู้ตัวว่าชักพูดไม่ได้ความเสียแล้ว จึงหยุดเสีย ในหน้าของเขาแดงขึ้นในความหนาว
“ตาย” เขาตัดสินใจพูดอีกคำหนึ่ง ก่อนควงมีดทั้งสองข้าง พุ่งปราดเข้าสู่ร่างล่ำสันของเซอร์คอร์นเวลล์ เมื่อเซอร์คอร์นเวลล์เห็นเช่นนั้น เขาก็เหวี่ยงดาบทิ้ง แล้วม้วนถุงมือเหล็กเป็นกำปั้น
ฉึก ผัวะ!
ดาบซ้าย เสียบผ่านช่องว่างในเกราะเฉียดข้อศอกของเซอร์คอร์นเวลล์ไปเล็กน้อย กำปั้นเหล็กเหวี่ยงจากสองข้างใส่กระหม่อมของเซอร์เฮยส์เข้าเต็มที่ ร่างเพรียวบางของเซอร์หนุ่มจึงพับอ่อนลงในทันใด
“ข-ข-ข -ข้าช-ช-ช-ชนะแล้ว” เจ้าชายแห่งคอร์นเวลล์โห่ร้องด้วยความดีใจ แต่ภาพตรงหน้าเขากับพร่ามัวขึ้นทุกขณะ ไอ้เฟอร์เร็ตขี้โกงนั่นคงใส่อะไรไว้ในมีด
ยาพิษ