๑
อดีตกาลเนิ่นนานหลายร้อยปี โลกสงบและเติบโตอย่างก้าวหน้า ผู้คนมากมายใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยท่ามกลางวงล้อมของปีศาจ
ปีศาจถือกำเนิดมาตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ ขยายเผ่าพันธุ์อย่างรวดเร็ว พวกมันโหดร้าย ป่าเถื่อน ชื่นชอบการดื่มด่ำเลือดเนื้อและความหวาดกลัวของมนุษย์เป็นอาหาร กระหายอยากครอบครองโลก โดยหมายควบคุมมนุษย์ให้เป็นคอกปศุสัตว์โรงเพาะเลี้ยงแหล่งอาหารสำหรับพวกมัน
ทว่าความคิดของมันไม่มีวันเป็นจริง เมื่อปีศาจออกล่ามนุษย์ นักล่าปีศาจจึงออกล่าปีศาจเช่นเดียวกัน
การต่อสู้ห้ำหั่นระหว่างปีศาจกับนักล่าปีศาจมีมาอย่างยาวนาน ปีศาจยังไม่หายไปจากโลก นักล่าปีศาจก็เช่นเดียวกัน
ไม่มีผู้ใดทราบต้นกำเนิดของนักล่าปีศาจ ว่ากันว่าพวกเขาเหล่านั้นมีจิตวิญญาณพลังสถิตของเทพ แข็งแกร่ง ว่องไว เหนือมนุษย์ธรรมดา
ยามออกล่าปีศาจพวกเขาจะออกล่าเป็นคู่ สวมชุดอาภรณ์สีดำแบบมีฮู้ดและปกปิดใบหน้าด้วยผ้าแทบสีดำ ด้านหลังสะพายดาบคู่
ราตรีเคลื่อนปกคลุมท้องฟ้ามืดครึ้ม ลมเย็นพัดโชยอ่อน หมู่บ้านใกล้ป่าดงดิบพลันเงียบซึมเซา ชาวบ้านทยอยเข้าบ้านปิดไฟและเก็บตัวเงียบ
ทว่ากลับมีดวงไฟเหลืองส้มวิบวับสว่างเล็ดลอดออกจากช่องหน้าต่างบ้านหลังหนึ่ง เสียงพูดคุยดังก้องภายในบ้านไม้
"ลูกยังไม่กลับมา ข้าจะไปตามหาลูก"
"ข้าแจ้งเรื่องไปยังนักล่าปีศาจแล้ว ท่านโปรดสงบใจรอพวกเขา"
ภรรยาพูดขึ้นพยายามเหนี่ยวรั้งสามีให้อยู่ในบ้าน แม้ใจตนจะเป็นห่วงบุตรชายไม่แพ้สามี แต่จะให้สามีออกจากบ้านไปอีกคน เกรงว่าจะเป็นอันตรายและตนจะต้องสูญเสียทั้งลูกและสามี ไปพร้อมกัน
"ฟ้ามืดแล้ว พวกเขายังไม่มา ป่านนี้ลูกเราไม่ถูกปีศาจจับกินไปแล้วรึ"
ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำใบหน้าบึ้งตึง เดินวนไปมารอบบ้านด้วยความกระวนกระวายใจ
"ข้าจะรอพวกเขาอีกแค่สิบนาที ถ้าพวกเขาไม่มา ข้าจะออกไปตามหาลูกเอง เจ้าอย่าได้ห้ามข้า"
กำปั้นหมัดใหญ่ทุบปังลงบนโต๊ะไม้ส่งเสียงดังสนั่น ภรรยาที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะสะดุ้งโหยง และตอบกลับเพียงพยักหน้าน้ำตาไหลพราก
"หากเจ้าออกจากบ้านยามนี้ คงไม่คิดจะกลับมาสินะ"
น้ำเสียงทุ้มหนักดังขึ้น ฉับพลันปรากฏร่างบุรุษชุดดำสองคน ยืนนิ่งอยู่กลางบ้าน คนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่บึกบึน อีกคนร่างเล็กกว่าและดูผอมเพรียว
"ลูกพวกท่านหายไปตอนไหน" บุรุษชุดดำร่างผอมพูดขึ้น
"ตอนเช้าเรเข้าป่าไปเก็บสมุนไพรกับเพื่อน ๆ แต่พลัดหลงกัน ทุกคนออกมาจากป่าหมดแล้วเหลือเรคนเดียว ฟ้ามืดยังไม่กลับมาเลย" คนเป็นแม่พูดด้วยเสียงสะอื้น
"ลักษณะ" บุรุษชุดดำร่างสูงใหญ่เอ่ยถาม
"เด็กผู้ชายอายุสิบสามปี ตัวผอม ผมสีน้ำตาลเข้ม สูงระดับเอวข้า ชื่อเร" คนเป็นพ่อให้ข้อมูล
"รับทราบ ข้าอลัน ส่วนหูคู่ข้า เลโอ"
เลโอที่สูงเพียงไหล่อลัน ร่างกายผอมเพรียวแต่ดูแข็งแกร่งจนน่าเกรงขามขยับเดินเข้ามาใกล้สองสามีภรรยา
"ขอเสื้อผ้าลูกท่านที่ยังไม่ซักมาให้ข้า"
ภรรยาวิ่งหายเข้าไปในห้อง แล้วกลับออกมาพร้อมเสื้อตัวหนึ่ง เธอยื่นเสื้อส่งให้เลโอ
เลโอจับเสื้อขึ้นมาชิดจมูกแล้วสูบดม ทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะยื่นเสื้อส่งคืนให้ แล้วเดินกลับมายืนข้างอลัน
"ข้าจะนำลูกชายพวกท่านกลับมา ต่อให้เป็นศพหรือเหลือแค่เศษผ้าก็จะพากลับมาให้" อลันพูดขึ้นเสียงดัง เมื่อกล่าวจบประโยค คนเป็นแม่ปล่อยร้องไห้โฮลั่นบ้าน
อลันเดินพลิ้วกายออกจากบ้านอย่างว่องไว
"ปิดไฟ ล็อกประตูอย่าเปิดประตูรับใคร ปีศาจะเข้ามาในบ้านได้ก็ต่อเมื่อเจ้าของบ้านเชิญมันเข้ามา"
เลโอหันไปพูดกับชายเจ้าของบ้าน ก่อนเดินออกจากบ้านมาหยุดยืนข้างอลัน
"ข้าจะนำลูกชายพวกท่านกลับมา ต่อให้เป็นศพหรือเหลือแค่เศษผ้าก็จะพากลับมาให้" เลโอพูดจบประโยคจึงระบายลมหายใจเฮือกใหญ่และพูดต่อ
"ท่านควรพูดอะไรที่ให้ความหวังคนอื่นบ้าง"
"เด็กอายุสิบสามอยู่ในป่าตอนกลางคืน โดยมีปีศาจที่กำลังออกล่ามนุษย์ เจ้าว่าเด็กคนนั่นยังมีความหวังงั้นหรือ ข้าไม่ชอบให้ความหวังข้าให้ความจริง"
"ความจริงทำร้ายความรู้สึกคนอื่น" เลโอแย้ง
"ความรู้สึกต่างหากที่ต้องยอมรับความจริงให้ได้ ไหนละความหวังของท่านได้กลิ่นเด็กหรือไม่"
"ตอนนี้ยัง ต้องเข้าไปในป่าคงจับทิศทางกลิ่นได้"
..........
โปรดติดตามตอนต่อไป ^__^
นักล่าปีศาจ
อดีตกาลเนิ่นนานหลายร้อยปี โลกสงบและเติบโตอย่างก้าวหน้า ผู้คนมากมายใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยท่ามกลางวงล้อมของปีศาจ
ปีศาจถือกำเนิดมาตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ ขยายเผ่าพันธุ์อย่างรวดเร็ว พวกมันโหดร้าย ป่าเถื่อน ชื่นชอบการดื่มด่ำเลือดเนื้อและความหวาดกลัวของมนุษย์เป็นอาหาร กระหายอยากครอบครองโลก โดยหมายควบคุมมนุษย์ให้เป็นคอกปศุสัตว์โรงเพาะเลี้ยงแหล่งอาหารสำหรับพวกมัน
ทว่าความคิดของมันไม่มีวันเป็นจริง เมื่อปีศาจออกล่ามนุษย์ นักล่าปีศาจจึงออกล่าปีศาจเช่นเดียวกัน
การต่อสู้ห้ำหั่นระหว่างปีศาจกับนักล่าปีศาจมีมาอย่างยาวนาน ปีศาจยังไม่หายไปจากโลก นักล่าปีศาจก็เช่นเดียวกัน
ไม่มีผู้ใดทราบต้นกำเนิดของนักล่าปีศาจ ว่ากันว่าพวกเขาเหล่านั้นมีจิตวิญญาณพลังสถิตของเทพ แข็งแกร่ง ว่องไว เหนือมนุษย์ธรรมดา
ยามออกล่าปีศาจพวกเขาจะออกล่าเป็นคู่ สวมชุดอาภรณ์สีดำแบบมีฮู้ดและปกปิดใบหน้าด้วยผ้าแทบสีดำ ด้านหลังสะพายดาบคู่
ราตรีเคลื่อนปกคลุมท้องฟ้ามืดครึ้ม ลมเย็นพัดโชยอ่อน หมู่บ้านใกล้ป่าดงดิบพลันเงียบซึมเซา ชาวบ้านทยอยเข้าบ้านปิดไฟและเก็บตัวเงียบ
ทว่ากลับมีดวงไฟเหลืองส้มวิบวับสว่างเล็ดลอดออกจากช่องหน้าต่างบ้านหลังหนึ่ง เสียงพูดคุยดังก้องภายในบ้านไม้
"ลูกยังไม่กลับมา ข้าจะไปตามหาลูก"
"ข้าแจ้งเรื่องไปยังนักล่าปีศาจแล้ว ท่านโปรดสงบใจรอพวกเขา"
ภรรยาพูดขึ้นพยายามเหนี่ยวรั้งสามีให้อยู่ในบ้าน แม้ใจตนจะเป็นห่วงบุตรชายไม่แพ้สามี แต่จะให้สามีออกจากบ้านไปอีกคน เกรงว่าจะเป็นอันตรายและตนจะต้องสูญเสียทั้งลูกและสามี ไปพร้อมกัน
"ฟ้ามืดแล้ว พวกเขายังไม่มา ป่านนี้ลูกเราไม่ถูกปีศาจจับกินไปแล้วรึ"
ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำใบหน้าบึ้งตึง เดินวนไปมารอบบ้านด้วยความกระวนกระวายใจ
"ข้าจะรอพวกเขาอีกแค่สิบนาที ถ้าพวกเขาไม่มา ข้าจะออกไปตามหาลูกเอง เจ้าอย่าได้ห้ามข้า"
กำปั้นหมัดใหญ่ทุบปังลงบนโต๊ะไม้ส่งเสียงดังสนั่น ภรรยาที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะสะดุ้งโหยง และตอบกลับเพียงพยักหน้าน้ำตาไหลพราก
"หากเจ้าออกจากบ้านยามนี้ คงไม่คิดจะกลับมาสินะ"
น้ำเสียงทุ้มหนักดังขึ้น ฉับพลันปรากฏร่างบุรุษชุดดำสองคน ยืนนิ่งอยู่กลางบ้าน คนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่บึกบึน อีกคนร่างเล็กกว่าและดูผอมเพรียว
"ลูกพวกท่านหายไปตอนไหน" บุรุษชุดดำร่างผอมพูดขึ้น
"ตอนเช้าเรเข้าป่าไปเก็บสมุนไพรกับเพื่อน ๆ แต่พลัดหลงกัน ทุกคนออกมาจากป่าหมดแล้วเหลือเรคนเดียว ฟ้ามืดยังไม่กลับมาเลย" คนเป็นแม่พูดด้วยเสียงสะอื้น
"ลักษณะ" บุรุษชุดดำร่างสูงใหญ่เอ่ยถาม
"เด็กผู้ชายอายุสิบสามปี ตัวผอม ผมสีน้ำตาลเข้ม สูงระดับเอวข้า ชื่อเร" คนเป็นพ่อให้ข้อมูล
"รับทราบ ข้าอลัน ส่วนหูคู่ข้า เลโอ"
เลโอที่สูงเพียงไหล่อลัน ร่างกายผอมเพรียวแต่ดูแข็งแกร่งจนน่าเกรงขามขยับเดินเข้ามาใกล้สองสามีภรรยา
"ขอเสื้อผ้าลูกท่านที่ยังไม่ซักมาให้ข้า"
ภรรยาวิ่งหายเข้าไปในห้อง แล้วกลับออกมาพร้อมเสื้อตัวหนึ่ง เธอยื่นเสื้อส่งให้เลโอ
เลโอจับเสื้อขึ้นมาชิดจมูกแล้วสูบดม ทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะยื่นเสื้อส่งคืนให้ แล้วเดินกลับมายืนข้างอลัน
"ข้าจะนำลูกชายพวกท่านกลับมา ต่อให้เป็นศพหรือเหลือแค่เศษผ้าก็จะพากลับมาให้" อลันพูดขึ้นเสียงดัง เมื่อกล่าวจบประโยค คนเป็นแม่ปล่อยร้องไห้โฮลั่นบ้าน
อลันเดินพลิ้วกายออกจากบ้านอย่างว่องไว
"ปิดไฟ ล็อกประตูอย่าเปิดประตูรับใคร ปีศาจะเข้ามาในบ้านได้ก็ต่อเมื่อเจ้าของบ้านเชิญมันเข้ามา"
เลโอหันไปพูดกับชายเจ้าของบ้าน ก่อนเดินออกจากบ้านมาหยุดยืนข้างอลัน
"ข้าจะนำลูกชายพวกท่านกลับมา ต่อให้เป็นศพหรือเหลือแค่เศษผ้าก็จะพากลับมาให้" เลโอพูดจบประโยคจึงระบายลมหายใจเฮือกใหญ่และพูดต่อ
"ท่านควรพูดอะไรที่ให้ความหวังคนอื่นบ้าง"
"เด็กอายุสิบสามอยู่ในป่าตอนกลางคืน โดยมีปีศาจที่กำลังออกล่ามนุษย์ เจ้าว่าเด็กคนนั่นยังมีความหวังงั้นหรือ ข้าไม่ชอบให้ความหวังข้าให้ความจริง"
"ความจริงทำร้ายความรู้สึกคนอื่น" เลโอแย้ง
"ความรู้สึกต่างหากที่ต้องยอมรับความจริงให้ได้ ไหนละความหวังของท่านได้กลิ่นเด็กหรือไม่"
"ตอนนี้ยัง ต้องเข้าไปในป่าคงจับทิศทางกลิ่นได้"
..........
โปรดติดตามตอนต่อไป ^__^